Απολογισμός του 18ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ (Αθήνα 1-4 Ιουλίου 2017)
Του Τάσου Χατζηαναστασίου* από την Ρήξη φ. 135
Το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ διακόπηκε λόγω έλλειψης απαρτίας στις 7.00 το πρωί της Τρίτης, 4 Ιουλίου 2017, χωρίς να έχουν ψηφιστεί αποφάσεις πάνω στα ζητήματα που απασχολούν την Παιδεία και τους εκπαιδευτικούς. Στο νέο ΔΣ συμμετέχουν η ΔΑΚΕ με τρεις έδρες, όσες και το 2015, οι ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) επίσης με τρεις παρά την εκλογική τους καθίζηση (87 από 133 συνέδρους), οι Παρεμβάσεις και το ΠΑΜΕ με δύο έδρες, με μικρή πτώση οι πρώτες και μικρή άνοδο το δεύτερο, και η ΠΕΚ (ΠΑΣΟΚ) που «κέρδισε» μία έδρα από την ΑΡΕΝ (ΛΑΕ), που δεν διαθέτει πλέον έδρα στο νέο ΔΣ.
Η αφωνία και η ουσιαστική παράλυση του συνδικάτου αποτελεί συνειδητή επιλογή όλων των κομματικών παρατάξεων καθώς, αντί να συνθέσουν τις προτάσεις τους, εκεί που υπήρχαν συμπτώσεις θέσεων, κατέθεσαν ξεχωριστά σχέδια απόφασης που φυσικά δεν συγκέντρωσαν την απαραίτητη πλειοψηφία. Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, το συνδικάτο έμεινε χωρίς επίκαιρες θέσεις.
Την ίδια τύχη είχαν και τα δεκάδες ψηφίσματα που κατατέθηκαν στην διαπαραταξιακή Επιτροπή Τύπου η οποία και τα συζήτησε προκειμένου να κατατεθούν προς ψήφιση στην ολομέλεια ή να παραπεμφθούν στο επόμενο ΔΣ της ΟΛΜΕ. Η επιτροπή, στην οποία συμμετείχα προσωπικά εκ μέρους των Ανεξάρτητων Ενωτικών Κινήσεων (ΑνΕΚ), προέκρινε προς ψήφιση, είτε ομόφωνα είτε με μεγάλη πλειοψηφία, συνήθως με την αντίθετη ψήφο των ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ), πολύ σημαντικά ψηφίσματα που αφορούσαν ζητήματα της επικαιρότητας της εκπαίδευσης, όπως η επαγγελματική εκπαίδευση, η ειδική αγωγή, το νέο σχέδιο αναλυτικών προγραμμάτων για την Ιστορία, καταγγελίες για αυθαιρεσίες ή αυταρχική συμπεριφορά προϊσταμένων, η εκπαίδευση των προσφύγων κ.ά. Ωστόσο, στην ολομέλεια, ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ επέλεξαν να προηγηθούν των ψηφισμάτων οι προτάσεις θέσεων προς το σώμα, οπότε οι ατέρμονες παρεμβάσεις «επί της διαδικασίας» οδήγησαν σε εκφυλισμό τη συζήτηση ως τις 7.00 τα ξημερώματα χωρίς να παρθούν αποφάσεις για κανένα ζήτημα.
Η εξέλιξη αυτή αποτέλεσε οπωσδήποτε μεγάλη επιτυχία καταρχήν των ΣΥΝΕΚ, που δεν επιθυμούσε τη λήψη αποφάσεων που θα είχαν αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Άξιος συμπαραστάτης, η ΔΑΚΕ, που συνέβαλε επικουρικά στο τελικό αποτέλεσμα, προκειμένου να μην δεσμεύεται με αποφάσεις όταν θα βρεθεί η ίδια στην θέση της συμπολίτευσης. Η ΔΑΚΕ, παρά την άνοδό της σε συνέδρους (119 έναντι 84 το 2015) δεν κατόρθωσε να εκλέξει τέταρτη έδρα και αυτό συνιστά αποτυχία. Ο κύριος λόγος είναι ότι, σε περιοχές που διαθέτει ισχύ, εμφανίζεται ως κράτος εν κράτει, λειτουργώντας αντισυναδελφικά. Αυτό προκάλεσε αντισυσπειρώσεις που ενίσχυσαν δυνάμεις όπως το ΠΑΜΕ και η ΠΕΚ, που κατέκτησαν οριακά έδρες χάρη στις ψήφους ανεξάρτητων συνέδρων που συνειδητά επέλεξαν να πλήξουν τη ΔΑΚΕ.
