του Β. Φτωχόπουλου, από το Άρδην τ. 75, Μάιος-Ιούνιος 2009
Το ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ υπέστη ένα βαθύτατο πλήγμα το 1960, με την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης- Λονδίνου. Μαζί με τις συμφωνίες έγινε και κάτι άλλο, πιο τρομακτικό. Αγωνιστές της ΕΟΚΑ, προφανώς με εντολές άνωθεν, δολοφόνησαν εν ψυχρώ συναγωνιστές τους που είχαν διαφωνήσει με τις συμφωνίες και πίστευαν στη συνέχιση του αγώνα μιας και ο σκοπός δεν είχε επιτευχθεί.
Στα χρόνια που ακολούθησαν και παρ’ όλο τον ενθουσιασμό για το νέο κράτος και έναν αέρα ελευθερίας που ένιωθε ο κόσμος και παρ’ όλες τες απόπειρες του νέου κρατιδίου να εξαγοράζει ανθρώπους και συνειδήσεις, το ενωτικό κίνημα δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται και να είναι ένας σημαντικός πόλος της ζωής των Κυπρίων.
Το τελικό χτύπημα του ενωτικού κινήματος ως εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος θα δοθεί το 1967, με την ταύτιση της ηγεσίας του κινήματος με τη ΧΟΥΝΤΑ. Από το 1967 μέχρι το 1974, και ειδικά την περίοδο της ΕΟΚΑ Β΄, το ενωτικό κίνημα θα χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως και από πολλούς παράγοντες, για να είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πρέσβευε, δηλαδή ένα κίνημα ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ. Την περίοδο αυτή, το κίνημα θα χάσει όλα αυτά τα στοιχεία, που για δεκαετίες φώτιζαν τα μυαλά και θέρμαιναν τις ψυχές του λαού μας. Από ένα κίνημα φλογερών αγωνιστών, αγωνιστών με ήθος και λεβεντιά και μπέσα, από ένα κίνημα συνυφασμένο με τον πολιτισμό μας και τις παραδόσεις μας, θα το μετατρέψουν σε εξαρτημένο και καθοδηγούμενο από λογής πράκτορες ξένων συμφερόντων και σε υποχείριο μιας χούφτας ηλίθιων και μεγαλόστομων ππουστιοκαλαμαράδων χουντικών αξιωματικών, που μόνο κάποιοι κρετίνοι δεν καταλάβαιναν ότι αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο δεν ήταν πατριώτες, αλλά ανέβηκαν στην εξουσία κυρίως για να ξεπουλήσουν την Κύπρο και να πλήξουν τον ελληνικό λαό στο σύνολό του. Κανείς δεν μπορεί να έχει άλλοθι, διότι η Χούντα έδειξε νωρίς τις προθέσεις της και με την απόσυρση της ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ, ενός εγκλήματος ολκής στο οποίο εναντιώθηκαν μοναχά κάποιοι φοιτητές στην Αθήνα και φυσικά απελάθηκαν κιόλας, και με την απόλυτη υποταγή της στα σχέδια των Αμερικάνων. Νοείται ότι η μάζα των νεαρών αγωνιστών της περιόδου εκείνης δεν γνώριζε τι ακριβώς ήταν η Χούντα. Για τη μάζα των νεαρών, οι αξιωματικοί του ελληνικού στρατού ήταν οι αξιωματικοί του ένδοξου στρατού της μητέρας πατρίδας, που, έστω και με αυτή τη μορφή, βρίσκοταν επιτέλους στην Κύπρο, για να επιτευχθεί η πολυπόθητη ΕΝΩΣΙΣ. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι το απολυταρχικό καθεστώς του Μακαρίου άλλο που δεν ήθελε να έχει έναν τέτοιο αντίπαλο, μας οδήγησαν στην πιο μεγάλη και θλιβερή μας τραγωδία.
