του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Ήταν όντως ιστορική η χθεσινή παρουσία στην Κύπρο του Έλληνα Πρωθυπουργού, όπως την χαρακτήρισε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης. «Ιστορική γιατί είσαι εδώ με 14 Υπουργούς και Υφυπουργούς της Κυβέρνησης σου, είναι η πρώτη φορά που έχουμε μια τέτοια παρουσία από την Ελλάδα», είπε καλωσορίζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πολύ σημαντικό γεγονός οπωσδήποτε η θεσμοθέτηση της συνεργασίας που αποφάσισαν, έστω κι αν το περιεχόμενο της μπορεί να μην είναι διαφορετικό από την διαχρονική συνεργασία που υφίσταται ούτως ή άλλως. Δεν νομίζω να χρειαζόταν κάποια θεσμοθετημένη διακυβερνητική σύνοδος για να συνεργαστούν οι δυο κυβερνήσεις σε θέματα Παιδείας, Υγείας, κοινωνικής πολιτικής, εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης, περιβάλλοντος, ενέργειας, δικαιοσύνης, δημόσιας διοίκησης.
Τα αναφέρω γιατί περιλαμβάνονται στην ατζέντα της συνόδου. Αλλά, σε όλα αυτά τα θέματα και πολλά άλλα ακόμα, Αθήνα και Λευκωσία ήταν πάντα σε στενή συνεργασία και ανταλλαγή εμπειριών και τεχνογνωσίας. Της πολύ σημαντικής συνεργασίας και αλληλοβοήθειας αναμφίβολα. Κάνει αυτή τη σχέση ακόμα πιο σημαντική και ουσιώδη έστω και μόνο ο συμβολισμός και τα μηνύματα από την παρουσία του Πρωθυπουργού και 14 υπουργών και υφυπουργών να συσκέπτονται με τους ομόλογούς τους στο προεδρικό της Κύπρου.
Το άλλο μέρος αυτής της σχέσης είναι κάπως τραγικό. Αρκεί να σημειωθεί ότι όλα αυτά τα θέματα, για τα οποία γίνονται συμφωνίες που βοηθούν τις δύο χώρες, δεν θα έχουν καμιά αξία αν η Κύπρος δεν έχει μέλλον. Και δεν έχει μέλλον χωρίς την απαλλαγή της από την κατοχή. Δεν έχουν νόημα οι συνεργασίες σε όλους αυτούς τους τομείς, αν η ηγεσία των Αθηνών δεν αντιλαμβάνεται ότι η Κύπρος αντιμετωπίζει κίνδυνο τουρκοποίησης. Ναι, τουρκοποίησης. Όσο κι αν αυτή η έκφραση ακούγεται πια εκτός τόπου και χρόνου για τα αφτιά του σύγχρονου κόσμου, στην εποχή της woke ατζέντας και του τικ τοκ. Είναι όμως πραγματικός ο κίνδυνος.
Αν Ελλάδα και Κύπρος δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα που λέγεται Τουρκία ως κοινό πρόβλημα τότε πρώτα η Κύπρος θα χαθεί. Κι ύστερα το πρόβλημα με την Τουρκία δεν θα είναι η Κύπρος, θα είναι το Αιγαίο, τα 23 νησιά που τα θέλει αποστρατικοποιημένα, η Θράκη, η ΑΟΖ… Γι΄ αυτό και η αγωνία μας. Γι΄ αυτό και ενώ «την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες», όπως έγραφαν οι παππούδες μας στους τοίχους, ανησυχούμε που η αθηναϊκή «πολιτική σκηνή» θεωρεί το Κυπριακό αγκάθι στην εξωτερική της πολιτική, εμπόδιο στη βελτίωση των σχέσεών της με την Τουρκία.
Να το πω όπως το είπε ο Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος μιλώντας το Σεπτέμβρη στο Ηρώδειο σε εκδήλωση για τον μισό αιώνα κατοχής: «Η πείρα του παρελθόντος, όταν σε κρίσιμες ώρες εγκαταλειφθήκαμε από κάποιους κυβερνώντες μόνοι, με τη δικαιολογία ότι διακυβεύονταν μείζονα συμφέροντα της Ελλάδας, ότι η Ελλάδα ανέπνεε με ξένους πνεύμονες και θα πέθαινε από ασφυξία, ότι δεν ήταν επαρκώς στρατιωτικώς προετοιμασμένη, και ότι ήμασταν μακράν, μας κάνει να αγωνιούμε και σήμερα».
Φυσικά, δεν παρέλειψε ο Αρχιεπίσκοπος και ούτε εμείς πρέπει να παραλείπουμε ποτέ να θυμόμαστε: «Θα ’ταν αχαριστία πρώτου μεγέθους, εκ μέρους μας, αν δεν αναγνωρίζαμε τις διαχρονικές θυσίες του ελληνικού λαού για την Κύπρο και τη διαρκή στήριξή του στον αγώνα της εθνικής επιβίωσής μας». Αλλά, τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια σε αυτό το νησί οι Έλληνες, παίρνουν τη σκυτάλη ο ένας από τον άλλο, από τον Τεύκρο και τον Ευαγόρα μέχρι τον Αυξεντίου και τον Μάτση και επιβιώνουν. Δικαιούνται να ζητούν σήμερα από την Αθήνα να μην τους εγκαταλείψει στο έλεος του εισβολέα και στο όνομα ενός εύθραυστου καλού κλίματος, που θα διευθετήσει άλλα προβλήματα αλλά όχι το πρόβλημα της κατοχής και την αποτροπή του κινδύνου αφανισμού των Ελλήνων από αυτό το νησί.
Υ.Γ. Πώς να μην ανησυχούμε όταν γίνεται συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο, με θέμα την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους, κάνει εισαγωγική τοποθέτηση ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκή Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς, ο Έλληνας, και στα δέκα λεπτά που μίλησε δεν έβγαλε από το στόμα του τη λέξη Τουρκία. Ποιος ευθύνεται για το ψευδοκράτος; Ποιος το συντηρεί; Ποιος το εποικίζει; Ποιος απειλεί την ευρωπαϊκή Κυπριακή Δημοκρατία;
