Ο Σόρος και… ο Σώρρας

1,2K

Η «αποστασία» των διανοουμένων και ο θρίαμβος των απατεώνων

Του Νικόλα Δημητριάδη από το Άρδην τ. 105

Η εξαετής οικονομική κρίση που βιώνουμε σηματοδοτεί το τέλος της ιστορικής περιόδου που ονομάστηκε «Μεταπολίτευση». Καθώς κλείνει ο κύκλος αυτός, είναι χρήσιμο να δούμε την «κληρονομιά» που μας αφήνει. Η κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος που έφεραν τα μνημόνια οδήγησε στη συρρίκνωση και απαξίωση των δύο κομμάτων εξουσίας και έφερε στο προσκήνιο νέες πολιτικές δυνάμεις και «προσωπικότητες». Μια ματιά στις δυνάμεις αυτές μπορεί να προσφέρει μια γλαφυρή εικόνα της κοινωνικής παρακμής που αφήνει πίσω της η Μεταπολίτευση: οι απατεώνες της σημερινής συγκυβέρνησης, οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, ο γραφικός Βασίλης Λεβέντης, οι εκάστοτε δραχμοφαντασιόπληκτοι Καζάκηδες και Βαρουφάκηδες, η ιδιόμορφη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τέλος… ο Αρτέμης Σώρρας! Αυτή είναι η ανανέωση του πολιτικού μας προσωπικού, αυτοί είναι οι άνθρωποι που ανέλαβαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας στα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα της τεσσαρακονταετίας Πασόκ-Ν.Δ. Η συντελούμενη διάλυση της χώρας αφήνει πίσω της ένα πολιτικό και κοινωνικό χάος, στο οποίο βασιλεύουν, στην καλύτερη περίπτωση, εξημμένες κεφαλές και στην χειρότερη, απατεώνες, εγκληματίες, ουφολόγοι.
Γ ια να εξηγήσουμε την παρακμή αυτή, θα πρέπει να εστιάσουμε σε ένα φαινόμενο που ενισχύεται αποφασιστικά την περίοδο της Μεταπολίτευσης και επηρεάζει τόσο τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου όσο και την κοινή γνώμη: πρόκειται για το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στις ελίτ (τις κοινωνικές ομάδες που διαχειρίζονται την πολιτική, οικονομική και πνευματική εξουσία) και το ευρύτερο λαϊκό σώμα. Ειδικά η περίοδος Σημίτη σηματοδοτεί για την Ελλάδα την αποκαλούμενη «αποστασία των διανοουμένων», τη μαζική, δηλαδή, ενσωμάτωση των ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης στους κυρίαρχους μηχανισμούς του χρήματος και της εξουσίας, φαινόμενο που παρατηρείται και στην Ευρώπη. Καθηγητές και πανεπιστημιακοί, επιστήμονες και ερευνητές, δημοσιογράφοι και απασχολούμενοι στα Μ.Μ.Ε., συγγραφείς και καλλιτέχνες, λογοτέχνες και ποιητές αποκόπτονται από την ελληνική κοινωνία, εισερχόμενοι στο στενό κύκλωμα που ορίζουν τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, το κρατικό ταμείο, τα ευρωπαϊκά κονδύλια και τα ποικιλώνυμα ξένα ιδρύματα και ΜΚΟ.
Από τη δεκαετία του ’90, τα μορφωμένα αυτά στρώματα γίνονται οι κύριοι φορείς της νέας ιδεολογίας του παρασιτικού εκσυγχρονισμού και της παγκοσμιοποίησης: η λατρεία της εισαγόμενης δυτικής «προόδου», η εγκατάλειψη κάθε στοιχείου ταυτότητας (έθνος, γλώσσα, θρησκεία κ.λπ.) ως οπισθοδρομικά κατάλοιπα, η φαντασίωση ότι η Ελλάδα μετακόμισε από τα ταραγμένα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο σε κάποια φιλήσυχη γωνιά, μεταξύ Ολλανδίας και Βελγίου, η πίστη ότι το παρασιτικό και καταναλωτικό οικονομικό μοντέλο του τουρισμού, του αθηνοκεντρισμού και των ευρωπαϊκών κονδυλίων θα φέρει ένα καλύτερο αύριο. Η φαντασιακή (και ενίοτε πραγματική) «μετακόμιση» των διανοουμένων στα πανεπιστήμια του Λονδίνου και του Βερολίνου τους μετέτρεψε από φορείς ενός πολιτισμού και εκπροσώπους ενός λαού σε κομπλεξικούς επαρχιώτες, κομπάρσους της «φωτισμένης» Δύσης, στην οποία αναζητούν την επιστημονική τους καταξίωση, την «ατομική αυτοέκφραση(;)» και, παρεμπιπτόντως, την οικονομική τους εξασφάλιση.
Όσο εδραιωνόταν η ιδεολογία αυτή στους φορείς της γνώσεις και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τόσο μεγάλωνε το χάσμα που τους χώριζε από τον ελληνικό λαό, και κυρίως τα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Ένα χάσμα που έφτασε πλέον σήμερα να οδηγεί στην ανοιχτή περιφρόνηση και αντιπάθεια. Η απέχθεια αυτή εκδηλώνεται τόσο απέναντι στην ελληνική κοινωνία και το ελληνικό έθνος συνολικά, όσο και απέναντι σε οποιοδήποτε «εμείς» (για να θυμηθούμε τον Μακρυγιάννη), οποιαδήποτε, δηλαδή, συλλογική ταυτότητα και έκφραση, οποιαδήποτε σκέψη ότι το πρόσωπο δεν έχει μόνο μια ατομική υπόσταση (όπως το θέλει ο δυτικός φιλελευθερισμός), αλλά και μία συλλογική. Είναι πλέον σύνηθες να βλέπουμε τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης να διακηρύσσουν σε κάθε ευκαιρία την περιφρόνησή τους προς τον ίδιο τους τον λαό, ο οποίος, πλέον, αντιμετωπίζεται ως μία αξιοθρήνητη μάζα συντηρητικών, αμόρφωτων, λούμπεν εθνικιστών αγροίκων.

