του Σταύρου Λυγερού, από το Άρδην τ. 9 Ιούλιος-Αύγουστος 1997
Χειρότερος από τον «Αττίλα Ι, που επέτρεψε στον τουρκικό στρατό να πατήσει την Κύπρο, χειρότερος από τον «Αττίλα ΙΙ», που επέκτεινε τη ζώνη της κατοχής στα σηµερινά όρια, είναι η εθνική εκκαΒάριση της κατεχόµενης Κύπρου από τους Ελληνοκύπριους και η εγκατάσαση μεγάλου αριθμού Τούρκων εποίκων, που δικαιολογημένα χαρακπηρίσθηκε «Αττίλας ΙΙΙ». Η µεταοθωµανική Τουρκία έχει περγαμηνές στον τοµέα των εθνικών εκκαθαρίσεων. Κλασικά παραδείγματα οἱ γενοκτονίες των Αρμενίων και στη ὄεκαετία του 1910, η προσάρτηση στη δεκαετία του 1930 της Αλεξανδρέττας, η συστηματική διάλυση της ελληνικής μειονότητας, που ζούσε στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο.
Ἡ πρώτη φάση του σχεδίου για εθνική καθαρότητα» στην κατεχόµεγη Κύπρο έχει επιτευχθεί. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση Οζάλ: «μετά την επιχείρηση στην Κύπρο, δεν ἑµεινε ίχνος από τους Ελληνοκυπρίους και τους Έλληνες» (τουρκική εφηµερίδα Τερτζουμάν 18-8-1981). Σε µία συνέντευξή του στην τουρκοκυπριακή (Τ/Κ) εφημερίδα Χαλκίν Σεσί το 1965, ο τότε ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Κιουτσούκ είχε δηλώσει: «Η Κύπρος είναι µία άλλη Αλεξανδρέττα στην ιστορία της Τουρκίας. Η ισχύς τῆς Τουρκίας είναι σε θέση να κάνει δυνατή µία έντιµη διαβίωση των Τουρκοκυπρίων, όπως ακριβώς έκανε και στην περίπτωση της Αλεξανδρέττας, προσαρτώντας την και θέτοντάς την υπό τουρκική κυριαρχία».
Τα πρώτα χρόνια µετά το 1974, η προτεραιότητα της τουρκικής πλευράς ήταν η σταθεροποίηση του νέου status quo Κι όχι η επέκτασή του. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών δηµιουργήθηκε «εθνική καθαρότητα» στα κατεχόμενα. Με τα στεγανά που επέβαλε η γραµµή «Αττίλα» ατρόφησαν οι κοινωνικοί και οικονομικοί δεσµοί µεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Μία ολόκληρη γενιά µεγαλώνει, χωρίς την εμπειρία της συµβίωσης. Τέλος, µε την ανακήρυξη της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου», το 1983, αναπτύχθηκαν ξεχωριστοί κρατικοί θεσμοί Και δημιουργήθηκε µία κρατική γραφειοκρατία στα κατεχόμενα. Αυτοί οι παράγοντες λειτουργούν ενοποιητικά, παρά τις σηµαντικές αντιθέσεις μεταξύ των Τουρκοκυπρίων και των εποίκων.
