Ο ελληνισμός εν μέσω διασταυρούμενων πυρών
Αναδημοσιεύουμε δύο κείμενα που κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα στο διαδίκτυο· το πρώτο, είναι ένα παροξυστικό ανθελληνικό παραλήρημα που είχε γράψει ο… ελληνικής καταγωγής διάσημος εκπρόσωπος της ναρκισσιστικής, «τραμπικής» νέας δεξιάς, Μίλο Γιαννόπουλος την περίοδο του δημοψηφίσματος. Σε αυτό, ο Γιαννόπουλος καλεί σε παραδειγματική καταδίκη της χώρας μας με έξοδο από την δραχμή και επιβολή… αιώνιας λιτότητας. Το κείμενο είναι ενδεικτικό του κλίματος και των στάσεων που τηρεί έναντι της χώρας μας, τουλάχιστον ένα κομμάτι του νέου κατεστημένου της κυβέρνησης Τραμπ, εκείνου που προέρχεται από τις πιο σκληρές εκδοχές της Άκρας Δεξιάς: Γι’ αυτούς, που πρεσβεύουν ακραίες θέσεις κοινωνικού/οικονομικού δαρβινισμού και την πατροπαράδοτη «λατρεία της ισχύος» η αδύναμη Ελλάδα θα πρέπει να αποβληθεί από το κλαμπ του «πολιτισμένου κόσμου». Έτσι, ο Γιαννόπουλος με αυτόν το ιδιάζον, πρωτοφασιστικό λάιφ στάιλ ύφος, με το οποίο θα κερδίσει ένα μεγάλο κομμάτι των φτωχότερων στρωμάτων της λευκής αμερικάνικης νεολαίας, επανέρχεται επί της ουσίας στην θέση του Χάντιγκτον –περί της εξαίρεσης της Ελλάδας από την συγκρότηση μιας Δύσης-φρούριο. Και το αστείο είναι ότι το πράττει με έναν λόγο που θυμίζει πολύ τον αντίστοιχο που αναπτύσσουν, εντός Ελλάδος αυτήν την φορά, οι ομάδες των αντιφά ή σε πιο σοβαρά μήκη κύματος ο Στέλιος Ράμφος.
Αποδεικνύεται έτσι, κυρίως για τους εν Ελλάδι αφελείς που έσπευσαν να δηλώσουν την υποστήριξή τους στην νέας αμερικάνικης ηγεσίας ότι ο ελληνισμός βρίσκεται μάλλον μεταξύ διασταυρούμενων πυρών: Ανάμεσα στον φιλελεύθερο καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση από την μια πλευρά, και την ανάδυση πρωτοφασιστικών φαινομένων από την άλλη–που επί της ουσίας αξιώνουν την επαναφορά της Δύσης στην σκληρή, αποικιοκρατική γραμμή. Ένα ακόμη πικρό δίδαγμα, δηλαδή, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αναζητά σωτήρες, ιδίως μάλιστα στις φιγούρες που αναδεικνύονται μέσα από την παρακμή του δυτικού πολιτισμού.
Σε απάντηση του κειμένου του Γιαννόπουλου, αναδημοσιεύεται μια έκκληση Γάλλων… φιλελληνιστών για την κήρυξη της ελληνικής ως επίσημης γλώσσας της Ε.Ε. Μια συμβολική κίνηση, όπως υποστηρίζουν οι συγγραφείς, που θέλει να καταδείξει την ανάγκη για μια μεγάλη πνευματική στροφή της Ευρώπης, πέραν από την ύβρη του εργαλειακού λόγου και της δικτατορίας των αγορών, προς τις ελληνικές έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Το κείμενο των Γάλλων ελληνιστών αποτελεί και μια πρώτης τάξεως απάντηση στους παραληρηματικούς ισχυρισμούς του Μίλο Γιαννόπουλος.
Άρδην
***
Το άρθρο του Μίλο Γιαννόπουλου (πηγή: liberal.gr)
«Όπως μπορείτε να διακρίνετε από την υπογραφή σε αυτό το άρθρο είμαι κατά ένα μέρος Έλληνας, το οποίο είναι ο λόγος για τον οποίο αδειάζω το πορτοφόλι σας ενώ έχουμε αυτή τη συζήτηση. Χωρίς προσβολή προς τους έλληνες αδελφούς και αδελφές μου, αλλά δεν έχουμε ακριβώς τη φήμη της οικονομικής εντιμότητας.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα χάος και είναι δύσκολο να διαγνωσθεί το μέγεθος του προβλήματος. Φαίνεται ολοένα και πιο πιθανό ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και να πάμε πίσω στη δραχμή, κάτι που θα ακολουθήσει μία καταστροφική πτώση της αξίας της. Υπέροχα νέα για τους τουρίστες, αλλά όχι τόσο καλά για τους Έλληνες.
