Οι Κούρδοι πολεμούν και για μας

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη που θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 11 Οκτωβρίου.

Όπως έχουμε συχνά επαναλάβει –ίσως καθ’ υπερβολήν– ο μόνος σταθερός σε βάθος χρόνου σύμμαχος του ελληνισμού στην περιοχή είναι το μαχόμενο κουρδικό έθνος. Και αυτό όχι μόνον γιατί έχουμε έναν κοινό αντίπαλο, τον τουρκικό ιμπεριαλισμό, αλλά και γιατί με τους Κούρδους μοιραζόμαστε και κοινές αξίες, κάτι εξαιρετικά σπάνιο στη Μ. Ανατολή.
Οι Κούρδοι, επειδή παλεύουν για την εθνική τους ανεξαρτησία υπερβαίνοντας τις εθνοτικές και θρησκευτικές διαιρέσεις (περιλαμβάνουν σουνίτες, σιίτες, αλεβίτες και γεζιντί, καθώς και πολλές φυλές από το ιρανικό Κουρδιστάν έως τα παράλια της Μεσογείου), αποτελούν έναν παράγοντα αυθεντικού εκσυγχρονισμού της παράδοσης στη Μ. Ανατολή. Γι’ αυτό και μπορούν να προβάλλουν αξίες όπως η δημοκρατία, η ισότητα ανδρών -γυναικών και η κοινωνική δικαιοσύνη έξω και πέρα απ’ οποιαδήποτε θρησκευτική αναφορά. Από την άλλη, οι Κούρδοι για να αποκτήσουν ένα ενιαίο έθνος κράτος είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος της πάλης για τη δημοκρατία σ’ όλη τη Μ. Ανατολή. Στο παρελθόν συγκρούστηκαν με τον Σαντάμ, και είχαν χιλιάδες νεκρούς από τα χημικά και τις βόμβες ναπάλμ, ακόμα παλιότερα, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν συμμαχήσει με τις σοβιετικές δυνάμεις εναντίον των ναζί στη Μ. Ανατολή. Για δεκαετίες αντιμετώπισαν, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τους Τούρκους κεμαλιστές και Οθωμανούς, ενώ από τη δεκαετία 1990 γνώρισαν και τις διώξεις του καθεστώτος Άσαντ. Και τώρα, έρχονται σε σύγκρουση και με το υποκινούμενο από τις πετρομοναρχίες και τον Ερντογάν τέρας του ισλαμοφασισμού, που εκπροσωπεί το ισλαμικό κράτος. Επομένως, η εθνική τους ανεξαρτησία δεν μπορεί να θεμελιωθεί παρά μόνο ως δημοκρατική, κοσμικού χαρακτήρα και κοινωνιστική.
Έτσι, ο άνισος αγώνας των Κούρδων του Κομπάνι, που θυμίζει το δικό μας Μεσολόγγι, αποκτά μία τεράστια συμβολική σημασία σε πολλαπλά επίπεδα:
Πρώτον, αναδεικνύει το κουρδικό έθνος ως τη μόνη δύναμη που αντιμετωπίζει αποφασιστικά τους ισλαμοφασίστες, όπως είχε ήδη γίνει και στο ιρακινό Κουρδιστάν, όπου οι Κούρδοι με τους μαχητές του ΠΚΚ εξεδίωξαν τους τζιχαντιστές από τις κουρδικές πόλεις που είχαν καταλάβει. Έτσι οι Κούρδοι αποκτούν έναν αυξημένο και αποφασιστικό ρόλο σ’ όλη την περιοχή. Αλλά και στην παγκόσμια σκακιέρα.
