Το Άρδην οργάνωσε στις 29/03/17 συζήτηση με θέμα:
«Ελληνικό Δημόσιο: Μεταξύ γραφειοκρατίας, διαφθοράς και αναποτελεσματικότητας”.
Ομιλητές:
Κώστας Δαμαβολίτης, τ.βουλευτής, κ. Άρδην,
Παναγιώτης Καρκατσούλης, καθ. Εθνικής Σχολής Δημ. Διοίκησης & τ.βουλευτής,
Βασίλης Μαρκής, τ.Αντιεισαγγελέας Αρείου Πάγου και
Λέανδρος Ρακιντζής, τ.Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης.
Συντονιστής: Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας.
Στον χώρο πολιτικής & πολιτισμού «Ρήγας Βελεστινλής» Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα, Αθήνα.
Δημόσιο: Είναι εφικτός ένας θετικός λόγος αλλαγής;
Οι ευρύτερες προϋποθέσεις των μεταρρυθμίσεων – Συμπέρασμα από την εκδήλωση του Άρδην Αθήνας
Άκρως ενδιαφέρουσα ήταν η συζήτηση που πραγματοποίησε την Τετάρτη, 29 Μαρτίου 2017, το Κίνημα Άρδην Αθήνας στον πολυχώρο «Ρήγας Βελεστινλής», στο Σύνταγμα. Η εκδήλωση αφορούσε στην παρούσα κατάσταση και τις δυνατότητες ανασυγκρότησης του δημόσιου τομέα, θέματα που θα έπρεπε να μονοπωλούν την κεντρική πολιτική ατζέντα και που ωστόσο θάβονται κάτω από τις κραυγές ενός πολιτικού συστήματος το οποίο μπορεί να ανταγωνιστεί ποιοτικά μόνο το Σαρβάιβορ.
Το πάνελ των ομιλητών αποτελούνταν από προσωπικότητες που είναι λίγο ως πολύ γνωστές για τον λόγο και τις τοποθετήσεις τους περί του κράτους και του δημοσίου (Λ. Ρακιτζής, Β. Μαρκής και Π. Καρκατσούλης), ενώ ρόλο συντονιστή και οικοδεσπότη της εκδήλωσης ανέλαβε ο Γ. Καραμπελιάς, ο οποίος έθεσε και το κεντρικό ερώτημα που απασχόλησε τη συζήτηση: το εάν μπορούμε να περισώσουμε τον δημόσιο τομέα από τη διελκυστίνδα ανάμεσα στον ακραίο κρατισμό και τον γραφειοκρατικό δεινοσαυρισμό από τη μία, και την απόλυτη απαξίωση του κράτους και των κοινών, που πρεσβεύει ο οικονομικός ολοκληρωτισμός των αγορών.
Η πιο ενδιαφέρουσα απάντηση προήλθε από την εισήγηση του Π. Καρκατσούλη, ο οποίος θα αναφερθεί «στη ζημιά που έκανε η μυωπική λογική των οριζόντιων περικοπών που προέκριναν οι δανειστές (ανταποκρινόμενοι, ασμένως, στις επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων) μέσα από τα μνημόνια συνεργασίας. Ουδέποτε, στα χρόνια των μνημονίων», θα συνεχίσει «δεν παρουσιάστηκε –και, εννοείται, δεν εφαρμόστηκε– ένα σχέδιο ανάταξης της δημόσιας διοίκησης».
Για την επεξεργασία του, υποστηρίζει, παίζουν καθοριστικό ρόλο παράγοντες οι οποίοι συνήθως δεν αναφέρονται καθόλου στη σχετική ατζέντα: «Το εάν μια μεταρρύθμιση μπορεί να γίνει την α ή τη β στιγμή, δεν καθορίζεται από κάποια εσωτερική, αμετακίνητη χρονικότητα, αλλά από τον αξιακό κώδικα από τον οποίο εμφορείται το κοινωνικό σύστημα», είπε, τονίζοντας την ανάγκη ύπαρξης ενός πανεθνικού οράματος, το οποίο θα επιτελέσει λειτουργικό ρόλο: Να κινητοποιήσει μια κρίσιμη μάζα δημοσίων υπαλλήλων, που θα μεταβάλουν τις νοοτροπίες από τα μέσα, καθώς και μια αντίστοιχη κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται έξω από το κράτος, ώστε να πιέσουν και να κρατήσουν ψηλά αυτή την αναγκαιότητα στην πολιτική ατζέντα: «Πολλοί εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα δεν ανέχονται πια να ευτελίζονται σε κομιστές εγγράφων, δεν θέλουν να ισοπεδώνονται και απαιτούν να προσφέρουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Επειδή όλο και περισσότεροι πολίτες, άνεργοι ή εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, θέλουν/απαιτούν να λαμβάνουν υπηρεσίες από το δημόσιο, ανάλογες προς τις ανάγκες τους. Επειδή όλο και περισσότεροι θέλουν ένα κράτος αρωγό στην προσπάθεια και την οδύνη στις στιγμές της βαθιάς κρίσης. Που δεν ανέχονται πια ένα δημόσιο στο οποίο να κυριαρχούν τα τρωκτικά του ιδιωτικού είτε του δημόσιου τομέα. Όλοι αυτοί μπορούν να εγγυηθούν τη δύσκολη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων».
Ωστόσο, ο αριστερός μαυρογιαλουρισμός που κυριαρχεί στα πεπραγμένα της κυβέρνησης, ως κατ’ εξοχήν αντιδραστική νοοτροπία, αποτρέπει όχι μόνον τη συγκρότηση αυτών των κοινωνικών συμμαχιών, αλλά και την διατύπωση ενός οράματος που θα υπερβεί το σχετικό συντεχνιακό συμφέρον: «Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις χειρότερες στιγμές μαυρογιαλουρισμού, διορίζουν παντού: Σε κεντρικές υπηρεσίες, σε νομικά πρόσωπα (δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου), κάνοντας χρήση όσων τεχνασμάτων το πελατειακό κράτος δημιούργησε: Διορίζουν ανθρώπους σε προσωποπαγείς θέσεις (που από εξαίρεση έγινε κανόνας), διορίζουν έμμεσα σε εταιρείες δημοτικές και ιδιωτικές, που εκτελούν κοινοτικά προγράμματα με κομματικά ραβασάκια. Διορίζουν χιλιάδες συμβούλους, ειδικούς, διοικητικούς και τομεακούς γραμματείς, διορίζουν μέλη επιτροπών και συλλογικών οργάνων, διορίζουν, διορίζουν… Όλα στην υπηρεσία του κομματισμού και της πελατοκρατίας. Το φύλλο συκής που επισείουν είναι η “αριστεροσύνη” τους. Εγκλωβισμένοι σε μια ολοκληρωτική αντίληψη αυτοδικαιολόγησης των έργων τους, δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα από εκείνα που ήρθαν να λύσουν».
Κοινώς, ο «ασθενής», για να ανανήψει, απαιτείται να βρει και πάλι μια ζωτική προοπτική…
