Των Γιώργου Καραμπελιά – Γιώργου Ρακκά* δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς
Τα μνημόνια υπήρξαν το σύμπτωμα μιας ευρύτερης διαδικασίας χρεοκοπίας του ελληνικού «παρασιτικού εκσυγχρονισμού», που έχασε τα τελευταία χρόνια το «κοινωνικό» του πρόσωπο, γιατί ένα ολόκληρο μοντέλο που στηρίζονταν στις εισαγωγές και την κατανάλωση έφτασε στα όριά του, και μετασχηματίστηκε σε ληστρικό παρασιτισμό.
Ο αντιμνημονιακός χώρος, παρά τις αντιστάσεις του, συχνά μαζικές και αγωνιστικές, λεηλατήθηκε από το φιάσκο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διότι δεν κατάφερε να υπερβεί τους ορίζοντες του παλαιού κρατισμού και παρασιτισμού. Οι έσχατες δυνάμεις αυτού του παρασιτισμού -συσπειρωμένες γύρω από την ήδη κυρίαρχη στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, «Αριστερά»-, έπαιξαν το τελευταίο της χαρτί, υποσχόμενες την «επιστροφή» στην χτεσινή ευημερία, εγκλωβίζοντας το αντιμνημονιακό κίνημα σε έναν μονοδιάστατο οικονομισμό. Έτσι:
Α. Απέτυχε να διαγνώσει την σημασία των γεωπολιτικών μεταβολών στην ευρύτερη περιοχή, ιδίως όσες σχετίζονται με τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό. Εξελίξεις που σε στενή σχέση με το μεταναστευτικό και προσφυγικό αδιέξοδο, και με δεδομένη την δημογραφική αποτελμάτωση της χώρας, απειλεί τον ελληνικό χώρο με «λιβανοποίηση», κυριολεκτική άρση των κεκτημένων της Επανάστασης του 1821, με επιστροφή της χώρας στο τουρκικό ηγεμονικό άρμα, η στην καλύτερη περίπτωση σε ένα δυτικο-οθωμανικό condominium.
Β. Απέτυχε να επισημάνει τη γενικευμένη παρακμή, δημογραφική, οικονομική, πολιτισμική, κοινωνική και παιδευτική και να ορθώσει αποτελεσματικά αναχώματα στην αποσύνθεση της ελληνικής αυτοσυνειδησίας, κατ’ εξοχήν στις νέες γενιές. Αντίθετα, η Αριστερά, στη συντριπτική πλειοψηφία της, με τις πρακτικές της στην εκπαίδευση, τον πολιτισμό και τα κοινωνικά κινήματα, αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα και επιταχυντή αυτής της παρακμής, ενώ φαλκίδευσε με την ηγεμονική ιδεολογική παρουσία της, την αυθόρμητη και ακομμάτιστη πατριωτική ροπή του αντιμνημονιακού κινήματος.
Καιρός, λοιπόν, να εστιάσουμε στην πραγματική ανασυγκρότηση του τόπου, γεωπολιτική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική. Το πρόταγμά μας θα πρέπει να είναι «ολιστικό» και η έννοια που συμπυκνώνει όλες τις παραμέτρους της ζητούμενης αναγέννησης είναι ο δημοκρατικός πατριωτισμός. Νοούμενος όχι μόνον ως υπεράσπιση της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και της ακεραιότητας της χώρας, απέναντι στη διπλή επιβουλή της δυτικής αποικιοκρατίας και του νεο-οθωμανισμού, αλλά και ως ένα κίνημα εσωτερικής αναγέννησης που θα «τελειώνει» τον νεοελληνικό μηδενιστικό συλλογικό μας βίο, την πολιτική του διαφθορά, την κοινωνική του αναλγησία, και τον οικονομικό του μεταπρατισμό.
Η συγκρότηση ενός δημοκρατικού πολιτικού ρεύματος υπεράσπισης της Ελλάδας και του ελληνικού λαού, απέναντι στους ξένους επικυρίαρχους αλλά και τις ντόπιες άρχουσες τάξεις -που συμπεριφέρονται ως αποικιοκράτες στον ίδιο τους τον τόπο- θα έχει ως στόχο να μπολιάσει τον αυθόρμητο πατριωτισμό του λαού με αυτό το «ολιστικό» περιεχόμενο και να μην τον εγκαταλείψει έρμαιο στην Ακροδεξιά που καραδοκεί.