Δεύτερον, διότι ο αγώνας τους ενάντια στους τζιχαντιστές βάζει φραγμό στα σχέδια του Ερντογάν, του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας. Πράγματι αυτοί, σε συμφωνία και με τη Δύση και το Ισραήλ, ήθελαν να δημιουργήσουν μία ενδιάμεση ζώνη, από τα τουρκικά σύνορα μέχρι τον Κόλπο. Αυτή η ζώνη όχι μόνο θα έκοβε στη μέση το «σιιτικό τόξο», αλλά θα επέτρεπε την απρόσκοπτη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου από τον Κόλπο στην Τουρκία, καθιστώντας την Τουρκία και το Ισλαμικό Κράτος κεντρικό παίκτη στη διακίνηση των υδρογονανθράκων, τη στιγμή ιδιαίτερα που εξελίσσεται η σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία. Επειδή όμως μεταξύ Τουρκίας και Αράβων σουνιτών βρίσκονται οι Κούρδοι, θα έπρεπε να εξοντωθούν και να περιθωριοποιηθούν. Γι’ αυτό εξάλλου η Τουρκία όχι μόνο εξόπλισε και οργάνωσε τους τζιχαντιστές, αλλά και προσπαθεί να εμποδίσει οποιαδήποτε βοήθεια των Κούρδων της Τουρκίας στους μαχητές του Κομπάνι.
Τρίτον, η σύγκρουση των Κούρδων με τους ισλαμιστές οδηγεί σε ανάφλεξη στο εσωτερικό της Τουρκίας, με πολλαπλές συνέπειες. Θέτει υπό αμφισβήτηση τη διαδικασία ψευδοειρήνευσης που είχε αρχίσει μεταξύ Ερντογάν και Οτσαλάν, οδηγώντας σε εξέγερση των Κούρδων σ’ όλη την τουρκική επικράτεια. Το αποτέλεσμα είναι, μετά τις περσινές κινητοποιήσεις ενάντια στον Ερντογάν με αφετηρία το πάρκο Γκιεζί στην Κωνσταντινούπολη, και την αυξανόμενη αντίθεση των Αλεβιτών με τον Ερντογάν, να προστεθούν και οι Κούρδοι στο στρατόπεδο της ενεργού αντιπολίτευσης εναντίον του, εξασθενίζοντας ακόμα περισσότερο τις εσωτερικές και διεθνείς συμμαχίες του. Έχει ήδη έρθει σε σύγκρουση με τον Γκιουλέν, τον πνευματικό πατέρα του τουρκικού Ισλάμ, βρίσκεται σ’ αντίθεση με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ενώ επιδεινώνονται αδιάκοπα οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Επομένως, μία πολιτική διεύρυνσης των συμμαχιών του στο εσωτερικό και το εξωτερικό γίνεται ακόμα πιο ανέφικτη και τον οδηγεί αποκλειστικά σε στήριξη στα ισλαμικά στοιχεία. Αν δε, στο τέλος, υποχρεωθεί να επέμβει και κατά των τζιχαντιστών, τότε θα έχει καταφέρει να έρθει σε σύγκρουση με τους πάντες. Πάντως, το βέβαιο είναι ότι η αναταραχή στην ευρύτερη περιοχή οδήγησε την Τουρκία, από τα μηδενικά προβλήματα με τους «γείτονες», σχεδόν σε σύγκρουση με όλους. Διότι είναι προφανές ότι αυτές οι εξελίξεις επιδεινώνουν και τις σχέσεις της με το σιιτικό Ιράκ και προφανώς με το Ιράν και την Τεχεράνη.
Τέταρτον, ο ηρωικός αγώνας των Κούρδων, τόσο στο Ιράκ όσο και κυρίως στο Κόμπανι εναντίον των τζιχαντιστών, οδηγεί σε μια καθολική αναβάθμιση της εικόνας και του ρόλου των Κούρδων στη διεθνή κοινή γνώμη και ιδιαίτερα στη Δύση, όπου εντείνονται οι φοβίες εναντίον του εξτρεμιστικού Ισλάμ, και βεβαίως σε όλα τα προοδευτικά και αντι-παγκοσμιοποιητικά κινήματα. Εξ αντιθέτου, αποκαλύπτει όλο και πιο πολύ το πραγματικό πρόσωπο της Τουρκίας, που δεκαετίες προπαγάνδας και συμπόρευσης με το εβραϊκό λόμπι στο παρελθόν, είχαν εξωραΐσει σ’ όλη τη Δύση. Τώρα πια η Τουρκία επιστρέφει στην πραγματικότητα της φυλακής των λαών.
