Μανδραβέλειοι καιροί – Μανδραβέλεια ήθη
του Γιώργου Ρακκά
«Επανάσταση στη Ξενοφώντος» τιτλοφορείται το τελευταίο πόνημα του Πάσχου Μανδραβέλη (παρατίθεται ολόκληρο παρακάτω), που δημοσιοποιήθηκε σήμερα στην Καθημερινή, και αφορά, σε τι άλλο, στην περίπτωση έξωσης του «Άρδην» από τα γραφεία και την αίθουσα που νοίκιαζε.
Σε μια κλασική, αν και κάπως άνευρη, εκδοχή της γνωστής μανδραβελικής φιξιόν, ο συγγραφέας της μικρής αυτής αναφοράς, φροντίζει να μας υπενθυμίσει την πολύ «σχετική» με το εν λόγω ζήτημα θέση του Καραμπελιά (και της τότε ομάδας του) ως προς την… εκτέλεση του Μάλλιου από τη «17 Νοέμβρη». Θυμίζουμε, για όσους το 1977 ήταν αγέννητοι, ότι η προκήρυξη της ΟΠΑ, με αφορμή την εκτέλεση του αρχιβασανιστή της Χούντας από την 17Ν, ασκούσε κριτική στην ελλιπέστατη αποχουντοποίηση της Μεταπολίτευσης. Για τον Π. Μανδραβέλη, όμως, και την περίεργη «λογική» του, καλά τα παθαίνει σήμερα το «Άρδην» αφού, πριν 41 χρόνια, ασκούσε κριτική στα κακώς κείμενα της Μεταπολίτευσης. Στη συνέχεια, αναλίσκεται σε ειρωνικές αοριστίες περί «αριστερής-παράδοσης-που-πολιτικοποιεί-μια-ιδιωτική διαμάχη» στηλιτεύοντας ως «αντιδημοκρατική» την απολύτως δικαιολογημένη κινητοποίηση ενάντια στις μεθοδεύσεις για την έξωση του Άρδην.
Γιατί είναι «απολύτως δικαιολογημένη»; Μα για όλους τους λόγους τους οποίους ο Πάσχος Μανδραβέλης αποσιωπά επίτηδες, επιλέγοντας να αναφερθεί αντί αυτών στην εντελώς μπαγιάτικη προπαγανδιστική καραμέλα περί «17 Νοέμβρη»· δηλαδή, στις καραμπινάτες πολεοδομικές παραβάσεις του ιδιοκτήτη, στην κατάφορη παραβίαση των συμφωνιών στις οποίες ο ίδιος προέβη με τους ενοικιαστές του, στην πάγια άρνησή του να προβεί στις συμβατικές υποχρεώσεις που προκύπτουν από αυτές και, τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο, στην ασύδοτη κερδοσκοπία που έχει μπει μπροστά με τη βιομηχανία των Airbnb και την επιδημία των εξώσεων. Μάλιστα, με έναν ασύλληπτο κυνισμό, ο λιβελλογράφος της Καθημερινής, παραδέχεται ότι μάλλον έχουμε δίκιο ως προς τις κερδοσκοπικές επιδιώξεις του ιδιοκτήτη. Αλλά δεν βαριέσαι, αφού ο Καραμπελιάς έχει «βαρύ» πολιτικό μητρώο, καλά να πάθει!
Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η προσήλωση του Πάσχου Μανδραβέλη στον δημοκρατικό τύπο και τη νομιμότητα είναι μόνο για τους τύπους και το θεαθήναι, την χρησιμοποιεί δε ως προκάλυμμα για να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα: Έτσι, ασύδοτος δεν είναι αυτός που παραβιάζει τη νομιμότητα, και τις συμφωνίες που συνάφθηκαν καλόπιστα, αλλά εκείνος που διαμαρτύρεται ενάντια σε αυτές τις πράξεις. Και «επικίνδυνος» δεν είναι εκείνος που θυσιάζει στον βωμό της κερδοσκοπίας κάθε έννοια κοινά συμφωνημένων κανόνων, που πρέπει να διέπει τον κοινωνικό μας βίο, αλλά εκείνος ο οποίος διεκδικεί το δίκιο που αυτή η κερδοσκοπία του στέρησε. Μανδραβέλιοι καιροί – Μανδραβέλεια ήθη…
Υ.Γ. Πριν από 2 μήνες, ως γνωστόν, το Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο δέχτηκε επίθεση από κουκουλοφόρους, οι οποίοι χρησιμοποίησαν στο κείμενο ανάληψης ευθύνης την ίδια ρητορική περί υπερπατριωτισμού την οποία επιστρατεύει και ο Πάσχος Μανδραβέλης για να ολοκληρώσει την συκοφαντική επίθεσή του εναντίον του Γιώργου Καραμπελιά και του Άρδην (και «τρομοκράτες», και με την «ασυδοσία της αριστεράς», αλλά και «εθνικιστές», «ακροδεξιοί» κ.ο.κ.). Δεν είναι μόνο σε αυτό που μοιράζεται μια ταύτιση μαζί τους: αν εξαιρέσουμε μια διαφωνία ως προς τα μέσα (κουκούλες ή… κοστούμια του Σκάι και της Καθημερινής), η επιθυμία ώστε να σαρώσει η παγκοσμιοποίηση την εθνική δημοκρατική πολιτεία είναι κοινή, και άρα η απέχθεια προς όποιον την υπερασπίζεται είναι κοινή. Αυτή ακριβώς η απέχθεια είναι που έστρεψε τότε τους κουκουλοφόρους εναντίον ενός βιβλιοπωλείου, και που τώρα παρακίνησε τον Μανδραβέλη να ασχοληθεί με την Ξενοφώντος και τις περιπέτειές της.
Το κείμενο που δημοσίευσε σήμερα (10/7/18) στην Καθημερινή ο Πάσχος Μανδραβέλης:
Επανάσταση στην οδό Ξενοφώντος
Δεν υπάρχει ενοικιαστής που να μην έχει πρόβλημα με τον ιδιοκτήτη του ακινήτου στο οποίο στεγάζεται. Μόνο αν ο ενοικιαστής είναι Αριστερός, ή έστω έχει περάσει από την Αριστερά. Τότε δεν έχει πρόβλημα μόνο ο ίδιος, κινδυνεύει και η δημοκρατία. Αυτό προκύπτει από ένα κείμενο 2.500 λέξεων που έγραψε ο γνωστός ακτιβιστής, εκδότης, συγγραφέας κ. Γιώργος Καραμπελιάς με τίτλο «Η απόπειρα φίμωσης του Άρδην: Μια ιστορία πολιτικό-δικαστικής τρέλας» (Άρδην 9.7.2018). Στο κείμενο περιγράφεται η δικαστική διαμάχη του παλιού χειροκροτητή της «17 Νοέμβρη» («Γεια στα χέρια τους», έχει γράψει για τη δολοφονία του Ευάγγελου Μάλλιου, στίς 17.12.1976) και νυν υπερπατριώτη κ. Καραμπελιά με τον ιδιοκτήτη του ακινήτου στο οποίο στεγάζονται οι δραστηριότητές του, διαμάχη την οποία χαρακτηρίζει «προσπάθεια βίαιης έξωσης και καταστροφής του μοναδικού ίσως ανεξάρτητου και αυτόνομου χώρου πολιτιστικού και πολιτικού προβληματισμού, του Κέντρου Πολιτικής και Πολιτισμού “Ρήγας Βελεστινλής”, στο Σύνταγμα, Ξενοφώντος 4». Η ενοικίαση του συγκεκριμένου χώρου δεν ήταν για τον κ. Καραμπελιά μια καλή επιχειρηματική επιλογή. Ήταν κατά βάθος μια επαναστατική πράξη. «Ο χώρος βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος», γράφει ο κ. Καραμπελιάς, «εκεί που άλλοτε στεγαζόταν το ΕΛΙΑΜΕΠ, δίπλα στην κυπριακή Πρεσβεία, απέναντι από τα γραφεία του ΣΕΒ και στον ίδιο δρόμο με τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελούσε κάρφο στα μάτια της κυβέρνησης, της πολιτικής εξουσίας και μέρους της επιχειρηματικής ελίτ, δεδομένου ότι ο χώρος αυτός εμπνέεται πάντα από τις αξίες του δημοκρατικού πατριωτισμού, της αξιοπρέπειας και της προσήλωσης στις αρχές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης».
