από το Άρδην τ. 105, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2016
Χριστος Σιοπαχάς
Γεννήθηκε το 1947. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, Υποκριτική στις σχολές Π. Κατσέλη και Λ. Σταυράκου και Σκηνοθεσία Κινηματογράφου – Τηλεόρασης στο Πανενωσιακό Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Μόσχας (M.A.). Έκανε πρακτική δίπλα στον σκηνοθέτη Μιχαήλ Σβέιτσερ στη ΜΟΣΦΙΛΜ.
Εργάστηκε ως σκηνοθέτης στο ραδιόφωνο (ΕΡΤ), τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφο. Έχει γράψει κριτική θεάτρου και κινηματογράφου για εφημερίδες και σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Διετέλεσε Διευθυντής του ΘΟΚ.
Διακρίσεις: Βραβείο σκηνοθεσίας για την ταινία «Κόκκινο στο άσπρο» στο 12ο Φεστιβάλ Φοιτητών Κινηματογράφου, Μόσχα 1978. Για την ταινία «Η κάθοδος των εννιά» Χρυσή Σφαίρα στο 14ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόσχας, 1985, Βραβείο στο Φεστιβάλ της Aix-A-Provence, 1985, καθώς και βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 1984. Βραβείο σκηνοθεσίας για την ταινία «Το φτερό της μύγας» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 1995.
Η συνέντευξη αυτή δόθηκε το 2010 στην ιστοσελίδα Christofias-Watch. Επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε εκτεταμένα αποσπάσματά της, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια, καθώς οι εξελίξεις στο Κυπριακό καθιστούν τη συνέντευξη αυτή και πάλι επίκαιρη. Τότε ήταν το σχέδιο Ανάν, σήμερα είναι οι διαρκείς διολισθήσεις των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου, στο πλαίσιο «επίλυσης» που μεθοδεύει η Τουρκία και ο ξένος παράγοντας. Επιπλέον, η συνέντευξη αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς στις μέρες μας τέτοιες δημόσιες παρεμβάσεις από «ανθρώπους του πνεύματος» είναι εξαιρετικά σπάνιες.
Άρδην
Όταν σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν, εσείς γιατί βγαίνετε δημόσια και κάνετε κριτική στο καθεστώς;
Αυτό που κάνει τους ανθρώπους ελεύθερους είναι η δυνατότητα να σκέφτονται και να εκφράζονται ελεύθερα. Ακόμη και σήμερα, ένα βήμα πριν την επιβολή, απ’ τη Νέα Τάξη, της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, την ανάγκη της οποίας τονίζει και ο ανανιστής πρωθυπουργός της κατεχόμενης Ελλάδας και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, οι ιδέες παραμένουν το μεγαλύτερο όπλο της ανθρωπότητας. Και οι συνεπακόλουθες εξ αυτών πράξεις. Απ’ τις οποίες, κρίνονται οι πάντες. Ομιλούντες και σιωπούντες.
Γιατί δεχόμαστε, ως λαός, γενική ιμπεριαλιστική επίθεση. Απ’ το εξωτερικό και το εσωτερικό. Γιατί η σιωπή είναι ανήθικη σκλαβιά. Γιατί «οι νύχτες είναι γκαστρωμένες» κι ο Χριστόφιας, με το εμβρυουλκό ανά χείρας, ετοιμάζεται να ξεγεννήσει το τέρας με τα δύο κεφάλια στέιτς, κάτι ανάμεσα σε δικέφαλο αετό και το παραφύσιν δέντρο στο έμβλημα του Πανεπιστημίου Κύπρου. Και γιατί, αν δεν μιλήσει κανείς όταν κινδυνεύει η πατρίδα του, πότε θα μιλήσει;
Μερικοί βρίσκουν τα κείμενά σας επιθετικά. Πώς το σχολιάζετε;
….Όταν χαρακτηρίζω την Κύπρο «χώρα των κουκουλοφόρων εννοιών», εννοώ ότι οι ενδοτικές κομματικές ηγεσίες έχουν εφεύρει, με τη βοήθεια των Άγγλων, ένα πολιτικό-εθνικό γλωσσάριο τύφλωσης κι όχι ανάβλεψης.