Η ΔΑΚΕ, τα τελευταία χρόνια, ισορροπεί μεταξύ της υποστήριξης του κομματικού της φορέα, της ΝΔ, και μίας πολιτικής που εμφανίζεται ως «λαϊκή δεξιά». Προβάλλει όμως έναν παρωχημένο λόγο με αναφορές στα «ελληνοχριστιανικά» ιδεώδη χωρίς να λαμβάνει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ενώ συχνά καταφεύγει σ’ έναν επίσης ξεπερασμένο και ατελέσφορο «αντικομουνισμό».
Στα αριστερά του φάσματος, το ΠΑΜΕ και οι Παρεμβάσεις, που αποτελούνται από μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΜΛ ΚΚΕ, μικρότερων ακροαριστερών οργανώσεων και ανένταχτων αριστερών, είχαν οπωσδήποτε μικρότερη αλλά σαφέστατη ευθύνη για την αφωνία του συνδικάτου. Όταν οχυρώνεσαι πίσω από τη δική σου «αλήθεια», όντας μειοψηφία, το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να μην υπάρξει καμία απόφαση. Όπερ και εγένετο. Ειδικά οι «Παρεμβάσεις» που παραδοσιακά ψήφιζαν με τις ΣΥΝΕΚ, έχουν πλέον ξεμείνει από συμμάχους και πρακτικά περιορίζονται στην αυταρέσκεια μιας «συνεπούς» επαναστατικής ρητορικής.
Οι μικρές δυνάμεις της ΑΡΕΝ (14 ψήφοι) έμειναν χωρίς εκπροσώπηση στο ΔΣ της ΟΛΜΕ καθώς η πρότασή τους για τη σύμπηξη ενός μετώπου με το ΠΑΜΕ (στου κουφού την πόρτα) και τις Παρεμβάσεις συνάντησε την άρνηση των δύο παρατάξεων. Την ίδια τύχη είχαν και οι συζητήσεις με τις ΑνΕΚ, καθώς υπήρξε διαφωνία σε βασικά ζητήματα, όπως η αξιολόγηση και η μαθητεία στα ΕΠΑΛ.
Οι τελευταίες είχαν σημαντικές απώλειες σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο καθώς από τις 13 ψήφους του 2015 έπεσαν στους 9. Ο κύριος λόγος είναι η ανυπαρξία συνεκτικής πρότασης ενώ το σύνθημα για έναν συνδικαλισμό χωρίς κόμματα είναι ανεπαρκές. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στις περιοχές που οι ανεξάρτητες κινήσεις εμφανίστηκαν με συγκεκριμένες θέσεις και αιτήματα, είχαν σημαντική εκλογική επιτυχία. Στις εκλογές για το ΔΣ της ΟΛΜΕ, το ψηφοδέλτιο των ΑνΕΚ είχε απώλειες προς ΠΕΚ και ΠΑΜΕ, στη βάση της αντι-ΔΑΚΕ λογικής που αναπτύξαμε παραπάνω, γεγονός που προβληματίζει αρκετά σε σχέση με την προοπτική του εγχειρήματος. Παρόλα αυτά, οι αντιπρόσωποι των ΑνΕΚ που κινούμαστε στον χώρο του «Άρδην» είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις αλλά και να καταθέσουμε τις δικές μας τόσο στην ολομέλεια των ΑνΕΚ, όσο και στο πλαίσιο της επιτροπής Τύπου και στην ολομέλεια του συνεδρίου. Και μόνο η καταγραφή μας ως μίας υπαρκτής άποψης, που κατά γενική ομολογία εμφανίστηκε συγκροτημένη, αποτελεί κάποιο κέρδος.
*Αντιπρόσωπος στο 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ με τις Ανεξάρτητες Ενωτικές Κινήσεις από την Αργολίδα
