1,1K
Η Κίνηση Πολιτών Άρδην διοργανώνει το Σάββατο 19 Οκτωβρίου στις 19:30 εκδήλωση με θέμα: “Μένουμε ή φεύγουμε; Μεταναστεύουμε στην Ευρώπη ή μένουμε και αγωνιζόμαστε;”. Για το θέμα θα μιλήσουν οι: Αντώνης Βαλσάμης, Αριστερή Ανασύνθεση, Κωνσταντής Σεβρής, ΚΠ Άρδην, Βαγγέλης Χρήστου, νέοι ΣΥΡΙΖΑ. Συντονιστής Γιάννης Ξένος, Κ Π Άρδην. Στον χώρο του Άρδην, Ξενοφώντος 4, 6ος όροφος, στην πλατεία Συντάγματος. Θα ακολουθήσει πάρτι.
7 ΣΧΟΛΙΑ
Μου κανει θετικη εντυπωση που υπαρχει καλεσμενος απο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην εκδηλωση…
“Θα ακολουθήσει πάρτι.”
Γι αυτούς που φεύγουν η γι΄ αυτούς που μένουν;
Πάντως, και μέχρι τώρα, όσοι “φύγαμε” το κάναμε για να διασώσουμε πρώτα την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μας και μετά το επαγγελματικό μας μέλλον. Προτείνω σε όσους αισθάνονται επαρκείς να “ΦΥΓΟΥΝ”. Σας δουλεύουν όλοι κυρίες και κύριοι. Και αυτοί που σας δουλεύουν, όποια κι αν είναι η πολιτική τους τοποθέτηση, όποιο κι αν είναι το κόμμα τους, θα ΜΕΙΝΟΥΝ, διότι δεν ξέρουν ούτε τι θα πει αυτοσεβασμός και αξιοπρέπεια, ούτε τι θα πεί αξιοκρατία και σκληρή δουλειά, παρά μόνο τ ιθα πεί ατομικό συμφέρον.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΠΕΡΑΚΤΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ!
Αγαπητέ Γιώργο, σου απαντά κάποιος που αποφάσισε να μείνει. Έμεινα γιατί δεν ήθελα να χάσω την ζωή μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, την πατρίδα μου, τις ρίζες μου, την ταυτότητά μου.
Δεν θα σου το παίξω ήρωας: είχα την δυνατότητα να μείνω και να κάνω κάτι εδώ. Αν ήμουν τελείως χωρίς επιλογές, μάλλον θα αναγκαζόμουν να φύγω, αλλά θα το θεωρούσα θυσία.
Αλλά επειδή διακρίνω μεγάλη υπεροψία στα λόγια σου, να βάλουμε κάποια πράγματα στην θέση τους: είχα φύγει και γύρισα. Είχα την δυνατότητα να ΞΑΝΑφύγω και επέλεξα να γυρίσω και να μείνω.
Καταλαβαίνω ότι μιλάς με πικρία και εν μέρει το συγχωρώ. Αλλά αν είναι τελείως συνειδητές οι απόψεις σου, να συγκρίνουμε βιογραφικά (με όρους αγοράς, ακαδημαϊκούς κλπ) και να δούμε. Το ότι έφυγες δεν σε ανεβάζει αυτομάτως κατηγορία σε σχέση με μας.
Το περιοδικό ξέρει τα στοιχεία μου και θα χαρώ πολύ να ανταλλάξουμε CVs.
Και εσύ όμως από αφοριστικό νεο-ελληνικό ύφος δεν πας πίσω, “όλοι σας κοροϊδευουν, όποια πολιτική θέση και αν έχουν, δεν ξέρουν τι θα πει αυτο-σεβασμός, αξιοπρέπεια, αξιοκρατία, σκληρή δουλειά, αλλά μόνο ατομικό συμφέρον”. Το ξέρεις το Άρδην. Ξέρεις πόσες ώρες δουλεύουν οι άνθρωποι που το τρέχουν καθημερινά; Εγω ξέρω ότι είναι δωδεκάωρα. Ξέρεις ότι το Άρδην δεν έχει πάρει στα 18 χρόνια που εκδίδεται ούτε μια κρατική διαφήμιση και στηρίζεται μόνο από τους αναγνώστες του και τους φίλους του; Ξέρεις τι θέσεις έχει πάρει το ‘Άρδην τα τελευταία 20 χρόνια, προφανώς και όχι και για αυτό τα αμολάς ετσι εύκολα. Αν νομίζεις ότι μια χώρα είναι οφ σορ (υπεράκτια) εταιρεία, είσαι βαθιά νυχτωμένος.
Δίχως την υπαρκτή-υλική πατρίδα, οι υπεράκτιες ελλάδες της διασποράς καταλήγουν offshore πομφόλυγες που περιφέρονται εν είδει απονεκρωμένου πολιτιστικού έθνικ προϊόντος στις πολυπολιτισμικές μητροπόλεις της Δύσης.
Αν έχουμε συμφωνήσει, ότι είμαστε πλέον άχρηστοι για οποιαδήποτε μορφή αυτοκυβέρνησης -τότε ναι, συμφωνώ, κλείνουμε το μαγαζί και γινόμαστε ένα είδος ψητάδες-γαστρονόμοι των άλλων εθνών αφού τόσο καλά ξέρουμε να ψήνουμε και να τρώμε.
