του Γιώργου Καραμπελιά
Όσοι ζήσαμε τις πλατείες της αγανάκτησης, από τις οποίες πλημμύρισε η Ελλάδα από το 2010 και μετά, παράλληλα με την αίσθηση ότι τελείωνε με πάταγο η μεταπολίτευση, μέσα σε μια σαρωτική κρίση που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την ανανέωση της πατρίδας, είχαμε τρομάξει ταυτόχρονα από ένα φοβερό κράμα πληβειακής βίας και λούμπεν πολιτικής συμπεριφοράς που αναδυόταν από αυτές. Αυτό το φοβερό κράμα, που έδωσε σάρκα και οστά κατά τον μεσοπόλεμο στον φασισμό και τον ναζισμό, αναμειγνύοντας το σοσιαλιστικό αίτημα με τον ρατσισμό και τον επιθετικό εθνικισμό. Εκείνο το κράμα που επέλεξε σαν σύμβολό του τη σύνθεση ανάμεσα στην κόκκινη σημαία της επανάστασης και τον αγκυλωτό σταυρό του αίματος.
Ζούσαμε, χωρίς να το γνωρίζουμε ίσως, τη γένεση, in vivo, ενός αυθεντικού ολοκληρωτικού πρωτοφασιστικού φαινομένου, με την ίδια βούληση για την «υπέρβαση της αριστεράς και της δεξιάς», το μίσος για τους «τραπεζίτες», το κοινοβούλιο και την πολιτική τάξη, την ίδια αγωνιώδη αναζήτηση για έναν «ηγέτη», έναν φύρερ που θα σάρωνε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μαζικό φασιστικό φαινόμενο. Και είδαμε αρκετούς μικροφύρερ να κυκλοφορούν στις πλατείες, αναζητώντας ιστορικό ρόλο. Και εμείς οι δημοκράτες αντιμνημονιακοί πατριώτες, προσπαθούσαμε ασταμάτητα να βάλουμε φραγμό στους διάφορους ψευτοφύρερ και τους ναζί και εν μέρει το επιτύχαμε, τουλάχιστον για ένα διάστημα.
Όμως η ισχύς του φαινομένου, στηριγμενη στην εγκληματική συμπεριφορά των δανειστών,τον ενδοτισμό των εγχώριων ελίτ και την κοινωνική κατάρρευση, δεν ήταν δυνατόν να ανακοπεί εντελώς. Και έτσι αυτό το νέο κοινωνικό φαινόμενο προσέδωσε ήδη τη δύναμη και την ισχύ σε ένα ναζιστικό γκρουπούσκουλο να γίνει η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας και, αν δεν είχε βιαστεί υπερβολικά, θα είχε ίσως εκτιναχθεί ακόμα ψηλότερα. Εξάλλου, δεν εμποδίστηκε από το διαλυμένο ελληνικό κράτος και τον άθλιο ελληνικό αστισμό, αλλά από την παρέμβαση των ξένων, εξαιτίας μάλλον της παρωχημένης παλαιοχιτλερικής και αντιεβραϊκής ιδεολογίας του.
Το εκηκτικό κοινωνικό μείγμα είναι πάντα εδώ. Και ο πειρασμός του ολοκληρωτισμού επίσης. Και όχι μόνο στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Πάνο Καμμένο με τα «στρατά» του, αλλά ίσως και σε πολλούς άλλους. Ήδη, η επιλογή του δημοψηφίσματος, που διεξάγεται με άσχετη και ψευδεπίγραφη αιτιολογία και με εντελώς παράνομες προθεσμίες μίας εβδομάδος, διχάζει στο έπακρο τον ελληνικό λαό και ανοίγει τον δρόμο για έναν επιπλέον εθισμό στον ολοκληρωτισμό.
Η επικίνδυνη συμπόρευση με τη Χρυσή Αυγή, που επισφραγίστηκε με την απελευθέρωση του Κασιδιάρη, είναι βήμα καθοριστικής σημασίας. Διότι ενώνει για πρώτη φορά σε ένα κοινό μέτωπο δύο «στρατούς». Εκείνον της αριστεράς, με τον μιλιταριστικό βηματισμό των αριστερίστικων και αναρχικών «σχηματισμών», που είχαν αποπειραθεί μια πρώτη πρόβα τζενεράλε τον Δεκέμβρη του 2008 (γι’ αυτό δεν θα συγχωρήσω εύκολα τον Αλέκο Αλαβάνο, που υιοθέτησε τις πρακτικές μιας μηδενιστικής «επανάστασης» και τις κάλυψε από τον ΣΥΡΙΖΑ). Από την άλλη, τα υπνώττοντα, μαυροντυμένα επίσης, τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, και προφανώς τα τεράστια ποσοστά στήριξης που διαθέτουν στα ΜΑΤ, την Αστυνομία και τους κατώτερους αξιωματικούς. Δεν ισχυρίζομαι ότι έχουν ήδη κοινούς στόχους, ο καθένας δουλεύει για λογαριασμό του, αλλά οικοδομείται ένα εξαιρετικά επικίνδυνο «συνεχές» ολοκληρωτισμού, που δεν προοιωνίζεται τίποτε το θετικό.