Ίσως δεν θα έπρεπε να εκπλησσόμαστε. Η Ελλάδα είναι μια άγονη, αφιλόξενη γη παράξενων ποτών, έντονων αντιπαραθέσεων και κακοντυμένων αλλά υπέρβαρων τριχωτών μεσηλίκων (και αυτό είναι μόνο οι γυναίκες.) Είναι τόσο κοντά στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, όσο θα μπορούσε κάποιος να προσεγγίσει παίζοντας ένα διαδικτυακό παιχνίδι φαντασίας.
Περάσαμε από τη διαμόρφωση των πνευματικών υψιπέδων της λογοτεχνίας, της ποίησης και της φιλοσοφίας – για να μην αναφέρουμε την επινόηση βασικά της δημοκρατίας – στο να ονειρευόμαστε να μετακομίσουμε Σικάγο για να ανοίξουμε ένα μικρό κεμπαμπτζίδικο. Στην πορεία, γίναμε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, φαντασμένοι και ευερέθιστοι. Η ΕΕ θέλει λιτότητα και για να είμαι ειλικρινής η οικογένεια μου στη νότια Ευρώπη αξίζει μια δόση από το μαστίγιο αυτό.
Συγνώμη, χωρίς προσβολή, αλλά είναι αλήθεια. Η συμπεριφορά σαν νωθρά και αυτοκαταστροφικά παιδιά είναι σε τέτοιο βαθμό μέρος του εθνικού χαρακτήρα που αναρωτιέμαι αν ενδέχεται να είναι και γενετικό χαρακτηριστικό – κάποιο είδος ενός απαίσιου εξελικτικού λάθους που άφησε το κάποτε περήφανο έθνος της Ελλάδας γεμάτο από ασήμαντους απατεώνες, οι οποίοι πετάνε τα παιχνίδια τους έξω από το καρότσι όταν κάποιος τολμήσει να τους ζητήσει να κρατήσουν το λόγο τους ή – η φρίκη της φρίκης – τους παρουσιάσει ένα φορολογικό νομοσχέδιο.
Ίσως γνωρίζετε την ιστορία του Φειδιππίδη που έτρεξε από τον Μαραθώνα στην Αθήνα φέρνοντας τα νέα της μεγάλης στρατιωτικής νίκης επί των Περσών. Έπεσε νεκρός μόλις ανακοίνωσε την είδηση. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε είναι ότι δεν πέθανε από όλο αυτό το τρέξιμο, αλλά από το σοκ όταν ένας από τους άρχοντες που ενημέρωσε του ζήτησε να διευθετήσει ένα χρέος του σε τυχερά παιχνίδια.
Ο Φειδιππίδης είναι ο μόνος γνωστός Έλληνας που έβγαλε μια ημέρα πλήρους εργασίας, και πέθανε από αυτό. Έκτοτε, οι απόγονοί του μελέτησαν τη μοίρα του και ήταν απρόθυμοι να πάρουν το ρίσκο. Πουλάμε ψάρια, βαμβάκι, φιστίκια και μάρμαρο, και δουλεύουμε το πολύ στα τρία τέταρτα του ευρωπαϊκού μέσου όρου, ο οποίος είναι ήδη αξιολύπητος σε σχέση με τα παγκόσμια επίπεδα.
Ένα παράδειγμα των απελπιστικών προτεραιοτήτων της χώρας, είναι ότι όταν η ΕΚΤ είπε την Παρασκευή ότι θα αυξήσει το ανώτατο όριο της επείγουσας παροχής ρευστότητας (ELA), οι τράπεζες στην Ελλάδα έβαλαν μπροστά μια παραγγελία για ούζο.
Η κυβέρνηση νοιάζεται τόσο λίγο για το εθνικό μας χόμπι, τη φοροδιαφυγή, σε σημείο να αφήνει την ελληνική μεσαία τάξη να δηλώνει ότι δαπανά περισσότερα σε αποπληρωμές χρεών από ό,τι κερδίζει. 30 δισ. ευρώ φόρων ετησίως μένουν ανείσπρακτα στην Ελλάδα, καθώς οι άνθρωποι στυλώνουν πόδια τους αντί να βγάλουν τα βιβλιάρια επιταγών τους.
Εμείς οι Έλληνες εφηύραμε τις ταραχές και, όπως επίσης με τη ραθυμία, τη διαφθορά και το σοδομισμό, το κάνουμε μεγαλύτερα και καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, με όλο και περισσότερες λεηλασίες, περισσότερες καταστροφές και μεγαλύτερη υπαρξιακή απελπισία μετά.
