Ένα εγχείρημα παίρνει τέλος, για να δώσει τη θέση του στα πολύ σοβαρότερα, που σύντομα θα έλθουν
Του Γιώργου Καραμπελιά
Δυστυχώς, ένα ακόμα εγχείρημα συγκρότησης πολιτικού πόλου, που άνοιξε στα τέλη του 2010 από τον Θεοδωράκη, με την πρόσκλησή του για αυτοοργάνωση των πολιτών, μάλλον έληξε άδοξα στις 19 Ιουνίου, όταν ο ίδιος ο ιδρυτής του, τρομαγμένος από το ίδιο το δημιούργημά του, το ευνούχισε με έναν τρόπο που προσιδιάζει σε σχήματα τα οποία εύστοχα χαρακτηρίστηκαν ως ένας συνδυασμός σταλινικών πρακτικών και… Μόντι Πάιθονς, για το κωμικόν του πράγματος.
Δυστυχώς, όλοι εμείς που συμμετείχαμε συγκρατημένα, και κρατώντας μικρό καλάθι σε αυτό εγχείρημα, επιβεβαιωθήκαμε. Εντούτοις, θα θυμίσουμε σε όλους τους φίλους, που μας κατηγορούν σήμερα ότι, «αφού τα ξέρατε γιατί συμμετείχατε», πως, από την αρχή, είχαμε φροντίσει, για όσους καταλάβαιναν, να ορίσουμε και τα όρια αυτού του εγχειρήματος. Γράφαμε λοιπόν στο κύριο άρθρο του περιοδικού Άρδην, στο τεύχος 83, τον Ιανουάριο του 2011:
«Ωστόσο, για όσους είναι διστακτικοί και φοβούνται μήπως κάψει πρόωρα κάποιον κόσμο, δεν πιστεύουμε πως υπάρχει τέτοιος κίνδυνος και δεν μπορεί να προκαλέσει και ζημιά, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. [ ] Μια ενότητα και ένα κίνημα που διαμορφώνεται γύρω από θέσεις και πάνω σε θέσεις δεν κινδυνεύει ούτε από αρχηγισμούς ούτε από σφάλματα των ηγετικών ομάδων [ ]. Διότι, ακόμα και αν εμείς ως Άρδην αλλάξουμε θέσεις, ακόμα και αν ο ίδιος ο Μίκης αλλάξει θέσεις, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως αυτές οι θέσεις είναι που συσπειρώνουν τον λαό και αυτές αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί το κίνημα που έρχεται στη χώρα μας. Ένα κίνημα στηριγμένο στις αρχές του πατριωτισμού, της οικονομικής δικαιοσύνης, της περιβαλλοντικής ισορροπίας και της άμεσης δημοκρατίας». Αυτά γράφαμε τον Ιανουάριο του 2011.
Το ότι σήμερα ο Θεοδωράκης, για μια ακόμα φορά, όπως δυστυχώς το έχει κάνει τόσες φορές στην ιστορία του («Καραμανλής ή τανκς», «ελληνοτουρκική φιλία», συμμετοχή στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, σωτηρία της κυβέρνησης Σημίτη στην υπόθεση Οτσαλάν, υποδοχή του Ερντογάν στο σπίτι του, μόλις ένα χρόνο πριν), επέλεξε να σπαταλήσει το τεράστιο απόθεμα της δημοτικότητας και της εμπιστοσύνης που του έχει προσφέρει αφειδώλευτα ο ελληνικός λαός, μας λυπεί ιδιαίτερα. Και παρότι προϊδεασμένοι, βρεθήκαμε και εμείς προ εκπλήξεων. Διότι δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτός ο άνθρωπος, με τις μεγάλες ικανότητες και τα μεγάλα χαρίσματα, μπορούσε να διαπράξει μέσα πέντε μήνες τόσες μικρότητες και τόσες αυθαιρεσίες, που όποιος δεν τις έχει παρακολουθήσει από κοντά δεν θα μπορούσε να τις πιστέψει. Η καλύτερη εκδοχή θα ήταν να τις χρεώσουμε στην αντιφατική φύση του ανθρώπου και στον πανδαμάτορα χρόνο.