Παλαιότερα, μέσα στο κίνημα των αγανακτισμένων και στο αντιμνημονιακό κίνημα συνολικότερα, προσπαθούσαμε να βάλουμε μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ των φασιστών και του κινήματος και συχνά εισπράτταμε, και μάλιστα σε μαζική κλίμακα, το επιχείρημα πως οι «χειρότεροι φασίστες» είναι οι «νεοταξίτες» τραπεζίτες, εβραίοι και Γερμανοί, ενώ οι χρυσαυγίτες είναι καλά παιδιά της χορωδίας. Αυτή η συμπόρευση στο επίπεδο μιας λουμπενοποιημένης, πληβειακής αντίληψης έλαβε σάρκα και οστά, ακόμα και στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 2014, όπου ο Κασιδιάρης ψηφίστηκε από έναν σημαντικό αριθμό αριστερών πατριωτών και αντιμνημονιακών και είναι βέβαιο πως, εάν δεν είχε αρχίσει η επίθεση του κράτους εναντίον τους, θα ήταν τώρα δήμαρχος Αθηναίων, ενώ η Δούρου εξελέγη με τις ψήφους των Χρυσαυγιτών .
Το κράμα ανορθολογισμού, λουμπενοποίησης και αναζήτησης Φύρερ κυριάρχησε στη Γερμανία ως συνέπεια της ήττας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και της επιβολής δρακόντειων όρων πληρωμής αποζημιώσεων στη Γερμανία. Σήμερα, οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί εφαρμόζουν μια ανάλογη τακτική απέναντι στον ελληνικό λαό. Τι καρπούς ελπίζουν άραγε να δρέψουν;
Πριν ένα ή δύο χρόνια, κατηγορούσαν τον Μπαλτάκο ως τον ενδιάμεσο μεταξύ Σαμαρά και Χρυσής Αυγής. Και σήμερα ακολουθούν τα χνάρια του.
7 ΣΧΟΛΙΑ
Επιτέλους!, που αναφέρεστε στη παράμετρο Χ.Α, που ανεξήγητα στα κανάλια μέρες τώρα, δεν έχει παίξει καθόλου … Και είναι φυσικό: για το ΟΧΙ δεν είναι παράμετρος. Κάποιοι του ΝΑΙ αναφέρονται σ΄αυτήν ακροθιγώς.
Δεν υπάρχει όμως στον πολιτικό διάλογο. Η Χρυσή Αυγή απουσιάζει από το κάδρο της συζήτησης.Έχει εξαχνιστεί….. Ποιος κάνει άραγε τη δουλειά της, εκτός κι αν έχει ήδη αυτή συντελεστεί.
Ξέρετε, όπως έλεγε και το άσμα της Αφροδίτης Μάνου, Μαθηματική Ακρίβεια: “η σκλήρυνση έρχεται σιγά-σιγά, … στην αρχή ξεχνάς το περιβάλλον ……Στρώμα παχύ μονωτικού Πάνω τον λυρισμό σου
Αντιδράς περίεργα Μόνο σε μερικές επιθυμίες Γίνεσαι πέτρα
Πεταμένη πάνω στο ποίημα ….”
Χ.Α: στρώμα παχύ μονωτικού πάνω στο λυρισμό, τις επιθυμίες, τη ποίηση των οραμάτων…….. εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική χειραφέτηση-δικαιοσύνη, άμεση δημοκρατία. Φευ!
Εγώ πάντως έχω μια απορία και δεν μου την έλυσε μεχρι τωρα κανείς. Όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις γίνεται ντερπυ. Τότε γιατί ο Τσιπρας επέλεξε να κάνει το δημοψήφισμα με κλειστές τράπεζες; Αν οι δημοσκοπήσεις είναι σωστές, τότε με ανοιχτές τράπεζες η κυβέρνηση θα έκανε περίπατο. Μπορεί κανείς έστω και την τελαυταία στιγμή να μου λύση την απορία. Γιατί πιστεύω αν δοθεί απάντηση στο ερώτημα που έθεσα, τότε θα λύσουμε και το πρόβλημα.
Την Παρασκευή που αναγγέλθηκε το δημοψηφισμα πράγματι δημοσκοπικά υπερτερούσε το όχι, με αποτέλεσμα το Σάββατο να αρχίσει κοσμοσυρροή αναλήψεων από τα ΑΤΜ. Αυτό τους έδωσε να καταλάβουν ότι μέχρι το τέλος της εβδομάδας οι καταθέτες θα είχαν σηκώσει ακόμα και τα έπιπλα των τραπεζών. Έτσι αποφασίστηκαν οι περιορισμοί που όντως ισορρόπησαν το αποτέλεσμα προς το ναι, γιατί απλά κατέδειξαν στον νεοέλληνα “επαναστάτη του καναπέ” ότι δεν υπάρχουν αναίμακτες επαναστάσεις.