Η τουρκική ηγεσία έδινε πάντα µία ιδιαίτερη έµφαση στη µεγάλη δηµογραφική ανάπτυξη Και στον πληθυσµιακό όγκο του τουρκικού έθνους, τον οποίο θεωρούσε υπόβαθρο της επεκτατικής στρατηγικής της. Όλοι οι Τούρκοι πολιτικοί ηγέτες έχουν Κατά καιρούς όχι µόνο υπερηφανευθεί για την πολιτική Και στρατιωτική δύναµη που αντιπροσωπεύει ο πληθυσµιακός παράγοντας, αλλά και προβεί σε συγκρίσεις µε την Ελλάδα και παλαιότερα µε τη Βουλγαρία,
Χαρακτηριστική είναι η ομιλία του Οζάλ στην Αδριανούπολη τον Ιούλιο 1987: «Κοιτάξτε τῃ Βουλγαρία Και την Ἑλλάδα. 0 πληθυσμός της µιας είναι 8 εκατομμύρια, της άλλης 6-7 εκατομμύρια, ή κάτι τέτοιο. Άγνωστο γιατί ο πληθυσμός τους δεν αυξάνεται (γὲλώντας)). Ο δικός µας, δόξα τω θεώ, σε 10 χρόνια θα φθάσει τα 70 εκατοµμύρια. Ο δικός τους θα μείνει στα ίδια επίπεδα. Ότι κι αν Κάνουν, το κάνουν επειδή χέζονται από το φόβο τους. Εκείνοι τρέµουν από την ανάσα µας» (Ποντίκι 11-7-1986). Λίγες ηµέρες αργότερα (14-7-1986), απαντώντας σε ορισμένες επικρίσεις όχι για το περιεχόµενο της ομιλίας του, αλλά για τις αγοραίες εκφράσεις του, δήλωσε: «Οι Έλληνες κατάλαβαν τη γλώσσα που χρησιμοποίησα. Έκανα επίδειξη δύναμης έναντι των Ελληνοκυπρίων».
Όσο κι αν τέτοιου τύπου λογικές μοιάζουν ξεπερασµένες, δεν παύουν γα αποτελούν µία απειλητική πραγµατικότητα. Η µεταφορά εποίκων δεν αποσκοπεί απλώς στην ενίσχυση του τουρκικού στοιχείου, που ήταν µία μειονότητα στην Κύπρο (1876), ούτε µόνο στον πολιτικό έλεγχο του ψευδοκράτους. Αποσκοπεί κυρίως στη διαµόρφωση των όρων για µία µελλοντική ανατροπή της πληθυσμιακής αναλογίας στο σύνολο της Κύπρου. Ἡ βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν είχε δημοσιεύσει σε ανύποπτο χρόνο (21-9-1978) ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ: «Σύµφωνα µε το σχέδιο της Άγκυρας, ο τουρκικός πληθυσμός της βόρειας Κύπρου θα αυξηθεί από τις 120.000 σε 290.000. Έποικοι που έρχονται από την ηπειρωτική Τουρκία και Τουρκοκύπριοι απόδημοι, που άφησαν πριν πολλά χρόνια την Κύπρο, συμβάλλουν στην αλλαγή της δηµογραφικής αναλογίας µεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. 0 επιζητούµενος στόχος είναι δύο Τούρκοι απέναντι σ᾿ έναν Έλληνα».
0 αντιπολιτευόµενος τον Ντενκτάς Τουρκοκύπριος πολιτικός Οζκιούρ αποκάλυψε σε άρθρο του στην Τ/Κ εφημερίδα Γενί Ντουζέν (10-7-1989) ότι η αποστολή εποίκων στην κατεχόμενη Κύπρο είναι το αποτέλεσµα µίας άκρως απόρρητης απόφασης, που η τουρκική Κυβέρνηση έλαβε στις 2-9-1975. Η ἴδια εφημερίδα αποκάλυψε (18-5-1989) ότι οι Τούρκοι που εγκαθίστανται και παίρνουν άδεια παραμονής και εργασίας στην κατεχόμενη Κύπρο έχουν το προνόμιο να υπηρετήσουν στο στρατό µόνο για δύο µήνες και να εξαγοράζουν µε σχετικά λίγα χρήματα την υπόλοιπη στρατιωτική θητεία τους.
Με τη μετανάστευση ενός µεγάλου αριθμού Τουρκοκυπρίων Και παραλλήλως µε τη σταδιακή εγκατάσταση σχεδόν 80.000 Τούρκων εποίκων αλλοιώθηκε και η σύνθεση του πληθυσµού των κατεχοµένων περιοχών. Εάν, μάλιστα, συνεχισθεί αυτή η διπλή τάση εξόδου Τουρκοκυπρίων και εισόδου εποίκων, σε λίγο οι Τουρκοκύπριοι θα μετατραπούν σε µειοψήφία.