Ο πολίτης, αγαπητέ συνονόματε, εντοπίζεται μέσα σε πλαίσια συλλογικής αξιοπρέπειας και αξιοκρατίας. Δηλαδή, στο πλαίσιο μιας δίκαιης πολιτείας. Άρα θα πρέπει να παλέψει σκληρά εδώ, για να διαμορφώσει αυτό το ‘πλαίσιο’ το οποίο άλλοι λαοί (αυτοί της Δύσης) το έχουν θεμελιώσει εδώ και αιώνες (δυστυχώς επάνω στην καταπίεση των μη-δυτικών λαών).
Έξω βρίσκεις μια συλλογική κατάσταση έτοιμη, δουλεύεις σκληρά (όντως), και ευημερείς με όρους αξιοπρέπειας. Όμως δεν είσαι πολίτης. Είσαι μ έ τ ο ι κ ο ς. Δεν έχεις το δικαίωμα συλλογικού αυτοκαθορισμού της μοίρας σου.
Δε νοείται ατομική αξιοπρέπεια έξω από το πλαίσιο της συλλογικής αξιοπρέπειας ενός λαού. Εκτός αν κάποιος αποσυνδέει αποφασιστικά τη μοίρα την ατομική του, με την μοίρα του συνόλου οπότε τότε το ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΠΕΡΑΚΤΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ είναι ένα σύνθημα-δικαιολογία, από αυτά που διακινούν τα κόμματα που στηλιτεύεις.
Σε παλαιότερες εποχές, αρχαία ήθη αποκαλούσαν την στάση που έχεις ως ‘ιδιωτεία΄. Στις τωρινές, συμφωνώ, είναι μία από τις τόσες άλλες υπαρκτές και σεβαστές επιλογές.
Εκείνο που δεν είναι σεβαστό και αποδεκτό, είναι το να αποζητούν τέτοιες επιλογές πολιτικά άλλοθι (καταγγελία της αναξιοκρατίας, και της αναξιοπρέπειας). Αν υπάρχουν όλα αυτά εδώ, που υπάρχουν και με το παραπάνω, καλείται κανείς να τα ανατρέψει.
Γιώργο Ρ, κατά τη γνώμη μου το πλαίσιο μιας δίκαιης πολιτείας υπάρχει ήδη στην Ελλάδα (σύνταγμα, νομοθεσία και μάλιστα δυτικοευρωπαικών προδιαγραφών). Γιατί όμως δεν είμαστε μια δίκαιη πολιτεία; Διότι το πλαίσιο αυτό, πάρα πολλές φορές, δεν γίνεται σεβαστό ούτε απο κυβερνώντες ούτε απο κυβερνωμένους. Και οι δυό ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να σεβαστούν το πλαίσιο αυτό, και οι δυό ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ μια δίκαιη πολιτεία για λόγους ιδιοτελείας. Απο κεί και πέρα λοιπόν το παιχνίδι έχει χαθεί. Με άλλα λόγια δε βλέπω άμεση σωτηρία για το τόπο, παρά τις όποιες προσπάθειες ομάδων εντίμων ανθρώπων. Θέλω να ελπίζω οτι οι σημερινές ταλαιπωρίες των συμπατριωτών μου, αναξιοπαθούντων και αξιοπαθούντων, θα γίνουν αφορμή για μερικές σκέψεις και αυτοκριτική όταν περάσει η λαίλαπα.
Υπάρχει μια πραγματικότητα η οποία επικαθορίζει αυτήν που περιγράφεις εσύ.
Κατά την δική μου άποψη, το πλαίσιο μιας δίκαιης πολιτείας δεν υφίσταται, διότι η Ελλάδα έχει έλλειμμα αυτοκυβέρνησης.
Και αυτό αποτελεί και την βαθύτερη αιτία που ως κράτος εμφανίζει στρεβλώσεις διαφθοράς, πελατειακών σχέσεων κ.ο.κ. Διότι το μέτρο εξορθολογισμού μιας δημοκρατικής πολιτείας, είναι ακριβώς το εάν εξασκεί την πρωταρχική της λειτουργία, δηλαδή το να καθορίζει τη συλλογική της μοίρα. Τούτη είναι η διαδικασία μέσα από την οποία ‘ωριμάζουν’ οι θεσμοί, αλλά και τα συλλογικά υποκείμενα που τους λειτουργούν.
Όταν αυτές οι αποφάσεις μεταβιβάζονται ή εκχωρούνται αλλού -και στην περίπτωση του νεοελληνικού κράτους συνέβη ακριβώς αυτό, δηλαδή ότι άλλοι είχαν τον τελευταίον λόγο για το τι θα κάνει εν τέλει αυτή η χώρα.
Χάνοντας την πρωταρχική του λειτουργία, επόμενο ήταν το ελληνικό κράτος να εκφυλιστεί σε φατριαστικό εργαλείο. Δηλαδή σε μέσο με την βοήθεια του οποίου η μία ή η άλλη μερίδα της άρχουσας τάξης συγκροτούσε στρατόπεδα εξουσίας. Με όλα τα παρεπόμενα (πελατειακά δίκτυα κ.ο.κ.) που γνωρίζουμε.
Τούτο είναι ίδιον κάθε χώρας που έχει περάσει μεγάλες περιόδους υπό κατοχήν. Είναι κληρονομιά της αποικιοποίησής. Τα πελατειακά δίκτυα και η διαφθορά είναι πολύ εκτατεμένα φαινόμενα, σε χώρες που απο-αποικιοποιήθηκαν λειψά και καθυστερημένα (βλ. Λατινική Αμερική, Αφρική κ.ο.κ.).