Ένα τέτοιο ρεύμα θα συσπειρώνει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού όχι γύρω από ένα αίτημα «αποκαθαρμένης» ή δήθεν «αυθεντικής Αριστεράς», η κύρια έκφρασή της οποίας, πρωτοστατεί εξάλλου στην επιβολή των οικονομικών, κοινωνικών, γεωπολιτικών και πολιτιστικών «μνημονίων», αλλά γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα και κατευθύνσεις, υπερβαίνοντας εν τοις πράγμασι παλιούς και συχνά ξεπερασμένους διαχωρισμούς.
Η μάχη για την πολιτική ανασυγκρότηση θα πρέπει να δοθεί από την σκοπιά του επαναπροσδιορισμού ενός οράματος για τον 21ο αιώνα, που θα στηρίζεται στον «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας, με υλικά του τον πατριωτισμό, την κοινωνική χειραφέτηση, την ενδογενή ανασυγκρότηση, την οικολογία, την άμεση δημοκρατία και την πολιτιστική αναγέννηση.
* O Γιώργος Καραμπελιάς είναι συγγραφέας και ο Γιώργος Ρακκάς πολιτικός επιστήμονας
9 ΣΧΟΛΙΑ
Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα…
Δυσαρεστη εκπληξη.Δυσκολευομαι να καταλαβω που αποσκοπει αυτο που μολις διαβασα.Ενα μικρο αρθρο που χρειαστηκε τη συμπραξη και των δυο που μας εχουν συνηθισει σε εκτενεστερα και καιρια κειμενα ! Μοιαζει σαν αγγελια -σε λαθος μεσο ομως.Προς μεγαλη μου λυπη το αρδην- κοντρα στις ιδιες του τις αναλυσεις – καθε τοσο φαινεται να ”ξανακυλαει” στις πιατσες της αριστερας .Τι προσφερει στο Αρδην που εκδιδει 2 περιοδικα και μια εφημεριδα συν τα βιβλια των εναλλακτικων εκδοσεων ,που εχει οργωσει την Ελλαδικη περιφερεια με εκδηλωσεις φτανοντας σε μερη που οι (νυν και προς στιγμην τεως) απαρατσνικοι του συριζα δεν μπορουν να βρουν ουτε με τη βοηθεια του χαρτη,που εχει κερδισει την διεισδυση του στον δημοσιο λογο και τον οποιο χωρο του στα μμε με το σπαθι του να βαζει την υπογραφη του στο μεσο μιας ατυχησασας φραξιας της συριζαιικης λαιλαπας;Ο δρομος εχει την αναγκη το αλατοπιπερο που του προσφερει το Αρδην για να διαφοροποιειται απο τα αλλα γκρουπουσκουλα. Το Αρδην;Ειναι τοσο σημαντικοι οι ”πολυπληθεις” αναγνωστες του δρομου πια; Η μηπως δεν γνωριζουν τις αποψεις του και που να το βρουν;
Η αποσύνθεση της ελληνικής αυτοσυνειδησίας πώς ακριβώς ορίζεται; Για να μιλήσουμε για την αποσύνθεσή της πρέπει πρώτα να πούμε τι είναι η ελληνική αυτοσυνειδησία. Μπορούμε να την αναζητήσουμε στη χριστιανική φιλοσοφία που αναπτύχθηκε στα χίλια χρόνια του Βυζαντίου, η οποία ανασύνθεσε και ξεπέρασε την αρχαία φιλοσοφία. Σκλαβωθήκαμε κι αυτή η πρακτικώς απέραντη γραμματεία θάφτηκε κυριολεκτικά και κατασυκοφαντείται μέχρι σήμερα.
Εισήχθησαν μετά οι αρχές του διαφωτισμού που ευνοούσαν τότε τη δημιουργία εθνικών κρατών. Δε έγινε όμως η επανάσταση του 1821 με βάση αυτές τις αρχές όπως έγινε η γαλλική επανάσταση πχ. Αυτή η φιλοσοφία της νεωτερικότητας μπορεί να ήταν πρόοδος για την παπική και προτεσταντική Ευρώπη, για μας όμως ήταν βαριά οπισθοδρόμηση.
Αν δούμε λίγο τη βάση της, τον περίφημο ορθό λόγο ή ορθολογισμό, αυτή την υπεροπτική ιδέα της απεριόριστης λογικής ικανότητας του ανθρώπου, καταλαβαίνουμε την λανθασμένη ανθρωπολογία. Αυτή η λάθος αντίληψη περί ανθρώπου έκανε να φαίνεται σωστή και η περίφημη μαρξική ρήση: “στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”, σύμφωνα με τις επιθυμίες του δηλαδή.
Η δική μας χριστιανική ανθρωπολογία μας πληροφορεί σαφώς και σε όλους τους τόνους ότι τα πάθη δε χορταίνονται και οι ανάγκες δεν έχουν τέλος. Δε μας φτάνουν ούτε εκατό πλανήτες Γη, ούτε χίλιοι, για να τις ικανοποιήσουμε όλες.