Ακριβή στατιστικά στοιχεία για τον αριθµό Και τη σύνθεση του πληθυσμού των κατεχοµένων περιοχών δεν υπάρχουν, µε αποτέλεσµα οἱ υπολογισμοί να διαφέρουν, χωρίς, όµως, να αμϕισβητείται από κανέναν η τάση µετανάστεύσης των Τουρκοκυπρίων και η εγκατάσταση εποίκων από την Τουρκία, Είναι ενδεικτικό ότι οι αρχές του ψευδοκράτους δεν έχουν δώσει στη δημοσιότητα τα αποτελέσµατα της ᾱπογραφής, γιατί τα θεωρούν απόρρητα! Η Τ/Κ εφημερίδα Ορτάµ. (26-2-1991) υπολογίζει τους εναποµείναγτες Τουρκοκύπριους σε 70.000 µε 80.000. Ο Τουρκοκύπριος πολιτικός Ντουρντουράν (ηγέτης του Κόμματος Κοινοτικής Απελευθέρωσης) υπολόγισε ότι το 1985 0 αριθµός των Τουρκοκυπρίων ήταν 96.000 σε σύνολο 160.000. κατοίκων του ψευδοκράτους. Κατά τους δικούς του υπολογισμούς, το 1985 ϱ αριθµός των εποίκων ήταν 54.000 (Γενί Ντουζέν Τ-9-1989). Η ίδια εφημερίδα (19-2-1989) υπολογίζει τους Τουρκοκυπρίους που έφυγαν από την κατεχόµενη Κύπρο στο διάστηµα 1974-86 σε 24.000, ενώ τον αριθµό των Τούρκων εποίκων για το ἴδιο διάστηµα σε 45.216. 0 ηγέτης του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Οζκιούρ δήλωσε στις 2-2-1989 ότι Οἱ Τουρκοκύπριοι που µετανάστευσαν από το 1974 ανέρχονται σε 30.000.
Ἡ «Εταιρεία για απειλούµενους λαούς», που εδρεύει στη Γερμανία, ανακοίνωσε ότι -σύμφωνα µε στοιχεία.που διαθέτει- πάνω από 20.000 Τουρκοκύπριοι μετανάστευσαν σε άλλες χώρες µετά το 1974. Στις 13-0-1990 στον τουρκοκυπριακό Τύπο δηµοσιεύθηκε ότι ο αριθµός των εποίκων έφθασε τις 80.000 (Ποντίκι 16-0-1990).
Η έκθεση Κούκο, που εγκρίθηκε από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συµβουλίου της Ευρώπης στις αρχές Οκτωβρίου 1992 αναφέρει ότι οι έποικοι είναι περίπου 60.000. Αναφέρει ακόµα ότι υπήρξαν δύο μεγάλα κύματα το 1975 και το 1977 και στη συνέχεια υπήρχε σταθερή εισροή. Η Τουρκάλα δημοσιογράφος Ματέρ, µετά από ρεπορτάζ στα κατεχόμενα έγραψε ότι οι έποικοι ανέρχονται σε 80.000. (24-10-1992).
Σύμφωνα µε το Τ/Κ περιοδικό Σοζ (Απρίλιος 1987) το 52% της γης στην κατεχόμενη Κύπρο έχει περάσει στα χέρια των εποίκων. Κάλεσε, μάλιστα, την τουρκική Κυβέρνηση να διαλέξει ή την άρση των εμποδίων σε βάρος των Τουρκοκυπρίων, ή την προσάρτηση της βόρειας Κύπρου, ή τη διοίκησή της µέσω Τούρκου στρατιωτικού διοικητή, µε καθεστώς κατοχικής δύναμης. Σύμφωνα µε τη Γενί Ντουζέν (39-12-1985), ο διοικητής Και ο υποδιοικητής της Κεντρικής τράπεζας του ψευδοκράτους είναι Τούρκοι κι όχι Τουρκοκύπριοι.
