Ο εκπεσών ‘αντιμνημονιακός πρίγκηπας’ γοητεύει ακόμα την Αριστερά!

902

 

Του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr 

Μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, δημοσιογραφικά συγκροτήματα (στις ραδιοφωνικές, τηλεοπτικές και έντυπες εκδοχές τους), που κινούνται κατ’ εξοχήν στον αντι-ΣΥΡΙΖΑ χώρο, προβάλλουν καθημερινά και σκανδαλωδώς τον Βαρουφάκη –και τη σύζυγό του(!)– ως το ‘νέο’ που εισέρχεται στην ελληνική πολιτική σκηνή. Το σκεπτικό είναι ότι ο εκπεσών ‘αντιμνημονιακός πρίγκηπας’ θα ‘κόψει’ ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Παράλληλα τον προβάλλουν –λιγότερο αλλά εξίσου σκανδαλωδώς– και οι λοιποί μιντιακοί ολιγάρχες, ακόμα και οι φιλο-ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι άτομα χωρίς αρχές είναι πάντα χρήσιμα, ιδιαίτερα τη στιγμή που ο Τσίπρας οδεύει προς την αποχώρηση από την εξουσία. Εν τούτοις, δεν θα αρκούσε η διεθνής στήριξη στον Βαρουφάκη για να τον εμφανίσει ως μία κάποια λύση, εάν δεν συνέτρεχαν και ένα σύνολο από εσωτερικοί παράγοντες.

Και ο σημαντικότερος παράγων είναι η βαθύτατη ιδεολογική καθυστέρηση και κυρίως ο μηδενισμός της ελληνικής Αριστεράς. Αυτός εξηγεί γιατί αρκετοί Έλληνες αριστεροί εξακολουθούν να παραμένουν θετικά διατεθειμένοι απέναντι στον Βαρουφάκη, όπως εξάλλου παρέμειναν επί τόσο καιρό και απέναντι στον Τσίπρα. Και έπρεπε να έλθει η μεγάλη κωλοτούμπα του καλοκαιριού του 2015 για να αρχίσει η μεγάλη απομάγευση, όταν εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι θα απόσχουν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και αρκετές ομάδες και προσωπικότητες της κυβέρνησης θα αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλοντας την ‘προδοσία’ του Τσίπρα.

Όμως η θεωρία περί ‘προδοσίας’ θα επιτρέψει ταυτόχρονα στην Αριστερά –στελέχη και εν μέρει και ψηφοφόρους– να αποστασιοποιηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να συνεχίσουν να αποδέχονται τα ιδεολογικά του προτάγματα: Ο Τσίπρας είχε ‘προδώσει’ τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Η λογική της ‘προδοσίας’ θα τους επιτρέψει να αποφύγουν και οποιοδήποτε αυτοκριτικό διάβημα.

Διότι, εάν υπεύθυνη για την καταστροφή ήταν η μη εφαρμογή του προγράμματος της ρήξης, τότε δεν χρειάζεται να ανοίξει κάποια διαδικασία αναρώτησης σχετικά με το ίδιο το πρόγραμμα! Γι’ αυτό και από όλες τις συνιστώσες που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή αυτοκριτική. Ο μόνος που είχε το θάρρος να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό ήταν ο Μανόλης Γλέζος. Για τους υπόλοιπους, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Οι δύο εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ

Εν τούτοις, και οι δύο εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο η ‘ρεφορμιστική’ (η κωλοτούμπα που εν τέλει πρυτάνευσε) όσο και η ‘επαναστατική’ (δηλαδή το Grexit) ευθύνονται εξίσου για τις τεράστιες ζημιές που επισώρευσαν στη χώρα. Και μπορεί, σε ένα ανθρώπινο επίπεδο, να προτιμούμε εκείνους που εγκατέλειψαν υπουργεία και θέσεις, μένοντας έστω πιστοί στις αυταπάτες τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συμμεριζόμαστε αυτές τις αυταπάτες. Για τους καταστροφικούς έξι μήνες που προηγήθηκαν του Ιουλίου 2015 και για τις τεράστιες ζημιές που επισώρευσαν είναι απόλυτα συνυπεύθυνοι και οι ίδιοι.

