από το Άρδην τ. 35, Απρίλιος 2002
Είναι όπως το κάπνισμα…δεν καπνίζεις αλλά τρως στη μάπα τον καπνό των άλλων. Είσαι όμως μειοψηφία και άμα αντιδράσεις θα σου πουν να πας έξω. Αυτό είναι μια μορφή δικτατορίας. Αυτό πέρασα κι εγώ με αυτή την υπέρτατη αηδία, το big brother. Αν και καπνίζω βέβαια μπορώ να καταλάβω αυτόν τον κακομοίρη ο οποίος δεν καπνίζει και υπομένει καρτερικά το βασανιστήριο στη δουλειά του, στο σπίτι του, στη διασκέδασή του.
Πέρασα λοιπόν ένα μαρτύριο όλους αυτούς τους μήνες που 12 σιχάματα κλείστηκαν μέσα σε ένα σπίτι για να τους δουν και να κάνουν το ψώνιο τους. Δεν το έβλεπα αυτό το έκτρωμα, όμως ήξερα (έμαθα) τα πάντα γι’ αυτό. Ηταν γιά εβδομάδες το μοναδικό θέμα συζήτησης παντού. Για να το απέφευγα ή θα έπρεπε να κλειστώ στο σπίτι και να κλείσω τηλεόραση, ραδιόφωνο, πόρτες, παράθυρα, αυτιά ή θα έπρεπε να μεταναστεύσω στην Αλβανία (εκεί νομίζω δεν έχουν big brother). Όμως επειδή δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω τα παραπάνω, έκατσα και ανέχτηκα αυτό τον βομβαρδισμό του εγκεφάλου μου με σκατά, πέρασα ένα ψυχολογικό σοκ το οποίο όμως μου δημιούργησε τόσες φοβίες που για να τις ξεπεράσω δε μου φτάνει ένας χρόνος ψυχανάλυση.
Τρέμω όταν σκέφτομαι ότι θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος αυτού του τηλεοπτικού εμετού και όχι μόνο αυτό αλλά και ότι και τα άλλα κανάλια ετοιμάζουν παρόμοια θεάματα. Όταν συναντώ κάποιον, φοβάμαι ότι θα μου μιλήσει γι’ αυτό· όταν κοιμάμαι βλέπω συνέχεια εφιάλτες πως ένα αποτρόπαιο πλάσμα με καράφλα και ξανθό μούσι μου επιτίθεται και μου τρώει τον εγκέφαλο. Είναι δικτατορία λοιπόν. Είναι φασισμός. Είναι η δικτατορία της ηλιθιότητας. Και μη μου πει κανένας ότι ζούμε σε δημοκρατία και είναι ο καθένας ελεύθερος να βλέπει ότι θέλει γιατί θα του επιτεθώ και θα του δαγκώσω το αυτί. Εκανε λεει νούμερα το bb. Αυτό είναι σίγουρο, έκανε και έπλασε μεγάλα “νούμερα”.
Γίναμε όλοι νούμερα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το είδαν λέει 2.000.000 τηλεθεατές. Και οι υπόλοιποι 9.000.0000 που δεν το είδαν ; Κουβέντα γι’ αυτούς. Έγινε ήρωας ένα ελεεινό άτομο που εάν τον συναντούσες ποτέ στο δρόμο ούτε που θα του έδινες σημασία, το πολύ πολύ να γέλαγες.
Έγινε πρότυπο, έγινε μάγκας γιατί τα κονόμησε. Ο εργάτης στη Δραπετσώνα που δεν τα κονόμησε, που πεθαίνει από την πείνα, που φυτοζωεί δεν είναι μάγκας, δεν είναι ήρωας. Η κοπέλα που σπούδασε με την ελπίδα να ζήσει μια καλύτερη ζωή, να προσφέρει και αντί αυτού ζει την ξεφτίλα της ανεργίας, δεν είναι μάγκας. Είναι κορόιδο. Εσύ ρε μαλάκα που πήγαινες και ψήφιζες να φύγει ο Χρήστος και ο Πρόδρομος και ζεις με 150.000 το μήνα, που ζεις σα ζώο στριμωγμένος σε ουρές, κολλημένος στην κίνηση, χαμένος στο χρηματιστήριο, βουτηγμένος στα χρέη, που δουλεύεις 15 ώρες την ημέρα και πληρώνεσαι για 5, που έχεις να πάρεις καινούργιο παντελόνι από τότε που φοράγαμε φουστανέλες, εσύ είσαι κορόιδο. Ετοίμασε τα παιδιά σου λοιπόν να μπουν όχι σε κάποιο πανεπιστήμιο αλλά στο bb. Μην τα κάνεις κορόιδα. Μάθε στην κόρη σου την παλιά καλή τέχνη της πόρνης, μάθε την ότι το “πράμα” της είναι κάτι που πληρώνει ο άλλος να το δει, μάθε το γιο σου να καρφώνει, να ρουφιανεύει, να σέρνεται σα το σκουλήκι, να έχει θεό το χρήμα, να γίνει κι αυτός σαν τον άλλο το μάγκα που τα κονόμησε.
Δεν ξέρω εάν σε αυτή εδώ τη χώρα που έκατσε να ζούμε της άξιζε τέτοια κατάπτωση και παρακμή. Εγώ δεν μπορώ να το δεχτώ, αρνούμαι, δε το επιτρέπω στον εαυτό μου. Αυτό το χέρι με το κουτάλι που πάει να με μπουκώσει με σκατά το κάνω πέρα. Μπορώ να πω και άλλα. Σταματάω όμως γιατί δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ άλλο. Ένα τελευταίο θα πω: Εάν περνούσατε κάποια στιγμή από μια πλατεία και στη μια άκρη της υπήρχε ένας πλανόδιος ζωγράφος που ζωγράφιζε ένα αριστούργημα μπροστά στα μάτια σας και στην αλλη ένας τρελός που είχε κατεβάσει τα σώβρακα του και σας έδειχνε τον κώλο του, ποιος θα μάζευε τον περισσότερο κόσμο; Δεν θέλω απάντηση. Την απάντηση δώστε την εσείς στον εαυτό σας.
Σουπιά
