Η ώρα του λογαριασμού

922

Του Γιώργου Ρακκά

Ο κωμικός Σίλας Σεραφείμ, ο οποίος δίνει πραγματικά ρέστα τον τελευταίο καιρό, είπε πριν λίγες μέρες «Το να δίνεις την εξουσία σε αυτούς τους ανθρώπους, είναι να δίνεις ένα μπουκάλι ουίσκι και τα κλειδιά του αυτοκινήτου σε έναν έφηβο» (ενδεικτικά δείτε το παρακάτω βίντεο).

Αυτός ο «έφηβος» ξύπνησε χθες με χανγκόβερ στην συνδιάσκεψη κορυφής της Ε.Ε., από τις απανωτές σφαλιάρες που του έριχνε η πλειοψηφία των υπολοίπων 18 της Ευρώπης, καθώς τον υποβάσταζαν οι «καλοί μπάτσοι» της υπόθεσης Ρέντσι και Ολλάντ. Αφού, ξύπνησε λοιπόν μπροστά στο τρομακτικό δίλημμα που του έβαλε η Μέρκελ -να μπει σε ένα τρίτο πολυετές μνημόνιο ή να τους αδειάσει την γωνιά (πάρ’ το ή άντε στο διάολο λέγεται αυτό στα γκέημ θέωρι του καράφλα νάρκισσου που παρίστανε τον υπουργό οικονομικών της χώρας επί τόσους μήνες)- ήρθε ο καιρός να κάνουμε μια ανάλυση του «λογαριασμού». Πόσο κόστισε δηλαδή στον ελληνικό λαό η στρατηγική που υιοθέτησε όλους αυτούς τους μήνες. Έχουμε, λοιπόν, και λέμε.

Α. Άμεσος και έμμεσος λογαριασμός από τις φιγούρες του Βαρουφάκη: Είναι γνωστό, ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μυαλό (;;;) και σχέδιο (;;;;) θα έκλεινε γρήγορα μια συμφωνία, την στιγμή που οι δανειστές ήταν αιφνιδιασμένοι, δηλαδή το πρώτο δεκαπενθήμερο της διακυβέρνησής του, οπότε θα βρισκόμασταν μπροστά σ’ ένα «κουστούμι μέτρων» λίγο καλύτερο από εκείνο του Χαρδούβελη. Δεν έγινε αυτό, προκρίθηκε η στρατηγική του Γιάνη Βαρουφάκη, περί δημιουργικής ασάφειας και εφετζίδικης επικοινωνιακής αμφισβήτησης των εταίρων σε κάθε Γιούρογκρουπ[1]. Μπήκαμε, επομένως, σ’ ένα σώου διαρκείας του Γιάνη όπου μετέτρεπε κάθε Eurogroup σε πάλκο κωμωδίας. Ο λογαριασμός αυτής της αθλιότητας ήταν: Κατ’ αρχάς τα μέτρα 8 δισ. τα οποία αποδέχθηκε ο Τσίπρας, όταν άλλαξε στο παρά πέντε διαπραγματευτική στάση. Έπειτα είναι και η τεράστια «τρύπα» στα έσοδα του κράτους, λόγω των υφεσιακών αποτελεσμάτων της φιέστας Βαρουφάκη. Ήτοι, 2 δισ. € -οπότε πάμε στα 10 δισ. €. Υπάρχουν, βέβαια, και τα 1 δισ. € των ταμειακών διαθεσίμων δήμων και ταμείων, άρα πάμε στα 11 δισ. €. Επίσης, μετά την απόφαση του Eurogroup της 27^ης Φεβρουαρίου –η οποία στηρίζεται στην «συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου, επιστράφηκαν στον EFSF από το δικό μας Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ομόλογα της τάξης 10,5 δισ. €, με συνέπεια να υπάρχει ζημιά εσόδων του ΤΧΣ της τάξης των 5 δισ. €. Σύνολο, 16 δισ. € και προχωράμε. Βάλτε και άλλα 7 δισ. € για τα οποία δήλωσε ο Βαρουφάκης ότι «δεν ενδιαφέρεται» [ήθελε να το παίξει και ανοιχτοχέρης με τα λεφτά που ‘βγήκαν’ από το αίμα του ελληνικού λαού το κάθαρμα], πάμε στα 23 δισ. €.

