Του Γιώργου Ρακκά από την Ρήξη φ. 139
Πριν από μερικούς μήνες είχε ξεσπάσει μείζον θέμα μεταξύ Τουρκίας και Ε.Ε., καθώς Γερμανία και Ολλανδία είχαν απαγορεύσει τις προεκλογικές συγκεντρώσεις που είχε οργανώσει το κόμμα του Ερντογάν, υπέρ του «Ναι», στο δημοψήφισμα που απέδωσε εν τέλει υπερεξουσίες στον νέο Σουλτάνο. Το επιχείρημα αυτών των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ήταν ότι η στάση του Ερντογάν ήταν αδιανόητη για ξένο ηγέτη, που επιδίωκε να μεταφέρει μια εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση στο Άμστερνταμ ή στο Βερολίνο, με τους πολιτικούς του να οργανώνουν καθεστωτικές φιέστες σαν να βρίσκονται μέσα στην Τουρκία, αδιαφορώντας για το αν βρίσκονται σε ξένες επικράτειες.
Κι όμως αυτή ήταν, και παραμένει, πάγια αντίληψη του κυβερνώντος κόμματος AKP, και του νεοσουλτάνου: Τη βλέπουν ως ένα είδος «τουρκικής παγκοσμιοποίησης», την υπέρβαση των εθνικών συνόρων και την εξάπλωση της πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής επιρροής του καθεστώτος, όπου υπάρχει κοινότητα Τούρκων, καθώς και την ανάδειξη του Ερντογάν ως «προστάτη» όλων των μουσουλμάνων εν γένει.
Ό,τι δεν τον είχε αφήσει να κάνει η Γερμανία και η Ολλανδία κατά την προεκλογική εκστρατεία του δημοψηφίσματος, του δίνει το δικαίωμα να το πράξει η Ελλάδα σήμερα. Έτσι, λίγο ως πολύ, ο Τούρκος πρόεδρος πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στη χώρα μας για να… αμφισβητήσει τα σύνορά της, αλλά και να κάνει μια φιέστα στη Θράκη αντίστοιχη με εκείνες που ετοίμαζε στο Βερολίνο και το Άμστερνταμ. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για «εξωτερικές σχέσεις» και τη χρησιμοποίηση των κοινοτήτων μεταναστών ως μοχλό πίεσης, αλλά για τον πάγιο τουρκικό επεκτατισμό, που αξιώνει, αργά αλλά μεθοδικά, την ντε φάκτο αυτονόμηση της Θράκης, καθώς και την ακραία σχετικοποίηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο.
Αναμφίβολα, ο τρόπος με τον οποίον πολιτεύεται ο Ερντογάν τα τελευταία χρόνια, έχει προκαλέσει μεγάλες διαψεύσεις σε όλη τη Δύση, φυσικά και στην Ελλάδα: Αυτός που διαφημιζόταν πριν λίγα χρόνια ως μέγιστος παράγοντας εκδημοκρατισμού και εγγυητής για τον φιλοδυτικό προσανατολισμό της γείτονος, εν τέλει ήταν εκείνος που θα την εκτρέψει σε ένα ισλαμικό αυταρχικό καθεστώς, αποφασιστικά στραμμένο προς την Ανατολή, που αξιώνει μάλιστα να την εκπροσωπήσει κεντρικά στην αντιπαράθεσή της με τη Δύση.
Αναμφίβολα πρόκειται για το μεγάλο βατερλώ του παγκοσμιοποιητικού α-εθνισμού, ο οποίος έχει καταλάβει σαν σε παραζάλη τα μυαλά των ευρωπαϊκών ιθυνουσών τάξεων. Εξάλλου, η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε., που θεμελιώθηκε στην πεποίθηση ότι κάθε θηριώδης επεκτατισμός μπορεί να εξημερωθεί στην προοπτική των μπίζνες, ήταν προϊόν αυτής ακριβώς της «παρανόησης».
Πόσο κόστισε, όμως, και σε ποιον;
Οι Γερμανοί, λόγου χάρη, την πλήρωσαν με την παρούσα εσωτερική τους πολιτική κρίση. Αρχικώς το γερμανικό κράτος και κεφάλαιο είδαν στην προσέγγιση Τουρκίας και Ε.Ε. μια ευκαιρία να αναβιώσει το Drang nach Südosten του Κάιζερ: Οι διακρατικές οικονομικές συναλλαγές εκτοξεύθηκαν, ενώ πύκνωσαν οι διπλωματικές σχέσεις και οι κοινές πρωτοβουλίες. Μέχρι και το κρατίδιο του Κοσόβου έθεσαν υπό καθεστώς άτυπης συγκυριαρχίας. Ως κερασάκι στην τούρτα λειτουργούσαν οι ακμάζουσες κοινότητες των Τούρκων εμιγκρέδων στις γερμανικές πόλεις, για τις οποίες αναμενόταν ότι θα ενσωματωθούν στην εκεί κοινωνία με την ίδια αρμονία που ταίριαξε ο Μεσούτ Οζίλ στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Βέβαια, το αισιόδοξο σενάριο δεν ευοδώθηκε, οι γερμανοτουρκικές σχέσεις έχουν αγγίξει το ναδίρ πολλών δεκαετιών και η πολιτιστική ασυμφωνία μεταξύ πληθυσμών που πισωγυρίζουν σε μορφές θρησκευτικού ολοκληρωτισμού και των μεταμοντέρνων Γερμανών, δυναμιτίζουν την εσωτερική συνοχή της χώρας. Σαν συνέπεια του τελευταίου, αναδύεται και το AFD, που πριόνισε στις τελευταίες εκλογές το δεξί πόδι του άλλοτε κραταιού μερκελισμού, βυθίζοντας προς ώρας τη Γερμανία σε ακυβερνησία. Ιδού πως εξελίχθηκε εν τοις πράγμασι η διάψευση της θεωρίας ότι «το εμπόριο θα υποκαταστήσει τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς» στη Γερμανία.
Μπροστά όμως σε αυτό που παθαίνει η Ελλάδα, οι γερμανικές περιπέτειες φαντάζουν ως μια απλή ίωση. Γιατί εδώ δεν παίζεται απλώς η ισορροπία ενός κατεστημένου, αλλά η ίδια η ακεραιότητα της χώρας. Που καλείται από τον ίδιο τον Ερντογάν να γίνει αντικείμενο… διαπραγμάτευσης και «επικαιροποίησης» στο πλαίσιο μιας φιλικής, επίσημης επίσκεψης. Πού να μην ήταν και φιλική, δηλαδή…
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, στην Ελλάδα, από τον πρωθυπουργό, την επιχειρηματική ελίτ, μέχρι τους μπάχαλους πελταστές του Πολυτεχνείου και τους αντιφά εθελοντές του νεοθωμανισμού, όλοι μαζί επιμένουν στην ίδια καταστροφική αυταπάτη του παγκοσμιοποιητικού α-εθνισμού, παίζοντας έτσι μια εκδοχή της κοκκινοσκουφίτσας που φλερτάρει με τον (γκρίζο) Λύκο. Σαν στους στίχους του Γιώργου Σκούρτη που ερμήνευσε ο Ξυλούρης:
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα…
