του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Εντάξει, είναι θετικό το ότι δεν υπήρξε ναυάγιο. Υπάρχει κινητικότητα μετά από πολλά χρόνια. Αλλά, μην το κάνουμε και για πανηγυρισμούς. Εμείς κερδίσαμε κινητικότητα, οι Τούρκοι κέρδισαν άλλους 4 – 5 μήνες χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση. Ώστε να έχουν κι άλλο βάθος τα τετελεσμένα, να προλάβουν να επιβάλουν και τη μαντήλα στα σχολεία των Τουρκοκυπρίων.
Κι αυτό, αν γίνει η επόμενη πενταμερής τέλος Ιουλίου όπως εξαγγέλθηκε. Διότι, να θυμίσω, και στην πενταμερή του Απρίλη του 2021 ο Γκουτέρες είχε ανακοινώσει ότι το μόνο που συμφωνήθηκε ήταν να συγκαλέσει ξανά πενταμερή «τους επόμενους μήνες». Κι από τότε πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια. Πάντως, τέλος Ιουλίου θα πλησιάσει περισσότερο η ψηφοφορία στα κατεχόμενα για τον νέο «πρόεδρο» και είναι άγνωστο αν ο Τατάρ θα ροκανίσει κι άλλο χρόνο επί τούτου.
Είναι γεγονός ότι ο Γκουτέρες αυτή τη φορά μίλησε με περισσότερη αισιοδοξία, για εποικοδομητικό κλίμα και για πρόθεση των δυο πλευρών να υπάρξει πρόοδος και να συνεχιστεί ο διάλογος. Ενθαρρυντικό; Παρά ναυάγιο ας είναι κι έτσι. Παρόλο που από προθέσεις χορτάσαμε τόσες δεκαετίες. Αλλά είναι δεδομένο ότι δεν θα συγκαλούσε την πενταμερή για να κηρύξει αδιέξοδο, μέσα σε τόσα άλλα ανοικτά μέτωπα στα οποία οι παρεμβάσεις του είναι αναποτελεσματικές. Φρόντισε να δώσει φιλί ζωής στην απόπειρα για τετραγωνισμό του κύκλου. Στην ίδια κατεύθυνση όμως, που εδώ και χρόνια δεν δίνει διεξόδους, ούτε για την απαλλαγή από την κατοχή, ούτε για μια διευθέτηση βασισμένη στις αρχές και τις αξίες των Ηνωμένων Εθνών. Αντίθετα βάζει θεμέλια στον διαχωρισμό. Με σφραγίδα του ΟΗΕ.
Αντί να συζητάμε για την κατοχή συζητάμε για την ανάγκη οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Ειδικά για την εμπιστοσύνη που πρέπει οι Ελληνοκύπριοι να κερδίσουν, πείθοντας τους Τουρκοκύπριους ότι δεν πρέπει να τους φοβούνται. Διότι, αντίστροφα, για να αποκτήσουν εμπιστοσύνη οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να αποχωρήσει η Τουρκία. Κι αυτό είναι εκτός συζητήσεων.
Δεν γνωρίζουμε ακόμα τις λεπτομέρειες όσων συμφωνήθηκαν, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο Γενικός Γραμματέας εξέφρασε την ελπίδα ότι τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης ή οι πρωτοβουλίες για οικοδόμηση εμπιστοσύνης μαζί με την απόφαση να γίνει σύντομα μια επόμενη συνάντηση και η αποδοχή από όλους διορισμού προσωπικού απεσταλμένου για την Κύπρο για να προετοιμάσει τα επόμενα βήματα, «επιδεικνύουν μια αίσθηση δέσμευσης και μια αίσθηση κατεπείγοντος που πιστεύω ότι ήταν εξαιρετικά σημαντικά». «Είναι μια νέα ατμόσφαιρα», είπε.
Είναι πράγματι «αίσθηση δέσμευσης» επειδή συμφώνησαν όλοι σε όσα συμφωνούσαν και πριν από την πενταμερή; Πού διαφωνούσαν; Νέα οδοφράγματα, Φωτοβολταϊκά στη Νεκρή Ζώνη, αποναρκοθέτηση, προσωπικός απεσταλμένος χρειάζονταν μόνο την καταλυτική του παρέμβαση για να προωθηθούν. Και θα δείξει η πράξη αν θα προωθηθούν όλα. Αλλά, τι από όλα αυτά προωθεί την κατεπείγουσα επανέναρξη διαπραγματεύσεων για απαλλαγή της Κύπρου από την κατοχή όταν σκοπός τους είναι η οικοδόμηση εμπιστοσύνης; Και ιδίως, με κατεύθυνση αυτού που ο Τατάρ έλεγε στη Γενεύη, «η συνεργασία των δύο μερών» τελεία. Των δύο κρατιδίων, δηλαδή.
Αυτό προϋποθέτουν όσα αποφασίστηκαν. Συνεργασία των δύο μερών στην πλάι – πλάι συμβίωση. Δεν υπονοώ ότι έπρεπε να τα απορρίψει ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Αλλά, το ότι σε αυτά θα κατέληγε η πενταμερής ήταν ολοφάνερο και από τη στιγμή που πήγε όφειλε να συμφωνήσει με τον Γενικό Γραμματέα. Παρότι, είναι σίγουρο πως γνώριζε πριν πάει τι θα προέκυπτε, το ερώτημα είναι: αυτό επιδιώκαμε; ΜΟΕ; Οικοδόμηση εμπιστοσύνης; Πώς γίνεται να συνεχίζουμε να είμαστε ικανοποιημένοι όταν στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για «μια νέα ατμόσφαιρα», αλλά για την ίδια ατμόσφαιρα που εδώ και χρόνια παγιώνει τα τετελεσμένα της κατοχής;