Η άνοδος του παραλογισμού

Παράλληλα, η περίοδος της Μεταπολίτευσης σημαδεύεται από τη μαζική απομάκρυνση των Ελλήνων από την πολιτική. Η κοινωνία παύει να συνταράσσεται από πολιτικούς αγώνες και κυριαρχεί η ιδιώτευση, ο κατακερματισμός της πολιτικής σε επί μέρους κοινωνικά κινήματα, η έλλειψη οράματος, η αδιαφορία για τα κοινά, οι καφετέριες, τα μπαρ, τα γήπεδα, η τηλεόραση. Η διαδικασία αυτή είχε ήδη ξεκινήσει από τη Χούντα: ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής οικονομίας και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου ήρθε για τους Έλληνες με ένα βαρύ τίμημα: τον εθελούσιο εγκλεισμό τους στην ιδιωτική σφαίρα. Μία κοινωνία ιδιωτών, όμως, όσους πτυχιούχους και να βγάλει, θα είναι μια κοινωνία χαμηλού επιπέδου, καθώς η ορθή κρίση και η πολιτική αντίληψη, που καλλιεργεί η παρουσία του ανθρώπου στον δημόσιο χώρο και η μέριμνα για τα κοινά, δεν μπορούν να αντικατασταθούν από την εξειδικευμένη γνώση των πανεπιστημιακών σπουδών.
Σε αυτές τις συνθήκες αποπολιτικοποίησης και ιδιωτείας, εμφανίστηκαν και οι διάφοροι απατεώνες ουφολόγοι, αρχαιολάτρες και συνομωσιολόγοι. Θεωρίες συνομωσίας υπήρχαν ανέκαθεν, αλλά πολλαπλασιάζονται σε περιόδους κρίσης και παρακμής. Η πραγματική άνθηση των θεωριών αυτών, έγινε (που αλλού;) στις Η.Π.Α., τον «παράδεισο» της ιδιωτείας. Τηλε-ευαγγελιστές και θαυματοποιοί, κυνηγοί υπερφυσικών και παραψυχολογικών φαινομένων, λάτρεις του Σατανά και της μαύρης μαγείας, ερευνητές της «κρυμμένης» τεχνολογίας, της Ατλαντίδας, της «κούφιας γης», των καταχθόνιων «Ερπετοανθρώπων», του τέρατος του Λοχ Νες, των βρυκολάκων και των λυκανθρώπων, των εξωγήινων που παίρνουν μορφή ανθρώπου και κυβερνούν τον κόσμο, και άλλα πολλά και θαυμαστά, συγκροτούν έναν εκτεταμένο χώρο παραλογισμού και απατεωνίας, που τυγχάνει μεγάλης δημοφιλίας, χάρη στην ιδιωτική τηλεόραση και τη γενικευμένη έλλειψη καλλιέργειας και… κοινής λογικής.
Στην Ελλάδα ο χώρος αυτός του παραλογισμού συνδέθηκε προνομιακά με την αρχαιολατρία, τον δωδεκαθεϊσμό και τον φασισμό. Οι εγχώριοι απατεώνες αντιγράφουν τις θεωρίες των Αμερικάνων συναδέλφων τους, φοράνε μια χλαμύδα και τις παρουσιάζουν σαν κάποια δήθεν αρχαιοελληνική μυστική αποκάλυψη. Ο χώρος αυτός γνώρισε την πρώτη του άνθηση τη δεκαετία του ’90 (παράλληλα με την ιδιωτική τηλεόραση), εξαπλώθηκε ακόμα περισσότερο στα χρόνια του μνημονίου, ένεκα της απελπισίας όσων επλήγησαν περισσότερο από αυτά, και έχει φτάσει σήμερα στα πρόθυρα της Βουλής, αφού ήδη τροφοδότησε τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, που ξεκίνησε ως παγανιστική! Συνήθως, όπως γίνεται και στις Η.Π.Α., οι έμποροι του χώρου αυτού πουλάνε την πραμάτεια τους σωρηδόν, χωρίς να εμφανίζουν καμία συνέπεια και λογική: οι αρχαίοι Έλληνες μπλέκουν με τα ούφο, η κρυμμένη τεχνολογία με τα φαντάσματα και την παραψυχολογία, οι γέροντες του Αγίου Όρους με τον Δία και τον πλανήτη Σείριο. Ένας αχταρμάς εντυπωσιακών θεωριών, που διακινείται από τον εκάστοτε απατεώνα, προς άγραν οπαδών, ευρώ ή… ψήφων.

