Με πυκνή αρθρογραφία για πολλά χρόνια σε αρκετές ιστοσελίδες και έντυπα ο Βασίλης Στοιλόπουλος, έχοντας ζήσει για αρκετά χρόνια ο ίδιος στην Γερμανία και έχοντας βιώσει τον τρόπο σκέψης της γερμανικής κοινωνίας, μας παραχώρησε μία αποκλειστική συνέντευξη στο newshub.gr, εστιάζοντας κυρίως στα ελληνοτουρκικά προβλήματα και τον ρόλο της Γερμανίας διαχρονικά.
Συνέντευξη στον Κωστή Δαμαβολίτη από το newshub.gr
Η «εξάρθρωση» ενός οργανωμένου κυκλώματος από μέλη ΜΚΟ, οι οποίοι δρούσαν στη Λέσβο και κατηγορούνται για κατασκοπεία και δουλεμπόριο ξαναφέρνει στην επιφάνεια τη διασύνδεση του μεταναστευτικού με τα ελληνοτουρκικά. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι δύο από τις εν λόγω ΜΚΟ είχαν έδρα το Βερολίνο και ότι στην πλειονότητά τους οι κατηγορούμενοι είναι Γερμανοί πολίτες, σε τι βαθμό πιστεύεται ότι συνδέονται και επηρεάζονται τα παραπάνω;
Το μεταναστευτικό είναι ένα πολύπλοκο και πολυδιάστατο διεθνές ζήτημα που θ’ απασχολήσει την ανθρωπότητα για πολλά χρόνια ακόμη. Γι΄ αυτό και δεν είναι καθόλου περίεργο που πέρα από την ανθρωπιστική – ηθική του διάσταση εξελίσσεται εδώ και μερικά χρόνια και σε μεγάλη «μπίζνα» δισεκατομμυρίων ευρώ, αλλά και σε γεωπολιτικό ζήτημα. Αρκεί να σκεφτούμε ότι μόνο η γερμανική κυβέρνηση, λειτουργώντας μέσα στο κλίμα της μερκελικής “Willkommenskultur” δαπάνησε για τους μετανάστες που εισήλθαν στη Γερμανία στο διάστημα 2016-2019 περίπου 87 δισεκατομμύρια ευρώ. Ή ότι η ευαγγελική εκκλησία της Γερμανίας χρηματοδοτεί ΜΚΟ, που δραστηριοποιούνταν στη Λέσβο και τώρα κατηγορείται για κατασκοπεία από την ελληνική κυβέρνηση. Ή ότι ο άνδρας της προέδρου των Πρασίνων Katrin Göring-Eckardt είναι μεγαλοστέλεχος της «Sea-Watch e.V.», μιας από τις αμφιλεγόμενες ΜΚΟ που εδρεύει στο Βερολίνο.
Τα γεγονότα του περασμένου Μαρτίου στον Έβρο έκαναν και τον τελευταίο Ευρωπαίο πολίτη να συνειδητοποιήσει ότι το μεταναστευτικό αποτελεί «εργαλείο» πολλαπλών χρήσεων της Τουρκίας. Όχι μόνο για τα δισεκατομμύρια που παίρνει από την Ε.Ε. για να «φυλάει» εκατομμύρια πρόσφυγες, αλλά και να εκβιάζει και κυρίως και να αποσταθεροποιεί την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη. Η εύκολη πρόσβαση που είχαν οι εν λόγω γερμανικές ΜΚΟ σε απόρρητες πληροφορίες των τουρκικών υπηρεσιών αποτελεί μια ένδειξη ότι υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ τους κι ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί και ξένες ΜΚΟ – καθόλου απίθανο και να μισθοδοτεί μέλη τους – που ευαγγελίζονται τον «ανθρωπισμό» και έχουν την απόλυτη στήριξη ενός μεγάλου τμήματος της γερμανικής πολιτικής τάξης (Πράσινοι, Αριστερά, Σοσιαλδημοκράτες, τμήμα των Χριστιανοδημοκρατών.) και της γερμανικής Κοινής Γνώμης.
