του Βάσου Φτψχόπουλου, από το Άρδην τ. 1 Μάρτιος 1996
Ήταν της μοίρας γραφτό να πάρουμε ένα γερό µάθηµα, όχι από την καταστροφή της Σμύρνης ή τον διωγμό των Ελλήνων της Πόλης ἡ την κατάληψη της μισής Κύπρου, αλλά απὀ ένα Ακατοίκητο γησάκι του Αιγαίου. Εάν το νησάκι της Ίμιας είχε έστω και καμμιά δεκαριά ψαράδες, πιθανότητα η στάση και ο προβληµατισµός των Ελλήνων να ήταν διαφορετικός σήµερα. Το Αθηναϊκό κράτος, µε ελάχιστες εξαιρέσεις, πάντα έβλεπε τον Ελληγισµό πέραν τῆς Λαμίας, ὡς ένα πονοχέφαλο, και τους αλύτρωτους Έλληνες ως παράξενους Ανατολίτες”, ανθρώπους κατωτέρας πνευµατικής στάθµης, ανθρώπους παράξενα Έλληνες, “ανεπίσημα” Έλληνγες, παι επικίνδυνους για το Ελληνικό κράτος. Για την πλειοψηφία των Ἑλλήνων του Ελλαδικού κράτους, οι Έλληνες εκτός των κρατικών συνόρων ήταν Έλληνες εξωτικοί και γι αυτό άλλωστε οι καταστροφές τους ποτέ δεν έτυχαν της ανάλογῆς αδελφικής στοργής, παρά µόνον απετέλεσαν εὔκολη τροφή εκμετάλλευσης από τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων.
Ἠ τελευταία µεγάλη εθνική καταστροφῄ (της Κύπρου) ποτέ δεν βιώθηκε ως καταστροφή. τῆς Ελλάδας, αλλά στην καλύτερη περίπτωση ως µια καταστροφή κάποιων μακρυνών συγγενών κάπου µακριά από την επίσηµη Ελλάδα. Πέρασαν 21 χρόνια απὀ την ελληνική ταπείνωση, την ελληνική κρατική προδοσία στην Κύπρο, και όλοι οι Ελλαδίτες πολιτικοί και η πλειοψηφία του λαού ακόµα συµπεοιφέρεται ὠσάν η Κύπρος να είναι ένα. φιλικό πλήν ξένο κράτος κάπου µακριά στην Μέση Ανατολή. Σ᾽ αυτό φυσικά έχουν τεράστιες ευθύνες και οι Έλληνες της Κύπρου, οι οποίοι όποτε τους συµφέοει όχι µόνο υιοθετούν αυτή την συµπεριφορά, αλλά αι µε κάθε τρόπο προσπαθούν να την επιβάλουν. Και ήρθε η µικρή µεγάλη Ίμια γα ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα. Για πρώτη φορά απὀ το 1974 οι Τούρχοι πάτησαν Ελληνικό ἐδαφος, ὡσάν και η Κύπρος να ήταν έδαφος Αλαμπουρνέζικο. Για πρώτη φορά θίχτηκε η εθνική Ελληνική µας περηφάνεια, ὠσάν και όταν οι Τούρκοι έμπαιναν στην Κερύνεια και βίαζαν την κόρη µας, δεν βίαζαν την κόρη µας αλλά την τρίτη εξαδέλφη του κουµπάρου µας.
Ευτυχώς που στην Ίμια δεν υπήρχαν, Ἰµιώτες, γιατί τότε οι φωνές τύπου Χόλµπρουκ, ότι δηλαδή οι Ιμιώτες και οι Τούρκοι πρέπει να τα βρούν αναμεταξύτους, θα ήταν πολλές που θα έβγαιναν απὀ Αθηναϊκά στόµατα. Δεν είναι τυχαίο που εδώ και 21 χρόνια οι Ελλαδίτες θέλουν να “λυθεί” το Κυπριακό µε διαπραγματεύσεις, δηλαδή µε τρόπο που ουδείς Έλληνγας θέλει να γίνει για την ακατοίκητη Ίμια.
ο Τούρκος στην Ίμια μπήκε στο σπίτι µας από την πίσω πόρτα, και τώρα όλοι ὠρύονται και αναγνωρίζουν ότι ο Τούρκος δεν αστειεύεται. Στην Ίμια δεν ᾱστειεύεται, στην Κύπρο κάνει πλάκες. Ιδού η τραγική ειρωνεία της τύχης µας και τῆς βλακείας µας και της αλλοτρίωσής µας ὡς έθνος.
Τώρα πρέπει να περισώσουµε ό,τι μπορούμε. Αύριο θα είναι αργά. Το Έθνος αιμορραγεί και Χρειάζεται ενέσεις. Δεν εἶναι αργά. Παρά τις παραισθήσεις και τις ψευδαισθήσεις των Κυπρίων, και παρά την κυπροποίηση των Ελλαδιτών, οι απανταχού Έλληνες πρέπει να δώσουν την µάχη να µην κυπριοποιηθεί το Κυπριακό, το Αιγαίον και η Θράκη, και να ἄποκυπριοποιηθεί το Κυπριακό και να γίνει πρόβλημα ελληνικό. Πρέπει να αισιοδοξούμε. Ἡ Ίμια µπορεί να ήταν δώρο Θεού.
Τώρα είµαστε αναγκασμένοι σε Κύπρο και Ελλάδα να προχωρήσουμε µε καινούργια λογική. Την λογική “εκτός πραγµατικότητας”‘.