Το κοινό των τσαρλατάνων

Γιατί, όμως, είναι τόσο δημοφιλείς οι συνομωσιολόγοι και οι ουφολόγοι; Κατ’ αρχάς, οι άνθρωποι αυτοί προσφέρουν απλές και κατανοητές εξηγήσεις για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αντί να μπλέκονται σε απέραντες πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις, προσφέρουν απλές «φαστ-φουντ» θεωρίες που τακτοποιούν τα πάντα σε εύκολα κατανοητά σχήματα: «από ’δώ εμείς οι καλοί και απέναντι οι κακοί που συνομωτούν να μας καταστρέψουν». Στον σύγχρονο κόσμο, όπου τα πάντα λειτουργούν με περίπλοκους και απρόσιτους, στον μη ειδικό, τρόπους και όλες οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις λαμβάνουν χώρα ερήμην των πολιτών, η αίσθηση ότι «ξέρουμε τι παίζεται», προσφέρει, τουλάχιστον, ένα αποκούμπι. Κατά τα άλλα, πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι, κάπου μακριά, που δεν έχουν καμία σχέση μαζί μας. Επίσης, δεν απαιτείται από εμάς καμία προσπάθεια, κανένας αγώνας, καμία υπέρβαση. Δεν χρειάζεται να κάνουμε απολύτως τίποτε, πέραν, ίσως, από το να δώσουμε λίγα ευρώ στον εκάστοτε σωτήρα (ακόμα και ο τρισεκατομμυριούχος Σώρρας βάζει τους οπαδούς του να του δίνουν το κατιτίς τους από το υστέρημά τους). Αυτό είναι πολύ βολικό, ειδικά για ανθρώπους που δεν επιθυμούν να ξεβολευτούν ούτε για λίγο, για ανθρώπους που ακόμα και το να σταματήσουν να ψωνίζουν από τα Lidl, π.χ., φαντάζει αδιανόητη θυσία.
Σύμφωνα με τις θεωρίες συνομωσίας, πάντως, όχι μόνο δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι, αλλά δεν μπορούμε κιόλας. Οι θεωρίες αυτές, θέτοντας ως αντίπαλο μια φοβερή συνομωσία πανίσχυρων ανθρώπων, που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις και διαφεντεύουν τον κόσμο, οδηγούν τους οπαδούς τους σε ένα αίσθημα απόλυτης ανημπόριας. Αφού, κάθε αντίσταση είναι μάταιη (και κάθε κινητοποίηση και αγώνας των λαών του κόσμου είναι, π.χ., μια στημένη προβοκάτσια των Αμερικάνων) οι πολίτες δεν μπορούν να κάνουν κυριολεκτικά τίποτε. Μόνη λύση απομένει η εμφάνιση κάποιου ηγέτη με υπερφυσικές ιδιότητες για να δώσει την λύση. Συνήθως οι συνομωσιολόγοι απατεώνες εμφανίζονται ως εκπρόσωποι κάποιας τέτοιας υπερφυσικής ηγεσίας (είτε είναι η «ομάδα Ε», είτε οι αρχαίοι θεοί που έρχονται με διαστημόπλοιο από τον Σείριο, είτε ο … Πούτιν, είτε όλοι αυτοί μαζί).
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η βασική αιτία πίσω από την άνθηση του ανορθολογισμού και του παραλογισμού είναι η αποτυχία των «γνωστικών», της κυρίαρχης, δηλαδή, πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ελίτ να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα των λαών. Όσοι διανοούμενοι οικτίρουν ή περιγελούν τους συνανθρώπους τους, που πέφτουν θύματα του ενός και του άλλου απατεώνα, δεν έχουν παρά να αναρωτηθούν ως προς το ποια είναι τα πραγματικά αποτελέσματα που έχει ο δικός τους χώρος πάνω στην κοινωνία. Μην ξεχνάμε πως τον κόσμο τον κυβερνάνε οι… επιστήμονες (οι πολιτικοί, οι τεχνοκράτες και οι διανοούμενοί τους) και όχι ο Λιακόπουλος ή οι χαρτορίχτρες. Ειδικά σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού, με την επίταση των κοινωνικών ανισοτήτων, την αποδιοργάνωση της κοινωνικής συνοχής, τη διάλυση ολόκληρων κρατών και κοινωνιών, οι τελευταίοι που θα έπρεπε να διερωτώνται για την άνοδο των ουφολόγων, ή των φασιστών, ή των τζιχαντιστών, είναι οι υπηρέτες και οι απολογητές του κατεστημένου…