Έτσι, υποχρεωτικά, τα πράγματα οδηγήθηκαν στην παραίτησή μου, αρχικά από τη Συμβουλευτική Επιτροπή της Σπίθας και εν τέλει από την ίδια την Κίνηση, που ο ιδρυτής της θεωρεί τσιφλίκι του, στην αποχώρηση Σπιθών και, το χειρότερο, στη διαγραφή πολλών άλλων με την πιο οργουελιανή τακτική, χωρίς να τους ανακοινώσουν τίποτε οι κολαούζοι που έχουν αναλάβει το έργο των εκκαθαρίσεων, με το απλό σβήσιμό τους από την ιστοσελίδα του ηγέτη!
Δυστυχώς, λοιπόν, μάλλον οδηγείται προς το τέλος του ένα ακόμα εγχείρημα, έχοντας απογοητεύσει αρκετούς ανθρώπους. Αλλά, όπως τονίζαμε και στο Άρδην, δεν πιστεύουμε πως η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Η εποχή είναι εποχή αγανάκτησης και αγανακτισμένων. Η εποχή της κατάθλιψης δεν κρατάει πολύ. Και πολύ σύντομα, οι αγανακτισμένοι σπιθιστές θα επιχειρήσουν νέες προσπάθειες, νέα εγχειρήματα, έχοντας συσσωρεύσει μια απαραίτητη πείρα. Την πείρα που αποκομίσαμε συλλογικά, και που κάποιοι φίλοι του Άρδην και της Ρήξης προδιέγραφαν από την αρχή του εγχειρήματος και γι’ αυτό δεν συμμετείχαν και στη Σπίθα. Ωστόσο οι υπόλοιποι συμμετείχαμε, γιατί δεν θέλαμε να παριστάνουμε το βαρύ πεπόνι και τον παντογνώστη. Παρότι γνωρίζαμε πως όλοι οι άνθρωποι του συστήματος, όλοι όσοι το υπηρέτησαν με τον έναν ή άλλο τρόπο, τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, παρά και τις πιθανές καλές πλευρές τους, είναι βαθύτατα φθαρμένοι, δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν και να εκφράσουν με διάρκεια το νέο που γεννιέται.
Ωστόσο, αυτή η διαπίστωση πρέπει να γίνει κτήμα των αγανακτισμένων, που έχουν ανάγκη έστω και από παλιές φιγούρες για να κάνουν τα απαραίτητα βήματα. Έτσι ο κόσμος δέχεται ακόμα και εκείνους τους καθηγητάδες που έχουν υπηρετήσει το σύστημα σε όλες τις εκδοχές του, από τη δικτατορία μέχρι σήμερα, γιατί αυτοί έχουν πρόσβαση στις τηλεοράσεις, στα μέσα, στις εφημερίδες. Παράλληλα, όμως, μαθαίνει. Μαθαίνει από την πείρα του. Έτσι έμαθαν και οι σπιθιστές από κοντά το ποιόν ορισμένων «προσωπικοτήτων», και όχι από κουβέντες που θα μπορούσαμε να λέγαμε εμείς. Και έτσι θα έχουν λειτουργήσει εν τέλει θετικά και αυτοί, έχοντας αποτελέσει το προσάναμμα για να γίνει η σπίθα πυρκαγιά!
Και αν μας χαρακτηρίζει κάτι, είναι πως θέλουμε να είμαστε πάντα με τον κόσμο, έστω και αν κάποτε ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα. Όπως ήμαστε με την πλειοψηφία των Ελλήνων, τότε που ήθελαν να του αλλάξουν τις ταυτότητες, παρ’ όλο που ξέραμε πόσο φθαρμένη, και κάποτε αντιδραστική, είναι η ηγεσία της εκκλησίας. Σημασία έχει να μπορούμε να τα δούμε μαζί με άλλους, διαφορετικά θα είμαστε κλεισμένοι σε ένα γυάλινο κλουβί.
