Ο πιο βρώμικος λεκές της μεταπολίτευσης

1,3K

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναγγέλει, με τηλεοπτικό διάγγελμα, το βράδυ της 26ης προς 27η Ιουνίου 2015, το δημοψήφισμα. Η περιπέτεια της χώρας επιταχύνεται – και το κόστος εκείνης της περιπέτειας το πληρώνουμε ακόμα.

Γράφει ο Ξενοφών Μπρουντζάκης – booksjournal.gr

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κυβέρνησε τη χώρα· την υπέβαλε σε πειράματα ψευδαισθήσεων. Η επιμονή του στο πολιτικό ψεύδος, η μεθοδική κατασκευή ενός παραμυθιού «αντίστασης» και η θρασύτατη αντιστροφή της πραγματικότητας δεν αποτελούν απλώς δείγμα ανευθυνότητας. Αποτυπώνουν έναν ηγέτη αμετανόητο, αδίστακτο, επικίνδυνα αμόρφωτο και βαθύτατα ανήθικο, τόσο στη σκέψη όσο και στην πράξη.

Η πρόσφατη επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Τασούλα, με αίτημα να δημοσιοποιηθούν πρακτικά που ο ίδιος γνωρίζει πως δεν υπάρχουν, υποβλήθηκε ως πράξη θεσμικής διεκδίκησης. Στην ουσία δεν ήταν παρά μια επιστροφή στην πολιτική ατιμία με την οποία διακρίθηκε. Ήταν επίσης μια πολιτική παράσταση να παρουσιάσει τα εγκλήματα που διέπραξε  κατά της πατρίδας και του λαού ως ηρωικές προσπάθειες για τις οποίες θυσιάστηκε. Στόχος του, να παραχαράξει την Ιστορία. Αλλά και να ετοιμάσει μια πιθανή απελπισμένη επιστροφή. Όλη του η πολιτική παρουσία αποτελείται από σωρεία αθλιοτήτων, ραδιουργιών και του απόλυτου κυνισμού ενός ανθρώπου αδίστακτου ο οποίος διαθέτει τόσο απύθμενο θράσος ώστε να μπορεί να πολιτευτεί ακόμα και αρνούμενος ότι υπήρξε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και συνεργάτης του Καμμένου.

Μπορεί, δηλαδή να επιχειρήσει τη δημιουργία μιας νέας ταυτότητας  επιδιώκοντας την προσωπική αποκατάστασή του, αλλά και την αναθεώρηση της πραγματικότητας. Επιχειρεί όχι απλώς ένα πολιτικό μακιγιάζ, αλλά μια βάναυση επιβολή ψευδούς συνείδησης στους πολίτες.

Ο πραγματικός Τσίπρας, ωστόσο, επανέρχεται κάθε φορά σαν φάντασμα του 2015, ενός έτους εθνικής παραίσθησης, όπου η αλήθεια ακρωτηριάστηκε μπροστά στις κάμερες και η δημοκρατία μετατράπηκε σε εργαλείο εξαπάτησης. Το δημοψήφισμα-παγίδα του Ιουλίου δεν ήταν έκφραση λαϊκής κυριαρχίας αλλά η μεταμφίεση μιας πολιτικής απάτης σε ηρωική στάση, η κορύφωση ενός σχεδίου εξαπάτησης, που εξασφάλισε την εξουσία μέσα από την τεχνητή διχόνοια και την επίκληση ενός ψεύτικου εθνικού «όχι» που ο ίδιος ακύρωσε σε λιγότερο από 48 ώρες.

Και δεν ήταν μόνο η ηθική χρεοκοπία η οποία εξακολουθεί να  μας καταδυναστεύει σαν μετάσταση μια ανίατης αρρώστιας. Ήταν και η υλική, η οικονομική καταστροφή: Ο λογαριασμός του πρώτου εξαμήνου του 2015 υπολογίζεται από ανεξάρτητους θεσμούς, ελληνικούς και διεθνείς, σε πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ, ως άμεση και έμμεση ζημία για το ελληνικό κράτος. Τόσα στοίχισε το ηθικό πλεονέκτημα». Ποτέ σε τόσο μικρό διάστημα δεν σπαταλήθηκαν τόσο δισεκατομμύρια για να επισκεφτεί ο Λαφαζάνης τη Μόσχα για να προσκυνήσει τον Πούτιν και για να γίνει πρόεδρος της Βουλής η Ζωή Κωνσταντόπουλου.  Η χώρα απομονώθηκε, γελοιοποιήθηκε, ταλαντεύθηκε ανάμεσα στο Grexit και στην απόλυτη εξάρτηση, ενώ η παραγωγική της μηχανή πάγωσε. Η «ηρωική διαπραγμάτευση» έληξε με ένα τρίτο, βαρύτερο μνημόνιο, που έφερε μέτρα τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν δεν προηγούνταν η συνειδητή εξαπάτηση του εκλογικού σώματος.  

Και όλα αυτά, όχι από λάθος. Αλλά από απόφαση. Από την ιδεολογική ηδονή της αυταπάτης και από την ανικανότητα να κατανοηθεί η πραγματικότητα έξω από όρους συνθήματος. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι απλώς ένας αποτυχημένος πολιτικός· είναι το σύμπτωμα μιας συστημικής παρακμής, στην οποία η αμορφωσιά εμφανίζεται ως αυθεντικότητα και η απάτη ως αγωνιστικότητα. Πίσω από την ψεύτικη ρητορεία περί «αξιοπρέπειας»  κρύφτηκε η πιο σκληρή αδιαφορία για τις συνέπειες, για τους φτωχούς που έγιναν φτωχότεροι, για τη μεσαία τάξη που λεηλατήθηκε, για τη χώρα που πληγώθηκε διεθνώς και εσωτερικά.

Ο Τσίπρας προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία με τον εαυτό του ήρωα. Όμως η αλήθεια είναι απλή: κατεγράφη στη συνείδηση του λαού ως ο  μεθοδικότερος και πιο επικίνδυνος πολιτικός ψεύτης της μεταπολίτευσης. Όχι επειδή είπε ψέματα σε ένα λαό διψασμένο για ελπίδα αλλά επειδή το έκανε εν πλήρει συνειδήσει, παίζοντας με την τύχη της πατρίδας όπως ο τζογαδόρος που στοιχηματίζει τα λεφτά των άλλων.

Και τώρα, προσπαθεί απλώς να αποδράσει από την ενοχή, φορώντας το κοστούμι του αδικημένου. Αλλ’ η απόφαση έχει ήδη ληφθεί: την  πολιτική απάτη του Αλέξη Τσίπρα θα τη θυμόμαστε σαν τον πιο βρώμικο λεκέ της μεταπολίτευσης.