Πέμπτον, ο αγώνας των Κούρδων αποτελεί ίσως την απαρχή της αντίστροφης μέτρησης για την αποθρησκειοποίηση και αποϊσλαμοποίηση των κοινωνιών και των κινημάτων της Μ. Ανατολής. Διότι πράγματι ο ισλαμισμός, ως πολιτικό κίνημα αντίστασης στη Δύση, πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια, είχε πολλές και σημαντικές διαστάσεις, μια και συνέδεε τα πολιτικά κινήματα με την εγχώρια παράδοση, με την ισλαμική επανάσταση του Ιράν να συνιστά το απόγειο αυτής της διαδικασίας. Ταυτόχρονα όμως, είχε και ένα έντονα οπισθοδρομικό και αντιδραστικό στοιχείο, δευτερεύον στην πρώτη φάση, κυρίαρχο ήδη σήμερα. Αυτό το στοιχείο οδήγησε σταδιακά σε μια λογική ιερού πολέμου εναντίον κάθε αντιφρονούντα, και ιδιαίτερα σε μια οξύτατη σύγκρουση μεταξύ σουνιτών και σιιτών, οι οποίοι, στην περιοχή της Μ. Ανατολής, φθάνουν ίσως το 30% του μουσουλμανικού πληθυσμού. Και, βέβαια, αυτή την αρνητική εξέλιξη την τροφοδοτούσαν και την ενίσχυαν κατ’ εξοχήν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλίτες. Έτσι, φτάσαμε σήμερα, ο ισλαμισμός να μεταβληθεί από δύναμη απελευθέρωσης σε δύναμη οπισθοδρόμησης και αποσύνθεσης του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου. Είναι προφανές, πως η μόνη διέξοδος για τις χώρες της Μ. Ανατολής είναι η σταδιακή απομάκρυνση από την ταύτιση θρησκευτικής ταυτότητας και πολιτικής η οποία οδηγεί σε έναν γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο και αδυναμία συγχρωτισμού και συμπόρευσης με τα κινήματα όλων των υπόλοιπων λαών του κόσμου. Έτσι, το κουρδικό κίνημα, ως το πρώτο μη θρησκευτικό κίνημα της Ανατολής, ανοίγει τον δρόμο για μια αντίστροφη κίνηση επαναπολιτικοποίησης των κινημάτων και των λαών. Και ήδη κινήματα όπως η Χεσμπολάχ, παρ’ ότι θρησκευτικής έμπνευσης, συνεργάζεται συστηματικά και με χριστιανικές και σουνιτικές οργανώσεις στον Λίβανο, σε μια προσπάθεια διάσωσης της ειρήνης στη χώρα τους.
Όσο για μας στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι προφανές πως έχουμε κάθε συμφέρον στην ενίσχυση και τη νίκη των Κούρδων αδελφών μας όπως προείπαμε, όχι μόνο γιατί απειλούν τους Τούρκους νεοθωμανούς, αλλά ίσως, ακόμα περισσότερο, γιατί αποτελούν τον βασικότερο φορέα δημοκρατικών αξιών στην περιοχή της Μ. Ανατολής και εκείνων που αντιστρατεύονται τη φασιστικοποίηση του ισλαμικού φαινομένου που εκπροσωπούν οι τζιχαντιστές. Η ήττα των τζιχαντιστών και του ισλαμοφασισμού αποτελεί νίκη για το δημοκρατικό κίνημα του ελληνικού λαού. Και, εξ άλλου, όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια, οι Κούρδοι πολεμούν για μας και κάποτε ανθ’ ημών.

Tο Άρδην προγραμματίζει τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου να κάνει μια μεγάλη εκδήλωση ενημέρωσης για το Κουρδικό και τον αγώνα που δινουν σε Συρία, Ιράκ και Τουρκία.