Η «επανένωση», η οποία αντικατέστησε(!) την «ελευθερία», είναι μια πολιτική έννοια «μπούργκα», ένα εθνικό και πολιτικό συνειδητό ψέμα των ελληνοφώνων ηγεσιών της Κύπρου και της Ελλάδας, με αποκλειστικό σκοπό την εθνική και πολιτική τύφλωση των κυπρίων. Υπ’ αυτήν την έννοια, τα κείμενά μου προσπαθούν να είναι (αντ)επιθετικά κείμενα άμυνας απέναντι στο λυσσώδες ψέμα, τη λυσσώδη δημαγωγία, τη λυσσώδη τρομοκρατία και τη λυσσώδη βία της εξουσίας.
Ποια τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κύπρος στον τομέα του πολιτισμού;
Τα ίδια κι απαράλλαχτα μ’ αυτά που αντιμετωπίζει ο τόπος σ’ όλους τους τομείς παραγωγής, απ’ την παιδεία μέχρι το εθνικό μας θέμα: ο εσωτερικός Αττίλας ή βαθύ κομματικό κράτος αλά τούρκα· ο τυχοδιωκτισμός των ηγεσιών· οι διεφθαρμένοι· οι διαπλεκόμενοι· η απληστία των πολιτικών· ο καθημερινός φασισμός ή ρατσιστικός διαχωρισμός των πολιτών σε ημετέρους και μη· ο ερασιτεχνισμός· οι πρόθυμοι δούλοι· οι ευέλικτοι· οι αυλές και το εκμαυλιστικό τους έργο· τα γιουσουφάκια και οι εκπορνευτές τους· ο συνδικαλισμός – δικτατορία των μετριοτήτων· ο εξοστρακισμός των ταλαντούχων· ο αφελληνισμός και η δουλοπρέπεια απέναντι στους κατακτητές· και πάνω απ’ όλα, η ιδιωτεία, η μακαριότης και η ξεδιαντροπιά του χυλού με το ψευδώνυμο «κοινωνία», που ενώ αναδεύεται διαρκώς από τις κομματικές κουτάλες στο ίδιο της το ζουμί, καμώνεται τον κεραμιδόγατο στη στέγη που περί άλλων σκούζει! Δυστυχώς, κάτω από ηγεσίες, καθρέπτη του ιδίου, ο Κύπριος έχει μεταλλαχθεί σε παχύδερμο πεζοδρομίου.
Κατά μάναν κατά κύρην, φθηνός απ’ τα γεννοφάσκια του, τρέχει στα κατεχόμενα ν’ αγοράσει φθηνά τρόφιμα, να χλαπακιάσει με φθηνές τούρκικες μασέλες, φθηνά κρέατα, φθηνή ανθρώπινη σάρκα, να νιώσει άντρακλας χωρίς να ξοδευτεί, κι απαγορευμένα γεωργικά φάρμακα, να δηλητηριάσει αποτελεσματικότερα τους συμπατριώτες του. Για να ‘χει χρήμα, κάθε φορά που κάνει το ταξίδι της ντροπής, να τ’ ακουμπάει χοντρά στα καζίνα του Αττίλα. Απ’ τον «κόσμο», περάσαμε στον «Υπό-κοσμο» της Κύπρου. Αναζητείται κατεπειγόντως ο νέος Διαμαντής για να τον μετουσιώσει από ανθρωπάριο σε άνθρωπο.
Ποιά θα λέγατε ότι είναι η ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης σ’ αυτά τα προβλήματα;
…..Οι συνεχείς υποχωρήσεις στο εθνικό θέμα έχουν αποθηριώσει την Τουρκία και έχουν καλλιεργήσει ανάμεσα στους Τουρκοκυπρίους αισθήματα ανώτερης φυλής απέναντι στους Έλληνες, καθιστώντας οποιαδήποτε λύση αδύνατη. Και πώς αλλιώς, αφού απολαμβάνουν, με σειρά προτεραιότητος μάλιστα, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κι άλλα υψηλά προνόμια εκατομμυρίων, τα οποία πληρώνει, ως κατοχικό φόρο υποτέλειας, το φτανόν αρνίν ή γκιαούρ πεζεβέγκ;! Πληρώνει μέχρι και το ρεύμα για τη σημαία του Αττίλα στον Πενταδάκτυλο! Να τη βλέπουν οι «αδελφοί Τουρκοκύπριοι» και να είναι περήφανοι που η μητέρα Τουρκία κατέκτησε την Κύπρο. Να τη βλέπουμε κι εμείς και να μη ξεχνάμε τη δική μας μητέρα Ελλάδα, που μας παρέδωσε στους Τούρκους για σφαγή.