Ένας βολικός αντίπαλος

Οι θεωρίες αυτές, πάντως, είναι αρκετά βολικές και για τους αντιπάλους τους. Σε όλη την περίοδο που εξετάζουμε, η ύπαρξη του χώρου της συνομωσιολογίας και του παραλογισμού προσέφερε στο υπάρχον πολιτικό σύστημα πολύτιμες υπηρεσίες. Αποτέλεσε το ιδανικό άλλοθι για τη νομιμοποίηση της κυρίαρχης εκσυγχρονιστικής ιδεολογίας. Κάθε σύστημα εξουσίας διαλέγει προσεκτικά τους αντιπάλους του, επιλέγοντας να δώσει φωνή στους πιο ακίνδυνους. Σε κάθε βήμα εγκαθίδρυσης της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, από το βιβλίο της Ρεπούση μέχρι το Μεταναστευτικό, και από τον εθνομηδενισμό μέχρι… το μνημόνιο, τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. επέλεγαν να παρουσιάσουν ως «αντιπολίτευση» τις πιο ακραίες και γελοίες φωνές. Έτσι, προσέδιδαν κύρος στη δική τους άποψη, η οποία εμφανιζόταν ως η μόνη λογική, ρεαλιστική και επιστημονική. Οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας αποκλείστηκαν από τον δημόσιο διάλογο, ο οποίος περιορίστηκε στους απολογητές της εξουσίας από τη μία και τους «κανίβαλους» από την άλλη. Ειδικά η Χρυσή Αυγή απολαμβάνει προνομιακά την προβολή αυτή. Όντας η πιο ακραία και φασιστική πολιτική δύναμη, είναι αρκετά βολικό για την εξουσία να ταυτίζει κάθε διαφωνούντα μαζί της. Αντίστοιχα, κάθε κατηγορία και καταγγελία μπορεί εύκολα να βαφτιστεί «θεωρία συνομωσίας» και να παραδοθεί στη χλεύη. Έχουμε φτάσει το σημείο, π.χ., η απλή αναφορά και μόνο του ονόματος του Τζωρτζ Σόρος να προκαλεί θυμηδία σε πολλούς ανθρώπους (και όχι μόνο σε όσους σιτίζονται από αυτόν).
Παράλληλα, η ύπαρξη των ακραίων αυτών αντιλήψεων προσφέρει στους διανοούμενους την απαραίτητη επιβεβαίωση της αυθεντίας τους. Κάθε ανοησία του Αμβρόσιου και κάθε βρισιά του Κασιδιάρη επιτρέπει στον εκάστοτε παχυλά αμειβόμενο διανοούμενο να κοιμάται ήσυχος τα βράδια, βέβαιος ότι βρίσκεται στη… «σωστή πλευρά του οδοφράγματος». Ειδικά για την παγκοσμιοποιημένη νεολαία των μεσαίων και ανώτερων τάξεων, η επιβεβαίωση του «προοδευτισμού» είναι αρκετή για να μετατρέψει τον ατομικιστικό, μηδενιστικό και καταναλωτικό τρόπο ζωής της σε υπόδειγμα… «αντισυμβατικότητας»!
Σε αυτό πλαίσιο αναγορεύθηκε και ο περίφημος «αντιεθνικισμός» στο υπ’ αριθμόν ένα ιδεολογικό στοιχείο κάθε προοδευτικού ανθρώπου, μέσω του οποίου δαιμονοποιείται κάθε αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση. Κάθε αμφισβήτηση, ή έστω αμφιβολία, τίθεται εξ αρχής σε καραντίνα, ως ύποπτη εθνικιστικών και φασιστικών αποκλίσεων. Αν, π.χ., η Μέρκελ θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα απέραντο χοτ-σποτ, για να διαλέγει τους αναλώσιμους εργάτες της γερμανικής βιομηχανίας, τότε το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει παρά να στιγματίσει κάθε διαφωνία στο σχέδιο αυτό ως «ρατσιστική» και «απάνθρωπη», ώστε να εξασφαλίσει την επιτυχία του. Mην ξεχνάμε, άλλωστε, πως, από τον πόλεμο στο Ιράκ μέχρι τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία, ο «ανθρωπισμός» αποτελεί το βασικό ιδεολογικό και επικοινωνιακό εργαλείο για την απόσπαση της συναίνεσης των αποπολιτικοποιημένων δυτικών κοινωνιών.
Στην Ελλάδα, η κατάσταση αυτή έχει λάβει πλέον έντονη κοινωνική και ταξική χροιά, καθώς τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας και οι διανοούμενοι συνωθούνται στους προθαλάμους της εξουσίας (και των ΜΚΟ του Σόρος), εκπροσωπώντας, ως άλλοθι, τον ρεαλισμό, τον προοδευτισμό και τον «ανθρωπισμό», ενώ τα κατώτερα λαϊκά στρώματα εγκαταλείπονται στους αετονύχηδες της Χρυσής Αυγής ή στον Αρτέμη Σώρρα. Από τη μια ο Σόρος, και από την άλλη ο Σώρρας… Αυτό το φαινόμενο, πάντως, είναι γενικευμένο σε όλη την Ευρώπη: η αντίθεση στα σχέδια των ευρωπαϊκών πολιτικών και οικονομικών ελίτ (π.χ. η καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος ή το Brexit) εμφανίζεται από τα ευρωπαϊκά Μ.Μ.Ε. ως ένα εθνικιστικό παραλήρημα και τίποτε άλλο – ένα πισωγύρισμα στη βαρβαρότητα του Μεσαίωνα…
Κάπως έτσι, πριμοδοτώντας τον ανορθολογισμό και τον φασισμό και αποκλείοντας κάθε υγιή αντιπολιτευτική δύναμη, το σύστημα εξουσίας εξασφάλισε τον εγκλωβισμό της ελληνικής κοινωνίας σε ένα αδιέξοδο: μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή, μπρος Ρεπούση και πίσω Κασιδιάρης. Αυτή η κατάσταση, από τη μία παρέσυρε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας στον βάλτο του παραλόγου και της ουφολογίας και από την άλλη πέτυχε να συσπειρώσει τους εκσυγχρονιστές γύρω από την εξουσία. Ειδικά για τον Σύριζα, του οποίου η καταστρεπτική πολιτική έχει αποξενώσει όλους τους κοντινούς πολιτικούς χώρους (από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι το Πασόκ και το Ποτάμι), η προβολή του ανορθολογισμού και του φασισμού είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Αρκεί μια εθνομηδενιστική δημόσια δήλωση (όπως π.χ. του Φίλη για τη γενοκτονία των Ποντίων) για να ξεσηκώνει κύματα συμπαράστασης από το εκσυγχρονιστικό κατεστημένο. Επιτρέποντας στους χρυσαυγίτες και τους ουφολόγους να μονοπωλούν την αντιπολίτευση, εξασφαλίζουν ότι κάθε υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος θα πρέπει πρώτα να αποδείξει ότι «δεν είναι ελέφαντας» πριν τολμήσει να τους αμφισβητήσει.
Όσο, λοιπόν, κι αν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι «προοδευτικοί» διανοούμενοι και πολιτικοί για την άνοδο του φασισμού και του ανορθολογισμού, είναι προφανές ότι η κατάσταση αυτή τους βολεύει αφάνταστα. Διότι εγκλωβίζει την κοινωνία σε αδιέξοδες αναζητήσεις, άκαρπες προσπάθειες και πολιτικά σχήματα ανίκανα να αρθρώσουν έναν συνεκτικό αντιπολιτευτικό λόγο. Όσο η ελληνική κοινωνία παραμένει εγκλωβισμένη στους εκάστοτε πολιτικούς απατεώνες, οι φορείς της εξουσίας ξέρουν ότι δεν έχουν τίποτε να φοβούνται. Η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου δεν θα μπορέσει να βρει γόνιμο έδαφος για να εκφραστεί και θα εξαντλείται στις άναρθρες κραυγές του κάθε τσαρλατάνου.

Κρίση και παρακμή

Οι παλαβοί και οι απατεώνες είναι χρήσιμοι, όσο είναι ελεγχόμενοι και μένουν στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής. Τι γίνεται, όμως, όταν το υπάρχον σύστημα καταρρεύσει; Τότε ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και τα περιθωριακά στοιχεία του χτες γίνονται οι πρωταγωνιστές του σήμερα. Η κρίση των δύο κομμάτων εξουσίας συνοδεύτηκε από μια κρίση νομιμοποίησης της κυρίαρχης εκσυγχρονιστικής ιδεολογίας συνολικά. Η ιδεολογία αυτή έχει πλήρως απαξιωθεί και οι διάφοροι απολογητές της δεν γίνονται πλέον πιστευτοί από κανέναν. Σε αυτές τις συνθήκες, η σκανδαλώδης προβολή που απολάμβαναν τόσο καιρό οι απατεώνες και οι φασίστες τους έφερε στην επιφάνεια. Οι πρώην περιθωριακοί και γραφικοί τύποι έχουν γίνει σήμερα οι κύριοι εκφραστές της λαϊκής αγανάκτησης.
Έτσι, όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων έχουμε δει να θριαμβεύει η αφέλεια, ο παραλογισμός και η πίστη σε κάθε απάτη. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Δυστυχώς, πολλοί συμπολίτες μας είναι έτοιμοι να πιστέψουν τον οποιονδήποτε, όσο εξωφρενικά ή γελοία κι αν είναι αυτά που λέει. Στο παζάρι των ψεύτικων υποσχέσεων, είδαμε να πέφτουν κάθε λογής προτάσεις και ευχολόγια: η επιστροφή στη δραχμή, η άρνηση πληρωμών, τα πετρέλαια του Αιγαίου, οι μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής, ο Πούτιν, ο γέροντας Παΐσιος κ.λπ. κ.λπ. Αποκορύφωμα της πολιτικής απάτης, βέβαια, η παρέα του Σύριζα (που θα έσκιζε τα μνημόνια), η οποία, χάρη στη στήριξη της διαπλοκής και των πρεσβειών, μπόρεσε να εκτιναχθεί από τα τσιπουράδικα και τα μπαράκια στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο πνευματικός κόσμος της χώρας είχε αποφασιστική συμβολή στον θρίαμβο αυτό των κάθε λογής τσαρλατάνων. Όσοι επέλεξαν να στοιχηθούν στο πλευρό του «αντιμνημονιακού» χώρου, αρνήθηκαν να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα και τη συνολική παρακμή που αντιμετωπίζει η χώρα. Αντί να αναμετρηθούν με τη ζοφερή κοινωνική, πολιτική, δημογραφική και πνευματική κατάσταση, προτίμησαν να κατευθύνουν τον δημόσιο διάλογο αποκλειστικά στο ζήτημα του χρέους ή του νομίσματος, ακολουθώντας την πληθώρα των αγυρτών οικονομολογούντων που ξεπετάχτηκαν από το πουθενά για να μας σώσουν. Κάπως έτσι, π.χ., η «κάτω πλατεία» των αγανακτισμένων (στην οποία συμμετείχαν κυρίως πολιτικοποιημένοι νέοι που περιφρονούσαν την «πάνω πλατεία» της οργισμένης «πλέμπας» με τις ελληνικές σημαίες που «μουτζώνει και βρίζει») κατέληξε σε εκείνη τη μεγαλειώδη εκδήλωση για την οικονομία, με το ανεπανάληπτο πάνελ: Καζάκης, Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Κατρούγκαλος…
Στη συνέχεια, όταν τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε. επέλεξαν να παρουσιάσουν τον Σύριζα ως εναλλακτική λύση, οι αντιμνημονιακοί διανοούμενοι, αντί να προστατεύσουν την κοινωνία από τη νέα αυτή εγκληματική απάτη, προτίμησαν να προσέλθουν μαζικά στις τάξεις του κόμματος αυτού, ορεγόμενοι προφανώς τον κρατικό κορβανά. Πράγματι, πλείστοι όσοι αντιμνημονιακοί φωστήρες βρίσκονται σήμερα διορισμένοι στο δημόσιο, ή σιτίζονται στα φιλοκυβερνητικά εκδοτικά συγκροτήματα. Μπροστά στην προοπτική της εξουσίας και της τσέπης, οι ιδεολογίες και οι θεωρίες πήγαν περίπατο…

