Αρκετά, με τη δήθεν αντίσταση!

902

Οι επιθέσεις των ισχυρών μάς υποχρεώνουν σε συνεργασία, συνεταιρισμό και αντάρτικο 

Του «Ανωνύμου του Έλληνος» από τη Ρήξη φ. 123

Λίγο πολύ της ίδιας υφής άνθρωποι προσκαλούν σε πορεία, εκδήλωση, συγκέντρωση, οργάνωση, κόμμα ή απόκομμα. Είναι οι εκπαιδευμένοι σε μεθόδους, συμπεριφορές και τρόπους προερχόμενους από την εσπερία. Όπως τότε μιμήθηκαν την Ισπανία, τώρα μιμούνται τη Γαλλία. Μόνο που τότε το πλήθος ήρθε και το έδιωξαν.
Τούτη την Κυριακή θα είναι μόνοι τους, δίχως το μέγα πλήθος και μέγα πάθος του 2011. Τούτη τη φορά, ο χτυπημένος «εκ των έξω» και «εκ των έσω» λαός θα παραμείνει σπίτι του, κλεισμένος στην απελπισία και την απογοήτευσή του. Είτε πάω είτε δεν πάω, θα δω να παίζεται το ίδιο έργο. Ήδη, κάποιοι καλούν σε χωριστές συγκεντρώσεις, όπως κάνουν τα κόμματα στις «ενωτικές» διαδηλώσεις. Ίσως, για να μην μπουν στον κόπο να πιάσουν θέση σε χωριστά πλακάκια της ίδιας πλατείας, για να μη διασταυρωθούν με τους «άλλους», για να μη συζητήσουν. Ο καθένας είναι κάτοχος της μόνης αλήθειας και του μόνου ορθού δρόμου και αρνείται να συγχρωτιστεί και να μολυνθεί από την άλλη «ιδέα». Ακόμα κι αν αποδεχτούν τη δημοκρατία, ως διαδικασία λήψης αποφάσεων, οι δυσαρεστημένοι από αποφάσεις θα στήσουν τη δική τους «πλατεία». Είναι όλοι αυτοί που το 2011 δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να μετατρέψουν την πλειοψηφική δυσαρέσκεια σε πλειοψηφική πολιτική δύναμη ανατροπής και απελευθέρωσης.
Και, στο τέλος, θα βρίσουν τον λαό που δεν συμμετέχει. Αγνοούν ότι η πιο μεγάλη πολιτική δύναμη είναι αυτοί που απέχουν από τη φάρσα των εκλογών. Είναι εκείνο το 45% που απέχει, δίχως κανείς να αναρωτιέται γιατί και πώς θα γίνει κοινωνός και συμμέτοχος απελευθερωτικής διαδικασίας. Ή είναι εκείνο το 61,3%, που ο καθένας θέλει να οδηγήσει κι απ’ άλλο δρόμο.
Με τον τρόπο και τις ιδέες που μάθαμε αντιγράφοντας δυτικά ρεύματα, δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ για το ποιος είναι κάτοχος του σωστού και πού βρίσκεται η αλήθεια. Η πιθανότητα της ύπαρξης ομόκεντρων και συνεργαζόμενων κύκλων γίνεται αδυνατότητα.
Και τώρα, με αυτά και άλλα, τι κάνουμε; Να αποδεχτούμε τη μοίρα που επιβάλλουν οι οικονομικά και πολιτικά ισχυροί;
Να κάνουμε ένα πάρτι –μια μεγάλη γιορτή. Να την πούμε συνάντηση –ραντεβού για κραιπάλες, αλληλεγγύη και ελευθερία. Να μεθύσουμε με ούζα, κρασιά και τσίπουρα. Ν’ αγκαλιαστούμε μεθυσμένοι, πριν αρχίσουν οι βαριές και βαρετές συζητήσεις, δίνοντας μια υπόσχεση: Να μη χωρίσουμε ποτέ –να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, όποιος κι αν είναι αυτός. Να μη μας διαλύσουν οι διαφωνίες μας. Να δώσουμε χώρο στην αλήθεια. Κι ο χώρος της είναι αυτό που έχουμε ξεχάσει: «Το αληθεύειν εστί κοινωνείν».
Να κοινωνήσουμε, να γίνουμε, ξανά, κοινωνία, κοινότητα, δήμος. Να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Οι επιθέσεις των ισχυρών μάς υποχρεώνουν σε συνεργασία, συνεταιρισμό και αντάρτικο. Αγώνας με όλα τα μέσα, ακόμα και με τα νόμιμα. Να οργανώσουμε την αποφυγή της φορολογικής λαίλαπας. Να στραφούμε στη δική μας παραγωγή, οργανώνοντας τη μοιρασιά της. Να προστατεύσουμε τους κόπους μας από τη φορολογία και τις περιουσίες μας από την απαλλοτρίωση. Όταν φορολογούν την επικοινωνία, σε κάθε γειτονιά, χωριό και πόλη, να γίνουμε ένα wi-fi. Να παράγουμε από κοινού, να αυξήσουμε και να μοιραστούμε τα κοινά, την ώρα που μας τα κλέβουν όλα.
«Η αγορά είμαστε εμείς». Και στην αγορά γεννήθηκε η δημοκρατία. Να αγορά-ζουμε, αγορεύοντας και συζητώντας. Και η αγορά ήταν και είναι στο κέντρο της πόλης. Να ξαναγίνουμε πόλη, χωριό, γειτονιά. Η υπόσχεση του «νοιάζομαι για τον διπλανό μου» να γίνει έγνοια και πράξη καθημερινή. Να ανασυγκροτήσουμε το κοινωνείν, αντί να ψάχνουμε για «κινήματα». Το κοινωνείν είναι κίνηση του ενός προς τον άλλον. Εκεί βρίσκεται και το αληθεύειν.
Απλό και δύσκολο. Μπορούμε; Άμα θέλουμε, μπορούμε. Θέλουμε; Ή μήπως μάθαμε στα εύκολα και νομίζουμε ότι και τα συνθήματα είναι εύκολα; Οι φαντασιώσεις του «ολημερίς κι ολονυχτίς στους δρόμους», «δυο βδομάδες στάσης πληρωμών και η κυβέρνηση πέφτει», «έξοδος από το ευρώ και στον πρώτο χρόνο μόνο δύσκολα», «γενική απεργία», «έφοδος και κατάληψη της βουλής», όλα αυτά και άλλα που σπείρανε στα μυαλά μας είναι ευκολότερες;