Η ελληνική κυβέρνηση αντέδρασε σωστά και στην περίπτωση του Έβρου και τώρα με τις γερμανικές ΜΚΟ, αν και αρκετά αργά. Η επιμονή της όμως να ακολουθεί πιστά τις δεκάδες προτροπές του «Συμφώνου για τη Μετανάστευση» του ΟΗΕ αποτελεί μεγάλο στρατηγικό λάθος, καθώς οδηγεί στην ήπια (το βλέπουμε ξανά αυτές τις μέρες στον Έβρο), σταδιακή και «ασφαλή» είσοδο στην Ελλάδα, που ως γνωστόν αποτελεί χώρα ευαίσθητων συνόρων, μεταναστών με διαφορετικά πολιτισμικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Το ίδιο δυστυχώς προβλέπεται να κάνει και με το ευρωπαΊκό «Σύμφωνο Μετανάστευσης» που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ίσως θα πρέπει μάλιστα να σκεφτεί και ένα είδος “Modell Australian Coast Guard”.
Πέρα από τα ευδιάκριτα χαρακτηριστικά που είναι η χρόνια φιλοτουρκική διάθεση τα τελευταία 100 χρόνια και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας στην Τουρκία και γνωρίζοντας ότι τα «ελληνογερμανικά» τα κατέχεις πολύ καλά, αφού εκτός των άλλων έχεις λάβει γερμανική παιδεία και εκπαίδευση, θα ήθελα να μας εξηγήσεις το πώς πιστεύεις ότι θα έπρεπε να αντιδράσει η ελληνική πλευρά προκειμένου να βρει το σημείο ισορροπίας στην περιοχή.
Η Ελλάδα και η Γερμανία είναι ως γνωστό εταίροι σε πολλούς διεθνείς οργανισμούς και κυρίως είναι μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Γερμανία, όπως και κάθε χώρα της Ε.Ε., δεν βλέπει πρώτα τα εθνικά της συμφέροντα. Αυτό φάνηκε και στην τελευταία Σύσκεψη Κορυφής στις Βρυξέλλες που ουσιαστικά ήταν αυτή που έβαλε «ασπίδα» προστασίας στην Τουρκία ώστε να μην επιβληθούν οικονομικές κυρώσεις. Πέρα από τις γερμανοτουρκικές οικονομικές σχέσεις των 40 δισ. € τον χρόνο να μη ξεχνούμε όμως ότι στη Γερμανία ζουν περίπου 3,8 εκατομμύρια πολίτες τουρκικής καταγωγής, από τους οποίους σχεδόν οι μισοί έχουν γερμανική υπηκοότητα και ότι, εν τω μεταξύ, έχει δημιουργηθεί στη Γερμανία ένα ισχυρό φιλοτουρκικό-φιλοερντογανικό λόμπυ. Ιστορικά επίσης η Γερμανία έβλεπε την Τουρκία σαν το «δικό της πεδίο» στα ιμπεριαλιστικά της σχέδια στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή. Το ίδιο κάνει και σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών.
Εξάλλου, όπως με διπλωματικό τρόπο αναφέρθηκε παλιότερα ο Γερμανός ΥΠΕΞ Χάικο Μάας: «Για τη Γερμανία είναι στρατηγικής σημασίας να έχουμε παραγωγικές σχέσεις με την Τουρκία. Η Τουρκία είναι περισσότερο από ένας μεγάλος γείτονας, είναι ένας σημαντικός εταίρος της Γερμανίας».
