Ο Μικέλης Άβλιχος ήταν ένας από τους τελευταίους Επτανήσιους Ριζοσπάστες. Ένα κίνημα, που, όπως και το μεταγενέστερο των ριζοσπαστών των δεκαετιών 1890 και 1900, συνδύαζε με εκπληκτικό τρόπο την εθνική με την κοινωνική διάσταση. Μετά το 1917 ο πλούτος και η σύνθεση των ιδεών των Ριζοσπαστών χάθηκε.
Ο Μικέλης (Μιχαήλ) Γ. Άβλιχος ( 1844 – 1917) ήταν Έλληνας σατιρικός ποιητής. Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς στις 18 Μαρτίου 1844[1] από εύπορους γονείς, τον Γεώργιο Άβλιχο του Θεοδώρου (1807-28/10/1897)[2] και την Ειρήνη Κουρούκλη του Σπυρίδωνος (1820-17/1/1845)[3].[4] Σπούδασε στο εκεί Πετρίτσειο Γυμνάσιο και μετά στην Ελβετία στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης, όπου και ήλθε σε επαφή με τον αναρχισμό και τις ιδέες του Μιχαήλ Μπακούνιν[5]. Έζησε κάποια χρόνια στο Παρίσι, την Ζυρίχη και την Βενετία. Όταν το 1872 επέστρεψε στην πατρίδα του, συνέχισε και συμπλήρωσε την ποίηση του συμπατριώτη του Ανδρέα Λασκαράτου, εστιάζοντας την λεπτή ειρωνεία του στον αγώνα κατά της κοινωνικής αδικίας, της θρησκοληψίας, της πλουτοκρατίας και του πολέμου.
Για ένα μικρό διάστημα συνεργάστηκε λογοτεχνικά με τους Παναγιώτη Πανά και τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, υπήρξε ωστόσο πολύ φειδωλός στις δημοσιεύσεις και γι’ αυτό το σύνολο της δημοσιευμένης ποιητικής του παραγωγής (κυρίως σονέτα) δεν ξεπερνά τις 100 σελίδες. Κατά την περίοδο 1912–1913 πάντως, έκανε τις τακτικότερες δημοσιεύσεις του στο περιοδικό Ζιζάνιο.
Παρά την ευψυχία και την ισχυρή του προσωπικότητα, ο Άβλιχος δεν κατόρθωσε να επηρεάσει αποτελεσματικά την επτανησιακή διανόηση της εποχής του, και ενώ, όπως γράφει ο Γιάννης Κορδάτος, στην Αθήνα η ποίησή του εκτιμήθηκε πολύ, η ασφυκτικά ελεγχόμενη από τους πλούσιους και τους παπάδες τοπική κοινωνία τον οδήγησε γρήγορα στην απομόνωση. Πέθανε στο Ληξούρι στις 28 Νοεμβρίου 1917[6] και τάφηκε εκεί. Έμεινε μέχρι το θάνατό του συνεπής στις αθεϊστικές και αναρχικές θέσεις του και αποχαιρέτησε τους φίλους του με τα εξής τελευταία του λόγια: «Μην θρηνείτε, γιατί ο Μικέλης πάει στην ζωή».
