Του Διονύση Χαριτόπουλου από την lifo.gr
OTAN, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, το δέος κι η δειλία παρουσιάζονται ως σωφροσύνη, προκύπτουν και ανάλογες εξαμβλωματικές θεωρίες.
Το 1974 βιάστηκε η Κύπρος. Εμείς παρακολουθήσαμε αμέτοχοι τις δύο διαδοχικές φάσεις του τούρκικου Αττίλα, να σκοτώνει, να καίει, και εν τέλει να υποδουλώνει σχεδόν το μισό νησί.
Τότε ήταν που εφευρέθηκε η απαράδεκτη θεωρία από επίσημα χείλη: «Η Κύπρος κείται μακράν». (Και στους εξοπλισμούς που ακολούθησαν, ουδείς προνόησε να καλυφθεί η απόσταση).
Αν συνεχίσουμε μ’ αυτήν τη φοβική τακτική, το πιθανότερο είναι και να διασυρθούμε διεθνώς, και τη σύγκρουση να μην αποφύγουμε.
Το 1996 η ντροπή ήταν όλη δική μας. Στα Ίμια κατελήφθη ελληνικό έδαφος, σκοτώθηκαν τρεις Έλληνες στρατιωτικοί, γκριζάρισε το Αιγαίο, κι εμείς με λερωμένα βρακιά ευχαριστούσαμε τους Αμερικάνους.
Στις μέρες μας φαίνεται να καλλιεργείται νέο κατάπτυστο δόγμα: «Το Καστελόριζο είναι απομακρυσμένο και απομονωμένο».
Τα Φώκλαντ για την Αγγλία ήταν όντως μακριά. Αλλά επειδή είναι κράτος σοβαρό, έστειλαν ολόκληρη αρμάδα κοντά στην Αργεντινή να επιβάλει την κυριαρχία τους.
Μια άλλη ντόπια θεωρία είναι ότι είμαστε Ευρωπαίοι, και οι Ευρωπαίοι δεν πολεμάνε. Επιλύουν πολιτισμένα τις μεταξύ τους διαφορές.
Κατ’ αρχήν σωστό.
Μόνο που οι Ευρωπαίοι πολεμάνε ανενδοίαστα εναντίον οποιουδήποτε άλλου. Έχουν συμμετάσχει σε όλες τις αμερικανικές εκστρατείες εναντίον του Ιράκ, του Αφγανιστάν και μεμονωμένα έχουν διεξαγάγει δικές τους. Όσο για την επαναλαμβανόμενη πομφόλυγα ότι «έχουμε μαζί μας το Διεθνές Δίκαιο» είναι άνευ αντικειμένου.
Μια σύμβαση ενός ή περισσοτέρων μερών ισχύει μόνο εάν γίνεται σεβαστή από τους συμβαλλόμενους. Κάτι που στην περίπτωσή μας δεν ισχύει.
Αν συνεχίσουμε μ’ αυτήν τη φοβική τακτική, το πιθανότερο είναι και να διασυρθούμε διεθνώς, και τη σύγκρουση να μην αποφύγουμε.
Ο φόβος είναι πολύ κακός σύμβουλος.
