ειδικού συνεργάτη, από το Άρδην τ. 104, Μάρτιος-Μάιος 2016
Σε μια συνέντευξή του στην παλιά καλή ΕΤ3, ο διαπρεπής φιλόσοφος Τζιόρτζιο Αγκαμπέν διακρίνει στις μεγάλες κρίσεις την ουσιώδη διαφορά του καπιταλισμού από τα προϋπάρξαντα κοινωνικά συστήματα. Στους κλασικούς χρόνους, π.χ., προσπαθούσαν να προλάβουν τις συνέπειες της κρίσης, ενώ στον καπιταλισμό, το ουσιώδες είναι η διαχείριση της κρίσης εκ των υστέρων.
Παρ’ όλες τις καλές προθέσεις και το κάποτε επαναστατικό παρελθόν των ιδρυτών των σοβαρότερων ΜΚΟ, ούτε αυτές οι τελευταίες δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα. Και δεν ξεφεύγουν για έναν επιπλέον λόγο, όσον αφορά στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Η Ε.Ε., στα πλαίσια της συνεχούς νεοφιλελεύθερης ολοκλήρωσής της, προκρίνει τη σταδιακή απόσυρση του κράτους από βασικές κοινωνικές λειτουργίες και την αντικατάστασή του από δραστηριότητες αντίστοιχες, που μπορούν να αναπτύξουν επί τούτου, διάφορες ΜΚΟ. Εννοείται, βέβαια, πως παρά την πληθώρα της χρηματοδότησης, τα προγράμματα των ΜΚΟ δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση ούτε κατ’ ελάχιστο να αντικαταστήσουν τα όσα παρείχε το παλιό καλό κοινωνικό κράτος. Κάπως έτσι, λοιπόν, και με αυτήν τη λογική, προκρίθηκαν και οι πολιτικές διαχείρισης του προσφυγικού στην Ελλάδα, τόσο από την Ε.Ε. όσο και από τον περιφερόμενο συριζαίικο θίασο σκιών που καμώνεται πως κυβερνά.
Κι επειδή, «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη», για να θυμηθούμε και τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, στην Ειδομένη, στο Πολύκαστρο, αλλά και αλλού θα δούμε να δραστηριοποιούνται απ’ τον αυστριακό Ερυθρό Σταυρό μέχρι καταλανικές ΜΚΟ, έως νομότυπες ή μη οργανώσεις της άτυπης αντιεξουσιαστικής Διεθνούς των no borders no nations. Ειδικά οι τελευταίοι, συνεπικουρούμενοι κι απ’ τους Έλληνες ομοϊδεάτες τους, που είχαν αποσυρθεί μετά το φιάσκο των πνιγμένων και των τσακισμένων απ’ τη σκοπιανή αστυνομία, για το οποίο φιάσκο φέρουν ακέραια την πολιτική και ηθική ευθύνη, θεωρούν τους μετανάστες-πρόσφυγες ως το νέο επαναστατικό υποκείμενο στην Ευρώπη.
Από την άλλη, και οι μεγάλες και σοβαρές ΜΚΟ, που θεωρητικά δεν παίζουν παιχνίδια και πιστεύουν ότι πρεσβεύουν ένα γνήσιο πνεύμα αδελφοσύνης ανάμεσα στα μέλη τους και τους εργαζόμενούς τους, σιγά σιγά δείχνουν στην Ειδομένη κι άλλα ουσιώδη κομμάτια της πραγματικής τους φυσιογνωμίας: Μπολσεβίκικος οργανισμός, μεσσιανισμός και νεοαποικιοκρατική υπεροψία απέναντι στους Έλληνες ιθαγενείς εργαζόμενους ή μέλη τους. Κι επιπλέον, το κύρος που απολαμβάνουν –πολλές φορές δικαιολογημένα– οδηγεί πολλές εξ αυτών σε «ανθρωποφαγίες» άξιων στελεχών, με παράλληλη προώθηση ανθρώπων του επαγγελματικού τους μηχανισμού, καταστάσεις δηλαδή που θυμίζουν τις χειρότερες παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος. Θα ήταν ίσως χρήσιμο να δουν τα στελέχη των εν λόγω ΜΚΟ, που τα περισσότερα είναι και γαλλόφωνα την τελευταία εκπληκτική ταινία Γάλλου σκηνοθέτη με θέμα τη δράση μιας ΜΚΟ (Ο λευκός Ιππότης). Το πικρό συμπέρασμα, που είναι η τελευταία λέξη του πρωταγωνιστή της ταινίας: «Κανέναν δεν μπορείς να σώσεις, αν δεν εξασφαλίσεις την ισότιμη συμμετοχή του».
Ειδικά στην τσακισμένη Ελλάδα απ’ τα μνημόνια και το άθλιο πολιτικό της σύστημα, που παροξυσμική κατάληξή του είναι η «πρώτη φορά αριστερά», στην απειλούμενη εθνική και κρατική της υπόσταση απ’ τα ανατολικά, τίποτα δεν μπορούν να κάνουν οι εν λόγω ΜΚΟ αν δεν λάβουν σοβαρά υπόψιν τις αντοχές και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Πρόσφατα, οι Γιατροί του Κόσμου με επίσημο δελτίο Τύπου, ανακοίνωσαν πως πλέον στα ιατρεία τους, το 90% όσων καταφεύγουν είναι Έλληνες. Και πως το 80% των Ελλήνων που καταφεύγουν σε αυτούς ζητά ψυχιατρική βοήθεια. Να ελπίσουμε πως αλλάζει κάτι;
