Εν έτει 2020, η πολιτική συντελείται με έναν εντελώς υβριδικό τρόπο
Του Γιώργου Ρακκά από την huffingtonpost.gr
Η αποστρατιωτικοποίηση νησιών του Αιγαίου ζητείται πλέον επίσημα από την Τουρκία. Εδώ υπάρχει ένα απίστευτο γαϊτανάκι για τις πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα, ενώ υπάρχει και μια σύγχυση σχετικά με τις θέσεις του αμερικάνικου παράγοντα. Οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, πάντως, διέψευσαν τα δημοσιεύματα που τους θέλουν να είναι υπέρ του τουρκικού αιτήματος και να πιέζουν την Ελλάδα γι′ αυτό. Μια μικρή λεπτομέρεια που ίσως διαφεύγει από κάποιους: Αντί η αντιπολίτευση να φωνάζει «Καμία αποστρατικοποίηση!» πιέζοντας έτσι πρωθυπουργό και κυβέρνηση ώστε να μην υποχωρήσουν, σήμερα τους κατηγορεί ότι σχεδόν την έχουν αποδεχθεί. Ντεφαιτισμός ή όχι, το ζήτημα είναι ότι εν τέλει αυτή η μετατόπιση παράγει αδράνεια, και εξουδετερώνει την παραγωγική αντιπολίτευση. Το «μην τυχόν και…», γίνεται «τι κρίμα που…»
Ποιό είναι το γενικό συμπέρασμα αυτής της ιστορίας; Εν έτει 2020, η πολιτική συντελείται με έναν εντελώς υβριδικό τρόπο· πάνε οι ευθύγραμμες σχέσεις πολιτικών θέσεων-ιδεολογικών τοποθετήσεων-συλλογικών (και ενίοτε και ατομικών) συμφερόντων. Ανήκουν στον 20ο αιώνα και μας έχουν αποχαιρετήσει μαζί του.
Σήμερα, αντίθετα ενώ η πολιτική διατηρεί το στρατηγικό της βάθος (δεν αποτελεί αντιπαράθεση κούφιων αφηγημάτων που πέφτουν απ′ τον ουρανό, όπως υποστηρίζουν οι μεταμοντέρνοι και οι… λαϊκιστές) οι πολιτικές τακτικές εστιάζονται περισσότερο στην αποδόμηση της αξιοπιστίας του αντιπάλου και τον «συμπεριφορισμό». Δηλαδή, την καθοδήγηση στάσεων και συμπεριφορών μερίδων της κοινής γνώμης μέσω της επιστράτευσης ιδεολογικών αυτοματισμών. Οι αυτοματισμοί αυτοί θυμίζουν τα ′bots′ του προγραμματισμού, είναι εφαρμογές που λειτουργούν αυτόνομα μέσα στην κοινή γνώμη παράγοντας σημαντικά έμμεσα αποτελέσματα σύγχυσης, χάους, αποπροσανατολισμού, ακόμη, απονομιμοποίησης κινήσεων που ο (εκάστοτε) αντίπαλος θεωρεί σημαντικές.
Να πάρουμε τους αντίφα, για παράδειγμα. Μπορεί άμεση σχέση με τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες να μην έχουν συνειδητά (όλοι) οι ίδιοι. Ωστόσο ας μπούμε και λίγο στη θέση της ΜΙΤ: Δεν θα κάναμε κι εμείς ό,τι περνάει από το χέρι μας, να ενισχύσουμε αυτήν την άποψη στην Ελλάδα που λέει τα δικά μας όχι μόνο ‘τζάμπα’, αλλά και με το αποτελεσματικότατο ηθικό καμουφλάρισμα ενός ύψιστου ιδανικού για την διεκδίκηση ενός καλύτερου υποτίθεται κόσμου;
Η υβριδική πολιτική στον 21ο αιώνα, διευκολύνεται αφάνταστα και από την εξέλιξη των ίδιων των Μέσων Επικοινωνίας. Ούτως ή άλλως, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν μεγα-συμπεριφορικά πειράματα από μόνα τους, συνιστούν δηλαδή υπερτράπεζες δεδομένων που παρέχουν την δυνατότητα ώστε να υπάρξει προσομοίωση (και άρα, καθοδήγηση) των πολιτικών στάσεων, με εξαιρετική μάλιστα ακρίβεια…
Περισσότερα για την ‘υβριδική πολιτική’, και πιο συγκροτημένα, προσεχώς…
Υστερόγραφο: Μαθητικές καταλήψεις εναντίον των Ραφάλ. Μέσω ενός αιτήματος αντιεξοπλιστικού που προωθήθηκε από το ΚΚΕ, υιοθετήθηκε από άλλες οργανώσεις της αριστεράς, και το οποίο κλείνει το μάτι σε έναν ύπουλο κοινωνικό αυτοματισμό: Το δημόσιο αγαθό της εθνικής άμυνας στρέφεται εναντίον εκείνου της εθνικής παιδείας ή/και της υγείας. Κι όμως, ξέρουμε ότι πρώτη προϋπόθεση του κοινωνικού κράτους, είναι να έχει αυτό την ανεξαρτησία, την ακεραιότητα και την κυριαρχία του. Εκτός αν αγωνιζόμαστε για μια πρόνοια… υπό την αιγίδα του τουρκικού επεκτατισμού ή αν το ιδεώδες που προωθούμε είναι ο άνθρωπος εκείνος που έπαψε να είναι πολίτης, τον νοιάζουν μόνο οι παροχές, και ας είναι υπήκοος του οποιουδήποτε. Ψιλά γράμματα. Άραγε, οι αντιδράσεις θα ήταν οι ίδιες αν αντί για Ραφάλ, είχαμε Σουκχόι ή S-400; #NOT, που γράφουν και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι γνωστό τοις πάσι εξ άλλου, ότι τα ευρασιατικά όπλα, ρώσικα, κινέζικα κ.ά. είναι καθαγιασμένα… αντι-ιμπεριαλιστικώς. Σαν τον Ερντογάν που πουλάει όπλα στην Αφρική, για να ενισχύσει εκεί την ισλαμική επέκταση σε βάρος των μη μουσουλμανικών πληθυσμών, σε περιτύλιγμα αντιαποικιακής ρητορικής.