Υπάρχει κράτος που μπορεί να λάβει αυτόν τον περίεργο λαό και τις ηγεσίες του στα σοβαρά;! Ασχολείται κανείς με δούλους οι οποίοι σέρνονται στο έδαφος;! Ο νεοθωμανισμός έχει απόλυτη ανάγκη τον νεοραγιαδισμό, στον οποίο και μας εκπαιδεύουν, εδώ και 36 χρόνια ανελλιπώς, οι μεγάλοι διδάσκαλοι διπλωματίας στα χαννάτα της Λευκωσίας και των Αθηνών. Μόνον ο ζουρλομανδύας απομένει. Ως σημαία και επίσημος ενδυμασία του «έθνους των νεοκυπρίων»!
Ποιά η γνώμη σας για τους κύπριους πολιτικούς;
«Είναι από κείνες τις κυρίες που ντύνονται με πίστωση και γδύνονται τοις μετρητοίς»! Η φράση ανήκει στον Νίκο Τσιφόρο κι είναι από την «Πινακοθήκη των Ηλιθίων». Νομίζω πως ισχύει, σχεδόν σε απόλυτο βαθμό, και για τους ελλαδίτες και για τους κύπριους πολιτικούς. Ανάξιοι και παντελώς ανίκανοι, όταν (δεν) ασχολούνται με τα εθνικά συμφέροντα και την ευημερία της κοινωνίας, πανάξιοι μαέστροι και ικανότατοι, όταν ασχολούνται με διαπλοκή και το βόλεμα ημετέρων. Ιδού και τα επιτεύγματά τους: η Ελλάδα, υπό την κατοχήν του ΔΝΤ· η Κύπρος, ένα βήμα πριν την υπογραφή των τετελεσμένων της εισβολής. Τα δύο «ελληνικά» κράτη, αν υπήρξαν ποτέ κράτη, έχουν απολέσει τα πάντα, από την αξιοπρέπεια των υπηκόων τους μέχρι την εθνική τους κυριαρχία και έχουν μετεξελιχθεί σε προτεκτοράτα. Όσο πιο γρήγορα ο λαός στείλει τα κομματικά τους συστήματα κατοχής στα τσακίδια του αγύριστου, τόσο το καλύτερο για τον ελληνισμό.
Υπάρχουν ακόμη πολιτικοί που μπορούν να υποστηρίξουν επαρκώς, για τον εαυτό τους, ένα ηθικό και οικονομικό «πόθεν έσχες»; Υπάρχουν! Αλλά τόσο, μα τόσο λίγοι, που φαντάζουν γραφικοί.
[…] Το πρόβλημα βρίσκεται στην αποδοχή όρων κατοχής του Αττίλα, οι οποίοι δεν τέθηκαν ποτέ υπό την λαϊκή έγκριση της κάλπης. Πρόκειται περί πολιτικής απάτης, ιδίου μεγέθους μ’ αυτήν που διέπραξε ο Κληρίδης, με τους S 300, για να υποκλέψει την λαϊκή ψήφο και να φέρει, ως μέρος δεσμεύσεων ερήμην του λαού, το ρατσιστικό αγγλοαμερικανοτουρκικό σχέδιο Ανάν, με επεξεργασμένες όσες εθνικές υποχωρήσεις έκανε ο ίδιος κατά καιρούς.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι υποχωρήσεις του Χριστόφια, για την εκ περιτροπής προεδρία και την παραμονή πενήντα χιλιάδων εποίκων, δεν εγκρίνονται απ’ τον λαό. Το ότι δεν υπάρχει στο δοτό κυπριακό σύνταγμα η αρχή της δεδηλωμένης δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται αυτομάτως και τα οποιαδήποτε θεσμικά προβλήματα που προκύπτουν όταν ο εντολέας–λαός αποσύρει την εμπιστοσύνη του προς τον εντολοδόχο εκπρόσωπό του–πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η επιμονή του Χριστόφια να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη θέληση του λαού έφερε τον κόμπο στο χτένι! […]
