1,K 
του Αλέκου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Δυστυχώς, εδώ και τρία σχεδόν χρόνια, η 15η Ιανουαρίου δεν θυμίζει μονάχα μια από τις πιο μάγκικες πράξεις του κυπριακού Ελληνισμού. Δυστυχώς, η 15η Ιανουαρίου δεν θυμίζει πια μόνο τις σελίδες με τις υπογραφές των παππούδων και των γιαγιάδων μας. Δυστυχώς, η 15η Ιανουαρίου δεν θυμίζει πια μόνο τους σταυρούς των αμόρφωτων χωρικών, των βουνίσιων, των αγροτών, που διέκοψαν την εργασία για να υπογράψουν συνειδητά την ιστορική συνέχεια του κυπριακού Ελληνισμού. Δυστυχώς, η 15η Ιανουαρίου δεν θυμίζει πια μόνο τις μαυροφορεμένες προγιαγιάδες που συνέρρευσαν στους χώρους συγκέντρωσης υπογραφών για να δώσουν νέα πνοή στη διαρκή αντίσταση του κυπριακού Ελληνισμού.
Η 15η Ιανουαρίου θυμίζει και μια από τις μελανότερες στιγμές της δημοκρατίας στην Κύπρο, μια από τις σκοτεινότερες «εκλάμψεις» των δύο μεγάλων κομμάτων, το έρεβος που επιβεβαίωσαν 30 βουλευτές του ΔΗΣΑΚΕΛ την 7η Απριλίου 2017. Πια, η 15η Ιανουαρίου στέκεται καλά και ακροβατεί ανάμεσα στο φως του 95,7%, της επαναστατικής πράξης των Κυπρίων και στη μαυρίλα της Βουλής των Αντιπροσώπων (;), στον ζόφο των δύο μεγάλων κομμάτων της κυπριακής πραγματικότητας. Πλέον, η 15η Ιανουαρίου στέκεται καλά για να θυμίζει τον φόνο της Δημοκρατίας στην Κύπρο, την εδραίωση του φασισμού, τον βιασμό της ιστορίας, της συνείδησης και της ταυτότητας του κυπριακού Ελληνισμού.
Ήταν τότε, όταν μια απόφαση για αναφορά της επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950, προκάλεσε την αντίδραση της Τουρκίας και του κατοχικού καθεστώτος, με πρώτο και καλύτερο τον «άγγελο εξάγγελο» Μουσταφά Ακιντζί. Και ενώ υπήρχε το αίσθημα (ή η ψευδαίσθηση;) πως οι συνομιλίες για το Κυπριακό προχωρούσαν θετικά, ο Λεμεσιανός Ακιντζί αποχώρησε από την τράπεζα εκβιάζοντας την κυπριακή βουλή για την απόφαση περί Ενωτικού Δημοψηφίσματος. Υπό αυτό τον εκβιασμό και σε μια προσπάθεια να κατευναστεί η Τουρκία, 30 βουλευτές από τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ –με περίσσια προθυμία– ψήφισαν στις 7 Απριλίου 2017 μέσω του «νόμου Ακιντζί» όπως περάσει η αρμοδιότητα των σχολικών εορτασμών στο εκάστοτε υπουργείο Παιδείας, ακυρώνοντας έτσι την «τροπολογία ΕΛΑΜ» που αφορούσε το Ενωτικό Δημοψήφισμα. Ο Ακιντζί ηρέμησε, οι διαπραγματεύσεις επανεκκίνησαν, το καλοκαίρι κατέρρευσαν και η Τουρκία παραμένει στην Κύπρο.
Και πια, η 15η Ιανουαρίου δεν θυμίζει μονάχα ότι οι λαοί έχουν δικαίωμα λόγου, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το δικαίωμα στην ελευθερία. Θυμίζει, ασφυκτικά, πως οι αντιπρόσωποι του σημερινού λαού εκβιάστηκαν από έναν ανθρωπάκο και ασέλγησαν επί της ιστορίας του κυπριακού Ελληνισμού. Οι βουλευτές του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ υπάκουσαν τις διαταγές της (τωρινής) Πύλης και σαν πρόθυμοι δραγουμάνοι σήκωσαν το χέρι επαναφέροντας το έρεβος της ντροπής, εδραιώνοντας την αποδοχή της ήττας, επιχειρώντας τη δολοφονία της αλήθειας. Κι όμως, «οι επαναστάσεις είναι οι ατμομηχανές της ιστορίας» και όχι η στάση των απολογητών της κατοχής, των αρνητών του κυπριακού ολοκαυτώματος. Το μελάνι του Ενωτικού Δημοψηφίσματος διακρίνεται νικηφόρα, πλάι στο υπέροχο αντάρτικο της ΕΟΚΑ που ακολούθησε και υπενθυμίζει –υπό τον κλοιό του σάπιου κατεστημένου– ότι οι πράξεις αντίστασης υπερισχύουν των πράξεων υποταγής στην ιστορία που βρυχάται αμείλικτη. Και πως το «ΑΞΙΟΥΜΕΝ», σαν φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ τα κεφάλια των υπόδουλων παλιάτσων του (τουρκικού και βρετανικού) φασισμού. Η ιστορία εκδικείται…