Ας το καταλάβουν, είτε με αυτοκρατορία (Β΄ Ράιχ), είτε με δικτατορία (Ναζί), είτε με κοινοβουλευτική δημοκρατία (Μέρκελ), η Γερμανία, παρά τα όποια συγκυριακά «καβγαδάκια», θα βρίσκεται πάντα δίπλα στην Τουρκία, σαν μια ιστορική κανονικότητα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα έχει πολύ «δύσκολο έργο» με τη Γερμανία για τη διαμόρφωση ισόρροπων σχέσεων με την Τουρκία. Χρειάζεται διπλωματική δεινότητα, σωστές συμμαχίες, οικονομική ισχύ και κυρίως όχι σχέσεις εξάρτησης, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Κάτι που είναι όντως πολύ δύσκολο, τουλάχιστον στην παρούσα συγκυρία.
Με δεδομένη την παραμονή τουρκικών γεωτρητικών πλοίων στην ΑΟΖ της Κύπρου πιστεύετε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να προχωρήσει σε διάλογο με τη γείτονα χώρα;
Μπορεί προς το παρόν τα τουρκικά γεωτρύπανα να μη «σμπαραλιάζουν» σήμερα την κυπριακή εθνική κυριαρχία, όμως είναι σίγουρο ότι μπορούν να το κάνουν και αύριο. Το πρόβλημα δεν είναι ο όποιος ελληνοτουρκικός διάλογος, αλλά η τυχόν διαπραγμάτευση θεμάτων εθνικής κυριαρχίας με την Τουρκία να έχει επιβάλλει τη δική της ατζέντα. Νομίζω πως όσο και υποχωρητική ή και ενδοτική να είναι η ελληνική πολιτική τάξη, ο πρωθυπουργός της χώρας και οι ελληνικές ελίτ, όσο και να είναι ευρηματική στον τρόπο πλασαρίσματος των πιθανών υποχωρήσεων και παραχωρήσεων, είναι πολύ δύσκολο μια κυβέρνηση να παραχωρήσει στην μαξιμαλιστική και αναθεωρητική Τουρκία κυριαρχικά δικαιώματα. Φοβάμαι ότι ο διάλογος, που με κάποιο τρόπο θα γίνει, δεν θα έχει αποτελέσματα και ότι σε λίγους μήνες από τώρα το ελληνοτουρκικό πρόβλημα θα είναι ακόμα πιο μεγάλο. Μακάρι να διαψευστώ. Τουλάχιστον οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις έδειξαν τους τελευταίους μήνες της κρίσης ότι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Το παίγνιο στην περίπτωση της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν είναι συμπλεγματικό διότι υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ δυο αντιπροσώπων που θεωρητικά είναι σύμμαχοι. Η μεν Τουρκία ενισχύει το Αζερμπαϊτζάν, ενώ η Ρωσία την Αρμενία. Πώς πιστεύεται ότι θα εξελιχθεί αυτή η συγκυριακή πορεία και ποια θα είναι τα επιμέρους αποτελέσματα;
Πρέπει να υπενθυμίσουμε κατ΄ αρχάς ότι η διαφιλονικούμενη αυτόνομη περιοχή του Αρτσάχ (Ναγκόρνο-Καραμπάχ) κατοικείται από αρχαιοτάτους χρόνους από Αρμένιους. Αυτό δείχνουν άλλωστε και τα δεκάδες θρησκευτικά μνημεία και μεσαιωνικά κάστρα που υπάρχουν εκεί. Επίσης να θυμηθούμε ότι το 1923 ήταν οι Μπολσεβίκοι υπό τον Στάλιν που αποφάσισαν να ενταχθεί η αυτόνομη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ στην πρώην Σοβιετική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν. Επρόκειτο για μια ακόμα παραχώρηση των Σοβιετικών προς τον Κεμάλ Ατατούρκ, που ως γνωστόν βοηθούσαν την Τουρκία με άφθονο χρήμα και όπλα σε όλη τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Η επέκταση του πολέμου από την Εγγύς Ανατολή προς την Υπερκαυκασία έχει προφανώς και σοβαρά γεωπολιτικά χαρακτηριστικά που αφορούν άμεσα και την Ελλάδα. Για τη Δύση το Αζερμπαϊτζάν του δικτάτορα Αλίεφ – και του προστάτη του Ερντογάν – αποτελεί την εναλλακτική προς την Ρωσία ενεργειακή πηγή για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο έλεγχος του Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι σημαντικό για τον έλεγχο του ενεργειακού αγωγού που ξεκινά από το Μπακού και μέσω Τουρκίας και Ελλάδας φτάνει στην Δυτική Ευρώπη.