Το κοινωνείν θα δείξει τους δρόμους.
Μας κήρυξαν τον πόλεμο και με πόλεμο θα απαντήσουμε. Προϋπόθεση για κάθε νίκη είναι η ενότητα του μεγάλου πλήθους.
Δημοκρατία παντού, αλλά η προϋπόθεσή της είναι η ενότητα του λαού. Να ξαναγίνουμε εκκλησία, βασισμένη στην αγάπη και τη φιλία.
Μπορούμε; Ας το κάνουμε.

Κάμε ώστε ο μικρός Κύκλος, μέσα εις τον οποίο κινιέται η πολιορκημένη πόλη, να ξεσκεπάζει εις την ατμοσφαίρα του τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδας, για την υλική θέση, οπού αξίζει τόσο για εκείνους οπού θέλουν να τη βαστάξουν, όσο για εκείνους οπού θέλουν να την αρπάξουν, και, για την ηθική θέση, τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ανθρωπότητος…  Ας φανεί καθαρά η μικρότης του τόπου και ο σιδερένιος και ασύντριφτος κύκλος οπού την έχει κλεισμένη. Τοιουτοτρόπως από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες”.  (Διονύσιος Σολωμός, από τους “Ελεύθερους Πολιορκημένους”)

«Ανωνύμου του Έλληνος»