«Συνεκμετάλλευση» σε Αιγαίο και Κύπρο;

του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά τον χθεσινό «έγκυρο» κυριακάτικο Τύπο (ΒΗΜΑ & ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) αναφορικά με τις «έντονες ανησυχίες» για την «τουρκική προκλητικότητα» στο Αιγαίο και στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο, δύσκολα μπορεί ν΄ αποφύγει «δεύτερες σκέψεις» που καταλήγουν σε μια βάσιμη υποψία: Μήπως ΟΛΑ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις «έχουν πάρει το δρόμο τους» με στόχο τη «δίκαιη» συνεκμετάλλευση του Αιγαίου (και άρα συγκυριαρχία), στη βάση του τουρκικού δόγματος «καζάν-καζάν»; Και αυτό που συμβαίνει τελικά, μέσα από ένα επικοινωνιακό «θέατρο σκιών», είναι να «πεισθεί» η πελαγοδρομούσα ελληνική κοινή γνώμη ότι τελικά στο δίλημμα «πόλεμος ή συνεκμετάλλευση» ….. δεν πρέπει «να είμαστε μοναχοφάηδες»; (1) Μια και «στην Ανατολική Μεσόγειο και η Τουρκία έχει δικαιώματα…» (2) και, στο κάτω-κάτω, «… μόνο κάποια νησιά μάς ζητάει ο Ερντογάν. Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει….» (3). Όπως για παράδειγμα το υψίστης γεωπολιτικής σημασίας Καστελόριζο, που, ειρήσθω εν παρόδω, «δεν ανήκει στο Αιγαίο» (4).
Συμπέρασμα: Εκτιμώντας πως «ο βιαστής» μετά από αυτό θα μας αφήσει ήσυχους, οι ελίτ και η πολιτική τάξη στην Ελλάδα (και στην Κύπρο) δείχνουν να υποβαθμίζουν τον δομικό επεκτατικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους. Ενός κράτους, διαδόχου μιας αυτοκρατορίας, που αν και με πολλά προβλήματα δημιουργεί βάσει σχεδίου τετελεσμένα, αδιαφορώντας για διεθνές δίκαιο, αξίες και σχέσεις καλής γειτονίας και έχοντας σαν κυρίαρχο κριτήριο των ενεργειών του, ήδη από την εποχή της μάχης του Ματζικέρτ (1071 μ.Χ.), την ισχύ. Το απέδειξε στην Κύπρο το 1974 και τελευταία στο Ιράκ και στη Συρία. Απομένει να δούμε ποιος ακολουθεί.