Έτσι, λοιπόν, ένα εγχείρημα οδηγείται προς το τέλος του, για να δώσει τη θέση του στα πολύ σοβαρότερα που σύντομα θα έλθουν.
Υ.Γ. Προφανώς, όπως όλοι μπορούν να αντιληφθούν, αυτή η επίταση των αυταρχικών συμπεριφορών, των διαγραφών και όλων των άλλων φαινομένων, συνδέεται με νέες πολιτικές στοχεύσεις –ή ίσως και αρχικές μεθοδεύσεις– του ιδρυτή και όσων εκτός Σπίθας τον επηρεάζουν: Έτσι, μέσα σε δύο μήνες, περάσαμε από το «λευκό και το άκυρο» στην υιοθέτηση ενός «ευρέως αντιμνημονιακού μετώπου». Με ποιους; Με τον Μαριά, μέχρι χθες υποψήφιο του Γιώργου Παπανδρέου, με τον Κοτζιά, εξ απορρήτων του ΓΑΠ, μέχρι πριν τις τελευταίες εκλογές, και πιθανότατα με τους συνομιλητές τους, τον Τσίπρα –στο βάθος Βούτσης– και άλλους. Γι’ αυτό λοιπόν και εξαφανίστηκαν οι αναφορές στην Τουρκία, γι’ αυτό δεν γίνεται καθόλου λόγος για τη λαθρομετανάστευση, γι’ αυτό προπαγανδίζεται επιμόνως η «ουδετερότητα» της Ελλάδας, δηλαδή ο αφοπλισμός της μπροστά στην Τουρκία. Γι’ αυτό και έπρεπε να εκδιωχθούν ο Καραμπελιάς, το Άρδην καθώς και άλλες προσωπικότητες που έχουν ταυτιστεί με την πατριωτική αντίληψη! Γι’ αυτό και έπρεπε να εξοντωθούν οι Σπίθες, που στο σύνολό τους διαπνέονται από πατριωτικά αισθήματα. Γι’ αυτό έπρεπε ο Κρόνος να φάει τα παιδιά του!
Το αν θα ευοδωθεί αυτό το εγχείρημα του «Μετώπου», που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, θα το μάθουμε σύντομα. Πάντως το ότι επιχειρείται είναι βέβαιο διά γυμνού οφθαλμού. Εκτός εάν προκύψει και κανένα «οικουμενικό» εγχείρημα !
Εμείς λοιπόν πάμε για άλλα «μέτωπα». Διότι η πυρκαγιά έχει ήδη ανάψει στις πλατείες. Οψόμεθα.
