Το αίτημα της οικουμενικότητας και η διαστροφή του

429

από το Άρδην τ. 11, Δεκέμβριος 1997

Το αί­τη­μα της οι­κου­με­νι­κό­τη­τας α­να­
δει­κνύ­ε­ται α­κό­μα και α­πό τις πιο «στε­νές» και «με­ρι­κές» α­να­ζη­τή­σεις, α­κό­μα και τις α­το­μι­κές, για­τί εκ­πη­γά­ζει α­πό την ί­δια τη φύ­ση του αν­θρώ­που. Α­πό το γε­γο­νός ό­τι ό­λοι οι άν­θρω­ποι α­να­ζη­τούν την οι­κου­μέ­νη τους για την πλή­ρω­ση των ε­πι­θυ­μιών τους. Αυ­τή η οι­κου­μέ­νη, α­νά­λο­γα με την ε­πο­χή, έ­φθα­νε άλ­λο­τε στα ό­ρια μιας πε­ριο­χής, ε­νός νη­σιού, ε­νός έ­θνους, μίας η­πεί­ρου. Σή­με­ρα τα ό­ριά της εί­ναι πράγ­μα­τι πλα­νη­τι­κά. Η οι­κου­μέ­νη μας εί­ναι ο κό­σμος. Και η δρά­ση μας έ­χει ό­ριο τον ί­διο τον πλα­νή­τη. Το αί­τη­μα της οι­κου­με­νι­κό­τη­τας, βε­βαί­ως, δεν εκ­πη­γά­ζει α­πό αν­θρώ­πους που αιω­ρού­νται εις το διά­στη­μα, αλ­λά α­πό αν­θρώ­πους συ­γκε­κρι­μέ­νους «με σώ­μα και θρη­σκεί­α», α­πό αν­θρώ­πους που μπο­ρεί να εί­ναι οι­κου­με­νι­κοί, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να εί­ναι το­πι­κοί, έ­χουν φύ­λο και φυ­λή, τά­ξη και πα­τρί­δα. Η οι­κου­με­νι­κό­τη­τα δεν εί­ναι μια άρ­νη­ση της ταυ­τό­τη­τας, εί­ναι έ­νας τρό­πος να βιώ­νεις την ταυ­τό­τη­τά σου, ό­χι μό­νον χω­ρίς α­πο­κλει­σμούς και πε­ρι­χαρακώσεις, αλ­λά με τη βα­θύ­τε­ρη ε­πι­θυ­μί­α να συ­να­ντή­σεις τον άλ­λο.
Η οι­κου­με­νι­κό­τη­τα εί­ναι αί­τη­μα που
θέ­τουν ά­το­μα, ο­μά­δες, έ­θνη, πο­λι­τι­σμοί, με ι­σχυ­ρή ταυ­τό­τη­τα. Η ι­μπε­ρια­λι­στι­κή οι­κου­με­νι­κό­τη­τα –η τό­σο πο­λυ­τρα­γου­δι­σμέ­νη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση– εί­ναι η οι­κου­με­νι­κό­τη­τα του δυ­τι­κού ι­μπε­ρια­λι­σμού που θέ­λει να ε­πι­βά­λει τη δι­κή του πά­νω στον άλ­λο –πά­νω στους άλ­λους. Και μό­νο τα συ­ναι­νού­ντα θύ­μα­τά της –στους υ­πο­τε­λείς λα­ούς και πο­λι­τι­σμούς– φα­ντά­ζο­νται την οι­κου­με­νι­κό­τη­τα ως άρ­νη­ση της δι­κής τους ταυ­τό­τη­τας. Μό­νο οι «ελ­λα­δι­κοί» φα­ντά­ζο­νται πως οι­κου­με­νι­κό­τη­τα ση­μαί­νει εί­τε ό­τι πα­ρα­δί­νε­σαι και α­πο­δέ­χε­σαι την ε­πι­βε­βλη­μέ­νη «οι­κου­με­νι­κό­τη­τα» των άλ­λων εί­τε ό­τι κλεί­νε­σαι σε μια στε­νή και ε­θνο­φυ­λε­τι­κή α­μυ­ντι­κή λο­γι­κή.
Το α­φιέ­ρω­μά μας για τον Ά­γιον Ό­ρος
