Success story: το πιο σύντομο ανέκδοτο…

Το μνημόνιο στην υπηρεσία της “καταστροφής κεφαλαίου”

Του Μιχάλη Χατζηπέτρου από τη Ρήξη φ. 95
Πέντε βιοτεχνίες κλείνουν κάθε μέρα στην καθημαγμένη εδώ και χρόνια, πρώην βασίλισσα της βιοτεχνίας, Θεσσαλονίκη. Η Νούτρια, δηλ. Κατσέλης και Αλλαντίνι, καταρρέουν. Το πρωτοδικείο γράφει τέλος εποχής για την πάλαι πανίσχυρη Νεοσέτ. Η γαλακτοβιομηχανία ΑΓΝΟ, μετά από σαράντα κύματα, που ξεκίνησαν από την εποχή του εκσυγχρονισμού, φαίνεται μάλλον να εξέπνευσε. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των εταιρειών είναι ότι απευθύνονταν, σε συντριπτικό ποσοστό, στην εσωτερική αγορά.
Η εσωτερική υποτίμηση που επέβαλε διά πυρός και σιδήρου η  τρόικα και υλοποιεί πλέον η πασοκονεοδημοκρατία, διότι η ΔΗΜΑΡ βρήκε ευκαιρία και την έκανε, έχει ένα μόνο αποτέλεσμα: Αφαιρεί κατανάλωση από την αγορά και καταστρέφει υπαρκτό κεφάλαιο (με μαρξιστικούς όρους) ή, με κεϋνσιανούς όρους, παροξύνει την ύφεση, με συνέπεια να μη χωράνε πλέον σε ένα κλάδο της αγοράς πάνω από μία, άντε δύο επιχειρήσεις. Έτσι η ανεργία ξεφεύγει πλέον από κάθε όριο και δεν σταματάει με τίποτα. Πώς να αντέξει μια επιχείρηση που απευθύνεται σε μια εσωτερική αγορά σε επιταχυνόμενη ύφεση; Πώς να αντέξει όταν η τραπεζική ρευστότητα είναι ανύπαρκτη κι όση υπάρχει είναι επιτοκιακά πανάκριβη σε σχέση με τον ενδοευρωπαϊκό ανταγωνισμό; Όταν η φορολογία είναι απίστευτα μεγαλύτερη από ότι ήταν στο παρελθόν, όπου δεν υπήρχε αυτή η ύφεση;
Είναι γνωστό απ’ την εποχή του Μνημονίου 1 ότι η χώρα έχει ένα τεράστιο παραγωγικό έλλειμμα. Με τις μνημονιακές πολιτικές φαίνεται ότι στόχος ήταν ΚΑΙ η κατάρρευση του υπάρχοντος παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Άλλωστε, τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι το εμπορικό ισοζύγιο, εκεί που κάπου είχε εξισορροπήσει, έχει αρχίσει να ξεφεύγει αλματωδώς υπέρ των εισαγόμενων (με την επιφύλαξη ότι αυτό ίσως γίνεται λόγω τουρισμού). Πάντως φαίνεται ότι, ενδεχομένως, η παραπέρα καταστροφή της όποιας παραγωγής στη χώρα, ίσως να μην είναι παράπλευρη απώλεια, αλλά συνειδητή επιλογή. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία μιας τεχνολογικά σύγχρονης επιχείρησης στη Β. Ελλάδα.
Γερμανική επιχείρηση την ψάχνει για συνεργασία. Οι προξενικές αρχές της χώρας μας στη Γερμανία δείχνουν μια απίστευτη αδιαφορία. Την ίδια αδιαφορία δείχνει και το εν Ελλάδι υποκατάστημα του κ. Φούχτελ. Ωστόσο, η επιμονή της γερμανικής επιχείρησης αναγκάζει τις γερμανικές αρχές να δώσουν τα στοιχεία της ελληνικής επιχείρησης. Όταν τελικά η συμφωνία κλείνει, ο Έλληνας επιχειρηματίας, που πληροφορήθηκε τη γερμανική οδύσσεια ανεύρεσής του, αναφώνησε οργισμένα: «Αυτοί, δικοί μας και Γερμανοί, θέλουν να μας κλείσουν!».
Βεβαίως, σε όλα αυτά το πολιτικό σύστημα ακολουθεί, ως προς τη διαπλοκή και τους εθνικούς νταβατζήδες, που λεγε και ο Κωστάκης, την πατροπαράδοτη πολιτική: Τα δίνει όλα. Για να επιστρέψουμε δε εκεί που ξεκινήσαμε, είναι δυνατόν ο άνθρωπος που είχε την επιχειρηματική ευθύνη για την καταβαράθρωση της “Κατσέλης”, να αναλαμβάνει με κυβερνητική απόφαση επικεφαλής τράπεζας που πέρασε στην κρατική δικαιοδοσία λόγω ανεπαρκούς ανακεφαλαιοποίησης; Μέρες που είναι τώρα με τον Σνόουντεν, θυμήθηκα τις εκτιμήσεις του Αμερικάνου πρέσβη στην Αθήνα, που αποκάλυψαν τα Γουίκιλικς: «Όπως οι θεοί είχαν αιμομικτικές σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και με τους ανθρώπους, έτσι και στη σύγχρονη Ελλάδα το ίδιο συμβαίνει με το επιχειρηματικό, πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο».
Σε ατομικό επίπεδο, φαίνεται ότι καμιά φορά οι εφαρμόζοντες τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές έχουν αίσθηση του τραγικού και του γελοίου. Κι ενώ αυτή είναι η πραγματική κατάσταση της οικονομίας, μια κατάσταση που θυμίζει την Κατοχή, κάποιοι καθηγητάδες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι κ.κ. Λάσκος και Τσακαλώτος, κάνουν σημαία τους την ταξική πολιτική αναδιανομής υπέρ της εργατικής τάξης. Βεβαίως, η εργατική τάξη είναι άνεργη τάξη και προβλέπεται να μεγαλώσει κι άλλο. Κοινώς, για να αναδιανέμεις μια πίτα πρέπει πρώτον να υπάρχει και να μην είναι και σκουλικιασμένη –που ’λεγε από το 1986 ο Τζέημς Πέτρας.