Ο Οζκιούρ, σε σειρά άρθρων του στην τουρκική εφημερίδα Γκιουναϊντίν (7 µέχρι 14-1-1986), είχε ευθέως γράψει: «Αντιµετωπίζουµε τον κίνδυνο να γίνουμε μειονότητα (οι Τουρκοκύπριοι) στη Βόρεια Κύπρο». Αποκαλυπτική ήταν Και η δήλωσή του στη ενί Ντουζέν (22-6-1981): «Οι Τουρκοκύπριοι εξαναγκάζονται ανοικτά να εταναστεύουν κι ωθούνται να καταστούν μειονότητα στη δική τους περιοχή. Όταν οι Τουρκοκύπριοι εγκαταλείπουν τη χώρα τους περισσότεροι έποικοι έρχονται στη θέση τους µε βάση τῃ συμφωνία εργατικού δυναμικού».
Ἡ διαφορά οικονομικού Και πολιτιστικού επιπέδου µεταξύ των Τουρκοκυπρίων Και των εποίκων από τα βάθη της Τουρκίας, προκάλεσε Και συνεχίζει να προκαλεί τριβές Και πολιτικές αντιθέσεις. Οι έποικοι, υπό την καθοδήγηση της τουρκικής πρεσβείας και των κατοχικών στρατευμάτων, συγκρότησαν το 1984 το Κόμμα Αναγέννησης, Η εκλογική του δύναμη υπολογίζεται στο 15% περίπου, γιατί πάρα πολύ έποικοι ψηφίζουν το εθνικιστικό Κόμμα Εθνικής Ενότητας, που ιδρύθηκε το 1976 από τον Ντενκτάς.
Οι Τουρκοκύπριοι δεν αυξάνονται µε τον ίδιο ρυθµό που αυξάνονται οι έποικοι. Σύµφωνα µε έρευνα της Γενί Ντουζέν (29-8-1991) η Κάθε τουρκοΚυπριακή οικογένεια έχει κατά µέσόρο δύο παιδιά, ενώ η κάθε οικογέγεια Τούρκων εποίκων τέσσερα. Συνολικά, όµως, το ποσοστό δηµογραφικής ανάπτυξης του τουρκικού στοιχείου είναι σαφώς ανώτερο από το αντίστοιχο του ελληνικού. Εάν η κατάσταση παραµείγει ως έχει Και µε το πέρασµα των χρόνων Και τη ροή τωνεποίκων η πληθυσμιακή αναλογία ᾱγατραπεί, τότε θᾳ πρέπει να περιµέγουµε ότι η Άγκυρα θα επιδιώξει την επανενοποίηση της Κύπρου, µε στόχο αυτή τη φορά την δια των «δηµοκρατικών. διαδικασιών» τουρκοποίηση του νησιού.
Οι Τούρκοι έχουν αποδείξει ότι εἰναι σε θέση να μετατρέπουν µία αντίπαλη πλειονότητα σε μειονότητα κι από εκεί Και πέρα να τη συρρικνώνουν και τελικώς να την εξαφανίζουν. Μία από τις βασικές τουρκικές µεθόὅους είναι η δημιουργία Κλίματος ᾱνασφάλειας µε την άσκηση αφόρητης Ψυχολογικής πίεσης, ώστε να προκαλέσουν ρεύµα μετανάστευσης του ελληνικού στοιχείου προς την Ελλάδα ή αλλού. Οι Ελληνοκύπριοι µέχρι τώρα έχουν επιδείξει σ᾿ αυτό το ζήτημα µία αξιοθαύμαστη προσκόλληση στις πατρογονικές εστίες τους. Εάν, όµως, η κατάσταση αποσταθεροποιηθεί Και το Κλίμα επιδεινωθεί, δεν αποκλείεται καθόλου να υπάρξει Κύμα φυγής.