θέ­λει α­κρι­βώς να α­ντι­πα­ρα­θέ­σει μια μη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή οι­κου­με­νι­κό­τη­τα, που πη­γά­ζει α­πό μια ι­σχυ­ρή ταυ­τό­τη­τα, του ελ­λη­νι­σμού, α­πέ­να­ντι τό­σο στην α­πώ­λεια της οι­κου­μέ­νης και τον ε­τε­ρο­κα­θο­ρι­σμό, ό­σο και στον ε­θνο­φυ­λε­τι­σμό και τον ευ­σε­βι­σμό.
Πά­νω στις συ­νέ­πειες της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης γρά­φουν ο Κ. Βερ­γό­που­λος, για την πρό­σφα­τη οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και ο G. Soros, για πολ­λούς ο κύ­ριος υ­πεύ­θυ­νος της πρό­σφα­της κρί­σης, ο ο­ποί­ος κα­ταγ­γέλ­λει τον …φι­λε­λεύ­θε­ρο κα­πι­τα­λι­σμό! Για τις συ­νέ­πειές της στην Ελ­λά­δα το ε­κτε­τα­μέ­νο άρ­θρο του Χρ. Λα­ζα­ρί­δη ξε­πέ­ρα­σε δυ­στυ­χώς α­κό­μα και τα ό­ρια των 4 σελίδων και δεν μπο­ρού­σε να δη­μο­σιευ­θεί.
Ο Β. Αγ­τζί­δης, ο Τ. Φι­λα­νιώ­της, ο Θ.
Ντρί­νιας και ο Σ. Α­γο­ρα­στός γρά­φουν και α­να­λύ­ουν την με­γά­λη «προ­βο­κά­τσια» που στή­θη­κε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη με την πε­ρι­βό­η­τη συ­νά­ντη­ση των «κε­μα­λι­κών» ε­πι­χει­ρη­μα­τιών.
Ο Θ. Στο­φο­ρό­που­λος γρά­φει για την
ε­ξω­τε­ρι­κή μας πο­λι­τι­κή, ο Μ. Γλέ­ζος για τον «Κα­πο­δί­στρια», και ο Β. Φτω­χό­που­λος για την α­νά­γκη μιας νέ­ας ορ­γα­νω­τι­κής συ­γκρό­τη­σης του κι­νή­μα­τος στην Κύ­προ. Ο Λ. Λε­βα­ντής α­να­φέ­ρε­ται στα γε­γο­νό­τα της Ο­λυ­μπιά­δας και ο Β. Στο­ϊ­λό­που­λος στη διά­σκε­ψη του Κιό­το.
Ο Π. Γε­ωρ­γί­ου πε­ρι­γρά­φει την ο­μο­
γε­νεια­κή εκ­παί­δευ­ση στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη ο Μ.Δ.Δ γρά­φει για το Βό­ρειο Ι­ράκ και ο Κ. Γε­ώρ­μας για την πο­ρεί­α του ε­νός ε­κα­τομ­μυ­ρί­ου γυ­ναι­κών στην Ουά­σιν­γκτον. Ο Στ. Ελ­λη­νιά­δης α­να­φέ­ρε­ται στη μι­κρα­σια­τι­κή μου­σι­κή, ο Χρ. Ια­κώ­βου α­να­λύ­ει το τε­λευ­ταί­ο βι­βλί­ο του Χρ. Για­λου­ρί­δη, ε­νώ πα­ρου­σιά­ζο­νται αρ­κε­τά βι­βλί­α (Θ. Πε­λα­γί­δη, Χ. Να­ξά­κη, Κ. Κα­βου­λά­κου, Γ. Σχί­ζα, Δ. Τσαρ­δά­κη).
Τέ­λος, αλ­λά ό­χι τε­λευ­ταί­ο τη τάξει, ο
Γ. Κα­ρα­μπε­λιάς εί­χε μια ε­κτε­τα­μέ­νη συ­ζή­τη­ση με τον Διο­νύ­ση Χα­ρι­τό­που­λο με την ευ­και­ρί­α της έκ­δο­σης του βι­βλί­ου του Ά­ρης, ο αρ­χη­γός των α­τά­κτων, συ­ζή­τη­ση που α­γκά­λια­σε μια με­γά­λη σει­ρά ζη­τη­μά­των και την ο­ποί­α κα­τέ­γρα­ψε ο Α. Σπυ­ρό­που­λος. Πά­νω στο ί­διο θέ­μα υ­πάρ­χει και έ­να μι­κρό σχό­λιο του Γ. Κα­ρα­μπε­λιά για το εί­δος των βι­βλιο­κρι­τι­κών που γρά­φο­νται ε­πί του θέ­μα­τος.