Ναι, μιλάω από προσωπική εμπειρία. Δεν νομίζω ότι έχω έναν και μόνο φίλο στον οποίο δεν οφείλω χρήματα, ακόμα και έστω ένα πεντοδόλαρο, καθώς «δεν είχα ρέστα» ή «η κάρτα μου δεν λειτουργούσε». Δεν είμαι τσιγκούνης ή κακός άνθρωπος, είμαι απλώς τελείως φρικτός με τα χρήματα, όπως και όποιος έχει επώνυμο με το ίδιο πολλά φωνήεντα με το δικό μου.
Και εγώ, επίσης, μισώ να εξοφλώ τα χρέη μου. Θα με πιάσει ιδρώτας. Άγχος σφίγγει το στήθος μου. Τελικά, μετά από μια ψεύτικη απόπειρα αυτοκτονίας και ένα τετρασέλιδο email αυτολύπησης, επιστρέφω ένα δεκαδόλαρο. Δεν χρειάζεται να πιστέψετε το λόγο μου σε αυτό: ρωτήστε οποιονδήποτε από τους έλληνες φίλους σας και θα σας πει ότι είμαστε όλοι το ίδιο.
Είμαστε στην παράγραφο εννέα, και αν έγραφα στα γραφεία μιας ελληνικής εφημερίδας όχι μόνο θα μου είχαν προσφέρει δύο αλκοολούχα ποτά ως τώρα, αλλά θα είχα πάρει και έναν υπνάκο μιας ώρας και θα είχα δωροδοκήσει δύο επιθεωρητές της εφορίας σε σπαρταριστά χαρτονομίσματα του ευρώ, ευγενικά χορηγημένα σε μένα από το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυα των εργαζομένων στο εργοστάσιο της Volkswagen.
Είναι σαν την αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα. Μπορούμε να δούμε τη σκιά που ρίχνουν το τεράστιο χρέος μας, οι αλόγιστες δαπάνες και η διεφθαρμένη εθνική ζωή, αλλά αρνούμαστε να βγούμε στο φως και να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι. Ή δεν μπορούμε, γιατί δεν γίνεται να δούμε πέρα από τις τερατωδώς χοντρές κοιλιές μας.
Το τι ακριβώς είναι σε θέση να επιστρέψει στην Ευρώπη η Ελλάδα σε αυτό το σημείο, πέρα από φθηνά ταξιδιωτικά πακέτα στη Θεσσαλονίκη για χαμηλόβαθμους γραφειοκράτες Βρυξελλών, δεν είναι σαφές. (Μην ενοχλείστε, παρεμπιπτόντως. Δεν μπορείτε να πάτε ούτε στο Άγιο ‘Ορος αν δεν έχετε κάνει κράτηση κάποια χρόνια πριν, το οποίο κανείς δεν ξέρει μέχρι να φτάσει εκεί.)
Η Ελλάδα έχει μια προοδευτική αριστερή κυβέρνηση, γιατί φυσικά… και έχει. Η κυβέρνηση αντιστέκεται στις προτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα λιτότητας για να ανταποκριθεί στις διεθνείς υποχρεώσεις του χρέους της.
Η λιτότητα είναι το λιγότερο που αξίζει η Ελλάδα. Θέλω να πω, ειλικρινά, η κοινωνία που τελειοποίησε την κτηνοβασία θα πρέπει να είναι λίγο πιο ανοιχτή σε ένα καλό οικονομικό σεξ. Ωστόσο, διάβασα σε μια έκθεση ότι «έλληνες υπουργοί είχαν ένα προκλητικό ύφος το Σάββατο, υποσχόμενοι να αντισταθούν στον “εκβιασμό” από τους πιστωτές». Το να ζητούν πίσω οι πιστωτές τα χρήματά τους είναι για τον εκβιασμό ό,τι είναι τα επιθετικά tweets για τις βίαιες πράξεις.
Το πρόβλημα με το «αφήστε τον μπαμπά να το φτιάξει» ως εθνική στρατηγική προϋπολογισμού είναι ότι αργά ή γρήγορα, άσχετα από το πόσο όμορφη και επιτυχημένη είναι η κόρη, ο μπαμπάς θα κουραστεί να βγάζει χρήματα από την τσέπη. Μια μέρα η Tiffany θα πρέπει να βρει μια δουλειά.
Δυστυχώς η κατάσταση μπορεί να είναι ανεπανόρθωτη, διότι η Tiffany όχι μόνο παράτησε το σχολείο και δεν εμφανίστηκε στην πρακτική της ενώ πήγαινε με όλη την πόλη χωρίς προφύλαξη, αλλά τώρα θέλει ο πολύπαθης πατέρας της να της αγοράσει και μία Boxster για να αντικαταστήσει το ΤΤ, το οποίο τράκαρε σε έναν τοίχο ενώ ήταν μαστουρωμένη.
