Ανάμεσα στις σημαντικές κατακτήσεις που μας κληροδότησε η γαλλική επανάσταση, ήταν και ο διαχωρισμός των εξουσιών σε τρεις: στην εκτελεστική, την δικαστική και τη νομοθετική, διαχωρισμός που φθάνει μέχρι τις μέρες μας κατοχυρωμένος στο Σύνταγμα της χώρας μας.
Καθόλου τυχαία. Η ρύθμιση αυτή στόχευε στο να αρθρωθούν αυτές οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα υπήρχε ο έλεγχος της μιας εξουσίας πάνω στην άλλη, εμποδίζοντας την αυθαίρετη ανάπτυξη μιας και μόνο εξουσίας που δεν θα ελέγχεται και άρα δεν θα μπορεί να περιοριστεί. Ήταν μια κληρονομιά και κατάκτηση την οποία μέχρι τώρα η αριστερά υπερασπιζόταν. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η κατάκτηση αυτή ήταν στο πλαίσιο των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Καμία αντίρρηση. Αυτές τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες τις υπερασπιζόταν η αριστερά θεωρώντας τες ουσιαστικές και ως το απαραίτητο βήμα για τη σταδιακή όσο και σταθερή εξάπλωση της δημοκρατίας. Άλλωστε και τις εκλογές, σύμφωνα με την αριστερά, ακριβώς ως αστικοδημοκρατική κατάκτηση, τις υπερασπιζόταν και τις υπερασπίζεται (θέλουμε να πιστεύουμε).
Ειδικά για εκείνο το κομμάτι της αριστεράς, το επονομαζόμενο και ως “ανανεωτική αριστερά”, η υπεράσπιση των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών ήταν και είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αυτό άλλωστε την διαφοροποιούσε από το άλλο κομμάτι, το “ορθόδοξο” το οποίο εξακολουθούσε και εξακολουθεί να επιμένει στη δικτατορία του προλεταριάτου και πλείστες όσες φορές στη δικτατορία του κόμματος. Εξ ου και οι κατηγορίες των “ορθοδόξων” προς τους “ανανεωτές” ως κομμάτι του αστικού συστήματος. Δεν χρειάζεται να παραπέμψουμε στους θεωρητικούς των “ανανεωτικών”, (βλέπε Πουλαντζά κλπ.) για την τεκμηρίωση των πιο πάνω. Αρκούν όσα έχουν κατατεθεί προηγουμένως.
Με έκπληξη διαβάσαμε τον τίτλο της σημερινής Αυγής: “Ευτυχώς, δεν κυβερνούν οι δικαστές”. Παράξενος τίτλος, όσο και επικίνδυνος.
Οι παλαιότεροι θυμούνται τη σθεναρή υπεράσπιση του πέμπτου τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας και του επικεφαλής του Μιχάλη Δεκλερή από την αριστερά όταν με μία σειρά αποφάσεων σταματούσε νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές επιλογές εις βάρος του περιβάλλοντος. Ήταν τότε ακριβώς που οι κυβερνώντες ήθελαν αυτή τη, σωτήρια για το περιβάλλον, λειτουργία του πέμπτου τμήματος να την παρακάμψουν, καταργώντας με αυτό τον τρόπο την ουσιαστική λειτουργία της διάκρισης των εξουσιών και κατ’ επέκταση τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και η αριστερά τότε πρωτοστατούσε σε αυτή την υπεράσπιση.
Το πρωτοσέλιδο της Αυγής, είναι επικίνδυνο. Βάλλει ακριβώς κατά αυτής της διάκρισης των εξουσιών και εμπεριέχει στη λογική του, ολοκληρωτικές τάσεις. Ενδόμυχη επιθυμία είναι αυτοί οι οποίοι κυβερνούν να νομοθετούν και να εφαρμόζουν τις αποφάσεις χωρίς έλεγχο, απλά με μία σχηματική πλειοψηφία, διαμορφωμένη ανά τέσσερα χρόνια. Είναι αυτό που ο Καστοριάδης είχε χαρακτηρίσει ως κοινοβουλευτική δικτατορία των δυτικών χωρών. Προκαλεί δε θλίψη (και προβληματισμό) το που οδηγείται η αριστερά όταν παίρνει την εξουσία.
Αυτόματα γεννιέται η σκέψη (ως αντιπαράθεση στο “ευτυχώς, δεν κυβερνούν οι δικαστές”) “ευτυχώς που δεν δικάζουν οι αριστεροί κυβερνώντες”…..
