Η ιστορική ευθύνη των ΑΚΕΛικών

777

του Σάββα Π. Μαστραππά από τη Ρήξη που κυκλοφορεί

Η προσοχή μας δεν θα πρέπει να εστιάζεται μόνο στο τι πράττουν οι κακοί δαίμονες της Κύπρου…

Οι επόμενες εβδομάδες, μέχρι το τέλος Μαρτίου, αρχές Απριλίου, είναι κρίσιμες για το Κυπριακό.

Εν μέσω «εποικοδομητικών ασαφειών» στήνεται το σκηνικό για την πολυμερή διάσκεψη, ενώ, την ίδια στιγμή, τα Ηνωμένα Έθνη φαίνεται ότι έχουν ψαλιδίσει την ατζέντα, περιορίζοντας τα ανοικτά υπό συζήτηση θέματα σε τρία: περιουσιακό, εκτελεστική εξουσία και ιθαγένεια..
Ο κ. Χριστόφιας ισχυρίζεται ότι η σύγκλιση της πολυμερούς διάσκεψης είναι εφικτή μόνον μετά την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας, ελπίζοντας βεβαίως ότι η Ρωσία, η Κίνα και η Γαλλία δεν θα συμφωνήσουν. Επί της διαδικασίας, ωστόσο, είναι γνωστό ότι ο Γ.Γ. του ΟΗΕ έχει το δικαίωμα να συγκαλέσει πολυμερή διάσκεψη χωρίς να απευθυνθεί προς έγκριση στο Συμβούλιο Ασφαλείας, κάτι που διαφαίνεται ότι θα συμβεί. Είναι σαφές ότι οι ασφαλιστικές δικλείδες, τις οποίες επικαλείται ο κ. Χριστόφιας σε σχέση με το Σ.Α., δεν υφίστανται, αλλά προβάλλονται με σκοπό να κατευνάσουν τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της Κύπρου.
Αυτά εξυφαίνουν κατά κύριο λόγο οι Βρετανοί, ακολουθούμενοι από τις ΗΠΑ, πιστοί και οι δύο σε μια στρατηγική δεκαετιών, η οποία έχει και την κάλυψη του ΟΗΕ, με τελικό σκοπό να καταστήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία (Κ.Δ.) προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Η προσοχή μας, ειδικά κατά τις επόμενες κρίσιμες εβδομάδες, δεν θα πρέπει να εστιάζεται μόνο στο τι πράττουν οι κακοί δαίμονες της Κύπρου, των οποίων οι στοχοθεσίες είναι προφανείς και ουδέποτε τις έκρυψαν, αλλά στο τι πράττουμε εμείς.
Δυστυχώς, οι αυτοκτονικές υποχωρήσεις του κ. Χριστόφια, από τότε που ανέλαβε να αναθερμάνει τον διάλογο με τους Τούρκους, μας οδηγούν σε μια συνομοσπονδιακού τύπου διευθέτηση και μας παραπέμπουν σε ένα κρατικό μόρφωμα που θα παραπαίει και θα βρίσκεται υπό την δαμόκλειο σπάθη του τουρκικού μιλιταριστικού κράτους.
Ο δυσμενέστερος, όμως, παράγοντας για μας είναι η διαπραγματευτική ανυπαρξία του κ. Χριστόφια και της ομάδας που τον περιβάλλει, τα διαπραγματευτικά ολισθήματα των οποίων, για να τα απαριθμήσουμε, θα χρειαστούμε πολλές σελίδες. Ας μείνουμε λοιπόν μόνον στον τελευταίο «μεγαλοφυή διπλωματικό ελιγμό» του:  Ξεκίνησε από τη Λευκωσία για την τριμερή διάσκεψη στο Green Tree της Νέας Υόρκης, επιφορτισμένος από το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου με την υποχρέωση να πει τρία όχι: στο χρονοδιάγραμμα, στην πολυμερή διάσκεψη και στην επιδιαιτησία. Επέστρεψε έχοντας αποδεχθεί τα δύο πρώτα και, υπογείως και σιωπηρά, την επιδιαιτησία, με αποτέλεσμα η διαδικασία των συνομιλιών να αλλάξει.