Την ίδια λάθος ανθρωπολογία είχε και το γυναικείο κίνημα. Η σεξουαλική απελευθέρωση θα σταματήσει τους βιασμούς, θα εξαλείψει την πορνεία, θα εξομαλύνει τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών αφού ελεύθερα θα διαλέγουν οι άνθρωποι τους συντρόφους τους. Έγινε το αντίθετο ακριβώς. Ζητείται σήμερα η απελευθέρωση και της ομοφυλοφιλίας και της αιμομειξίας και της παιδοφιλίας και της κτηνοβασίας και όποιας “επιθυμίας” μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί. Αυτά γίνονται η αιτία της παρακμής και της καταστροφής τελικά των ανθρώπινων κοινωνιών. Δεν εννοούσαμε αυτό, βεβαίως, όταν αγωνιζόμασταν για την απελευθέρωση των γυναικών και την ισότητα των φύλων, κρινόμαστε όμως εκ του αποτελέσματος όλοι μας.
Χρειαζόμαστε λοιπόν πρώτα πρώτα μια σωστή ανθρωπολογία, τη βαθειά γνώση περί του ανθρώπου και των ορίων του, που μας δίνει η χριστιανική φιλοσοφία της καθ΄ ημάς ανατολής για να καταλάβουμε γιατί απέτυχαν τα μέχρι τώρα κινήματα και οι επαναστάσεις όλων των αποχρώσεων και να κάνουμε κάτι πραγματικά ταιριαστό με την αυτοσυνειδησία μας.
Μιας και το κείμενο δημοσιεύτηκε τη μέρα της γιορτής σας, χρόνια πολλά και στους δυο σας.
Ακριβώς. Δε θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα.
Θεωρώ όμως λανθασμένη την επιλογή της λέξης “φιλοσοφία” όσον αφορά τη χριστιανική διδασκαλία. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μπορεί να χρησιμοποίησαν τη γλώσσα των αρχαίων φιλοσόφων αλλά αυτά που έγραφαν δεν τα κατέβαζαν από το κεφάλι τους, όπως οι αρχαίοι, τα γνώριζαν εμπειρικά γιατί είχαν ζωντανή κοινωνία με το Θεό. Η Εκκλησία κατέχει τη γνώση της ως τη μόνη αλήθεια, όχι ως μια ακόμα θεωρία ανάμεσα στις πολλές ανθρώπινες (υποψιάζομαι από τα σχόλιά σου ότι εσύ τα γνωρίζεις αυτά αλλά κάποιος άλλος μπορεί να μπερδευτεί γι’ αυτό και η επισήμανση).
Χριστός Ανέστη!
Μια από τις σοβαρότατες αδυναμίες των δημοσιολογούντων φορέων οι προσωπικοτήτων … Στον καιρό του διαδικτύου … Είναι η τρομακτική αδυναμία τους , να συμπυκνώνουν – κωδικοποιούν τις σκέψεις τους , και να μπορούν να τις παρουσιάζουν (κατ αρχήν) το πολύ σε μια (1) σελίδα . Τεράστιο πρόβλημα. “Πίσω” από την συνοπτική παρουσίαση των θέσεών του ο οποιοσδήποτε , μπορεί κάλλιστα να διαθέτει και τα αναλυτικά κείμενα , στα οποία θα μπορεί να ανατρέξει ο κάθε ενδιαφερόμενος . Είναι τρελό όμως , να θεωρείται αυτονόητο , πως ο κόσμος , θα μπορεί να διαβάζει 25 και 50 σελίδες , προκειμένου να “εισαχθεί” σε κάποιο ιδεόγραμμα , η σε μια πρόταση …. Από αυτή την άποψη , το σύντομο κείμενο , το προτιμώ .
Καταρχάς να πω ότι συμφωνώ με την πλειοψηφία όσων γράφονται στο κείμενο, όπως και με τη βραχύτητα του. Τα περισσότερα έχουν αναλυτικά παρουσιαστεί σε άλλα άρθρα, οπότε μια συνοπτική και περιεκτική παρουσίαση τους σε ένα κείμενο που εντοπίζει περισσότερο στην πρόταση παρά στην ανάλυση, ήταν σωστό.
