από το Άρδην τ. 100, Απρίλιος-Ιούνιος 2015
Κ κλείνουμε εκατό τεύχη της έκδοσης του περιοδικού Άρδην μέσα σε είκοσι χρόνια. Το Άρδην δεν είναι απλώς ένα περιοδικό.
Yπήρξε και συνεχίζει να αποτελεί έναν πολιτικό, κοινωνικό και ιδεολογικό χώρο αντίστασης στην παρακμή, την παγκοσμιοποίηση και τον εθνομηδενισμό, την δημογραφική κατάρρευση, την πνευματική και πολιτισμική παρακμή, την παραγωγική αποσάθρωση, τον αθηνοκεντρισμό, τον εκπαιδευτικό μηδενισμό, την λοβοτόμηση της ιστορίας και της παράδοσής μας.
Το Άρδην υπήρξε παράλληλα ένα πνευματικό εργαστήρι όπου διασταυρώθηκαν εκατοντάδες συγγραφείς και συνεργάτες, από όλους τους πνευματικούς και πολιτικούς ορίζοντες, συνέβαλε δε αποφασιστικά στην ιδεολογική μετεξέλιξη των ίδιων των συνεργατών του προς την κατεύθυνση ενός νέου ιδεολογικού προτάγματος, που χαρακτηρίζουμε επιγραμματικά και συνοπτικά ως εκσυγχρονισμό της παράδοσης, απέναντι στον παρασιτικό εκσυγχρονισμό που οδήγησε τα τελευταία χρόνια τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Το Άρδην υπήρξε και παραμένει μέχρι σήμερα το πρώτο και δυστυχώς το μόνο περιοδικό, το οποίο παρότι οι πρωτεργάτες του εκκινούσαν από μια αριστερή αφετηρία, υπερέβη συνειδητά και συστηματικά την αντίθεση Αριστερά-Δεξιά. Και αυτό, όχι μόνο ως μια συνολική φιλοσοφική τοποθέτηση, αλλά διότι στην Ελλάδα αυτή η αντίθεση, τέτοια που εξελίχτηκε στα εκατό τελευταία χρόνια της ιστορίας μας, υπήρξε καταστροφική για τη χώρα και το μέλλον της.
Διότι και οι δύο αυτές στρατηγικές αν ειδωθούν μονοδιάστατα ενέχουν μια λογική εμφυλίου πολέμου και πρόταξης της εσωτερικής κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης, απέναντι στο κεντρικό αίτημα της αντιμετώπισης της αποικιοκρατούμενης κατάστασης της χώρας.
Το Άρδην υπήρξε παράλληλα, όλα αυτά τα είκοσι χρόνια ένας χώρος πολιτικών πρωτοβουλιών, από τις πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στη ντροπιαστική παράδοση των Ιμίων, όταν είχε εκδοθεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού, έως τη συμμετοχή του σε όλους τους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες, ενάντια στο Σχέδιο Ανάν και την καρατόμηση του Κυπριακού ελληνισμού, τέλος για την αντιμετώπιση της μεταβολής της χώρας σε μια αποικία χρέους της τευτονικής Ευρώπης.
Τέλος, τα τελευταία χρόνια αποτέλεσε την αφετηρία και την κινητήρια δύναμη για την συγκρότηση της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού, που εκδίδει το περιοδικό νέος Λόγιος Ερμής καθώς και για την δημιουργία της Κίνησης Πολιτών Άρδην που εκδίδει εδώ και αρκετά χρόνια πλέον, την εφημερίδα ΡΗΞΗ.
Στις «25 Θέσεις του Άρδην» διαβάζουμε:
Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, ο ελληνισμός ζει και αναπνέει κοιτάζοντας διαρκώς προς τα «έξω»· έφτασε στα πέρατα της Δύσης –τις στήλες του Ηρακλέους– και της Ανατολής, μέχρι τις Ινδίες. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο λαό διαμόρφωσε τον κόσμο και τον πολιτισμό που ξέρουμε, τον Χριστιανισμό, τη φιλοσοφία, τον ορθό λόγο, την τέχνη. Και πάντα φεύγοντας την στενοχωρία ενός τόπου μικρού, τραβώντας για τους ανοικτούς ορίζοντες. Ακόμα και μέχρι τον 19ο αιώνα, σκλαβωμένοι, συνεχίζαμε να αρδεύουμε την ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Εγγύς Ανατολή.
Τόσο πολύ, που κάποτε εξαντλήσαμε αυτή την αστείρευτη πηγή που έδωσε τον «θαυμαστό ελληνικό κόσμο».
Και μείναμε ξέπνοοι, εξαντλημένοι, κουβαλώντας σαν βάρος 3 ή 6 χιλιάδες χρόνια ιστορία. Η δημογραφική κατάρρευση, η οικονομική κρίση, ο νεο-οθωμανισμός, ο κατακλυσμός από ξένους λαούς και κουλτούρες, η πολιτισμική παρακμή, απειλούν πια με αφανισμό, με τελεσίδικο στέρεμα, την ίδια αυτή πηγή που την πιστεύαμε ανεξάντλητη και γι’ αυτό τόσο γενναιόδωρα την ξοδεύαμε.