Ο εντολοδόχος-εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας, όποιος κι αν είναι κι όποιο όνομα κι αν έχει, Κληρίδης, Χριστόφιας ή Χασάνης, δεν μπορεί να υποβάλλει ή να αποδέχεται, στο τραπέζι των συνομιλιών, ρατσιστικές προτάσεις που καταπατούν τα ατομικά και τα πολιτικά δικαιώματα του εντολέα και τον οδηγούν σε τούρκικο εξανδραποδισμό. Το κεφάλαιο αυτό τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα με το δημοψηφικό «όχι» επί του σχεδίου Ανάν, το οποίο και αποτελεί λαϊκό, με βούλα, αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο – κόκκινη γραμμή. […]
Τα ελλείμματα δημοκρατίας αφορούν μόνον σ’ αυτήν την κυβέρνηση ή αφορούν και στις προηγούμενες;
Η Κυπριακή Δημοκρατία υπήρξε απ’ την ίδρυσή της, μέχρι σήμερα, ένα ολιγαρχικό σύστημα κλεπτοκρατίας. Επί Μακαρίου, είχαμε κατ’ όνομαν δημοκρατία και, στην πράξη, ενός ανδρός αρχή. Στην ίδια κατάσταση που βρισκόντουσαν οι δικτατορίες αραβικού τύπου της Μέσης Ανατολής. Κι όχι μόνον γιατί ο «εθνάρχης» είχε απέναντί του τον Γρίβα και το γριβικό παρακράτος. Τα δημοκρατικά ελλείμματα, δεν περιορίζονται στο εθνικό μας θέμα, αλλά αφορούν σ’ όλους τους κοινωνικούς τομείς. Πενήντα χρόνια ζούμε σε μια κοινωνία με κάστες και οι πολιτικοί μας ομνύονται στο όνομα της αξιοκρατίας και της διαφάνειας! Ψάξτε την πορεία του χρήματος. Όζει. Ποιά πλουτοκρατικά και ιστορικά αστικά τζάκια δημιούργησε η αποικιοκρατία, ποιά ο Μακάριος, ποιά οι προδοσίες και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες, ποιά οι υπόλοιποι εθνικοί σωτήρες, ποιά ο συνεργατισμός, ποιά οι λαϊκές εταιρείες! Αν σπάσει κάποτε το σπυρί του παράνομου πλουτισμού, θα πνιγούμε όλοι στη μπόχα.
Πιστεύετε ότι η κυπριακή κοινωνία σήμερα παραμένει διχασμένη σε μακαριακούς-γριβικούς;
Σήμερα, η κοινωνία είναι διχασμένη ανάμεσα σ’ αυτούς που αποδέχονται οποιαδήποτε λύση, για να πάρουν πίσω τις περιουσίες τους, και σ’ αυτούς που προτάσσουν ότι, οποιαδήποτε λύση δεν διασφαλίζει την εθνική και φυσική επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού δεν γίνεται αποδεκτή. Υπάρχουν γριβικοί και μακαριακοί που ψηφίζουν και με τα είκοσι και με τα εικοσιτέσσερα τους νύσια, αν είναι εξαδάκτυλοι και στα χέρια και στα πόδια, τον Χριστόφια, τον Αναστασιάδη ή τον Κάρογιαν. Με γνώμονα, πάντα, το προσωπικό τους, και μόνον, συμφέρον. Ο διχασμός που βιώνουμε είναι οριζόντιος αφού διαπερνά όλα τα κόμματα.
[…] Όπως και με την προ του πραξικοπήματος περίοδο, όπως και με την προ του δημοψηφίσματος περίοδο, η μειοψηφία, ακολουθώντας πετυχημένες τούρκικες πρακτικές, θέλει να επιβάλει, με το ζόρι, τη θέλησή της στην πλειοψηφία. Με τη δικαιολογία ότι η πλειοψηφία, δηλαδή ο ίδιος ο λαός, δεν αντιλαμβάνεται το συμφέρον του! Ένα νέο, σιωπηρό αυτήν τη φορά, πραξικόπημα, ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας, βρίσκεται σε εξέλιξη. Ως προς αυτό, οι μέρες που βιώνουμε δεν είναι μόνον παρόμοιες μ’ αυτές που ζήσαμε πριν το πραξικόπημα, αλλά και συνέχεια εκείνων.