Δεν ξέρουμε ποιος έχει δίκιο σε αυτή την οικονομική διαφορά. Μάλλον λέει την αλήθεια ο εκδότης του Άρδην, ότι ο ιδιοκτήτης των γραφείων έκανε την έξωση διότι θέλει να μετατρέψει τον χώρο των 350 τ.μ. σε διαμερίσματα που θα νοικιάσει μέσω Airbnb. Όμως, όποιος έχει περάσει από την Αριστερά, ακόμη κι αν πάει απέναντι, λειτουργεί με το ίδιο σκεπτικό και τις παλιές «μέθοδες πάλης». Παρουσιάζει κάθε προσωπικό του πρόβλημα σε κοινωνικό και πολιτικό, ακόμη κι αν αυτό αφορά την ενοικίαση κάποιων γραφείων ή την έξωσή του από αυτά. Το γράφει ο κ. Καραμπελιάς: «δεν πρόκειται να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν όπως νομίζουν. Και θα επιδιώξουμε το μάξιμουμ της δημοσιοποίησης και θα καταγγείλουμε όλες τις πολεοδομικές απάτες και παραβάσεις που έχουν γίνει σε αυτό τον χώρο, και θα μεταβάλουμε το ζήτημα του χώρου “Ρήγας Βελεστινλής” σε πολιτικό ζήτημα, σε ζήτημα αλληλεγγύης και αντίστασης σε ένα άθλιο σύστημα. Αν νομίζουν ότι τόσο εύκολα θα ακυρώσουν προσπάθειες και αγώνες δεκαετιών, είναι γελασμένοι». Venceremos
12 ΣΧΟΛΙΑ
Πρέπει να είναι η πρώτη έξωση παγκοσμίως με … χορηγό επικοινωνίας!
Προτείνω οι αφίσες του ΑΡΔΗΝ σχετικά με την έξωση να ανανεωθούν και να προσθέσουν “guest star: Πάσχος Μανδαβέλης”
Οι επιφυλλιδογράφοι της Καθημερινής είναι (σχεδόν) όλοι ένας κι ένας.
Είχαμε για παράδειγμα τον Μπουκάλα να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας πείσει ότι το ελληνικό δημοτικό τραγούδι δεν είναι και τόσο ελληνικό και να μας κάνει τακτικό αντιεθνικιστικό κήρυγμα, έχουμε τώρα και τον Μανδραβέλη να επιτίθεται απευθείας στις τελευταίες ζωντανές πατριωτικές φωνές, όπως είναι το ΑΡΔΗΝ.
Και κοινός παρονομαστής όλων αυτών των αρθρογράφων η αποδόμηση του πατριωτισμού. Τίποτα άλλο.
Αηδιάσαμε πια.
Για τον Μπουκαλα καλυτερα να τον μελετησεις σε βαθος πριν πεις οτιδηποτε ανοησιες…
Προς “Kierkegaard”:
Εσύ ρε πανέξυπνε που ειρωνεύεσαι τους άλλους σχολιαστές αντί να μας πεις ψύχραιμα την γνώμη σου (αν έχεις δηλαδή), μάλλον έτυχες σε λάθος άνθρωπο για να επιδείξεις την πνευματική σου αφασία.