Πρέπει να σημειωθεί ακόμα ότι η σημερινή κυβέρνηση στο Εριβάν έχει εδώ και καιρό το ένα της μάτι στραμμένο προς τη Δύση. Σε αντίθεση με την κυβέρνηση της αυτόνομης δημοκρατίας του Αρτσάχ που προσβλέπει στη Ρωσία. Αυτό δεν είναι καλό σημάδι για τον δίκαιο αγώνα των Αρμενίων και ίσως αυτός να είναι λόγος που το Κρεμλίνο δείχνει ακόμη εντυπωσιακή «αυτοσυγκράτηση» και ανοχή. Επίσης, σημαντικό για την έκβαση των πολεμικών επιχειρήσεων ίσως να είναι ο σύγχρονος εξοπλισμός που προμηθεύτηκαν οι Αζέροι από το Ισραήλ, προφανώς με την άδεια των ΗΠΑ. Ενδεικτικό της δυτικής υποκρισίας είναι και οι υποτονικές αντιδράσεις των Δυτικών ακόμα και για το γεγονός ότι η επιθετική Τουρκία έστειλε στο Αρτσάχ χιλιάδες τζιχαντιστές εισβολείς από τη Συρία.
Ακόμα και η ελληνική κυβέρνηση όμως ουσιαστικά τηρεί ίσες αποστάσεις την ώρα που μια νίκη των Αζέρων θα είναι και νίκη της Τουρκίας σ΄ ένα πολύ σημαντικό μέρος των ενεργειακών αποθεμάτων του πλανήτη. Είναι προφανές ότι η ελληνική πολιτική τάξη απλά είναι εν γένει στοιχισμένη μοιραία και άβουλα πίσω από το δυτικό άρμα. Δυστυχώς τα πράγματα από το μέτωπο στο Αρτσάχ, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι και τόσο ευχάριστα για τους ηρωικούς Αρμένιους, που ουσιαστικά είναι μόνοι τους.
Πάντως, όπως και να έχει είναι αυτονόητο ότι όλος ο ελληνικός λαός ευχόμαστε ολόψυχα τη στρατιωτική νίκη στον ομόδοξο και φίλο αρμενικό λαό, που αυτές τις μέρες πολεμά με αυταπάρνηση και ηρωισμό ενάντια στους επιτιθέμενους Τουρκοαζέρους και τους τζιχαντιστές του FSA. Μας συνδέει άλλωστε η κοινή μοίρα και ο πολυετής ζυγός κάτω από τους Σελτζούκους και τους Οθωμανούς.
Επίτρεψέ μου και κάτι τελευταίο σε ότι αφορά το κεντρικό πρόβλημα των τελευταίων ημερών. Κορωνοϊός: Διαστάσεις, αμφισβητήσεις, αρνητές και εργαλειοποίηση. Θα ήθελα την άποψή σου επί αυτών.
