Κυπριακό: Βρυχάται ο «ενδιάμεσος χώρος»

Κύπρος:  Μετά τις βουλευτικές, η κοινή αντικατοχική εκδήλωση συνταράζει τα δεδομένα

Του Αλέκου Μιχαηλίδη από τη Ρήξη φ. 125

Φάνηκε ότι κάτι επρόκειτο να αλλάξει στην κυπριακή πολιτική σκηνή όταν τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, το Δημοκρατικό Κόμμα (ΔΗΚΟ), η Ενιαία Δημοκρατική Ένωση Κέντρου (ΕΔΕΚ), η Συμμαχία Πολιτών, το Κίνημα Οικολόγων και το Κίνημα «Αλληλεγγύη» κατάφερναν να μπουν με σοβαρά ποσοστά στην κυπριακή βουλή στις εκλογές της 22ας Μαΐου. Φυσικά, η «Αλληλεγγύη» της Ελένης Θεοχάρους κατόρθωσε να εξουδετερώσει τη δική της δυναμική, εκλέγοντας τον Δημήτρη Συλλούρη στην προεδρία του σώματος, με τη συνεργασία των βουλευτών του κυβερνώντος Δημοκρατικού Συναγερμού και ενώ οι υπόλοιποι του «ενδιάμεσου χώρου» είχαν προχωρήσει σε συνεννόηση για την υποστήριξη του Μαρίνου Σιζόπουλου, προέδρου της ΕΔΕΚ.
Εν πάση περιπτώσει, αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι εκείνο που αναδεικνύεται από τις εξελίξεις, όσον αφορά τον «ενδιάμεσο χώρο»: Τη δυνατότητα, δηλαδή, των κομμάτων που αξιώνουν μια διεκδικητική πολιτική στο Κυπριακό να ανατρέψουν το κατεστημένο του ΔΗΣΑΚΕΛ και να ξαναγράψουν την ιστορία τους (κυρίως το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ). Αν και έπρεπε να γίνει κατανοητό εδώ και μήνες, έστω και τώρα, οι ηγέτες των κομμάτων του «ενδιάμεσου χώρου», ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Λιλλήκας, ο Μαρίνος Σιζόπουλος και ο Γιώργος Περδίκης αντιλήφθηκαν όχι ότι θα κατακτήσουν τον κόσμο, αλλά ότι «ενωμένοι θα σταθούμε, διχασμένοι θα πέσουμε».
Εξ ου, μάλλον, και η συνεννόηση των τεσσάρων πριν ένα περίπου μήνα, για την προεδρεία της βουλής, εξ ου και η τελευταία ανακοίνωση για κοινή αντικατοχική εκδήλωση στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας στη Λευκωσία, στις 18 Ιουλίου, κάτι που πλανάται από την περσινή επέτειο της τουρκικής εισβολής. Στις 18 Ιουλίου, με αφορμή την επέτειο του πραξικοπήματος (15 Ιουλίου) και της τουρκικής εισβολής (20 Ιουλίου), το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ, η Συμμαχία Πολιτών και το Κίνημα Οικολόγων διοργανώνουν αντικατοχική εκδήλωση, η οποία δεν είναι μια απλή εκδήλωση, αλλά μια κίνηση με ξεκάθαρα μηνύματα και φαίνεται ότι είναι ένας από τους λόγους που διενεργείται αυτή η εκδήλωση.
Γιατί το καταγράφουμε; Γιατί την ώρα που ο πρόεδρος Αναστασιάδης χάνει τον μπούσουλα στις διαπραγματεύσεις με τον φίλο (όπως τον αποκαλεί) Μουσταφά Ακιντζί, την ώρα που γελοιοποιείται διεθνώς η Κυπριακή Δημοκρατία, την ώρα που ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου σκουριασμένου νομίσματος, ήταν αναγκαίο να αναδειχθεί, επιτέλους, η άλλη άποψη, η λογική άποψη. Και αυτή η αντικατοχική εκδήλωση, με όλα τα ελαττώματά της, με όλες τις καθυστερήσεις για τη συνεννόηση του «ενδιάμεσου χώρου», δείχνει ότι η αλλαγή είναι εφικτή, όσο νωρίς κι αν είναι για να το υποστηρίξουμε αυτό. Δείχνει ότι όλες εκείνες οι προσπάθειες απλών πολιτών, για αλλαγή του σκηνικού, απολαμβάνουν πλέον καρπούς κι ας είναι ακόμα άγουροι.
Ειδικότερα, μετά την προσπάθεια εξουδετέρωσης του Εθνικού Συμβουλίου (ο πρόεδρος Αναστασιάδης απέστειλε αιτήματα προς τους προέδρους των κομμάτων με σκοπό, όπως φάνηκε, τη… διαφωνία), η κοινή αντικατοχική εκδήλωση αποτελεί μια απάντηση. Μια οφειλόμενη απάντηση για το ότι το Κυπριακό δεν είναι κτήμα ούτε του Προέδρου Αναστασιάδη ούτε του Δημοκρατικού Συναγερμού και των συνεργατών του. Ως εκ τούτου, στο μίνιμουμ των απόψεών τους (θυμίζουμε ότι το ΔΗΚΟ αξιώνει μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία «με σωστό περιεχόμενο» και οι υπόλοιποι αρνούνται τη διζωνική λύση), οι «4» κατάλαβαν πως ο λαός τους εξέλεξε για να συνεννοηθούν και να συμπορευθούν εναντίον μιας λύσης με τουρκικό παρονομαστή, για τον τερματισμό της κατοχής.
Ενώ συμπληρώνονται αισίως σαράντα δύο χρόνια από την τουρκική εισβολή, η κοινή αντικατοχική εκδήλωση του «ενδιάμεσου χώρου», αν και –παρασυρόμενη από τη μετριότητα των καιρών– δεν θυμίζει τις παλλαϊκές αντικατοχικές διαδηλώσεις των πρώτων δεκαετιών μετά το 1974, δείχνει να ανατρέπει τα δεδομένα. Τα δεδομένα που απαιτούν μια πολιτεία φίλη κατοχικών ηγετών και μια κοινωνία έρμαιο των ηγετών της. Πέντε μήνες πριν τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης και ενάμιση χρόνο πριν τις προεδρικές εκλογές, οι «4» του «ενδιάμεσου χώρου» δείχνουν (ή ελπίζουμε) να αντιλαμβάνονται ότι οι κομματικές ιδεολογίες είναι «λόγια βαριά» για τον ελληνικό λαό στην Κύπρο, ο οποίος αναζητεί ένα όραμα. Ένα όραμα που θα του επιτρέψει να κτίσει κι αυτός «πύργους ατίθασους», να ρισκάρει, να τελειώσει το ΔΗΣΑΚΕΛ και την «απαισιοδοξία της λογικής», επιλέγοντας την «αισιοδοξία της βούλησης». Ως εκ τούτου, αν και μετά την κοινή αντικατοχική εκδήλωση δεν προχωρήσουν μαζί, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία Πολιτών και Οικολόγοι, αν φανούν ξανά κατώτεροι των περιστάσεων, δεν θα είναι μόνο άξιοι της μοίρας τους, αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και τον λαό που τους στήριξε πριν ενάμιση μήνα και τους στηρίζει ακόμα, τον λαό-πρόσφυγα που αγωνιά με τη σκέψη στη σάπια ηγεσία του τόπου και το βλέμμα πάντα στον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο.