Η γυναίκα και ο ΥπΕξ του Καίσαρα…

του Γιάννη Χαραλαμπίδη από την ιστοσελίδα radio.me

Σε θέση άμυνας έχει βρεθεί η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά και δη από δύο μεριές. Δέχεται σκληρή κριτική για την πολιτική της και μάλιστα όχι τόσο από την αντιπολίτευση, όσο από το ίδιο το εσωτερικό της κυβερνώσας παράταξης και εν συνόλω της Δεξιάς, αλλά ταυτόχρονα δέχεται και προκλήσεις από την Άγκυρα και μάλιστα κλιμακούμενες θα μπορούσε να πει κάποιος χωρίς να υπερβάλλει. Η διπλή αυτή πίεση απέδωσε ήδη την διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά, αλλά και μια νευρική αντίδραση, ιδίως από τη μεριά του πρωθυπουργού, όπως φάνηκε σε πρόσφατες συνεντεύξεις του.

Εύκολα όμως και χωρίς στ’ αλήθεια αντιπολιτευτική διάθεση θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος ότι η κυβέρνηση προετοίμασε μόνη της αυτό το δυσχερές πεδίο. Και δεν εννοώ ότι το έπραξε αυτό επιλέγοντας την πολιτική της ύφεσης και της ανάπτυξης διαλόγου στις διμερείς σχέσεις με την Άγκυρα, κάθε άλλο. Εννοώ όμως ότι δια πράξεων ή και δια παραλείψεων η ελληνική πολιτική ηγεσία επέτρεψε τη δημιουργία και μεγέθυνση μιας ατμόσφαιρας υπερβολής περί τα όρια της προσέγγισης με την Τουρκία. Οι επιλογές σε επίπεδο προσώπων, κινήσεων, συμβολισμών στέλνουν μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση.

Δεν υπάρχει λόγος εδώ να κάνουμε μια αναλυτική παρουσίαση αυτών των επιλογών και κινήσεων. Φτάνει μόνο να αναφερθούμε στην τοποθέτηση του Γιώργου Γεραπετρίτη στο Υπουργείο Εξωτερικών, στη θέση του Νίκου Δένδια, και σε επικοινωνιακές και πολιτικές τοποθετήσεις του υπουργού, όπως οι διαρροές στον Τύπο για επικείμενη δρομολόγηση συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα και ο χειρισμός του επεισοδίου της Κάσου. Δεν γίνεται να στρώνεις το τραπέζι και μετά να λες σε όλους “δεν καταλάβατε, δεν είναι η ώρα να φάμε”…

Το χειρότερο όμως είναι ότι το περιβάλλον του Μεγάρου Μαξίμου ενεθάρρυνε ή έστω ανέχθηκε εδώ και ενάμιση χρόνο να αναπτυχθεί στη δημόσια μια ευρύτερη ρητορική από πολιτικά και κυρίως ακαδημαϊκά πρόσωπα που έδιναν την εντύπωση σχεδόν ότι μιλούν εκ στόματος του πρωθυπουργού και διατυμπάνιζαν την ανάγκη για πάση δυνάμει επίτευξη συμβιβασμού με την Τουρκία για παραπομπή των διαφορών μας στη Χάγη. Αν υπήρξε ένα στοιχείο που περισσότερο από όλα εξέπεμψε προς πάσα κατεύθυνση τις λάθος εντυπώσεις είναι αυτό. Και οπωσδήποτε είναι αυτό που “ερέθισε” όσο τίποτα τα αντιδραστικά ανακλαστικά μιας μεγάλης μερίδας του συντηρητικού πολιτικού κοινού.

Χρειάζεται συνεπώς μια κίνηση που θα δώσει ένα ριζικά διαφορετικό μήνυμα, θα εκπέμψει σε όλους την εντύπωση ότι η κυβέρνηση εννοεί τα πράγματα διαφορετικά από ό,τι έχει αφήσει να γίνει αντιληπτό ως τώρα. Ο ανασχηματισμός που θα έρθει, γιατί θα έρθει στο προσεχές διάστημα ένας ανασχηματισμός, δίνει μια χρυσή ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Μια αλλαγή στο Υπουργείο Εξωτερικών είναι παραπάνω από επιβεβλημένη, γιατί δεν γίνεται πλέον να προχωρήσει αυτή η συνθήκη με επικεφαλής κάποιον που σε ανύποπτο χρόνο είπε ότι η κόκκινη γραμμή για την Ελλάδα είναι τα 6 ναυτικά μίλια…