Το κεφάλαιο μακαριακών – γριβικών, τελείωσε. Η ιστορία δεν αποτελεί γραφή ή ανάγνωσμα για αυτοδικαίωση κανενός. Όσοι αντιμετωπίζουν ανομολόγητα συγκρουσιακά συνειδησιακά προβλήματα, αντί να προσπαθούν με στομφώδεις «εθναρχικούς» ύμνους και νεογριβικές ρεβανσιστικές πινελιές, να δώσουν λάμψη στις στραπατσαριεμένες αγιογραφίες Γρίβα και Μακαρίου, ας βρουν την τόλμη να παραδεχθούν το εθνικό έγκλημα των «αρχηγών» τους, ή ας κλείσουν για πάντα το στόμα τους κι ας πάρουν τα συνειδησιακά τους προβλήματα, όπως παίρνει ο καμπούρης την καμπούρα του, στον τάφο. Ο Μακάριος και ο Γρίβας, απ’ όποια οπτική γωνία κι αν δει κανείς τα γεγονότα, είναι οι βασικοί υπαίτιοι της καταστροφής. Την ταφόπλακα, που την σέρνουν σιγά σιγά, όλοι οι υπόλοιποι σπουδαίοι πρόεδροι και κομματάρχες, πάνω απ’ το σώμα του κυπριακού ελληνισμού, αυτοί οι δύο την έχουν λαξεύσει. Αντί να τους κλείσουμε για πάντα έξω απ’ τη συνείδησή μας, να κατεβάσουμε τα ονόματά τους απ’ τις λεωφόρους, τα νοσοκομεία και τα στάδια των πόλεων μας, ζητάμε απ’ τον Πενταδάκτυλο να «σηκώσει το σώμα του και ν’ αποσείσει» τους ακατανόμαστους! Ποίηση – πιπίλα, στο στόμα κάθε ετοιματζή δημαγωγού, για μνημόσυνα χωρίς μνήμη, της δεκάρας.
Ούτε για έναν «επικήδειο», αντάξιο της μνήμης των νεκρών και της ιστορίας μας, δεν είμαστε ικανοί. Δεν τους «έφερε η θάλασσα της Κερύνειας», οι νατοϊκές κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της χουντοκρατούμενης Ελλάδας τους έφεραν, μαζί με τους «ανθρώπους» τους στην Κύπρο, χουντικούς αξιωματικούς και εοκαβητατζήδες. Η «μεγάλη πατριωτική παράταξη» της δεξιάς τους έφερε. Τώρα, οι αθώοι του αίματος, λάτρεις του «στρατηγού», για να ψηλώσουν μάλλον μερικά εθνικά εκατοστά οι ίδιοι και να κοιμίσουν, τις δικές τους προσωπικές ενοχές, «πως τόσος πόνος τόση ζωή (δεν) πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη» (1% του πληθυσμού, σχεδόν 37% του εδάφους), ετοιμάζονται να του υψώσουν μαυσωλείο! Μαυσωλεία του «διγενή» απέναντι στα τερατώδη αγάλματα του «εθνάρχη», στον μεταθανάτιο συγκρουσιακό «διάλογο» των δύο χιτών και των επιγόνων τους, που παρέλαβαν ένα ελληνικό νησί τριών χιλιάδων χρόνων και το κατέληξαν σε συνεταιριστικά «τριγενικό», αγγλικό, τουρκικό, νεοκυπριακό.
