Του Γιάννη Γίγα* από την karfitsa.gr
Αρχίζει να καταλαγιάζει ο χαρούµενος θόρυβος από τις ευχές και τα τραγούδια για τα γεννητούρια του νέου έτους 2018.Το νεογνό, παιδί του εικοστού πρώτου αιώνα και της δεύτερης δεκαετίας του, είναι από τα στερνοπούλια τους διότι όπως όλοι γνωρίζουµε κάθε φαλλοκράτης αιών έχει το συνήθειο να αραδιάζει µε κάθε δεκαετία ακριβώς δέκα τέκνα κι έπειτα να της δίνει δρόµο για να συνεχίσει µε µιαν άλλη, νέα, ακριβώς τα ίδια µέχρι το τέλος του βίου του. Το βρέφος αφού συνέβαλε αρχικώς στον θόρυβο όπως όλα τα βρέφη σώπασε, εστίασε το βλέµµα του και µας κοίταξε κατάµατα.
Πως σου προκαλεί δέος και αµηχανία αυτή η µατιά των µωρών! Σκέφτεσαι συχνά ποιος ή τι είναι πίσω από αυτό το βλέµµα … θέλει κάτι; Τι θα γίνει σαν µεγαλώσει; Τι σχέση θα έχετε; τι µπορεί να έχει για ‘σένα; Ευτυχώς που υπάρχουν οι ρουτίνες για να δραπετεύει κανείς από την αµηχανία του! Το λοιπόν ας αναρωτηθούµε «Τίνος µοιάζει το µωρό;» Που πάει να πει για τους φυσιογνωµιστές “τι µπορώ να περιµένω από αυτό;”
Κοίτα φάτσα! Είναι παιδί των γονιών του το δίχως άλλο. Του υπερφίαλου και γκατζετάκια 21ου αιώνα του Νεοϊµπεριαλιστή που πήρε εργολαβία την παλινόρθωση της αποικιοκρατίας και µόλις ακόµα στην εφηβεία του έχει ήδη αιµατοκυλίσει τον κόσµο. Υπάρχει από τώρα στην έκφραση του τζούνιορ µια ιδέα λουσάτου κρετινισµού. Σαφώς κι έχει κι απ’ τη µάνα του. Αυτή η µέγαιρα δεκαετία που όλο σε κρίση βρίσκεται, από την πρώτη µέρα του γάµου της, µέχρι τώρα έχει αραδιάσει το ένα µοχθηρό κωλόπαιδο πίσω από το άλλο. Τύφλα να ‘χουν οι Ντάλτον. Πως να γλιτώσει τούτο το δύσµοιρο (κι εµείς από αυτό) από το πανίσχυρο στριγγλογονίδιό της; Έχει κι αυτό το κεφάλι οχτάρι σε σχήµα φασολιού… Τι άλλο από αιµατηρή και γενοκτόνα λιτότητα µπορεί να φέρει τούτο το όσπριο;
Κι αν καλοκοιτάξεις τη µούρη του «υπό το φως της ενηµέρωσης» και «στη σκιά των γεγονότων» αρχίζει να αχνοφαίνεται κάτω από τη µύτη του ένα απαίσιο αγκαθωτό ερντογανικό µουστάκι. Σαφώς η απο-φασιστικότητα του ύφους του το δείχνει έτοιµο να µεγαλουργήσει µε τρόπο µοναδικό κι ευαίσθητο «παίρνοντας την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». Το βλέπεις να παίζει µε τα τουβλάκια του γραπωµένο στο καρεκλάκι του και πείθεσαι ότι θα κάνει τέτοιο ξεπούληµα βωµών και εστιών που δύσκολα θα µαταγίνει. Κι αυτό του το στόµα, σήµα κατατεθέν της οικογένειας, θα µας πνίξει στο ψέµα τόσο που όταν ξαναξεχυθούν οι λασποπληµµύρες δεν θα βρουν κανένα µας.
Μα αυτά τα βλέπω εγώ ένας πενηντάρης ο οποίος σύµφωνα µε τον Μαρκ Τουέην υποχρεούµαι να είµαι απαισιόδοξος για να µην χαρακτηριστώ ανόητος. Ίσως όµως αυτή την στιγµή άλλα νεανικά µάτια γεµίζουν ουρανό, άλλα χειλάκια ορκίζονται στην αλήθεια κι άλλες µικρές γροθιές σφίγγονται αποφασιστικά για να σταµατήσουν αυτήν την κακή σπορά… (φωτο Άλµπρεχτ Ντύρερ «Αγγελούδι που θρηνεί»)
*Ο κ. Γίγας είναι βραβευµένος εικαστικός
