Η Κύπρος, το «κατοχικό δάνειο» και ο «τύπου Σόιμπλε» κουμμουνισμός

Από το πρωί του Σαββάτου, η Κύπρος βράζει. Και, σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, στις Βρυξέλλες ήδη έχουν αναπτυχθεί εντονότατοι προβληματισμοί για το ιστορικό λάθος που συνιστά η απόφαση με την οποία η Ευρώπη προχωρά στη «διάσωση» της Κύπρου και τις κατά πολύ ευρύτερες από την ίδια την κυπριακή υπόθεση συνέπειές της. Αντιλαμβάνονται κάποιοι τώρα ότι οι συνέπειες αυτές μπορεί να είναι πολύ μεγάλες, ειδικά σε μία χώρα η οποία έχει ανεπτυγμένο διεθνώς τον τραπεζικό τομέα.

Αρχίζουν να βλέπουν το αυτονόητο: ότι η ιστορία ίσως να καταγράψει την  προχθεσινή απόφαση του Eurogroup για την κατάσχεση ποσοστού στις καταθέσεις στην Κύπρο, ως την «επίσημη» αρχή του τέλους του ευρώ – και ίσως όχι μόνον αυτού.

Κι αυτό επειδή με την πρωτοφανή σε διεθνή και ευρωπαική κλίμακα αυτή απόφαση, ουσιαστικά τίθενται σε έμπρακτη αμφισβήτηση όλο το σύστημα της δυτικής δημοκρατίας: συντάγματα, ευρωπαικές συμβάσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου, κοινοτικοί κανόνες για την ιδιοκτησία και την ελεύθερη αγορά, όλα μαζί καταρρέουν από τη στιγμή που παραβιάζονται κατ’ αυτό τον τρόπο τα «άγια των αγίων» της ελεύθερης οικονομίας και της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, τα ίδια τα θεμέλια του ευρωπαικού και διεθνούς δυτικού τύπου οικοδομήματος.
Πέρα από τα παραπάνω, με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται και η αντίδραση των μη ευρωπαίων καταθετών, ιδίως των μεγάλων, στις κυπριακές τράπεζες, οι οποίοι είχαν εμπιστευθεί τη χώρα και τη Ευρώπη γι αυτές: θα αντιδράσουν τα κράτη τους, και αν ναι, πώς; Οι ίδιοι πάντως, φυσικά και θα αντιδράσουν:  από την έναρξη της επόμενης εργάσιμης εβδομάδας  αναμένεται  «τσουνάμι» απόσυρσης κεφαλαίων από μία χώρα που κουρεύει τις ιδιωτικές καταθέσεις. Επίσης, μεγάλος πονοκέφαλος υπάρχει και σχετικά με τις επιπτώσεις στα διεθνή χρηματιστήρια.
Ετσι, η κυπριακή κυβέρνηση τρέχει τώρα, λίγες μόνον ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της να μαζέψει τα ασυμάζευτα υπό το κράτος μιας πρωτοφανούς λαικής αντίδρασης και όλων αυτών των κινδύνων. Αλλωστε, πριν φύγει για τις Βρυξέλλες, ο νέος πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης είχε δηλώσει ότι οι καταθέσεις αποτελούν «κόκκινη γραμμή» – κι αυτό δεν συνέβη…
Ο πανικός που έχει επικρατήσει στην Κύπρο από το πρωί του Σαββάτου, εκτιμάται όμως ότι δεν θα μείνει μόνον εκεί: τώρα, κάθε πολίτης κάθε κράτους που βρίσκεται σε κίνδυνο χρέους στην Ευρώπη, ξέρει ότι δεν υπάρχει πια ασφαλές καταφύγιο. Λ.χ. οι Ιταλοί ψηφοφόροι γνωρίζουν ότι αν στις επόμενες, αν γίνουν, εκλογές, ψηφίσουν τον Μπερσάνι κι όχι τον Μπερλουσκόνι ή τον Γκρίλο, η «ευρωπαική» κυβέρνησή του, θα μπορεί άνετα τους πάρει τις καταθέσεις. Προφανώς, δεν θα το αφήσουν να συμβεί…
Η απόφαση του Eurogroup που ελήφθη φυσικά υπό την πίεση ενός πραγματικά ακραίου εξτρεμισμού της γερμανικής κυβέρνησης, μοιάζει με ένα καινοφανές υβρίδιο μεταξύ κουμμουνιστικής δικτατορίας  και κατοχικού δανείου σαν αυτό που επέβαλαν οι Γερμανοί στην κατεχόμενη Ελλάδα – και τότε, όλα είχαν γίνει με χαρτιά και τύπους, με τις υπογραφές της ελληνικής «κυβέρνησης», όπως και τώρα, με τη «συμφωνία» της κυπριακής. Πρόκειται για την πιο ακραία μέχρι σήμερα, στα τρία χρόνια της κρίσης, πράξη της Γερμανίας, η οποία θα προκαλέσει πολύ μεγάλες διεθνείς αναταράξεις. Μάλιστα, ο Σόιμπλε ζητούσε όχι δέκα, αλλά σαράντα της εκατό αναγκαστική δήμευση καταθέσεων!
Οι Γερμανοί, που, βεβαίως, ουδέποτε υπήρξαν «δυτική» έννοια, ήταν πάντα βαθειά και ιδιότυπα εθνικοκρατιστές, ίσως να έκαναν το μοιραίο τους λάθος. Ισως αυτή  η ακραία πράξη, η οποία θέτει πια όχι απλώς τα κράτη και τις κυβερνήσεις στο στόχαστρο της επίθεσης, αλλά, ευθέως τους ίδιους τους πολίτες ατομικά και άμεσα, να είναι η αρχή του τέλους της νέας γερμανικής Ευρώπης…  Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι μείζονες ιστορικές εξελίξεις έχουν πολλές φορές ξεκινήσει από γεγονότα περιφερειακά, σε πρώτη ανάγνωση δευτερεύοντα, που η βαθύτερη επίδραση και σημασία τους ήταν τεράστια.