Εν μικρή Eλληνική αποικία, 2018 μ.X.
του Νικόλα Δημητριάδη από την Ψωροκώσταινα
Το να γίνεις καθεστώς σε μία καταρρέουσα αποικία δεν πρέπει να θεωρείται δα και μεγάλο κατόρθωμα – ακόμα κι αν σε λένε Τσίπρα. Τρία χρόνια στην εξουσία, και άλλα τόσα στα εκλογομαγειρεία, εργάστηκε με ζήλο για να φέρει εις πέρας το έργο αυτό. Και τα κατάφερε. Όχι μόνο δεν μιλάμε πλέον για «παρένθεση Σύριζα», αλλά γίνεται φανερό ότι το κόμμα-ΜΚΟ της Κουμουνδούρου μπόρεσε να εδραιωθεί ως η νέα πολιτική δύναμη. Η επιχείρηση υποκατάστασης του Πασόκ ως κεντροαριστερού[1] πόλου εξουσίας πέτυχε. Και από εκεί που ο Σύριζας προσπαθούσε να παρουσιαστεί ως «ένα πιο καλό Πασόκ», έχουμε τώρα το Πασόκ να προσπαθεί να παρουσιαστεί ως «ένας πιο καλός Σύριζας»…
Μόνο που τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς στην Αποικία. Άλλα ονειρεύονταν οι νιου λουκ γιάπηδες της Πρώτης Φοράς και άλλα βρήκανε. Αντί για ποδηλατάδες στο Άμστερνταμ, προχώ πορείες στο Βερολίνο και συζητήσεις για έμφυλες ταυτότητες στο Σόχο, βρίσκονται μπλεγμένοι στην παραδοσιακή αφόρητη βαλκανική μιζέρια: Σλαβορειομακεντόνσκι εθνικιστές, Αλβανοί ναρκομαφιόζοι νταήδες, κουμπουροφόροι κρατικοί και παρακρατικοί, κεμαλισλαμοφασίστες δικτάτορες, πράκτορες και πρακτορεία, φρεγάτες και γεωτρύπανα, φανατισμοί και τζιχαντισμοί, οργανωμένο και ανοργάνωτο (χύμα) έγκλημα, για να μην ξεχάσουμε και το στολίδι της πολιτικής του Σύριζα: τη Μόρια. La καταστασιόν très απελπιστίκ!
Σε αυτά τα ερείπια βγήκαν σεργιάνι οι επαγγελματίες ευαίσθητοι και τα παιδιά με τα σινιέ πουκάμισα και τις χωρίς γραβάτες. Αλλά πιστεύουν ότι, παρόλη τη βαλκάνια μπαναλιτέ και το τριτοκοσμικό ντεκαντάνς, θα τη βρουν την άκρη. Στα εθνικά θέματα, για παράδειγμα, η ηγετική ομάδα Τσίπρα-Καμμένου-Πάιατ ακολουθεί το «δόγμα του σοκ». Βέβαια, η ανακατωσούρα στα Σκόπια και το ειδύλλιο με τον Ζάεφ δεν πήγε και πολύ καλά, και η δολοφονία Κατσίφα περιπλέκει το έτερο ειδύλλιο με τον Ράμα, αλλά στην κυβέρνηση είναι αισιόδοξοι. Έχουν, άλλωστε, πολλούς άσους στα μανίκια τους:
– Οι ξένες πλάτες κρατάνε προς το παρόν τις καρέκλες καλοκαρφωμένες στη θέση τους.
– H βαθύτερη ταύτιση της αντιπολίτευσης με τον εθνομηδενισμό του Σύριζα την κρατά σε αμηχανία και συχνά αλαλία. Ο Σύριζας κάνει όσα αυτοί θέλανε, αλλά (ελέω ψηφοφόρων) δεν μπορούσανε.
– Η «προοδευτική ατζέντα» (σύμφωνο συμβίωσης, χωρισμός κράτους-εκκλησίας και λοιπά εξωτικά φρούτα) σέρνει ολόκληρο το «μέτωπο», από το Ποτάμι μέχρι τα Εξάρχεια, στην ουρά του Σύριζα.
– Το κρατικό ταμείο, τα ευρωπαϊκά κονδύλια και οι ΜΚΟ εξασφαλίζουν την ιδεολογική και… ταξική αναπαραγωγή της φερέλπιδος «ιντελιγκέντσιας»: τους νέους διανοούμενους, επιστήμονες, δημοσιογράφους, καθηγητές κ.λπ. που θα συγκροτήσουν τον αυριανό ιδεολογικό κορμό του συστήματος. Τα «δικά μας παιδιά».
– Το μόνο που μένει, τώρα, είναι να «κλειδώσει» και το ζήτημα των συντάξεων (δηλαδή το αν θα αναβάλει προσωρινά ο Σύριζας τις περικοπές που ο ίδιος προκάλεσε και νομοθέτησε): Μην ξεχνάμε ότι, στη γηράσκουσα αποικία, οι συντάξεις αποτελούν τον κινητήρα της εθνικής οικονομίας. Συντηρούν τους συνταξιούχους, τσοντάρουν στα χαμηλόμισθα ή άνεργα παιδιά τους και χαρτζιλικώνουν τα εγγόνια τους. Μιλάμε, δηλαδή, για την πλειοψηφία των Ελλήνων!
Με όλα αυτά τα πλεονεκτήματα στο σακούλι πιστεύει το κυβερνητικό καφενείο ότι θα τα καταφέρει. Όχι μόνο δεν θα καταποντιστεί εκλογικά, αλλά θα επιπλεύσει. Η πραγματικότητα είναι όντως απελπιστίκ: Ο Σύριζας[2] ήρθε για να μείνει. Ο «μεγάλος συνασπισμός» των άχρηστων καφενόβιων με τα ρετάλια του Πασόκ και τους ανθρώπους της Πρεσβείας έγινε καθεστώς. Είναι κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά των αποικιών.
εφημερίδα Ρήξη, φ. 148, Νοέμβριος 2018
[1] Ρητορικός όρος, με αποκλειστικά ψηφοθηρικό-τηλεοπτικό περιεχόμενο.
[2] Βασικό γνώρισμα των κομμάτων που γίνονται καθεστώς είναι η μετατροπή των αρχικών του ονόματός τους σε ουσιαστικό. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έγινε «το Πασόκ». Αντίστοιχα, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα γίνει «ο Σύριζας».