To πραξικόπημα του 1974 θα ενταφιάσει την ΕΝΩΣΗ. Οι «μεγάλοι ενωτικοί» Κύπριοι και Ελλαδίτες θα φέρουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που υποτίθεται επιδίωκαν. Οι ίδιοι, ως Μεγάλοι Τουρκοφάγοι στην πλειοψηφία τους, ούτε καν θα βρεθούν στα πεδία των μαχών. Αυτοί που πολέμησαν τον εισβολέα ήσαν απλοί στρατιώτες, Κύπριοι και Ελλαδίτες, που ξανά στην πλειοψηφία τους δεν είχαν σχέση με τους πραξικοπηματίες ή τελικά με την εισβολή, είχαν καταλάβει τι παιχνίδι παίχτηκε εις βάρος τους και εις βάρος της πατρίδας μας. Το πραξικόπημα του 1974 όχι μόνο δεν έφερε την ΕΝΩΣΗ, αλλά έφερε ξανά, μετά από έναν αιώνα, την Τουρκοκρατία σ’ ένα κομμάτι της πατρώας γης. Έφερε και την εδραίωση της ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ και την εδραίωση του ανθελληνικού νεοκυπριακού σοβινισμού. Η τουρκοκρατία στην Κύπρο, ως αποτέλεσμα των εθνικόφρονων της Χούντας και της ηγεσίας του ενωτικού κινήματος, έφερε μοιραία και κάτι άλλο, την ιδεολογία της ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ στο ελεύθερο τμήμα του νησιού, αυτά όμως δεν είναι του παρόντος. Φυσικά, καλά θα κάνουν οι κοινωνιολόγοι να εξετάσουν προσεκτικά αυτήν την ιστορική περίοδο, αν θέλουν να φωτίσουν την ιστορία μας, πάρα να ψάχνονται στα σεμινάρια επίλυσης συγκρούσεων.
Από το 1974 και μετά έως τις μέρες μας, δεν μπορεί κανείς να μιλά στα σοβαρά για ενωτικό κίνημα. Από το ’74 και μετά, ΟΛΑ τα δεινά του τόπου φορτώθηκαν στις πλάτες των ενωτικών όλων των εποχών και όλων των αποχρώσεων, ώστε να καλύψει και το άλλο στρατόπεδο τις τεράστιες ευθύνες του και την τεράστια συνεισφορά του στην τραγωδία. Για τριάντα χρόνια, ο κόσμος της ΕΝΩΣΗΣ θα είναι ο καρπαζοεισπράκτορας του κάθε απατεώνα πολιτικού. Οι γριβικοί και ενωτικοί, στην καλύτερη περίπτωση, θα σωπάσουν ή θα χωθούν με τα μπούνια στον ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ, με ηγέτη τον, έως πρόσφατα μεγαλύτερο εχθρό τους ύστερα από τον Μακάριο, Γλαύκο Κληρίδη. Οι μόνοι που θα εκφέρουν έναν πολιτικό λόγο θα είναι οι παρατάξεις των Κυπρίων γριβικών φοιτητών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και μικρές ομάδες ενωτικών ακροαριστερών φοιτητών, πάλι στην Ελλάδα. Στην Κύπρο, μεμονωμένα άτομα θα μιλούν και σίγουρα δεν μπορούμε να μιλάμε για κίνημα.
Εμείς, ως ομάδα ενωτικών πολιτικοποιημένων πολιτών, στην περίοδο 1974-2004 δώσαμε σκληρές μάχες ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ακόμη και ανθρώπους αμφιλεγόμενου χαρακτήρα, όλο τον κόσμο του παλαιού ενωτικού κινήματος. Ο ιδεολογικός και πολιτιστικός μας αγώνας ενάντια στο μακαριακό και μετέπειτα ΔΗΣΑΚΕΛΙΚΟ καθεστώς είχε σαν σκοπό να απενοχοποιήσει την ΕΝΩΣΗ και τους αγώνες του λαού μας από την προδοσία του 1974. Δώσαμε σκληρές μάχες και καταφέραμε πολλά, για να πείσουμε την κοινωνία ότι όποιος είναι ενωτικός ή γριβικός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι φασίστας. Δώσαμε σκληρές μάχες και καταφέραμε