Κατ΄ αρχάς, τουλάχιστον με βάση την πληροφόρηση που υπάρχει αλλά και την κοινή λογική η πανδημία είναι υπαρκτή. Δεν μπορεί ένα εκατομμύριο οδυνηροί θάνατοι μέχρι τώρα να είναι συνομωσία. Ύστερα, πως γίνεται ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί, που πιστεύουν στην «ομαλή» οικονομία της αγοράς σαν να πρόκειται για τον απόλυτο ρυθμιστή των πάντων, ν΄αποφασίζουν καταστροφικά lock down ή περιορισμούς που συνθλίβουν την οικονομία
Ασφαλώς υπάρχουν π.χ. πολιτικοί και άλλα δημόσια πρόσωπα που συχνά με την συμπεριφορά τους εκπέμπουν αντιφατικά μηνύματα, τα οποία αφενός προκαλούν σύγχυση και αφετέρου τροφοδοτούν την καχυποψία, μερικές φορές και την «αντίσταση» και την «άρνηση». Μακριά από τις κάμερες συμπεριφέρονται απερίσκεπτα και με απαράδεκτο τρόπο. Χωρίς μάσκα, αγκαλιές, γλέντια, χειραψίες, συνωστισμός. Υπάρχουν βέβαια και ειδικές ομάδες υψηλού ρίσκου, όπως π.χ. οι μετανάστες που δεν τηρούν καμία προφύλαξη, κυριολεκτικά στοιβαγμένοι χωρίς η Πολιτεία να αντιδρά. Ακόμη, υπάρχουν και τα υπερπλήρη ΜΜΕ. Όλα αυτά δημιουργούν κριτικές σκέψεις σε «αμφισβητίες», όπως κάνουν και κάποια από τα ακατανόητα «αυστηρά» μέτρα περιορισμού της διασπορά του κορωνοϊού.
Αναφορικά με τα μέτρα αυτά, εκείνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι από το τρίπτυχο των εξουσιών στις δημοκρατίες, η εκτελεστική εξουσία μπορεί πλέον να κινείται πολύ πιο «ευέλικτα» και ταχύτερα. Και ως εκ τούτου να ενισχύεται σημαντικά σε βάρος των δύο άλλων (δικαστική, νομοθετική), αλλά και της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να αποφασίζονται και να γίνονται πράγματα, σε διάφορους τομείς (π.χ εθνικά, μεταναστευτικό, δικαιώματα, εργασιακά), που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να πραγματοποιηθούν ή δεν θα γίνονταν ποτέ. Υπάρχει δηλαδή η «εργαλειοποίηση» της πανδημίας από την Κεντρικής Εξουσίας. Επίσης, έγινε γνωστό ότι το υπερεθνικό κεφάλαιο (Μπέζος, Γκέιτς κ.λπ.), που εκμεταλλευόμενο την πρωτόγνωρη κατάσταση «αυγατίζει» τα δισεκατομμύριά του την ώρα που η παγκόσμια οικονομική ύφεση «χτυπά κόκκινο».
Όμως, αυτά καθ’ αυτά τα μέτρα κατά της πανδημίας δεν είναι πολιτικά με την συνηθισμένη έννοια, αλλά μέτρα που συστήνει πρώτα ο εξειδικευμένος επιστημονικός κόσμος (π.χ. μάσκα στα σχολεία). Η Πολιτεία με την απόλυτη εξουσία που την περιβάλλει, προσπαθεί απλά να τα επιβάλλει. Ασφαλώς, όχι πάντοτε με επιτυχία («αντιφατικά», «υπερβολικά» κ.λπ.), ενώ συχνά λαμβάνει υπόψη της και άλλες παραμέτρους, κυρίως οικονομικές και κοινωνικές, δίνοντας έτσι «λαβές» για αμφισβήτηση.
Τα όποια μέτρα αντιμετώπισης όμως της πανδημίας σε κάθε περίπτωση τα προτείνουν ειδικοί, και όσοι τ’ απορρίπτουν ή αρνούνται να τα εφαρμόσουν πρέπει, εφόσον αποδέχονται την ύπαρξη της πανδημίας, να προτείνουν τα δικά τους μέτρα. Κάτι που μέχρι τώρα δεν συμβαίνει. Αλλοίμονο πάντως για τις κοινωνίες αν πάψουν να εμπιστεύονται την επιστήμη.