Ειλικρινά, η Ελλάδα ως ένα 17χρονο κορίτσι που έχει ένα ξέσπασμα ιδιοσυγκρασίας δεν είναι τόσο άστοχο. Ελλάδα βασικά σκίζει τα σεντόνια της μέχρι να αποκτήσει ένα νέο iPhone – με όλα τα πολύ προβλέψιμα αποτελέσματα. Επιτρέψτε μου να σας πω – και πάλι, από εμπειρία – ότι στους Γερμανούς τους αρέσει να παίζουν τον αυστηρό πατέρα. Σε κάποιο σημείο θα πρέπει να κόψεις τη μικρή αγελάδα.
Η Ελλάδα μπορεί να έχει, στη Θεσσαλονίκη, την πέμπτη καλύτερη πόλη σε πάρτι στον κόσμο, σύμφωνα με το Lonely Planet. Αλλά έχει επίσης το υψηλότερο ποσοστό των ψηφιακά αναλφάβητων πολιτών της ΕΕ. Το 2013, το 39% των ελλήνων πολιτών δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ το διαδίκτυο.
Η χώρα επαναπαύεται στις δάφνες της. Ενδεχομένως και κυριολεκτικά, από τη στιγμή που τις χρησιμοποιούσαμε για να φτιάξουμε κορώνες από αυτές όταν είχαμε τα μυαλά μας (πρωτότυπο κείμενο: “τα σκατά μας”) στα συγκαλά τους κάπου στο, ίσως, 650 π.Χ.;
Η Ελλάδα είναι όπως ο Τζακ στον Τιτανικό αν ο Τζακ είχε αρπάξει την Ρόουζ από τα μαλλιά, ουρλιάζοντας, «ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ! Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ ΜΑΣ ΖΗΤΑ ΩΣ ΘΥΣΙΑ». Όπως και για κάθε Έλληνα σε κάποιο σημείο μεταξύ των 20 και 25, η γεύση της αλμυρής τρίαινας είναι δυστυχώς αναπόφευκτη.
Υπάρχει μια παλιά ελληνική παροιμία που λέει περίπου: “Τυχερός άνθρωπος είναι κάποιος που φυτεύει βότσαλα και μαζεύει πατάτες.” Η κυβέρνηση της Ελλάδας φύτευσε αυγά σκορπιού και άφησε τα μικρά παιδιά της να παίζουν στην άμμο χωρίς παπούτσια.
Η στρατηγική της ΕΕ μέχρι σήμερα ήταν σαν να δίνεις χρήματα σε ένα πρεζόνι. Μπορεί να το κάνεις επειδή είσαι καλός άνθρωπος και δεν μπορείς να αντέξεις να βλέπεις το άθλιο προσωπάκι τους, και το κάνεις γνωρίζοντας ότι πρόκειται να παραβούν όλες τις υποσχέσεις που σου έδωσαν.
Αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσετε ότι τους βλάπτετε, και αργά ή γρήγορα θα πάθουν καρδιακή προσβολή. Λοιπόν, η Ελλάδα μόλις έπαθε.
Τέλος πάντων, κοιτάξτε, ας το αφήσουμε εδώ, γιατί αν συνεχίσω να γράφω η Ελλάδα μπορεί να μην είναι πλέον μια χώρα, και τότε θα πρέπει να αλλάξω τον τίτλο και όλα τα σχετικά. Το θέμα μου είναι το εξής: οι Έλληνες είναι οι Έλληνες, και δεν υπήρξε ποτέ τίποτα που θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε γι’ αυτό, κάτι που είναι και το γιατί η δημοσιονομική ένωση ήταν μια ηλίθια ιδέα από την πρώτη στιγμή. Τι χάλι».
***
Τρεις επιφανείς Γάλλοι προτείνουν τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα της ΕΕ
πηγή: tvxs.gr
Γίνεται αντιληπτό ότι το Brexit έγινε για δύο, κυρίως, λόγους. Ο πρώτος είναι πως η Αγγλία δεν αισθάνθηκε ποτέ φύσει ανήκουσα στην Ευρώπη.
Ο δεύτερος είναι το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και το οποίο οι πολίτες αντιλήφθηκαν και κατήγγειλαν ακούραστα και επί μακρόν.
Ο καθένας καταλαβαίνει πως είναι καιρός να ανακάμψουμε, αν θέλουμε να σώσουμε ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα που πλέον δεν αποτελεί ουτοπία, ύστερα από 50 χρόνια προσπαθειών και συγκεκριμένων συμφωνιών σε πάρα πολλούς τομείς. Πάνω απ’ όλα, είναι σίγουρα χρήσιμο να εργαστούμε για να δημιουργήσουμε για την Ένωση, μια πραγματικά δημοκρατική λειτουργία.