πολλά, για να πείσουμε την κοινωνία ότι το κίνημα της ΕΝΩΣΗΣ ήταν πάντα επαναστατικό και πάντα πατριωτικό και εθνικοαπελευθερωτικό και καμιά τραγωδία δεν μπορεί να αναιρέσει αυτό το γεγονός. Τέλος, δώσαμε σκληρές μάχες για να υπερασπίσουμε τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ μας πολιτισμό και την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ιδιοπροσωπία αυτού του τόπου. Σε αυτόν τον αγώνα συμμετείχαν και άλλοι συναγωνιστές, όμως μιλάμε πάντα για ισχνές μειοψηφίες. Καταφέραμε πολλά, διότι ΔΕΝ υποκύψαμε ποτέ στο ΑΚΕΛ και μετά στο ΔΗΣΑΚΕΛ, επειδή ακριβώς δεν είχαμε ενοχές για το 1974. Όχι μόνο δεν λάβαμε μέρος στο πραξικόπημα, αλλά στις τάξεις μας η πλειοψηφία ήταν πολέμιοι και της Χούντας και πολέμησαν τον Τούρκο εισβολέα, σε αντίθεση με άλλους που κερνούσαν καρυδάκι γλυκό τους πραξικοπηματίες και το έσκασαν με την πρώτη τουφεκιά. Καταφέραμε πολλά, διότι ΔΕΝ κάναμε εκπτώσεις στις πολιτικές μας θέσεις. Μείναμε πιστοί στην Ένωση, μείναμε πιστοί στον αντικατοχικό αγώνα, μείναμε πιστοί στην απέχθειά μας εναντίον και του Τούρκου εισβολέα και του Τουρκοκύπριου συνοδοιπόρου του, μείναμε πιστοί εναντίον της αντιδημοκρατικής και ρατσιστικής ομοσπονδίας, με όποια στολίδια και αν την παρουσιάζουν, και μείναμε πιστοί στην αντίθεσή μας στις ξένες ιδεολογίες που μας επιβάλλουν το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ.
Τα τελευταία 10 χρόνια, αυτοί που εμείς υπερασπίζαμε, για να υπερασπίσουμε το ενωτικό κίνημα και την ελληνική μας νήσο, ενσωματωμένοι πια στον ΔΗΣΥ και τη νεο-οθωμανική πολιτική του, μας κατηγορούν ως υπερπατριώτες, ελληναράδες κ.λπ. και συνηγορούν υπέρ καθαρμάτων όπως είναι ο Πουργουρίδης και άλλα στελέχη του ΔΗΣΥ. Οξύμωρο, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Στον αγώνα του ΔΗΣΑΚΕΛ για την υποταγή μας στο άρμα της Μεγάλης Τουρκίας και στον αγώνα των άλλων νερόβραστων πολιτικών δυνάμεων για μια καλύτερη ομοσπονδία, αντιπαρατάξαμε ιδεολογικά τον αγώνα του λαού μας, σε Ελλάδα και Κύπρο, για την απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών μας και την υπεράσπιση όλων των ελληνικών εδαφών. Το 2004, ΕΜΕΙΣ δικαιωθήκαμε. Το 76 % του λαού μας απέρριψε το Σχέδιο Ανάν και μαζί του 30 χαμένα χρόνια, όπου οι εθνοπροδότες της αριστεράς και της δεξιάς έκαναν τον παν για να ευνουχίσουν αυτόν τον λαό. Δικαιωθήκαμε, διότι είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη που, σταθερά, για τριάντα χρόνια, τασσόταν εναντίον της ομοσπονδίας, εναντίον μιας λύσης στα πλαίσια των Ηνωμένων Εθνών, και άρα στα πλαίσια της ήττας μας το 1974, και εναντίον μίας λύσης που θα έδινε στους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους κυριαρχικά ή άλλα δικαιώματα πάνω σε οποιοδήποτε μέρος της κυπριακής γης. Δικαιωθήκαμε, διότι σχεδόν μόνοι πιστεύαμε και διακηρύτταμε ότι μόνο με το ελληνικό μας πρόσωπο μπορεί να αναπτυχθεί ένα κίνημα αντίστασης στους ντόπιους και ξένους νεο-οθωμανούς.