Τώρα πια, το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι μια επιστροφή, μια μεγάλη επιστροφή στον γενέθλιο τόπο, μετά από τόσους και τόσους αιώνες. Αν το μπορέσουμε. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο χρειαζόμαστε μια ελληνική αναγέννηση, μια δική μας πολιτιστική και πολιτική επανάσταση.
Μετά από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, πρέπει να επιστρέψουμε «οίκαδε». Εδώ, μέσα στον στενό ετούτο τόπο, που αρχίζει από την Αμμόχωστο και τελειώνει στην Ήπειρο, θα παίξουμε την τελευταία πράξη ενός μοναδικού ταξιδιού. Και σ’ αυτή τη μάχη, θα ποντάρουμε στη ζωή, στρεφόμενοι μέσα μας, για να μπορέσει ο ελληνισμός να συνεχίσει να υπάρχει σε ένα σώμα ζωντανό και όχι μόνο μέσα σε βιβλία και αναμνήσεις.
Η βαθιά και πολύπλευρη κρίση που διέρχεται σήμερα η χώρα μας αποδεικνύει περίτρανα ότι ο ελληνικός λαός δεν μπορεί πλέον να επιβιώσει κλεισμένος αποκλειστικά μέσα στα όρια της παρακμάζουσας δυτικής ηγεμονίας και του γερασμένου καπιταλισμού. Επιπλέον, η επέλαση του τουρκικού νεο-οθωμανισμού και η αδυναμία του αποικιοποιημένου ελληνικού κράτους –των εξωνημένων ελίτ, αλλά και μιας καταναλωτικά κορεσμένης κοινωνίας– να υπερασπιστεί τον εαυτό του, θέτουν το βασικό δίλημμα που πρέπει να αντιμετωπίσει ο ελληνικός λαός αυτή την περίοδο: ή θα επιτύχουμε τη ρήξη με το παρελθόν ή θα βυθιστούμε στο σκότος της υποταγής, ως ένα αποσαθρωμένο προτεκτοράτο, που θα βουλιάζει μέσα στις ανισότητες.
Η κρίση αυτή μπορεί να αποτελέσει και μια ευκαιρία για μια νέα αυτόνομη στρατηγική πορεία του ελληνισμού, στον νέο κόσμο που θα αναδυθεί, σταδιακώς, από τα συντρίμμια της παλιάς τάξης πραγμάτων, δηλ. από την οριστική εξάντληση της δυτικής ηγεμονίας και την ανάδυση της ανατολικής Ασίας, με επίκεντρο την Κίνα, και των χωρών του Τρίτου Κόσμου γενικότερα.
Είτε λοιπόν θα βουλιάξουμε τελεσίδικα είτε θα ανακτήσουμε την ελευθερία μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια χρονοτριβής.
Οι γενικές ιδεολογικές και φιλοσοφικές μας κατευθύνσεις αποτελούν μια απόπειρα δημιουργικής σύνθεσης ανάμεσα στην αρχαιοελληνική αμεσοδημοκρατική παράδοση της ελευθερίας, στην ορθόδοξη παράδοση, που επί δεκαεφτά αιώνες ταυτίστηκε με τον ελληνισμό, στο αντιστασιακό ήθος του νεότερου ελληνισμού και στις απελευθερωτικές παραδόσεις και κινήματα των υπόλοιπων λαών. Το ημιτελές αίτημα της σύνθεσης συνιστά βασική ανάγκη για την επιβίωση και, επιτέλους, την ολοκλήρωση του νεότερου ελληνισμού. Γι’ αυτό και το κίνημά μας, αποτελώντας ζωντανή υλοποίηση αυτής της συνθετικής αντίληψης, περιλαμβάνει και απευθύνεται σε ανθρώπους από ποικίλες ιδεολογικές καταβολές και αντιλήψεις, προερχόμενους από την Αριστερά, το Κέντρο και τη Δεξιά, θρησκευόμενους και αγνωστικιστές, είναι πολυσυλλεκτική και ταυτόχρονα συνθετική. Απορρίπτουμε το ψευδές δίλημμα «εκσυγχρονισμός ή παράδοση», επιζητώντας τον «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας.
Σε αυτές τις κατευθύνσεις επιθυμούμε να συνεχίσουμε, αν το θέλουν οι φίλοι και οι αναγνώστες, αν το θέλουν οι Έλληνες που σήμερα αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να ζήσουν μια ακόμα στιγμή της ιστορικής παρακμής που με αφετηρία το 1922 απειλεί σήμερα τη χώρα με εξαφάνιση.
Εμείς, επειδή πράγματι έχουμε φτάσει στο τελευταίο σκαλί, θα αναζητούμε και πάλι τα «φτερά» μας τα μεγάλα.
15 Ιούλη 2015
Άρδην
