Αποκαλόκαιρο

1,1K

του Τάσου Αναστασίου

Η γεύση του αλατιού αρχίζει να χάνεται, την ίδια στιγμή που οι υποταγμένοι στην rooms to let παγίδα μετράνε χρήματα και αποκαΐδια.

Το εξωτικό μπαρ στο ακρωτήρι της Ευρώπης θα εξακολουθεί να είναι η φτηνή ταβέρνα με το καλό φαγητό μόνο για ηλιόδουλους κακομαυρισμένους βορειοευρωπαίους.

Το μπαγλαμαδάκι, οι κυκλικοί χοροί, η μυρωδιά της ρίγανης, ο ξάστερος ουρανός δίνει τη θέση του στην υποβόσκουσα βοή. Μυρίζει τσιμέντο.

Αποδυναμωμένοι εργαζόμενοι, αγχωμένοι εργοδότες. Επιστρέφουν με τις μπαταρίες γεμάτες από μιζέρια και κυριεύονται από δίψα για κατανάλωση και για ριάλιτι σόου.

Ευτυχώς που τρισχιλιετείς συμβολισμοί, όπως η Ιθάκη, αντιστέκονται πανηγυρικά στους εφήμερους λεκέδες της ονείρωξης του γιου του εργολάβου, του καριερίστα κομματόσκυλου.

Συγγενείς και φίλοι σπεύδουν με αιτήσεις στα χέρια γιατί αργά ή γρήγορα έρχονται εκλογές και όπως και να ΄χει, ξεφτίλα και βόλεμα πάνε μαζί. Όλοι ενωμένοι για να ξορκίσουν το σκιάχτρο του Κούλη. Αναζητείται σπόνσορας. Αν βρεθεί, η καρέκλα θα είναι παντοτινή.

Ενενήντα επτά χρόνια δεν είναι πολλά, μετά η εθνική περιουσία θα είναι πάλι δικιά μας. Δεν είναι ξεπούλημα, μην λαϊκίζετε, μακροχρόνια μίσθωση είναι. Δώσαμε τη χώρα λήζιν.

Το μνημόνιο έληξε αλλά τα μέτρα είναι ακόμα εδώ. Αν σου αρέσει το σανό, βάλε άλφα, ξερνάει ο Βερύκιος. Τώρα τα Λιντλ θα κάνουν καλύτερες προσφορές, σύντροφοι.

Και που πέθαναν εκατό άνθρωποι, τι έγινε; Τα επιδόματα τουλάχιστον είναι πολύ καλά. Ήτανε δίκαιο, έγινε πράξη.

Μαστούρα, καναπές, νέτφλιξ και junk food. Λύσεις παραίτησης και παράτασης του αδιεξόδου. Κάποιοι πρέπει να τους τη λένε, όμως. Μακάρι πολλοί. Μακάρι μαζί. Κυκλικοί χοροί. Κυκλικές κουβέντες. Περικύκλωση.