Ωστόσο, θέλω να επισημάνω μια αντίφαση που θεωρώ ότι έχει και πρακτική σημασία στην ανάγνωση του αντιμνημονιακού κόσμου και στα προβλήματα του. Ενώ λοιπόν παρουσιάζεται – σωστά – η έντονα πατριωτική διάσταση του, με τη φράση «… φαλκίδευσε με την ηγεμονική ιδεολογική παρουσία της, την αυθόρμητη και ακομμάτιστη πατριωτική ροπή του αντιμνημονιακού κινήματος» πιο πάνω, στη δεύτερη παράγραφο, γράφει «Ο αντιμνημονιακός χώρος, παρά τις αντιστάσεις του, συχνά μαζικές και αγωνιστικές, λεηλατήθηκε από το φιάσκο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διότι δεν κατάφερε να υπερβεί τους ορίζοντες του παλαιού κρατισμού και παρασιτισμού».
Εδώ υπάρχει μια έντονη αντίφαση: δεν γίνεται να παρουσιάζεται ο ίδιος χώρος ως ακομμάτιστος και πατριωτικός και παράλληλα ως παρασιτικός. Το δεύτερο ακυρώνει τον πατριωτισμό [εφόσον δεν μιλάμε, και νομίζω έτσι είναι, για τύποις πατριωτισμό]. Θεωρώ ότι αυτό ξεκινάει από τη λάθος ανάγνωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάτησε επάνω στην υπόσχεση της “ευημερίας” και ότι ο κόσμος τους εμπιστεύτηκε, περιμένοντας την επιστροφή στα παλιά. Δεν ίσχυε αυτό – ακόμη και το πρόγραμμα της Θεσ/κης απείχε χιλιόμετρα απο το να χαρακτηριστεί “πλούσιο”. Το πολύ-πολύ να πούμε ότι αρκετοί πίστεψαν πως ίσως σταματούσαν οι απώλειες τους σε εισόδημα και φόρους.
Νομίζω ότι η ανάλυση περί “παρασιτισμού” ίσως απλώς να αγγίζει την πολιτική ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αντιμνημονιακός κόσμος στράφηκε σ’αυτούς γιατί όπως ειπώθηκε στη συζήτηση με Ξυδιά, Καραμπελιά κλπ ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε “εργολαβικά” να εκφράσει την ανάγκη για “πολιτική αλλαγή”, που λανθασμένα ερμηνεύεται ως “αλλαγή ηγεσίας”. Αυτό που πάσχει πολιτικά στην Ελλάδα δεν είναι τα άτομα και η ποιότητα τους (ηθική, πνευματική, δεξιοτήτων κλπ) αλλά το ίδιο το σύστημα … η ΔΟΜΗ του. Το σύστημα γεννάει ή διατηρεί αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό που χρειάζεται είναι πρώτα-πρώτα να αλλά ξει το σύστημα και αυτό γίνεται με ένα τρόπο: το Σύνταγμα!
Το Σύνταγμα θα είναι ο επόμενος στόχος των παρασιτικών ελίτ. Ο Τσίπρας στις προγραμματικές δηλώσεις είχε πει ότι θα διαπαιδαγωγήσουν την κοινωνία, οδηγώντας την στην αλλαγή, μέσα από την Αναθεώρηση. Και ο Κυριάκος τον σιγοντάρισε πρόσφατα ζητώντας “ευλύγιστο” Σύνταγμα [βλέπε, “λάστιχο”]. Αυτό θα πρέπει να είναι η επόμενη γραμμή πολιτικής άμυνας: να μην υπάρξει καμία αλλαγή χωρίς δημοψηφισματική έγκριση από τους πολίτες και, μεταξύ των άλλων, η αναθεώρηση να περιλαμβάνει το δικαίωμα δημοψηφισμάτων και νομοθετικών πρωτοβουλιών ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ!
Ο πατριωτισμος πρεπει να συνδεεται με το συμφερον και την προκοπη του 100% των ελληνων. Ολων μαζι και του καθενα ξεχωριστα. Και των δυνατων και των αδυνατων. Πρωτα πρεπει να σκεφτεις για την ευημερια του καθε ατομου και μετα απο αυτο ισως να μπορεσει να πιασει η ματια σου και το συνολο. Αλλιως δεν γινεται και ουτε εχει νοημα.
Νομιζω οτι εφτασε η ωρα μην εχουμε αργησει κιολας για την συγκροτηση του πολιτικου φορεα.Υ.Γ.Δεν καταλαβαινω τη θελει να πει ο φιλος ν. να πηγαινουμε σε συζητησεις να κανουμε πολιτικες αναλυσεις και στις καλπες να ψηφιζουμε καμμενο.Εξαλου το αρδην μπορει να ακολουθησει την δικη του παραλληλη πορεια χωρις να ταυτιστει πληρως με τον πολιτικο φορεα.
Με τη σειρα μου ουτε εγω καταλαβα τι δεν καταλαβες η τι με ρωτας και τι σχεση εχει ο καμμενος.