Το τέλος της διαδικασίας μάς επιφυλάσσει το εφιαλτικότερο σενάριο, που είναι να βρεθεί ο κ. Χριστόφιας και η ομάδα του υπό την ασφυκτική πίεση του βρετανοτουρκικού βόα, ο οποίος ετοιμάζεται να συνθλίψει και να καταπιεί το πτώμα της Κ.Δ.
Γιατί όμως επείγονται για άλλη μια φορά οι Βρετανοί και οι Τούρκοι; Η ημερομηνία που θέτουν ως καταληκτική και οι απειλές που εκτοξεύουν έχουν σχέση με την επικείμενη ανάληψη της Προεδρίας της Ε.Ε. από την Κ.Δ.. Ο αναβαθμισμένος ρόλος που προκύπτει για την Κ.Δ., καθώς και η δυνατότητα ελιγμών και διαφώτισης της κοινής γνώμης, σχετικά με το εθνικό μας θέμα είναι από μόνος του ένας παράγοντας που απεγκλωβίζει τη χώρα από το ναρκοθετημένο πεδίο που της επέβαλαν να κινείται.
Μετά το τέλος της προεδρίας της Ε.Ε., η Κύπρος μπαίνει επίσημα σε προεκλογική περίοδο, η έκβαση της οποίας δεν θα βρει –σύμφωνα με μετριοπαθείς σφυγμομετρήσεις– ξανά τον κ. Χριστόφια να κατοικοεδρεύει στο Προεδρικό Μέγαρο. Αν συνυπολογίσουμε και τις ραγδαίες γεωπολιτικές ανατροπές που συμβαίνουν στην περιοχή μας, η θέση της Κ.Δ. αναβαθμίζεται καθημερινά και οι εχθροί της Κύπρου ορθώς προβλέπουν ότι η ιστορική ευκαιρία να την καταργήσουν θα χαθεί, ίσως, ανεπιστρεπτί.
Είναι προφανές ότι χρειάζεται πίστωση χρόνου για να σωθεί η Κ. Δ., παραπέμποντας τα πιεστικά και εκβιαστικά χρονοδιαγράμματα στις ελληνικές καλένδες.
Η τακτική του εκλιπόντος Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, πριν και κατά τη διαπραγμάτευση του σχεδίου Ανάν, απέδειξε ότι, αν δεν βάλουμε την υπογραφή μας στα σχέδια του ΟΗΕ, κανένα από τα σενάρια που απεργάζονται εις βάρος μας δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Για την εφαρμογή όμως αυτής της τακτικής της «καθυστέρησης λήψεως αποφάσεων», για λίγες εβδομάδες, προκειμένου να κερδίσουμε ζωτικό χρόνο, πρέπει να ενεργοποιηθούν δυνάμεις ικανές να εξαναγκάσουν τον κ. Χριστόφια να παρεκκλίνει από την προς τον γκρεμό πτώση που μας οδηγεί.
Ο κ. Χριστόφιας, ως φορέας ενός ιδιότυπου σταλινισμού «αλά κυπριακά», απέδειξε στην πράξη ότι δεν λαμβάνει υπ’ όψιν καμιά πολιτική συνιστώσα αυτού του τόπου, ούτε βέβαια και τις ευαισθησίες της κοινωνίας των πολιτών. Από τότε που ανέλαβε την εξουσία παρουσιάστηκαν τα πρώτα δείγματα ελλείμματος δημοκρατίας στον τόπο. Παρέκαμψε την, διά δημοψηφίσματος, εκπεφρασμένη θέληση του 76% του κυπριακού ελληνισμού και άρχισε να διαπραγματεύεται με βάση το απορριφθέν Σχέδιο Ανάν, αναιρώντας τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου. Όταν διαφώνησε με τα κόμματα της συγκυβέρνησης (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ), τα