Και όχι μόνο γιατί συγκυβερνούσαν, αλλά και διότι το αδιάκοπο πηγαινέλα ανάμεσα σε ‘ρεφορμιστές’ και ‘επαναστάτες’ επιδείνωνε και μεγέθυνε τις ζημιές. Η αβεβαιότητα γύρω από την ακολουθητέα γραμμή οδηγούσε σε παράλυση και βύθιζε ακόμα περισσότερο τη χώρα στην καταστροφή. Έτσι, π.χ. η αρχική άρνηση του mail Χαρδούβελη, η 20ή Φεβρουαρίου, χωρίς κάποια ταυτόχρονη οριστική ρήξη, θα οδηγήσει σε μεγάλες απώλειες, ενώ η ‘υποχώρηση της 24ης Φεβρουαρίου 2015’, την οποία ακόμα και σήμερα κατακεραυνώνει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, θα οδηγήσει σε νέες οικονομικές επιβαρύνσεις.

Εν συνεχεία η οικονομική αβεβαιότητα που παρήγαγε η διγλωσσία και η απελπισμένη στροφή προς τη Ρωσία, που επιθυμούσαν οι ‘επαναστάτες’, θα οδηγήσει τελικώς στην απώλεια 40 δισ. ευρώ καταθέσεων. Τέλος, η ‘επαναστατική’ απόρριψη της πρότασης των δανειστών το καλοκαίρι και το ‘υπερήφανο’ ΟΧΙ θα οδηγήσουν στα capital control, στη μεγάλη κωλοτούμπα και το νέο, επαχθέστερο όλων, μνημόνιο.

Κατά συνέπεια, όσο οι επώνυμοι αριστεροί και γενικότερα οι αντιμνημονιακοί συμπολίτες μας δεν προβαίνουν σε κάποια ριζική επανεκτίμηση του συνολικού εγχειρήματος, δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ουσιαστική διέξοδος. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι προβληματικό –και εν τέλει αρνητικό– υπήρξε το συνολικό εγχείρημα της οικοδόμησης του ΣΥΡΙΖΑ ως «ενότητας της υπαρκτής Αριστεράς». Εγχείρημα που απέκτησε τον οριστικό του χαρακτήρα με δύο βασικούς αναβαθμούς.

Ο πρώτος υπήρξε ο μηδενιστικός Δεκέμβρης του 2008, που παγίωσε μια εξίσου μηδενιστική ευαισθησία στην Αριστερά – τροφοδοτώντας εκ του αντιθέτου μια εξίσου μηδενιστική ναζιστική αντίδραση. Η Αριστερά απώλεσε ολοσχερώς την έννοια του εθνικού συμφέροντος με αναγκαία κατάληξη τον γενικευμένο εθνομηδενισμό. Και ο δεύτερος αναβαθμός υπήρξε το τυχοδιωκτικό ρεσάλτο προς την εξουσία, της περιόδου 2012-2015, που ήλθε να μεταβάλει σε κυβερνητική πράξη το κυρίαρχο πλέον μηδενιστικό αφήγημα.

Ο ‘αντιμνημονιακός πρίγκηπας’ και η ‘σωτηρία της Αριστεράς’

Μόνο εάν γίνει κατανοητή και καταδειχθεί αυτή η θεμελιωδώς μηδενιστική διαλεκτική της ελληνικής Αριστεράς, είναι δυνατό να υπάρξει ένας ουσιαστικός μετασχηματισμός, τουλάχιστον της πατριωτικής πτέρυγάς της. Και όσο αυτό δεν γίνεται, θα επιβιώνουν ατελέσφορα σχήματα, τα οποία, μέσα από την ‘κριτική’ στον ΣΥΡΙΖΑ, συντηρούν εν τέλει και την ηγεμονία του, κινούμενοι ως οι επικριτικοί δορυφόροι του.

Αυτή η έλλειψη συνολικής αυτοκριτικής εξηγεί και την έλξη που ασκεί ο Βαρουφάκης, ως ο εκπεσών ‘πρίγκηπας’ του αντιμνημονιακού αγώνα, –παρά τον απροκάλυπτο εθνομηδενισμό του– ακόμα και σε τμήματα ή προσωπικότητες της πατριωτικής Αριστεράς. Διότι ακόμα και αυτοί παραμένουν πριν απ’ όλα αριστεροί, βυθισμένοι, αναπόφευκτα, στη γενικότερη μηδενιστική κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών.