6 Ιουνίου 2011
6 ΣΧΟΛΙΑ
Μερικά ερωτήματα:
α) Γιατί δεν γίνεται καμιά αναφορά στο άρθρο στην αποχώρηση του Καζάκη που νωρίς αποχώρησε από τη Σπίθα καταγγέλοντας όσα ο Καραμπελιάς ανακάλυψε κάπως αργά;
β) Ποιος ο ρόλος διαφόρων σερ στη οργάνωση που συχνά φιλοξενούνται στο άρδην;
γ) Καλά το αντιμνημονιακό μέτωπο να μην το κάνουμε με τους Συριζαίους με τους Χρύσανθους όμως να το κάνουμε;
δ) Ποιο νόημα έχει σήμερα το βασικό μότο του άρδην περί νεοθωμανισμού, όταν πια είναι ολοφάνερο ότι οδηγούμαστε σε φραγκοκρατία και νεοαποικισμό;
Περιμένω απαντήσεις
α) Ο κύριος Καζάκης αποχώρησε έχοντας ανακαλύψει διάφορους φασίστες, πράκτορες, κατασκόπους της ΣΙΑ, εγκάθετους του Σόρος κ.α. μέσα στην Σπίθα. Ο κύριος Καραμπελιάς δεν φαίνεται να έχει προβεί σε ανάλογες ανακαλύψεις – ίσως του λείπει το ντεντεκτιβικό δαιμόνιο του όψιμου Βελουχιώτη κου Καζάκη. Η αποχώρηση Καραμπελιά είχε πολύ πιο απλές και λιγότερο εντυπωσιακές αιτίες
β) Δεν έχω εντοπίσει, έως τώρα, εστεμμένους και τιτλούχους στο χώρο του άρδην. Εάν αναφέρεστε στην δημοσίευση άρθρων του σερ Μαρκεζίνη, ασφαλώς θα αντιλαμβάνεσθε ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να δημοσιεύονται διάφορα άρθρα και απόψεις στο περιοδικό, όχι μόνον μελών του περιοδικού. Θα έχετε εντοπίσει ασφαλώς δημοσιεύσεις και άλλων τέτοιων άρθρων, όπως για παράδειγμα του κυρίου Καζάκη.
γ) Αντιμνημονιακά μέτωπα και κούτελα φτιάνουν όσοι βλέπουν μέχρις εκεί. Εμείς βλέπουμε ολίγον παραπέρα. Μέχρι στιγμής πάντως δεν έχει προκύψει κάποια πρόταση δημιουργίας αντιμνημονιακού μετώπου με ομάδες ανθρώπων που ονομάζονται «Χρύσανθοι».
δ) Δεν οδηγούμαστε σε νεοαποικισμό, είμαστε σε νεοαποικισμό εδώ και χρόνια. Η παρασιτική σχέση με την Δύση δεν αναιρεί τις επιδιώξεις του νεοθωμανισμού. Δόξα τω Θεώ η ιστορία μας βρίθει από περιπτώσεις που αντιμετωπίζαμε δύο και τρεις απειλές ταυτόχρονα. Δεν περιμένανε να πάρουνε σειρά. Εσείς έχετε εντοπίσει πολλές διεκδικήσεις της Γαλλίας στην ελληνική ΑΟΖ, ή μήπως γνωρίζετε να δραστηριοποιούνται Ολλανδοί και Καναδοί πράκτορες στα αντίστοιχα προξενεία τους στη Θράκη;
α) Ο Καζάκης αποχώρησε υπό διαφορετικό ιδεολογικό-πολιτικό πλαίσιο και σκεπτικό απ’ ό,τι ο κ. Καραμπελιάς. Οι επισήμανσεις που έκαναν ήταν διαφορετικού τύπου, όπως με διαφορετικό τρόπο βλέπουν οι δύο το πως προχωράμε από εδώ και πέρα. Ο ένας συγκροτεί Μέτωπα, ο άλλος επιθυμεί, μαζί με τους ρυθμούς της συνειδητοποίησης του λαού, δηλαδή σταδιακά, να ληφθούν κάποιες οργανωτικές πρωτοβουλίες, που να μπολιάζουν την ελληνική κοινωνία σε βάθος με γερά ερείσματα αντίστασης.
Ο ένας λέει ότι έχει έτοιμη τη συνταγή για τη διάσωση της χώρας, και ο άλλος υποστηρίζει ότι ο πόλεμος θα είναι παρατεταμένος… Και βέβαια, υπάρχουν και όλες οι υπόλοιπες διαφωνίες περί εξόδου από το ευρώ, στάσης πληρωμών και επιστροφής στην δραχμή. Τα οποία τίθονται από τον κ. Καζάκη την ίδια στιγμή που ακόμα και το ίδιο το ΚΚΕ, ένθερμος υποστηρικτής της παραπάνω γραμμής έχει παραδεχθεί και δημόσια ότι αυτή τη στιγμή η άμεση αποχώρηση από την ΕΕ και το ευρώ δεν είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού.