Διάβασες τα δύο τελευταία βιβλία του Μπουκάλα; Πρόσεξες τα συστηματικά χονδροειδή λάθη που κάνει μπλέκοντας το πραγματικό δημοτικό τραγούδι (αυτό που γράφηκε πριν το ’21) με το νεότερο δημοτικοφανές; Έχεις διαβάσει τις βλακείες που γράφει για το ρεμπέτικο, όταν συγχέει τα λαϊκά, τα επιθεωρησιακά και τα αδέσποτα μουρμούρικα;
Αλλά μάλλον δεν κατέχεις το θέμα, γιατί αυτά τα λάθη βγάζουν μάτι…
Όσον αφορά την εθνομηδενιστική υστερία του Μπουκάλα, διάβασε τουλάχιστον την διακριτική γνώμη του καθηγητή Μερακλή (που θα μιλήσει την ερχόμενη Τρίτη στην Ξενοφώντος), μπας και ξεστραβωθείς:
“Και όλα αυτά δεν τα βλέπει, δεν τα αισθάνεται, «σαν τεκμήρια της θρυλικής συνέχειας». Και ασφαλώς το συμμερίζομαι αυτό. Σημειώνω, ωστόσο, ότι στο επίθετο «θρυλική» υπάρχει κάποια χροιά ειρωνείας.”
https://diastixo.gr/epikaira/psigmata/7708-meraklis-03092017
https://diastixo.gr/epikaira/psigmata/7765-nees-meletes-poihsh
Δηλαδή προσπαθεί ευγενικά ο καθηγητής Μερακλής να αναδείξει τα θετικά στο βιβλίο του Μπουκάλα, αλλά ο εθνομηδενισμός του τελευταίου δεν κουκουλώνεται με τίποτα.
Αλλά μάλλον δεν γνωρίζεις τίποτα από όλα αυτά. Γιαυτό φιλική συμβουλή: αντί να διαβάζεις την προπαγάνδα του οδοντογιατρού, διάβασε το “Δημοτικό τραγούδι” του Καραμπελιά μπας και ανοίξουν λίγο τα ματάκια σου πάνω σε αυτά τα ζητήματα.
Καλή φώτιση σου εύχομαι…
Το “γεια στα χέρια τους” το άκουσα από μικρό παιδάκι, 8-9 χρονών στη γειτονιά μου, από το 75. Είχαμε και Πάσχο Μανδραβέλη στη γειτονιά μου. Τον λέγανε ρουφιάνο.
Σχόλια τέτοιου τύπου αναδεικνύουν δυστυχώς το τέλμα και του πολιτικού συστήματος.
Από μια πραγματικότητα σύνθεσης οργουελικής αποτύπωσης ολοκληρωτισμού-“ψεκασμού” (συριζανέλ) σε μια εναλλακτική-μη εναλλακτική πολιτική επιλογή (ΤΙΝΑ) του στρεβλωμένου φιλελευθερισμού ή όπως έχει επικρατήσει: νεοφιλελευθερισμού τύπου Χάγιεκ, Φρίντμαν κλπ.
Αυτό το αδιέξοδο (δεν θέλω καν να σκεφτώ σε επίπεδο υπολοίπων κομματικών σχηματισμών που εκκινούν από τις φασιστικές ιδεολογίες του μεσοπολέμου και καταλήγουν έως την απολιθωμένη αντίληψη του υπαρκτού “σοσιαλισμού” με ενδιάμεσα συστημικά κομματίδια-πασπαρτού) αποδεικνύει και ότι η χώρα έχει ανάγκη περισσότερο παρά ποτέ μια ανασύνθεση και επανασύνδεση της έννοιας της κοινωνίας και της πολιτικής της οργάνωσης με όρους εθνικής συλλογικότητας.
Η γνώση αποτελεί “αγκάθι” φυσικά γι’ αυτό και κινήσεις όπως του “άρδην” (είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς, δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα) οφείλουν να προστατεύονται.
Αναφορικά με επίμαχη αναδρομική υπόμνηση φράσης της δεκαετίας του 1970, πραγματικά έχει ενδιαφέρον τι λέει η ίδια η πίστη μας.
Όπως επεσήμανε σε κάποια εκπομπή ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, η θεολογία, ορθότερα(;) η πίστη είναι “αποφατική”.