Επίλογος

Είναι συνηθισμένο, όταν πραγματευόμαστε τα ζητήματα αυτά, να αναφέρεται η γνωστή ρήση του Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων». Πράγματι, τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες πολιτικών εξελίξεων που λίγα χρόνια πριν θα φάνταζαν απίθανες (ενδεικτικά: άνοδος της Χρυσής Αυγής, είσοδος του Λεβέντη στη Βουλή, συγκεντρώσεις του Σώρρα ανά το πανελλήνιο και φυσικά όλος ο κυβερνητικός θίασος των πιο απίθανων τύπων, του Φλαμπουράρη, του Βαρουφάκη, του Φίλη, της Σίας, της Ραχήλ, του Παπαχριστόπουλου κ.λπ.). Δυστυχώς, η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος. Και η κατρακύλα στην οποία βρισκόμαστε δεν έχει τελειωμό. Η χώρα σταδιακά «πέφτει κατηγορία» και από φτωχός συγγενής των Ευρωπαίων διολισθαίνει στην κατηγορία των διαλυμένων κρατών, όπως οι μαφιόζικες ολιγαρχίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ή οι αποκαλούμενες «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής, όπου αλωνίζουν από τη μία οι πολυεθνικές του Κεφαλαίου και από την άλλη το οργανωμένο έγκλημα. Η παρούσα συγκυβέρνηση πραγματοποιεί αυτήν ακριβώς τη μετάβαση. Η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, η εκχώρηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος σε ξένα κοράκια, η κατάλυση κάθε ίχνους εθνικής κυριαρχίας, η παράδοση του κρατικού μηχανισμού στις ΜΚΟ του Σόρος και, τέλος, η ανάδειξη μαφιόζων και ανθρώπων του υποκόσμου δεν προσφέρουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Στο νέο σκηνικό που δημιουργείται, οι απατεώνες της ουφολογίας και του φασισμού είναι σαν το ψάρι στο νερό. Η οικονομική κρίση σπρώχνει τους εκπροσώπους του φιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης και του εθνομηδενισμού όλο και πιο κοντά στην εξουσία και τις ξένες πρεσβείες, ώστε να εξασφαλίσουν τις θέσεις και τις τσέπες του. Διαμορφώνεται ένα συμπαγές μπλοκ της άρχουσας τάξης, όπου αριστεροί και δεξιοί φιλελεύθεροι, Αλιβιζάτοι και Λιάκοι, θα είναι υποχρεωμένοι να έρθουν ακόμα πιο κοντά, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους, αφήνοντας τον «λαουτζίκο» στο έλεος του Θεού – και του Σώρρα. Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε.
Ή θα διαμορφώσουμε εδώ και τώρα ένα νέο όραμα για τον τόπο μας και θα αγωνιστούμε για μια πραγματική (και όχι απατεωνίστικη) υπέρβαση της παρακμής μας, ή θα παραδοθούμε στο χάος και τον εμφύλιο. Πρέπει να υπερβούμε και τους μεν και τους δε. Ούτε με τους υπηρέτες των μνημονίων και της εξάρτησης, λοιπόν, ούτε με τους απατεώνες της αρπαχτής και της καρέκλας. Ούτε εθνομηδενισμός, ούτε φασισμός. Ούτε Σόρος, ούτε Σώρρας!