β) Το να φιλοξενείς διάφορα κείμενα, ανθρώπων από άλλες πολιτικές και ταξικές αφετηρίες δεν είναι αμάρτημα. Ούτε το Άρδην είναι καμία μονολιθική οργάνωση, να εκδίδει μόνο κείμενα του «δόγματος». Συνεπώς, γιατί να μην συμπεριλαμβάνονται κείμενα και του Μαρκεζίνη όταν αυτά έχουν ενδιαφέρον;
γ) Αντιμνημονιακό μέτωπο ΑΡΧΩΝ και όχι Μέτωπα Προσωπικοτήτων. Η συμφωνία πρέπει να είναι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ και βάσει αυτής να επιλέγονται οι συμμαχίες. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, πρέπει να προσέξουμε το τι λέει ο καθένας και όχι το ποιός μιλάει. Υπ’ αυτή την έννοια το όποιο «μέτωπο» θα γίνει με όσους συμφωνήσουν στην πλατφόρμα που θα προβάλει. Τα λοιπά ανήκουν σε μια κιτρινιάρικη αντίληψη περί πολιτικής που δεν την υιοθετούμε.
δ) Υπάρχει συνέργεια νεοθωμανισμού και αποικιοκρατίας. Μεγαλύτερη απόδειξη, το περσινό εξώφυλλο Γερμανικού περιοδικού που έλεγε «να πουλήσουμε την ακρόπολη στους Τούρκους να τελειώνουμε». Ιστορικά επαληθευμένη είναι η συνέργεια αποικιοκρατών και οθωμανών για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής.
Το ίδιο κινδυνεύει να συμβεί και σήμερα. Από τη μια πλευρά, μια Ευρώπη Φρούριο που πετάει έξω την Ελλάδα αφού έχει εξαπολύσει συστηματική λεηλασία εναντίον της, και μια συνολική διευθέτηση με τη νεο-οθωμανική Τουρκία για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων. Αυτό ψήνεται σήμερα. Υπ’ αυτή την έννοια, ο νεο-οθωμανισμός και η αποικιοκρατία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αυτού της υποδούλωσης των Ελλήνων.
Το θεωρητικό σχήμα που πρέπει να διερευνηθεί δεν το έχει εκφράσει καλύτερα κάποιος διανοούμενος, αλλά ο ίδιος ο εθνικός μας ποιητής: Γάλλου νους, βόλι Tουρκιάς, τόπ’ Άγγλου! Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι.
Αυτό το σχήμα θα πρέπει να το εκλογικεύσουμε στα πλαίσια μιας γεωστρατηγικής, οικονομικής και πολιτικής ανάλυσης του συσχετισμού των δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και σ’ ολόκληρο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα…
Επιτρέψτε μου κάποιες παρατηρήσεις:
Αρχικά,αν και δεν ανήκω σε κανένα μέτωπο, ο Καζάκης κάνει μια σοβαρή οικονομική ανάλυση και προτείνει κάποια συγκεκριμένα πράγματα, ενώ από τη δική σας πλευρά ακούγονται γενικά και αόριστα πράγματα, οι ρυθμοί συνειδητοποίησης και το βλέπουμε μακριά μου θυμίζει τον Κοραή και τη θέση του οτι τον έθνος πρέπει να μορφωθεί για να ελευθερωθεί,δηλαδή ο Καραισκάκης και οι συν αυτω θα έπρεπε ακόμα να το σκέφτονταν. Με χαρά πάντως θα άκουγα μια άλλη πολιτική πλατφόρμα, χωρίς εκθέσεις ιδεών
Δεύτερον, συμφωνώ μαζι σας για την ανάγκη ύπαρξη και αντίθετων ιδεών σε ένα περιοδικό. Άλλωστε το καθιστά αρκετά ενδιαφέρον. Απλά μπερδεύτηκα γιατί-μια και σας διαβάζω στη διαδικτυάκη σελίδα- πολύ γρήγορα απο τα ωσαννά πέσαμε στο ανάθεμα όσον αφορά το Μίκη
Τέλος- μακάρι να κάνω λαθός- δεν νομίζω ότι ένα κράτος υπό οικονομική κατοχή μπορεί να μιλάει για Αοζ και τα σχετικά. Ειναι απλά μαθήματα θουκυδίδειας ανάλυσης
Είναι σίγουρο ότι η οικονομική ανάλυση του Καζάκη είναι σοβαρή;
Για παράδειγμα, δεν έχει απαντήσει ΠΟΤΕ στα σοβαρά, πώς η Ελλάδα θα αποσυνδεθεί ΑΜΕΣΑ από τη ζώνη του Ευρώ, δίχως παραγωγικό ιστό, εισάγοντας τα περισσότερα προϊόντα.