οποία αποχώρησαν από την κυβέρνησή του, συνέχισε τις υποχωρήσεις στο εθνικό μας θέμα φτάνοντας στο σημείο, το Σχέδιο Ανάν-5 να αποτελεί «χαμένη χρυσή ευκαιρία»!!! Πολλές είναι οι περιπτώσεις της αντιδημοκρατικής αναλγησίας του με πιο πρόσφατες την υπόθεση στο Μαρί και στο  Green Tree 2. Κανέναν, λοιπόν, εξωακελικό παράγοντα δεν άκουσε μέχρι σήμερα ο κ. Χριστόφιας στην αφηνιασμένη προσπάθειά του να «τσιμεντώσει το ναι».
Πριν από το δημοψήφισμα του 2004, μια ομάδα εντίμων στελεχών του ΑΚΕΛ μετέφεραν στα κομματικά όργανα την αντίθεση των οπαδών του κόμματος να συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις Χριστόφια και να ψηφίσουν «ναι». Αυτή η άρνηση αξιολογήθηκε, και είδαμε το ΑΚΕΛ να πραγματοποιεί στροφή και να υιοθετεί τη στάση του «τσιμεντώματος του ναι». Όμως, σήμερα, όπως και το 2004, τα μεσαία και τα κατώτερα στελέχη του ΑΚΕΛ λαμβάνουν παρόμοια μηνύματα δυσαρέσκειας από τους απλούς οπαδούς του κόμματος. Η εσωκομματική αντιπολίτευση, αυτή που τάχθηκε εναντίον του Σχεδίου Ανάν και κατόπιν τιμωρήθηκε από τους κομματικούς μηχανισμούς του κ. Χριστόφια, διαισθάνεται σωστά, όπως και πριν το δημοψήφισμα, ότι, αν αφήσουν τον κ. Χριστόφια να δράσει με βάση τις εμμονές και τις ιδεοληψίες του, και η πατρίδα θα χαθεί και το ΑΚΕΛ, που θα φέρει την ευθύνη, θα περάσει στην απαξίωση και στην συρρίκνωση των ποσοστών του. Αυτή η ομάδα αρχίζει να αποκτά και πάλι έρεισμα ανάμεσα στους διαφωνούντες οπαδούς. Οι πρόσφυγες, οι μη ανήκοντες στον στενό κύκλο της νομενκλατούρας, οι μη ευνοημένοι οικονομικά από την κυβερνητική πολιτική, οι έχοντες εθνικές και κοινωνικές ευαισθησίες, αυτοί που νιώθουν προδομένοι από την αντικοινωνική πολιτική του Προέδρου τους, οι οπαδοί που ανήκουν στη μεσαία τάξη και που η οικονομική διαχείριση του ΑΚΕΛ, σε συνάρτηση με την οικονομική κρίση, τους έβαλε σε μια εντεινόμενη διαδικασία φτωχοποίησης και κοινωνικής υποβάθμισης, οι ακελικοί που βλέπουν το όνειρο της επιστροφής να ξεμακραίνει και νιώθουν την ανασφάλεια από την ενδεχόμενη κατάργηση του κυπριακού κράτους, όλοι αυτοί αρχίζουν να αντιδρούν.
Ο κυπριακός ελληνισμός αναμένει από τους ακελικούς να κατανοήσουν την κρισιμότητα των στιγμών και να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες απέναντι στον τόπο. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι όλο το πολιτικό φάσμα και ο λαός είναι εναντίον του, μόνον από την αντίδραση των οπαδών και των στελεχών του κόμματός του ο κ. Χριστόφιας ενδέχεται να ταρακουνηθεί (όπως και το 2004). Οι ακελικοί επιβάλλεται να αντιδράσουν εναντίον των επιλογών Χριστόφια.
Αλλιώς, το διακύβευμα είναι να χαθεί η Κύπρος.

*Ο Σάββας Π. Μαστραππάς είναι πρόσφυγας από την Λάπηθο.