Πολιτικό …τελεμάρκετινγκ

Η ιδιωτική τηλεόραση λειτούργησε και λειτουργεί ως μέσο προβολής και ενίσχυσης κάθε παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας. Έτσι, επέτρεψε στον χώρο της ουφολογίας να γίνει ευρύτερα γνωστός και να αποκτήσει εκτεταμένη επιρροή στο λαϊκό σώμα. Στις μεταμεσονύκτιες ζώνες και τα μικρά κανάλια, ανάμεσα στο τηλεμάρκετινγκ, τα ζώδια και τις χαρτορίχτρες, τα ερωτοδικεία και τα τηλεραντεβού, παρεισφρύουν και διάφοροι «ερευνητές» της αρχαιολατρίας, των θεωριών συνομωσίας και πάσης φύσεως παραλογισμού. «Αναλυτές» σαν τον Λιακόπουλο και τον Βελόπουλο, που συνδυάζουν τις αποκαλυπτικές αναλύσεις τους με την πώληση βιβλίων, καλλυντικών, και άλλων αξεσουάρ, έχουν καταφέρει να προβάλλονται ταυτόχρονα σε τρεις και τέσσερις σταθμούς, σε Αθήνα και επαρχία. Στις εκπομπές τους, τάζουν και αυτοί τον ουρανό με τ’ άστρα στους απελπισμένους τηλεθεατές-πελάτες τους: Οι αρχαίοι θεοί έρχονται από το διάστημα, η Τουρκία θα καταρρεύσει από μόνη της, η Ευρώπη παρομοίως, οι Ρώσοι θα έρθουν και θα μας δώσουνε την Πόλη (ίσως μας πληρώσουν και τον Ένφια).
Το πολιτικό αυτό τελεμάρκετινγκ διαμορφώνει ένα κλίμα που ευνοεί συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, όπως είναι η Χρυσή Αυγή ή ο Αρτέμης Σώρρας. Οι εκπομπές αυτές παρουσιάζουν την πραγματικότητα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και διαμορφώνουν ανάλογα την κριτική αντίληψη των τηλεθεατών τους. Έτσι, οι πολιτικοί αυτοί χώροι αυτοί λαμβάνουν μια «πλάγια» προβολή, ακόμα κι αν είναι αποκλεισμένοι από τα «σοβαρά» ΜΜΕ. Όσο τα μεγάλα ΜΜΕ αντανακλούν την οπτική των μεγάλων κομμάτων εξουσίας, άλλο τόσο τα περιφερειακά ΜΜΕ αντανακλούν την οπτική των ουφολόγων και των φασιστών. Το ίδιο ισχύει και με τις εφημερίδες: από τη μία έχουμε τα έντυπα του κατεστημένου (Βήμα, Έθνος, Αυγή κ.λπ) και από την άλλη τις φυλλάδες του παραλόγου (Ελεύθερη ώρα, Ακρόπολις κ.λπ.). Η κυριαρχία του εθνομηδενισμού συνοδεύεται από την έξαρση του φασισμού, σαν αλληλο-συμπληρωματικά φαινόμενα, όπως η κυριαρχία των μνημονίων οδηγεί στην άνθηση των πολιτικών απατεώνων. Ο ένας τροφοδοτεί και επιβεβαιώνει τον άλλο.

Εξωγήινοι …κροίσοι

Ο χώρος της αρχαιολατρίας υπήρξε πολιτικά άστεγος. Η ιδεολογία και ο γενικότερος παραλογισμός του δεν του επιτρέπουν να ενταχθεί σε ευρύτερα πολιτικά σχήματα. Μόνο η Χρυσή Αυγή έχει κάποια επιρροή στους ουφολόγους, όπως είχε και το γερμανικό ναζιστικό κόμμα (όπου η φασιστική ιδεολογία πήγαινε χέρι-χέρι με απίθανες θεωρίες για κάποια «μυστική Εταιρεία της Θούλης», για υπεράνθρωπους «Υπερβορείους» ή για την κρυφή εξωγήινη τεχνολογία των «Βριλ»). Πράγματι, ο χώρος της αρχαιολατρίας βρίθει από φασιστικές αντιλήψεις. Πάντως, τόσο η Χρυσή Αυγή, όσο και άλλοι πολιτικοί, όπως ο Καρατζαφέρης, που φλερτάρανε με τους αρχαιολάτρες, είναι υποχρεωμένοι, για ψηφοθηρικούς λόγους, να παριστάνουν τους θεοσεβούμενους. Κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσαν να δώσουν πολιτική στέγη στους ορκισμένους εχθρούς της «θρησκείας των δούλων» και του «εβραιοθεού Γιαχβέ». Συνεπώς, η μόνη πολιτική διέξοδος για τους αρχαιολάτρες θα ήταν η αυτόνομη κομματική συγκρότηση, σε ένα αμιγώς αρχαιολατρικό-ουφολογικό πολιτικό εγχείρημα, διέξοδος που σήμερα, λόγω της γενικευμένης παρακμής, είναι πλέον δυνατή.
Ο Αρτέμης Σώρρας ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να αναλάβει αυτό το εγχείρημα, καθώς είχε την «ευφυΐα» να παντρέψει την αρχαιολατρία, τον δωδεκαθεϊσμό και τα ούφο με ένα καινούργιο και απαραίτητο στοιχείο: το χρήμα. Και μάλιστα πολύ! Διατεινόμενος ότι έβγαλε δισεκατομμύρια, πουλώντας στους Αμερικανούς αρχαία ελληνική τεχνολογία για την προώθηση διαστημοπλοίων, υπόσχεται να ξεπληρώσει, όχι μόνο το δημόσιο χρέος, αλλά και τα χρέη των ιδιωτών σε τράπεζες, εφορία, δήμους, ΤΕΒΕ, ΙΚΑ κ.λπ. Επίσης διατείνεται ότι έχει μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής, οι οποίες αποτιμώνται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια. Τέλος, υποστηρίζει ότι το αυτόχθονο γένος των Ελλήνων ιθαγενών διαθέτει περιουσία 100 τρισεκατομμυρίων, κατατεθειμένη σε τράπεζες (σε αυτά τα τρισ., βέβαια, περιλαμβάνονται οι καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών, τις οποίες δεν έχει διευκρινίσει ακόμα πως σκοπεύει να… αξιοποιήσει).
Κατά τα άλλα, υιοθετεί φίρδην μίγδην διάφορες θεωρίες των αρχαιολατρών και των αμερικανών ουφολόγων, κάνοντας λόγο, π.χ., για επτά διαστάσεις (η έβδομη είναι του Διός), για «ελλάνια» αξιακά πρωτόκολλα και διάφορα άλλα ακατανόητα, περί «συμπαντικής συνειδητότητας της νομοτέλειας», και «συμπαντικής μνήμης του ενεργού ύδατος». Η παράθεση ακατανόητων φράσεων είναι της μόδας, μιας και υπάρχουν πολλοί που εντυπωσιάζονται από πράγματα που δεν καταλαβαίνουν (εξού και η δημοφιλία ατόμων σαν τον Στ. Ράμφο ή τον Βαρουφάκη). Προσφάτως, επ’ ευκαιρία της Παραολυμπιάδας, ο Σώρρας δεν παρέλειψε να αποκαλέσει τους ανάπηρους «ζώα» και «υβρίδια» (υπονοώντας ότι αποτελούν διασταύρωση ανθρώπων με κάποιο άλλο είδος, μέρος κάποιου σατανικού σχεδίου), αποδεικνύοντας ότι πέρα από απατεώνας, είναι και ψυχικά διαταραγμένος. Προφανώς οι εξωγήινοι «ΕΛ» είναι άπαντες αρτιμελείς. Τέλος, σε ένα κρεσέντο ναρκισσισμού και φαντασίωσης μεγαλείου, ο Σώρρας απειλεί τους εχθρούς του (Εβραίους, πόρνες, ομοφυλόφιλους, ανάπηρους, σαυροειδείς ανθρώπους –ναι, υπάρχουν και τέτοιοι–, θρησκευτικούς ηγέτες) πως είναι ιδιαίτερα θυμωμένος μαζί τους και τους επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις. Το γεγονός, πάντως, ότι ανοίγει γραφεία και κάνει συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα, θα μπορούσε να δώσει τροφή σε διάφορες… θεωρίες συνομωσίας για τις πηγές χρηματοδότησής του…