Το τελευταίο, με πλειοψηφία προσωρινά μόνον ελληνική, με νέα μειονότητα τούρκων και τουρκοαθιγγάνων, με νεοκύπριους, οι οποίοι έχουν αρνηθεί την εθνική τους καταγωγή, τουρκολάγνους, αγγλολάγνους, αμερικανολάγνους και δεκάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες. […]
Η προδοσία της Κύπρου έχει πάρα πολλές ομοιότητες με την προδοσία της Χιλής. Ιθύνων νους και στις δύο συνωμοσίες ήταν ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσσιγκερ και η ΣΙΑ. Στη Χιλή, ο μαρξιστής πρόεδρος Σαλβαντόρ Αλιέντε, παρότι πίστευε στην ειρηνική επικράτηση του σοσιαλισμού, πολέμησε τους πραξικοπηματίες μέσα απ’ το προεδρικό μέγαρο μέχρι που έπεσε νεκρός από σφαίρα του εχθρού ή δική του. Αυτή είναι η μοίρα των ηγετών. Να μετατρέψουν ακόμη και το θάνατό τους σε ύστατη διαμαρτυρία υπέρ του λαού τους. Να αποδείξουν πως αξίζει κανείς να θυσιάζεται για μεγάλα ιδανικά. Για να «ξανανοίξουν κάποτε οι μεγάλες λεωφόροι για να διαβούν ελεύθεροι οι άνθρωποι». Ο δικός μας «εθνάρχης», με τη βοήθεια των Άγγλων, οι οποίοι συμμετείχαν στη διεθνή συνωμοσία του πραξικοπήματος–τουρκικής εισβολής, φυγαδεύτηκε απ’ την Κύπρο κι έφτασε στα Ηνωμένα Έθνη, όπου κάλεσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να αποκαταστήσουν την ανεξαρτησία της Κύπρου! Όταν οι στρατιωτικές και πολιτικές ηγεσίες του ΝΑΤΟ (μαζί και ο «εθνάρχης» Καραμανλής) του επέτρεψαν να επιστρέψει στην Κύπρο, τα πάντα είχαν τελειώσει. Απ’ την εθνοκάθαρση, μέχρι τη διζωνική ομοσπονδία! Αλήθεια, γιατί γύρισε;! Γιατί δεν έμεινε να πεθάνει στο Λονδίνο; Τί πρόσφερε η επιστροφή του;
Υπάρχουν λύσεις απέναντι σ’ αυτήν την ζοφερή εθνική πραγματικότητα που βιώνουμε;
Υπάρχει. Μία και μοναδική, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη: Να κατεβούν τριακόσιες χιλιάδες λαού στη Λευκωσία και να επιβάλουν, επί των κομματικών ηγεσιών, τη θέλησή τους. Όταν οι πολίτες αποφασίζουν να καθορίσουν οι ίδιοι τη δική τους μοίρα, γίνονται ποτάμι και σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους. Εμείς τί είμαστε; Οι τελευταίοι των εθνών;
Όσον αφορά στους υποστηρικτές της υπογραφής των τετελεσμένων, στους νεοταξίτες διεθνιστές, αυτούς που απώλεσαν την εθνική τους συνείδηση και δηλώνουν ελληνόφωνοι κύπριοι, μπορούν να προσχωρήσουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Να προβούν σε εθελούσια «επανένωση», με εκείνες τις ομάδες των ελληνοκυπρίων που, σε προηγούμενες εποχές, με σκοπό να σώσουν τις περιουσίες τους, εξισλαμίσθησαν και στη συνέχεια εκτουρκίσθησαν. Με την προϋπόθεση ότι οι ίδιοι, οι λάτρεις της «επανένωσης», θα ζήσουν μαζί και πάντα με τους τουρκοκύπριους και θα μας αφήσουν, λιγότερους μεν, ελεύθερους δε, να σχεδιάσουμε και να διαπραγματευτούμε το μέλλον μας. […]
Ποιο προβλέπετε ότι θα είναι το μέλλον του κυπριακού ελληνισμού; Θα μπορέσει να επιβιώσει;
Λαοί που χάνουν τα εθνικά τους αντανακλαστικά δεν επιβιώνουν. Η αποχώρηση του ελληνισμού απ’ την Ιστορία άρχισε εδώ και δεκαετίες.