Αν όμως επιθυμούμε να κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση μιας Ευρώπης που έχει τη δική της δυναμική, είναι απαραίτητο να καλλιεργήσουμε στον Ευρωπαίο πολίτη το αίσθημα του ανήκειν, το οποίο θα καταστήσει την Ευρώπη ένα έθνος (που δεν εξαλείφει κατ’ ανάγκη τα έθνη που το συναποτελούν).
Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Ευρώπη θα είναι η Ευρώπη (που πρέπει), όταν θα είναι σε θέση να εδραιώσει μια φιλοδοξία περισσότερο συνεπή προς το πνεύμα της – προς τη νοοτροπία της θα λέγαμε – κι όχι εάν αποτελεί απλώς συμμέτοχο στις υλιστικές πλειοδοσίες του παγκόσμιου «πολιτισμού» που παράγει αμέτρητους απόκληρους και οδηγεί την συντριπτική πλειονότητα των συγχρόνων μας στην ψυχολογική, συναισθηματική και πνευματική εξαθλίωση.
Η ένταξη του πολίτη στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα συνδέεται, κατά την άποψή μας, με μια συμβολική απόφαση η οποία, επιβεβαιώνοντας την ιδιότητά μας ως εχόντων την ευρωπαϊκή νοοτροπία, οδηγεί σε μια συνειδητοποίηση που μας διασώζει από τις υπερβολές των θανάσιμων αξιών της κυρίαρχης κουλτούρας.
Ως εκ τούτου, προτείνουμε την υιοθέτηση της ελληνικής, ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σίγουρα, η πρόταση αυτή θα προκαλέσει έκπληξη και σαρκασμό, αλλά καλούμε τον αναγνώστη να δεχθεί να δει πέρα από την αρχική του αντίδραση, τη βαθιά αλήθεια που εμπεριέχεται σε ό,τι αποτελεί σήμερα μια ουτοπία. Γνωρίζουμε όλοι, ότι ανεξάρτητα από τα ραγδαία επιστημονικά και φιλοσοφικά κεκτημένα του, το ελληνικό πνεύμα μπόρεσε να ορίσει τις έννοιες της δημοκρατίας και του μέτρου, που αποτελούν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Αν θέλουμε να προωθήσουμε μια νέα συνειδητοποίηση αυτής της κληρονομιάς, δεν το κάνουμε απλώς, για να προσκυνήσουμε ένα ιστορικό μνημείο ή, ακόμη λιγότερο, για να αυξήσουμε μια ευρωκεντρική παράνοια, αλλά διότι μας φαίνεται υγιές σε τούτη την περίοδο της αμφιβολίας, να αναζωογονήσουμε τη νοοτροπία μας με αξίες που δίνουν κεντρική θέση στο διάλογο, στο κριτικό πνεύμα, στην αίσθηση του μέτρου ή ακόμη και στη διαχείριση των χτυπημάτων της μοίρας με αδελφοσύνη.
Διότι, η ελληνική γλώσσα, η πηγή ζωής που μας έδωσε τα φώτα, ποτέ δεν έπαψε να τροφοδοτεί δια μέσου των αιώνων το ίδιο πνεύμα το οποίο συγκινούμεθα όταν ανακαλύπτουμε στην Ελλάδα του σήμερα. Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει επαρκώς, το ότι η καθημερινή συμπεριφορά των Ελλήνων, που γοητεύει τον ξένο τουρίστα, αποτελεί απλούστατα έκφραση του ίδιου αυτού πνεύματος;
Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει επαρκώς, ότι η ελληνική είναι μία γλώσσα οι λέξεις της οποίας απηχούν σημασιολογικά, συναισθηματικά και μουσικά, βαθιά νοήματα, τουτέστιν την αλήθεια των πραγμάτων, η οποία επιβίωσε και δεν λησμονήθηκε στην πορεία; Εντέλει, έχουμε πλήρη επίγνωση του ότι αυτή η κληρονομιά, το πνεύμα, και η σημασιολογική απήχηση των λέξεων είναι στοιχεία που εξακολουθούν να είναι παρόντα σε μία γλώσσα ζωντανή;
Κατά τρόπον καλύτερο από οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, η ελληνική είναι η γλώσσα του ανθρώπου σε επαφή με το οικουμενικό (όπως, τόσο καλά, το είχε διατυπώσει ο Κώστας Αξελός σε ένα εμπνευσμένο κείμενο). Όμως, εξαρτάται πλέον μόνον από εμάς (και από τους Έλληνες) το να καταφύγουμε σε αυτήν την γλώσσα και να αντλήσουμε έμπνευση από το πνεύμα που την διέπει. Ας αντιληφθούμε, ότι η ελληνική είναι ο θησαυρός που διαθέτουμε, και θα ήταν ένδειξη πολύ κακής διαχείρισης να τον εγκαταλείψουμε στο ισχύον καθεστώς, μιας γλώσσας που ομιλείται από ολίγους.