Τα παλληκάρια της …δραχμής!

Ένα είδος που γνώρισε μέρες δόξας στα χρόνια του μνημονίου είναι οι περιφερόμενοι οικονομολογούντες και οικονομολόγοι, μερικοί εκ των οποίων έφτασαν μέχρι τα ανώτερα αξιώματα της πολιτείας. Κοινό σημείο όλων αυτών, είναι το ότι αγνοούν παντελώς την πραγματική οικονομία. Οι θεωρίες τους περιορίζονται στον χώρο του… κοπανιστού αέρα. Δεν ασχολούνται με το πώς θα ανακάμψει η χώρα αυξάνοντας την παραγωγή, αλλάζοντας οικονομικό μοντέλο, μειώνοντας την ανεργία, βελτιώνοντας το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών, αναπτύσσοντας συνεταιριστικές μορφές επιχειρήσεων και τόσα άλλα. Οι θεωρίες τους αποσκοπούν στο να βγουν χρήματα από το πουθενά. Θα τυπώσουμε δραχμές και καθαρίσαμε. Κάτι σαν το φιάσκο του Χρηματιστηρίου, στο οποίο έσπρωξε τους Έλληνες να πετάξουν τις οικονομίες τους ο Σημίτης, ή το διαβόητο «αεροπλανάκι» του Τροχανά.
Ο Βαρουφάκης, π.χ., υποσχόταν ότι μπορεί να θεραπεύσει την …παγκόσμια οικονομική κρίση μέσα σε μία εβδομάδα! Ο Καζάκης, από την άλλη, υποσχόταν ότι σε μια μέρα θα μετέτρεπε τους Έλληνες σε «εκατομμυριούχους», τυπώνοντας όσες δραχμές θέλει (όπως στην Κατοχή, που οι Έλληνες έγιναν σταδιακά… δισεκατομμυριούχοι). Το παράδοξο είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί απέκτησαν αστραπιαία χιλιάδες οπαδούς (ο Βαρουφάκης βγήκε πρώτος σε σταυρούς στη Β΄ Αθηνών!), οι οποίοι πίστεψαν τις θαυματουργές εξαγγελίες τους. Τι ήταν αυτό που έκανε τόσες χιλιάδες Έλληνες να παριστάνουν τους οικονομολόγους στα καφενεία; Ήταν η αναζήτηση της μαγικής λύσης που θα ακυρώσει τα μνημόνια και θα μας επιστρέψει στον χαμένο παράδεισο της σημιτικής εποχής εν μία νυκτί. Δυστυχώς πολλοί Έλληνες είναι ακόμη πρόθυμοι να πιστέψουν τον οποιονδήποτε, αρκεί να υπόσχεται τσάμπα λεφτά…

Ενδεικτική βιβλιογραφία

Γιώργος Καραμπελιάς, Η αποστασία των διανοούμενων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2012
> «Από τους αρχαίους Έλληνες στα ούφο», αφιέρωμα στο Άρδην, τεύχος 52, Ιαν.-Μάρ. 2005.
> «Αρχαιολατρία: δημοκρατία ή ολοκληρωτισμός;», αφιέρωμα στο Άρδην, τεύχος 53, Απρίλιος-Μάιος 2005.
> «Η προδοσία των διανοουμένων», αφιέρωμα στο Άρδην, τεύχος 63, Φεβρ.-Μάρ. 2007.
> «Χρυσή Αυγή: να κατεβάσουμε τη μάσκα», αφιέρωμα στο Άρδην, τεύχος 90, Ιούν.-Αύγ. 2012.
> Γιώργος Καραμπελιάς (επιμέλεια), ΜΚΟ και παγκοσμιοποίηση στην Ελλάδα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2014
> Ανδρέας Καρκαβίτσας, Ο ζητιάνος, 1897