Πως θα αξιολογούσατε συνολικά την πολιτική του κ. Χριστόφια στο Κυπριακό;
Ούτε ο ομοϊδεάτης και σύμμαχος του στη «λύση», Αναστασιάδης, θα τα είχε κάνει χειρότερα. Παραπλανούν όσοι αναφέρονται σε «λάθη» του προέδρου και της ακελικής ηγεσίας στο κυπριακό. Δεν πρόκειται για λάθη αλλά για συνειδητές επιλογές, ειλημμένες από καιρό εν κρυπτώ και παραβύστω, επί ενός σχεδίου λύσης, ενάντια στη θέληση του λαού. Όπως συνειδητές ήταν και οι επιλογές του Κληρίδη, του Βασιλείου και των υπολοίπων. Η αποτυχία είναι συλλογική και η ευθύνη βαραίνει όλους, για εκείνες τις αποφάσεις επί των οποίων συμφώνησαν όλοι, και τον κάθε ένα ξεχωριστά, για τα λάθη που έκανε ο ίδιος. […]
Πώς χάθηκε κατά τη γνώμη σας το κεκτημένο του «όχι» στο δημοψηφίσματος;
Με την άρνηση της πολιτικής ηγεσίας, σχεδόν στο σύνολό της, να το επιβάλει και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Με τον τρόπο που απενοχοποιήθηκε, και με δική μας υπογραφή, η Τουρκία, με την άρνησή μας να υποβάλουμε βέτο στην έναρξη συνομιλιών ένταξής της στην ΕΕ, χωρίς αποχώρηση του Αττίλα, με την ακύρωση της 8ης Ιουλίου, με τον συνεταιρισμό των δύο συνιστώντων στέϊτς κοκ.
Δυστυχώς, ο πρόεδρος Παπαδόπουλος, αντί, μετά το δημοψήφισμα να προχωρήσει σε άμεση εφαρμογή της λαϊκής εντολής, συνομιλούσε (!) τρία χρόνια (!) με τις ελληνοκυπριακές ανανικές ηγεσίες, προτάσεις – αλλαγές (!) επί του σχεδίου Ανάν.
Εγκληματικό εθνικό λάθος, το οποίο βοήθησε τους απανταχού ανανιστές να νεκραναστήσουν το σχέδιο Ανάν και να πετάξουν στα σκουπίδια την εκπεφρασμένη λαϊκή θέληση των ελληνοκυπρίων. Προϊόν μάλιστα θεσμού άμεσης δημοκρατίας. Και βοήθησε και τις ηττημένες ανανικές κομματικές ηγεσίες, να ανασυνταχθούν και να προετοιμασθούν, με βοήθεια και άλλοθι της ελλαδικής ηγεσίας, για τη νέα τους επίθεση ενάντια στον κυπριακό ελληνισμό.
Ο κ. Χριστόφιας επικαλείται κατά καιρούς το μακαριακό «εφικτό». Πώς σχολιάζετε το γεγονός;
Ο Μακάριος είναι παράδειγμα προς αποφυγήν κι όχι προς μίμησιν. Οι δικές του υπογραφές και τα δικά του έργα κατέστρεψαν την Κύπρο. Να βγάζεις σήμερα και να «πουλάς Μακάριο στο παζάρι», αποτελεί πολιτικό καιροσκοπισμό ολκής. Όταν ο Χριστόφιας πετάει με κάθε ευκαιρία διάφορες παρλαπίπες και περσινά ξινά σταφύλια περί «εφικτού», το κάνει για λόγους πολιτικής παραπλάνησης. […]
Ότι, τάχα μου, «εφικτό», υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι η υπογραφή των τουρκικών, αμερικανικών, αγγλικών και ελλαδικών (από κυβερνήσεις κουίσλιγκς) όρων για εκ περιτροπής προεδρία και σταθμισμένη ψήφο, πολιτική ισότητα και μύρια άλλα όσα εκπηγάζουν απ’ τον «στόχο» (!) της διζωνικής ομοσπονδίας και τις υποχρεώσεις που λάβαμε (!) ενώπιον της διεθνούς (!) κοινότητας! Και να υποβάλει στα πρόβατα – ψηφοφόρους πως, όσοι διαφωνούν με το ρατσιστικό «εφικτό», θα φέρουν την καταστροφή, όπως έφεραν την ένωση με την Τουρκία οι «ενωτικοί» της γριβικής εοκαβήτα.