Από πρακτικής απόψεως, η υιοθέτηση της ελληνικής ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αναμένεται να συναντήσει μείζονα εμπόδια, ει μη μόνον αυτά των ανέξοδων σαρκασμών. Και ακριβώς λόγω της σημερινής της «βαρύτητας», η ελληνική γλώσσα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αντίπαλος των μεγάλων γλωσσών της Ευρώπης, έτσι ώστε η υιοθέτησή της ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αποτελούσε περισσότερο ένα γεγονός σε συμβολικό επίπεδο, παρά ένα πραγματικό πολιτικό διακύβευμα.
Διότι το ζητούμενο δεν είναι να επιβληθεί καθολική εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, αλλά απλούστατα να της αναγνωριστεί – ως γλώσσας που συμβολίζει το ευρωπαϊκό πνεύμα- το στάτους της επίσημης γλώσσας της Ένωσης.
Αυτό που προτείνουμε, είναι ένα είδος μαγικού που μας φαίνεται μάλλον αυτονόητο, παρά τρελό, και που δύναται να μεταμορφώσει τον πολίτη κάθε χώρας σε πραγματικό πολίτη της Ευρώπης. Έχουμε πράγματι την βεβαιότητα, ότι οι Ευρωπαίοι θα κολακεύονταν αν έχαιραν κατ’ αυτόν τον τρόπο μιας απτής αίσθησης του ανήκειν σε έναν πολιτισμό, ο οποίος τους συναρπάζει, ενώ, μέσα από την συμβολική αυτή προσχώρηση θα μπορούσαν να αντλήσουν την ελπίδα και την βούληση για μία Ευρώπη ισορροπημένη, που θα δώσει εκ νέου προτεραιότητα στον άνθρωπο και στην τελείωσή του. Εν κατακλείδι, τον τελικό λόγο για την ενδεχόμενη απήχηση που θα έχουν τα ελληνικά στην ζωή της Ένωσης, τον έχει ο λαός. Εάν ο συλλογισμός μας επαληθευτεί, θα θριαμβεύσουν, αν πάλι όχι, η υιοθέτηση των ελληνικών ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα παραμείνει ως ελάχιστος φόρος τιμής προς την πηγή του πολιτισμού μας.
Μήπως όμως να αφήσουμε την μαγεία να λειτουργήσει;
Πριν ξεκινήσουν για την ίδρυση του Βυζαντίου, οι Έλληνες άποικοι συμβουλεύτηκαν το Μαντείο των Δελφών. Ο σιβυλλικός χρησμός που δόθηκε, είχε ως εξής: «Ιδρύσατε την πόλη σας, έναντι της πόλης των τυφλών».
Απέναντι από ένα χωριό που είχε κτιστεί στην ασιατική όχθη λοιπόν, οι Έλληνες ανακάλυψαν τον Κεράτιο Κόλπο (το χρυσούν κέρας), τοποθεσία απολύτως πρόσφορη για την κατασκευή ενός εξαιρετικού λιμένα και μιας εξέχουσας πόλης, που οι κάτοικοι του χωρίου δεν είχαν κατορθώσει να δουν.
Μήπως λοιπόν είμαστε κι εμείς τυφλοί;
Pierre Berringer, Νίκαια – εκδότης
Yves Canier, Μπεζανσόν – καθηγητής κλασικής φιλολογίας
Catherine Teuler, Παρίσι – καθηγήτρια αγγλικής
Μετάφραση: Νίκος Λεγάκης, Γεωργία Πρωτογέρου
Επιμέλεια κειμένου: Γεωργία Πρωτογέρου
Πηγή: Le Monde
4 ΣΧΟΛΙΑ
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο ανάγνωσης, ο Γιαννόπουλος επιτίθεται στους Έλληνες, μόνο και μόνο επειδή εμφανίζονται να μην έχουν αυτήν την αρπακτική σχέση με το χρήμα, που για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποτέλεσε και τον κινητήρα της εποποιΐας κατάκτησης, των «έσχατων συνόρων» που δεν εξαντλούνται ποτέ, και έχουν φτάσει σήμερα να καλύψουν ολόκληρο τον πλανήτη. Διότι πως αλλιώς θα μπορούσε να αναλύσει κανείς διατυπώσεις όπως αυτή; «Ναι, μιλάω από προσωπική εμπειρία. Δεν νομίζω ότι έχω έναν και μόνο φίλο στον οποίο δεν οφείλω χρήματα, ακόμα και έστω ένα πεντοδόλαρο, καθώς ‘δεν είχα ρέστα’ ή ‘η κάρτα μου δεν λειτουργούσε’. Δεν είμαι τσιγκούνης ή κακός άνθρωπος, είμαι απλώς τελείως φρικτός με τα χρήματα, όπως και όποιος έχει επώνυμο με το ίδιο πολλά φωνήεντα με το δικό μου». Και προφανώς, η ηθική της ελληνικής κοινωνίας ορίζει ότι τουλάχιστον μεταξύ φίλων, τα χρήματα είναι σχεδόν κοινά, υποκείμενα σε ένα διαρκές ‘δούναι και λαβείν’ [όπως στις ταβέρνες, όπου ο καβγάς για το ποιός θα πρωτοπληρώσει τον λογαριασμό είναι στην ημερήσια διάταξη]. Σε αντίστοιχες πρακτικές άλλων λαών, εξάλλου, ο Μαρσέλ Μως θα αναδείξει την σημασία του δώρου στην κοινωνική ζωή.