Μπορεί σήμερα να μην υπάρχει ΕΝΩΤΙΚΟ κίνημα, όμως βρίσκεται στα σπάργανά του ένα ελληνοκεντρικό κίνημα αντίστασης στις επιδιωκόμενες προδοτικές λύσεις του κυπριακού και στην κατοχή των Τούρκων και των Τουρκοκυπρίων και σε όλα τα ΝΕΟΚΥΠΡΙΑΚΑ ιδεολογήματα. Όσα και αν έχει πράξει η ΔΗΣΑΚΕΛΙΚΗ, και όχι μόνο, μαύρη αντίδραση από το 1974 και μετά, δεν μπορεί να σταματήσει ένα ΝΕΟ ενωτικό κίνημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Οι Κύπριοι, ό,τι και να κάνουν, όσο και αν έφαγαν, όσα χρήματα και αν αποκτήσουν, όσο και αν αποκτηνωθούν, δεν καταφέρνουν να είναι τίποτ’ άλλο πέρα από ΕΛΛΗΝΕΣ. Δοκίμασαν να γίνουν πολλά πράγματα: νεοκύπριοι, ετεοκύπριοι, εγγλεζάκια, αμερικανάκια, ευρωπαίοι, καλαμαράδες, και δεν τα κατάφεραν. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να είναι ΕΛΛΗΝΕΣ. Όσο υπάρχει η κατοχή και η επεκτατική Τουρκία, ΜΟΝΟ ως Έλληνες μπορούμε να αντισταθούμε και γι’ αυτό το κίνημα ενάντια στην κατοχή είναι κίνημα ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, είναι κίνημα για την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα, είναι κίνημα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, που, σε τελευταία ανάλυση, υπερασπίζεται και τα δημοκρατικά δικαιώματα τον Τουρκοκυπρίων.
Αυτό το κίνημα όμως δεν μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά του 1960-67, ούτε του 1967-1974. Αυτό το κίνημα πρωτίστως πρέπει να είναι κίνημα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ, διαφανές, με προοπτική να είναι μαζικό και να δίνει λύσεις και στα άλλα προβλήματα του λαού. Δεν μπορεί να είναι κίνημα εξαρτημένο από οικονομικά και άλλα συμφέροντα ούτε μπορεί να έχει τα έκφυλα χαρακτηριστικά των νεοφασιστικών και ακροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων και μιλιταριστικών οργανώσεων. Αυτό το κίνημα δεν πρέπει να παράγει πολτοποιημένους και ποδοσφαιροποιημένους χουλιγκάνους, ούτε κρετίνους ρατσιστές, αλλά συνειδητοποιημένους Έλληνες και Ορθόδοξους πολίτες, γαλουχημένους στις εθνικές, δημοκρατικές και πολιτιστικές μας παραδόσεις.
Αυτά τα γράφω, διότι πρέπει να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε και κάτι άλλο: Οι μεγάλες μας ήττες και τραγωδίες έλαβαν χώρα εν ονόματι του έθνους και της πατρίδας. Το ’60, υποδεχτήκαμε την ήττα του απίστευτου κάλλους αγώνα της ΕΟΚΑ με ελληνικές σημαίες. Το 1967, με φανφάρες η Χούντα απέσυρε την ελληνική σημαία και με εθνικιστικές κορόνες ξεπούλησε την Κύπρο το ’74 και, με το αίτημα της ΕΝΩΣΗΣ, αδελφός δολοφονούσε τον αδελφό. Όσοι από τους σημερινούς ηγετίσκους του λεγόμενου χώρου δεν κατανοούν αυτή την ιστορική πραγματικότητα, σημαίνει ότι θέλουν να την επαναλάβουν. Εμάς θα μας βρουν αντιμέτωπους, όπως μας βρίσκει καθημερινώς και το ΔΗΣΑΚΕΛ και το νερόβραστο και καιροσκοπικό αντικατοχικό κίνημα, που ακόμη επιμένει στην ομοσπονδία και τη διζωνικότητα της νήσου.
Εμείς, πιστοί στο σύνθημα ΕΛΛΑΔΑ–ΚΥΠΡΟΣ, ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ, ΑΓΩΝΑΣ ΚΟΙΝΟΣ, θα προχωρήσουμε ιδεολογικά, δίνοντας απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα του λαού μας έως ότου το νέο ενωτικό κίνημα απελευθέρωσης γίνει πραγματικότητα. Έως τότε, επαναστατικό μας καθήκον είναι να κρατήσουμε τη φλόγα του ελληνισμού και του ελληνικού μας πολιτισμού αναμμένη, καθήκον μας να αφήνουμε πίσω τη ΜΑΓΙΑ που κάποια στιγμή θα τα κάνει όλα άνω κάτω και θα φέρει την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν έρχεται από τον ασυνάρτητο όχλο ούτε από τους στρατόκαυλους μιλιταριστές. Η ελευθερία θέλει αρετή, τόλμη, παιδεία τζιαι μιαν οκκάν αρτζίθκια που λέει και ο ποιητής μας.
Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ (τ. 5 30/05/09)