Ανάμεσα στην ανανική λύση του ΑΚΕΛ και την ανανική λύση του ΔΗΣΥ, δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά. […] Η μόνη διαφορά ανάμεσα στους δύο στρατηγικούς κομματικούς συμμάχους είναι η πολιτική τους καταγωγή. Έτσι, οι «μακαριακοί» του ΑΚΕΛ, καμώνονται, ότι τάχα μου, το δικό τους «ναι» επί του νέου σχεδίου Ανάν, είναι διαφορετικό από το «ναι» των «γριβικών» του ΔΗΣΥ! Είναι θέμα πασπαλίσματος και μόνον. Πώς και πόση ζάχαρη άχνη, να ρίξεις πάνω στο κέικ δηλητήριο. Και πόση στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων. Οι προτεινόμενες ανανικές λύσεις είναι όπως τα ποντικοφάρμακα. Επειδή τα ποντίκια μαθαίνουν απ’ τα θανατηφόρα παθήματα των συνποντικών τους, οι βιομηχανίες αλλάζουν συνεχώς τις γεύσεις των δηλητηρίων.
Πιστεύετε ότι σε παρόμοια λύση με το σχέδιο Ανάν, ο λαός θα ξαναπεί «όχι;
Αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Κανείς όμως δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Εξάλλου, στην ιστορία του ελληνισμού, οι μεγάλες προδοσίες και αμέτρητες είναι και σχεδόν πάντα πετυχημένες. Αν η νέα γενιά δεν μπει μπροστάρης στον αγώνα, είμαστε όλοι χαμένοι. Καιρός δεν είναι;! Δηλαδή, αν αύριο επέλθει το εθνικώς μοιραίον, τί θα λέμε; Ότι η ελπίδα του, τότε, μέλλοντός μας δεν πήρε είδηση τον επελαύνοντα εκτουρκισμό, γιατί σφαζόταν στα γήπεδα, στα καζίνα του Αττίλα, στη μαστούρα και στην αποτρίχωση;!
Ο Χριστόφιας παρουσιάζεται ως αναβάτης του Γολγοθά. Πως το σχολιάζετε;
Σε ό,τι αφορά τον νυν πρόεδρο: υπάρχει κανείς που μπορεί να διαβεβαιώσει, ότι αυτός (!), ο άνθρωπος (!), αυτός (!), που θεωρεί εντελώς φυσιολογικό να φυτεύει «ελιές ειρήνης» με τον εκπρόσωπο του Αττίλα που εξολόθρευσε το 1% της φυλής του (ή των υπηκόων του, αν δεν του αρέσει η λέξη «φυλή»), δεν θα βγει αύριο να ισχυριστεί πως ο θεός (!) του ζήτησε να κάνει δώρα στην Τουρκία την εκ περιτροπής προεδρία και τους πενήντα χιλιάδες έποικους;! Άρα και «Jesus Christofias superstar», που κουβαλάει τον σταυρό του, τον οποίον έλαχε να του φορτώσει ο κυπριακός λαός, μπορεί να είναι και ό,τι άλλο του καπνίσει!
Επέλεξε να γιορτάσει την «ημέρα της ειρήνης» μαζί με τον ηγέτη της κατοχής της πατρίδας του, με τον οποίο ενώνει και σηκώνει ψηλά τα χέρια σε αγωνιστικές γροθιές (!) Αν έγινε ειρήνη και τέλειωσε ο πόλεμος, γιατί δεν έφυγε ο τουρκικός στρατός κατοχής; Οι ενωμένες «συντροφικές» γροθιές, του εντολοδόχου των θυμάτων και του εντολοδόχου των θυτών, ποιόν άραγε έχουν στόχο; Και ποιόν άραγε έχουν στόχο, οι ενωμένες υψωμένες γροθιές της πρώτης κυρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και της πρώτης κυρίας του Αττίλα;
Μόνοι τους τα σκέφτονται ή υπάρχει κάποιος σεναριοσκηνοθέτης παρασκηνίων που τους συμβουλεύει;! Τους πληρώνει (κι) από πάνω ή τον πληρώνουν (κι) από κάτω; Καλά, δεν ντρέπονται τον ίδιο τους τον εαυτό· δεν ντρέπονται τον λαό τους· δεν ντρέπονται την ιστορία του λαού τους· δεν ντρέπονται την καταγωγή τους· τα παιδιά (!) τους, δεν (!) τα ντρέπονται;! Και καλά αυτός! η μάνα που τ’ ανάστησε δεν μπορούσε να εξηγήσει στον άντρα της πως ό,τι κάνει ξεβάφει κι απάνω τους;! Και το καλό και το κακό και το γελοίο;! […]
Επιμέλεια:
Αλκίνοος-Θεόφιλος-Αγησιστράτη