Η σύμβαση των Ελλήνων απέναντι στο χρήμα αποτελεί αναμφίβολα μια απειλή για τους αγγλοσάξωνες νεο-σωβινιστές τύπου Giannopoulos
Να τι μου είπε ένας συνάδελφος με πείρα για τέτοιες περιπτώσεις:
“Το Εγώ περιορίζεται να δανειστεί από το αντικείμενο ένα χαρακτηριστικό του.
Στις δευτερογενείς ταυτίσεις έχουμε λειτουργία αντικειμένων που έχουν σχέση με το Εγώ του υποκειμένου με έναν τρόπο επιλεκτικό.
Πρόκειται για επιλογή στοιχείων του αντικειμένου: η ταύτιση είναι επιλεκτική, σε αντίθεση με την πρωτογενή ταύτιση που είναι ταύτιση πριν την επιλογή.
Ταυτιζόμενος με τα διάφορα πρότυπα ενισχύω το Εγώ μου. Πρόκειται για γενικές κινήσεις του βάζω μέσα μου.
Η Κlein βασίζεται στην αντίληψη ενός εσωτερικού χώρου (κλαϊνικός όρος) στον οποίο οι κινήσεις εσωτερίκευσης και ενδοβολής «μιλάνε» για το τι μπαίνει μέσα στον ψυχισμό. Έτσι, οι ταυτίσεις σχετίζονται με την έννοια της προσκτήσεως (στον αυτισμό δεν υπάρχει δυνατότητα εσωτερίκευσης, γιατί δεν υπάρχει επιθυμία πρόσκτησης ).
Το πρότυπο των ταυτίσεων είναι το μοντέλο της θρέψης: θηλάζω το γάλα της μάνας μου και το μεταλλάσσω.
Η βάση των ταυτίσεων βρίσκεται σε πραγματικό και σωματικό επίπεδο. Στις ταυτίσεις, κατ’ αναλογίαν, έχω τη δυνατότητα να βάζω μέσα μου πράγματα. Αυτά που παίρνω από τον έξω κόσμο, από τη στιγμή που θα αφομοιωθούν μέσα μου οδηγούν στη συγκρότηση των εσωτερικών αντικειμένων στη διαμόρφωση του «κόσμου» των εσωτερικών αντικειμένων και του Εγώ: τα πράγματα αλλάζουν μέσα μου , γίνομαι κάτι άλλο. Όταν αρχίζω να δέχομαι ως δικά μου στοιχεία ενός προσώπου, τα στοιχεία αυτά με αλλάζουν, με διαμορφώνουν .
Το αντικείμενο της ταύτισης είναι μεταλλακτικό .
Το Εγώ οικοδομείται από τις εσωτερικεύσεις . Επομένως οι ταυτίσεις είναι κινήσεις αφομοίωσης για χαρακτηριστικά που έχουμε απορροφήσει . Είναι μια αφομοιωτική διεργασία δομική για το Εγώ. Το υποκείμενο υιοθετεί και αφομοιώνει χαρακτηριστικά του προτύπου. Κατά τον Ferenczi το Eγώ βρίσκεται σε αέναη αναζήτηση αντικειμένων ταύτισης τα οποία ενδοβάλει για να εξελιχθεί: το πεπρωμένο της ενόρμησης είναι να βρει το αντικείμενο και, με βάση το αντικείμενο, να κάνει ενδοβολή”
Καλά που τον “αναδείξατε” τον Γιαννόπουλο ώστε να καταλάβει ο κόσμος ότι πίσω από τον Τραμπ, τον Πούτιν και την παρέα τους απλά κρύβεται μία χειρότερη παγκοσμιοποίηση που είναι αποκλειστικά για τις “ελίτ” και τις ολιγαρχίες…. Η “πρώτη παγκσομιοποίηση” την οποία θέλουν να ξεκάνουν ενώ στην αρχή ήταν κι αυτή μόνον προς όφελος των ολιγαρχιών, με την πάροδο του χρόνου είχε αρχίσει να ενσωματώνει ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα των πληθυσμών ιδιαίτερα στις χώρες που ωφελήθηκαν τα μάλα από αυτή π.χ. Κίνα…. Τώρα η αλαζονική κι αυταρχική ολιγαρχία του Τραμπ και του Πούτιν θα τους πάρει ακόμα κι αυτά τα ελάχιστα δηλ. και τα σώβρακα….