Κι επίσης, δεν έχει εξηγήσει διόλου το πως θα μπορέσει να αποκρούσει μια ληστρική επίθεση των δανειστών, που θα επιδιώξουν να λεηλατήσουν τον εθνικό πλούτο σ’ ένα ενδεχόμενο παύσης πληρωμών.
Ούτε σκέφτεται πως, σε περίπτωση βίαιης αποσύνδεσης από την ευρωζώνη, το πιθανότερο θα είναι να δορυφοριοποιηθεί η Ελλάδα στην Τουρκία…
Απέναντι σε όλα αυτά, ο Καζάκης δεν έχει να πει τίποτε επί της ουσίας, παρά μόνο ότι το «επαναστατικό πατριωτικό μέτωπο» θα διευθετήσει τα προβλήματα, όντας στην εξουσία.
Είναι μια λογική από μηχανής θεού. Γιατί δεν γίνεται καμία συγκεκριμένη αναφορά στους όρους και τις διαδικασίες μέσα από τους οποίους αυτό το «μέτωπο» θα δημιουργήσει συνθήκες πλειοψηφίας. Ποιά θα είναι τα κοινωνικά υποκείμενα; Ποιά η στρατηγική του εγχειρήματος; Ποιά η τακτική; Εμένα το διάβημα του Καζάκη μου φαίνεται άσκηση επί χάρτου.
Συμφωνώ με το Γιώργο. Ακόμα καί εάν επαιζε ένα ενδεχόμενο αποχώρησης από το Ευρώ (οικιοθελώς) αυτό δεν προαναγγέλεται.Εδώ υποτίμηση όταν γίνεται , μέχρι το προηγούμενο βράδυ διαψευδεται.Εξάλλου τα προβλήματα αυτάρκειας καί παραγωγικότητας της χώρας δεν είναι νομισματικά.Τό χρέος είναι. Καί φανταστείτε τώρα να πάμε στη δραχμή (χωρίς να έχει προηγηθεί διαγραφή) καί να χρωστάμε μέσα σε μιά μέρα τα τριπλάσια .. Άσε πού θα αγοράζουν οι Γερμανοί μπίρ παρά τα οικόπεδα τών νησιών μας αφού ώς γνωστόν ο ισχυρός ορίζει τίς ισοτιμίες. Καί κάτι ακόμα. Όταν γίνεσαι οργανωτικός εκλεκτός του Αυτοκράτορα χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, δεν δικαιούσαι να φευγεις βρίζοντας ,αφού ο ίδιος επέλεξες να δεχθείς το διορισμό σου. Τουλάχιστον με τόν Καραμπελιά δεν υπήρξαν τέτοιες απόπειρες οργανωτικής διάθεσης από τα πάνω. Αυτο-οργάνωση καί σοβαρότητα λοιπόν. Ο καθένας από όπου καί να μάχεται , αρκεί να το κάνει τηρόντας τίς δημοκρατικές διαδικασίες.Αλλοιώς αντιγράφει το σύστημα.