Επομένως προτού ο καθένας μας ενδυθεί τον ρόλο του ιεροεξεταστή του Γκρέκο (όπως αυτός που έχει τοποθετήσει στο εξώφυλλο του έργου του ο κ. Κοντογιώργης) οφείλουμε να δώσουμε στον κάθε άνθρωπο το δικαίωμα της διαρκούς κρίσης της προσωπικότητάς του.
Τέτοιες αδιανόητες ταυτίσεις του “είναι” κάθε ανθρώπου με βάση το τι είπε πριν 40τόσα χρόνια δυστυχώς αποδεικνύουν πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τον ανθρωποκεντρικό ορίζοντα του ελληνικού κόσμου ή έστω της μερικής αξιοποίησής του από τη νεοτερικότητα.
Και καλώς ή κακώς αυτόν τον ορίζοντα τον συναντούμε ιδίως στην ελληνική γραμματεία και σε οτιδήποτε εν γένει εξακολουθεί να μας κάνει κοινωνικούς ανθρώπους με διάθεση συνύπαρξης χωρίς αποστειρωμένες προσεγγίσεις της “πραγματικότητας” και δη με όρους άκριτης ενοχοποίησης και στιγματισμού.
Συναφώς ακόμα και όταν διαφωνώ με προσεγγίσεις του κυρίου Καραμπελιά, του αναγνωρίζω την εντιμότητα, την καλή προαίρεση και το θάρρος να αποτελεί έναν φάρο γνώσης και προβληματισμού με άξονα την συλλογική μας πορεία, σε έναν δύσκολο και αδυσώπητο κόσμο όπου μοναδικό ανάχωμα ελευθερίας (πραγματικής όχι αλά leftliberal) είναι το έθνος ως ευρύτερη οικογένειά μας.
Κάτι που σπανίως θα συναντήσουμε πουθενά αλλού πλέον…
Αν λοιπόν θέλουν να εγκλωβιστούμε στον ορίζοντα της “μη εναλλακτικής” εμείς -ακόμα και όταν διαφωνούμε- προτιμούμε τα εναλλακτικά βιβλιοπωλεία που μας βγάζουν από τα τεχνητά διέξοδα της εποχής μας.
Καλή δύναμη στον αγώνα σας!
Ο ποιητής το έχει πει:
“Συμβουλή απ’το Βαγγέλη
Προσοχή στο Μανδραβέλη”
https://www.youtube.com/watch?v=gxM6e_vf-II
Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν
Ντάξει ας μην τρελλαινόμαστε κιόλας με ένα άρθρο του Πάσχου ή οποιουδήποτε άλλου. Τζάμπα διαφήμιση είναι!
There is no such thing as bad publicity !!!
Ο Πάσχος…πάσχει βαρέως.
“…Παρουσιάζει κάθε προσωπικό του πρόβλημα σε κοινωνικό και πολιτικό…” Πάσχος Μανδραβέλης
Οι “φουκαράδες” της αριστεράς του τσιπουράδικου και του χαβιαριού
Και εσύ φροντίζεις να το κάνεις δημόσιο και πολιτικό ένα ιδιωτικό πρόβλημα ρε Πάσχο Μανδραβέλη; Ρε τον “φουκαρά” τον Πάσχο εξαντλήθηκε η θεματολογία του, αδυνατεί να μας μιλήσει για τις πολιτικές των μνημονίων που συνυιπογράφουν τα “συντρόφια” του και είπε να ασχοληθεί με τον Καραμπελιά. Ζέον ζήτημα της τσιπουροχαβιαρο αριστεράς ο Καραμπελιάς επί σειρά ετών. Η απόλυτη εναρμόνησή τους με τις πολιτικές των μνημονίων τους απογυμνώνει επιτέλους τον χώρο της κατ επίφασιν αριστεράς των συριζαίων. Και ο δρόμος και η τακτική τους γνωστή: Λάσπη, λάσπη κάτι θα μείνει στο τέλος…
Θέλει ο Πάσχος να κρυφτεί, μα η χαρά δεν τον αφήνει.