Όταν έχεις φάτσα σαν αυτή του Yannopoulos πρέπει να απαγορεύεται να γράφεις. Αρνούμαι όμως να μπω στη διαδικασία να «θιχτώ» από ένα αυτοαναφορικό και κατά τ ’άλλα αστείο παραλήρημα που έγραψε ένα σούργελο – κρίνοντας από τη φωτογραφία – αμφιβόλου σημασίας για τη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Με ανησυχεί όμως ειλικρινά αν κάποιοι συμπολίτες και σύντροφοι έχουν αναπτύξει τέτοια ευθιξία, λίγο σαν «αιώνια θύματα». Ας μη χάνουμε το χιούμορ μας.
Περισσότερο όμως θέλω να σταθώ στην εισαγωγή αλλά και στα σχόλια περί Τραμπ-Πούτιν.
Από τα συμφραζόμενα της εισαγωγής (και είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και σε άλλα κείμενα, διαφορετικών αρθρογράφων στο Άρδην), κανείς μπορεί να συμπεράνει ότι οι επιλογές μας είναι «η Ελλάδα ή ο κόσμος».
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κανένας στο Άρδην υποστήριζε τον Τραμπ για τις πολιτικές του θέσεις συνολικά. Η νίκη του Τραμπ είναι σημαντική γιατί είναι ήττα της Κλίντον. Η νίκη του Τραμπ, το Brexit, ενδεχόμενη νίκη εθνικιστών αλλού στην Ευρώπη σημαίνει υποχώρηση της παγκοσμιοποίησης και αυτό είναι προς όφελος των λαών, ανεξάρτητα από το ποιόν του κάθε φασιστοειδούς νέου ηγέτη (πράγμα το οποίο προφανώς και πρέπει να συζητηθεί και να αντιμετωπιστεί, αλλά με αίσθηση των προτεραιοτήτων). Ο ενταφιασμός της TTIP και όλων των καταστροφικών συνεπειών της είναι ΓΕΓΟΝΟΣ. Δεν μπορεί λοιπόν να υποβαθμίζεται αυτό, που είναι μείζον ΚΑΙ για την Ελλάδα και να υπερθεματίζονται π.χ. οι συνέπειες στα ελληνο-τουρκικά (τη στιγμή που ξέρουμε ότι ο τουρκικός στρατός μετά το πραξικόπημα δεν μπορεί να διεκδικήσει ούτε φύκι).
Αν η ύπαρξη του ελληνικού κράτους είναι τόσο βαθιά εξαρτημένη από την σημερινή λειτουργία της παγκοσμιοποίησης, σε σημείο μάλιστα που να διατρέχει κίνδυνο επιβίωσης σε περίπτωση υποχώρησης αυτού του συστήματος, το πρόβλημα είναι το ελληνικό κράτος, όχι ο Τραμπ. Αν π.χ. η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς περαιτέρω ενοποίηση της ΕΕ, το πρόβλημα είναι η Ελλάδα, όχι οι Βρετανοί, οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι που ζητούν να μπει τέλμα στις τερατογενέσεις. Δεν μπορεί να μπαίνει στο ζύγι η τύχη της Ελλάδας με τη τύχη των λαών της Ευρώπης και της Αμερικής. Οι επιλογές μας δεν μπορεί να είναι «η Ελλάδα ή ο κόσμος». Υπάρχουν περισσότεροι δρόμοι σύνθεσης για να ανησυχούμε στη νίκη κάθε Τραμπ μήπως και οι Τούρκοι βγούνε τσάρκα στο Αιγαίο.
Τέλος, η ανακήρυξη των Τραμπ-Πουτίν σε νέα τάξη πραγμάτων είναι τουλάχιστον βεβιασμένη (τη στιγμή μάλιστα που Τραμπ πασχίζει να περάσει την απόφαση για τη μετανάστευση). Η δε ταύτιση του Πούτιν με τον Τραμπ (που, παρεμπιπτόντως, προωθείται σε ΟΛΑ τα συστημικά ΜΜΕ), είναι αστεία. Επειδή όμως μ’ αρέσει ο πατσάς χοντροκομμένος, θα πω κι εγώ ότι αν δεν ήταν ο Πούτιν, το Ισλαμικό Κράτος θα’ χε φτάσει στη Λαμία…