του Άριστου Μιχαηλίδη από την εφημερίδα ΦιλελεύθεροςΕίναι θετικό το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακοίνωσε την απόφαση του να μην επαναδιεκδικήσει την προεδρία, παρότι πολλοί ξένοι του λένε ότι δεν μπορούν να σκεφτούν την Κύπρο χωρίς τον ίδιο. Η εκκρεμότητα δεν θα πρόσφερε τίποτε στην πολιτική ζωή και θα δυσκόλευε πάρα πολύ τις όποιες άλλες επιλογές θα ήθελε να αξιοποιήσει το ΑΚΕΛ. Από την άλλη όμως, το ανακοίνωσε με τρόπο, που δημιουργεί την (εσφαλμένη φυσικά) εντύπωση ότι ο Πρόεδρος παρέδωσε ήδη την εξουσία, ενώ εκκρεμούν ακόμα δέκα μήνες για τη λήξη της θητείας του. Κι αυτό δεν είναι καλό για την ομαλή λειτουργία του κράτους.
Το παράδοξο είναι ότι μόλις τις προηγούμενες μέρες, ο Πρόεδρος δήλωνε ότι δεν αποφάσισε ακόμα, ότι η απόφαση του εξαρτάται από εξελίξεις που τρέχουν και χρονικά οι αποφάσεις παραπέμπονταν Ιούνιο ή Ιούλιο. Και μάλιστα με δηλώσεις ότι δεν θα αποφασίσει μόνος του αλλά μαζί με το ΑΚΕΛ. Τι έγινε λοιπόν τώρα ξαφνικά; Τι άλλαξε μέσα σε μια βδομάδα; Μήπως αυτό που καθορίζει τόσο σημαντικές αποφάσεις δεν είναι το δημόσιο συμφέρον αλλά το κομματικό παρασκήνιο; Ίσως και οι δημοσκοπήσεις;. Πρόκειται δηλαδή για κομματική τακτική, που έχει σχέση με τις διαβουλεύσεις του ΑΚΕΛ με κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου και κυρίως, του ΔΗΚΟ; Αν είναι έτσι, πάντως, ο λόγος που επικαλέστηκε ο Πρόεδρος είναι για να τον λέμε στα κομματικά ανέκδοτα. Το ότι δηλαδή, «δεν υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για επίλυση του Κυπριακού ή για ουσιαστική περαιτέρω πρόοδο στους εναπομείναντες μήνες της Προεδρίας μας». Μέχρι προχτές ο Πρόεδρος διαβεβαίωνε ότι ούτε η προεκλογική περίοδος, ούτε η προεδρία της ΕΕ θα εμποδίσουν τις διαπραγματεύσεις. Αλλά με τη χτεσινή του δήλωση κηρύσσει το τέλος από τώρα και μάλιστα χωρίς να μας προσφέρει εναλλακτική επιλογή. Τι θα γίνει δηλαδή τους επόμενους μήνες στη διαδικασία που είναι σε εξέλιξη; Θα λαθροβιώνει ένας διάλογος, που δεν έχει πιθανότητες να καταλήξει θετικά; Αυτό τι προσφέρει στην Κύπρο, εκτός από ένα ακόμα χαμένο χρόνο και ακόμα βαθύτερα τουρκικά τετελεσμένα; Μια τέτοια διαπίστωση του Προέδρου Χριστόφια, έστω κι αν έχασε όλα τα προηγούμενα χρόνια στηριζόμενος σε ουτοπίες, θα έπρεπε να συνοδεύεται και από εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από το αδιέξοδο. Διότι δεν μιλάμε για περίοδο ενός – δύο μηνών, αλλά δέκα. Επίσης, οι προτάσεις του θα μείνουν στο τραπέζι των συνομιλιών; Αφού έγιναν για να φτάσουμε σε λύση, που τώρα δεν υπάρχει, οφείλει τουλάχιστον να βρει τρόπο να τις αποσύρει. Δεν δικαιούται να κρατά με αυτές δεμένο τον επόμενο συνομιλητή;
Υ.Γ. Τόσο το περιεχόμενο της ανακοίνωσης του Προέδρου όσο και η δήλωση του Άντρου Κυπριανού, που ακολούθησε, δείχνουν απόλυτη πίστη στο ότι η διακυβέρνηση Χριστόφια πρέπει να συνεχίσει το έργο της, με άλλο πρόσωπο. Πώς θα γίνει αυτό, αφού κανένα άλλο κόμμα δεν συμμερίζεται αυτή την εκτίμηση; Είναι μάλλον κι αυτός ένας από τους γρίφους, που καλείται να λύσει ο Μάριος Καρογιάν για να σώσει τον τόπο.