Αγαπητέ Kanaris, αυτό είναι διαπίστωση , όχι απάντηση. Παρακαλώ να απαντήσει κάποιος μέχρι της 5.30 για να δώ αν θα το ριξω στο ΝΑΙ ή στο ΟΧΙ.
Αργά κ. Καραμπελιά, πολύ αργά για αμιγώς κινηματική απομόνωση των “υβριδικών” ολοκληρωτικών. Και μάλλον ξυπόλυτοι στ΄ αγκάθια
Ο Πουλαντζάς στο βιβλίο “Φασισμός και Δικτατορία” μας θυμίζει μια ιδέα του Αντόνιο Γκράμσι: ότι σε τέτοιες συνθήκες οπως οι σημερινές, συμβαίνουν κρίσεις ηγεμονίας και κρίσεις καταστροφικής πολιτικής ισορροπίας.
Σε άλλες εποχές ή σε άλλα διεθνοπολιτικά περιβάλλοντα, τέτοιες καταστροφικές κρίσεις ηγεμονίας επιλύονται με μορφές καθεστώτων εκτάκτου ανάγκης. Στις κρίσεις του Μεσοπολέμου προέκυψαν όχι μόνον φασισμοί, αλλά και άλλες δικτατορίες διαφόρων ειδών. Εδώ είχαμε του Μεταξά, μετά από προηγούμενες βραχύβιες στρατιωτικές, βενιζελικών ή φιλοβασιλικών τάσεων.
Στις εξωευρωπαϊκές Μεσογειακές χώρες με τις διπολικές κοινωνίες, οι διαμαρτυρίες, οι εξεγέρσεις και σε ακραία περίπτωση οι εμφύλιοι πόλεμοι, έφεραν πρόσφατα στρατιωτικές δικτατορίες.
Ο Ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει στη διάθεσή του την “πολυτέλεια” εναλλακτικών επιλογών (κάποιου καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης), απλά και μόνον επειδή το διεθνοπολιτικό περιβάλλον και η οικονομική διασύνδεση μέσα στο Ευρωπαϊκό συνεχές το εμποδίζει. Ακριβώς επειδή δεν θέλουμε και δεν μας αφήνουν να φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ, για τον ίδιο ακριβώς λόγο η ΧΑ, επιχειρησιακά, περιήλθε πέρισυ στην αρμοδιότητα των μηχανισμών καταστολής και των δικαστών.
Το ήξεραν άλλωστε πολύ καλά από την αρχή και οι ίδιοι οι Χρυσαυγίτες ηγέτες, ότι χωρίς ρήξη με τους “τοκογλύφους” και την ηγεσία της νεοφιλελεύθερης πλήν δημοκρατικής (η έστω σε κίνδυνο μεταδημοκρατικής μετάλλαξης – Χάμπερμας) Ευρώπης, τα πολιτικά τους σχέδια θα παραμείνουν απραγματοποίητα.
Τώρα ίσως οι Όρκ να έχουν μιά δεύτερη ευκαιρία.
Και επειδή με τους “χρήσιμους ηλίθιους” που έχουμε στο σπίτι μας τίποτε δεν αποκλείεται, φρόνιμο είναι, τώρα και μετά, στην ώρα της αδυναμίας και της ανάγκης, να έχουμε δίπλα μας και φιλικά τα πιο “μεγαλόσωμα αγόρια” της ευρωπαικής μας γετονιάς. Όσο πιο πολύ η κρίση πολιτικής ηγεμονίας πλησιάζει στο “σημείο μη επιστροφής”, τόσο πιο πολύ μετράει ο συσχετισμός υλικής δύναμης. Ας είμαστε ρεαλιστές.
Το χειρότερο: Σχεδόν δυο χρόνια μετά, αυτά τα βασικά ξεχάστηκαν.
Το “σημείο μη επιστροφής”, η επιλογή, οι αρμοδιότητες της Δικαιοσύνης. Για τα λοιπά χρειάζεται πολιτική
https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5404718712166081736#postsstats
Το “σημείο μη επιστροφής”, η επιλογή, οι αρμοδιότητες της Δικαιοσύνης. Για τα λοιπά χρειάζεται πολιτική
http://aftercrisisblog.blogspot.com/2013/10/blog-post.html
Eίναι απορίας άξιον το γιατί δεν έχει αναδειχθεί,στον δημόσιο διάλογο,και στον βαθμό που πρέπει, η πιθανότητα επιβολής του κράτους εκτάκτου ανάγκης σε περίπτωση αποδέσμευσης της χώρας απο την Ευρωπαική Ενωση.
Δεν μπορώ να κατανοήσω πραγματικά πως κάποιοι φωστήρες πιστευουν, ότι σε περίπτωση πολιτικής ανωμαλίας, έκτος Ευρωπαικού θεσμικού πλαισίου, θα έρθουν αντιμέτωποι και θα επικρατήσουν ενάντια στις δυνάμεις του Ελληνικού αλλα και του παγκόσμιου κατ επέκταση καπιταλισμού…..το κακό όμως είναι ότι φλερτάρουν με την ιδέα και τις πιθανότητες….πραγματικά απορώ…..