Όταν επικρίνουν την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όλοι τους δεν θέτουν ως πρώτο κριτήριο τις τεράστιες καταστροφές που επισώρευσε στη χώρα, αλλά το εάν πρόδωσε ή όχι την ‘ιδεολογία’ της Αριστεράς. Εάν, λοιπόν, το πρώτιστο μέλημα είναι η ‘σωτηρία της Αριστεράς’ και ο Βαρουφάκης απέκτησε –καλώς ή κακώς– μια εκλογική προτεραιότητα σε αυτόν τον χώρο, τότε καθίστανται δυνατές και οι πιο απίθανες, από πρώτη άποψη, προσχωρήσεις.

Μόνο εάν αντιστραφούν ριζικά οι προτεραιότητες, και το πρώτιστο μέλημα γίνει η σωτηρία της Πατρίδας, είναι δυνατή μια πραγματικά αυτοκριτική στάση απέναντι στο εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο εάν αυτό απορριφθεί στο σύνολό του, είναι δυνατή η βαθύτερη κατανόηση της μεγάλης κρίσης των τελευταίων δέκα χρόνων και της καταστροφικής συμβολής της Αριστεράς σε αυτή.

Αλλά κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε μια αυθεντική αυτοκριτική, κυριολεκτικά υπαρξιακού χαρακτήρα, την οποία ελάχιστοι έχουν αποτολμήσει και όχι πάντως η συντριπτική πλειοψηφία των σχημάτων ή των επωνύμων της Αριστεράς. Αντίθετα, ένα μεγάλο μέρος των πολιτών την έχει κάνει αυτή την αυτοκριτική, εγκαταλείποντας οριστικά, τουλάχιστον εκλογικά, όλα τα σχήματα της Αριστεράς, ή απέχοντας ή επιλέγοντας ακόμα και τους αντιπάλους της.

Εκφραστής του πολυεθνικού κεφαλαίου

Εξάλλου η κίνηση Βαρουφάκη αποτελεί μια προσπάθεια να ‘τοποθετηθεί’ μια ελεγχόμενη από το διεθνές και εγχώριο σύστημα πολιτική κίνηση που θα μπορέσει να ελέγξει και να αποπροσανατολίσει δυνάμεις, οι οποίες αναπόφευκτα θα απελευθερωθούν από την αποδρομή του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τον ίδιο τρόπο που –ενίοτε από τις ίδιες δυνάμεις– γίνεται προσπάθεια να ελεγχθεί ο χώρος και του δεξιού πατριωτισμού, από την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου.

Ταυτόχρονα, αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη προσπάθεια να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα κόμμα που θα εκφράζει προνομιακά τις αντιλήψεις της πιο παγκοσμιοποιημένης πτέρυγας του πολυεθνικού κεφαλαίου, κατ’ εξοχήν ιδεολογικός εκπρόσωπος του οποίου έχει αναδειχθεί, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ο Τζωρτζ Σόρος. Ένα κόμμα που στην πραγματικότητα θα συνεχίζει σε μια ‘αντιμνημονιακή’ και διεθνοποιημένη γκλάμουρ εκδοχή το φαινόμενο Ποτάμι, το οποίο εξεμέτρησε το ζην.

Είναι ανάγκη, ένα μέρος τουλάχιστον της παλιάς Αριστεράς και του αντιμνημονιακού χώρου, να επιταχύνει τις αυτοκριτικές διαδικασίες που θα οδηγήσουν στην έξοδο από το αριστερό μπούνκερ. Διότι εάν δεν επισυμβούν οι αναγκαίοι αυτοκριτικοί μετασχηματισμοί, τόσο στην Αριστερά –όσο και στη Δεξιά– εάν δεν δημιουργηθεί όντως ένα πατριωτικό κίνημα πέραν της Δεξιάς και της Αριστεράς, κινδυνεύουμε οι ρυθμοί των μετασχηματισμών να είναι υπερβολικά αργοί και να μας πάρει από κάτω το κύμα της μεγάλης παρακμής που απειλεί τα έθνος μας.

Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι η διάσωση της Αριστεράς, την οποία επιλέγουν κάποιοι για να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη προσχώρησή τους στο εγχείρημα Βαρουφάκη, αλλά η ενότητα του λαού, ως μόνη απάντηση στην κρίση του έθνους μας που γιγαντώνεται. Και τη στιγμή της βαθύτατης κρίσης της Αριστεράς, εγχειρήματα τύπου Βαρουφάκη αποτελούν φραγμό στους αναγκαίους αυτοκριτικούς και ιδεολογικούς μετασχηματισμούς που θα μπορούσαν να δρομολογηθούν από αυτή την κρίση.