Ύστερα, είναι οι εκροές καταθέσεων που είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης–φημολογείται περί τα 45 δισ. € . Που κανονικά θα μπορούσαν και να μην προστεθούν στον λογαριασμό, ωστόσο η τρύπα τους στις τράπεζες καλύπτεται από τον πολύ ακριβό μηχανισμό του ELA, με επιτόκιο 3%. Άρα, πάμε στα 46,25 δισ. € αφού το επιτόκιο που αντιστοιχεί στα 45 είναι 1,25 δισ.€. Και συνολικά έχουμε 69,25 δισ. €.

Και το δράμα έχει και συνέχεια. Διότι, υπάρχουν και οι απώλειες από την γενική οικονομική κατάπτωση, έτσι όπως στοιχειοθετείται από την πτώση του τζίρου στο λιανεμπόριο, το χονδρεμπόριο, την αγροτική παραγωγή και τις υπηρεσίες που έλαβε χώρα το 1^ο εξάμηνο του 2015. Αν θα θέλαμε να υπολογίσουμε το ακριβές κόστος της αθλιότητας Βαρουφάκη, θα πρέπει να αναζητήσουμε αυτά τα στοιχεία, να τα ποσοτικοποιήσουμε, και να τα προσθέσουμε στα… 67,25 δισ. € (όχι στα 69,25 δισ. €, καθώς τα 2 δισ. € αποτελούν μέρος αυτού του ‘χαμένου τζίρου’). Αυτό δυστυχώς, δεν μπορούμε να το υπολογίσουμε αυτήν την στιγμή, ξέρουμε όμως ότι ανεβάζει κατά πολύ τον λογαριασμό. Ξέρουμε όμως, ότι μέσα σε αυτό εγγράφονται και τα ‘κανόνια’ που βαράει το κράτος στους προμηθευτές του, λόγω «στάσης πληρωμών». Αυτά υπολογίζονται πάνω-κάτω στο 1 δισ. €, που σημαίνει ότι ήδη πιάσαμε τα 70 δισ. € –και κάπου εδώ θα πρέπει να σταματήσουμε, αν και έχουν μείνει απέξω η πτώση των εσόδων από το ΦΠΑ, καθώς και η κατάρρευση των ασφαλιστικών εισφορών, που θα μπορούσαν να δώσουν μια έμμεση και μικρή εικόνα αποτύπωσης του γενικού κόστους που είχε στην αγορά η διαπραγμάτευση Βαρουφάκη. Φυσικά ο λογαριασμός δεν είναι πλήρης, αλλά γίνεται για να έχουμε μια εικόνα.

Β. Τα σπασμένα του δημοψηφίσματος: Και αυτά είναι πολύ δύσκολο να καταμετρηθούν. Ενδεικτικά, και αν έχουμε συμφωνία από Δευτέρα, γνωρίζουμε ότι για να πιάσουμε τον «στόχο» πρωτογενούς πλεονάσματος 1,5% που συμφώνησε η κυβέρνηση με τους εταίρους, θα χρειαστούν επιπλέον μέτρα 2 δισ. € -γιατί η κήρυξή του ενεργοποίησε μια σιδηρά αλληλουχία που σφράγισε την ύφεση της ελληνικής οικονομίας για το 2015, και άρα κατέστησε αναγκαία την λήψη επιπλέον μέτρων (που θα αφορούν σε μισθούς και συντάξεις). Ο υπολογισμός των 2 δισ. €, έγινε στην βάση της εκτίμησης ότι η ελληνική οικονομία θα παρουσιάσει ύφεση της τάξης 0,5% –μια πολύ υπεραισιόδοξη εκτίμηση. Άρα, μιλάμε για τουλάχιστον 2 δισ. €.

Και σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε, βέβαια, το κόστος κατάρρευσης της πίστης, εκείνο που προέκυψε από την βουτιά της τάξης του 80% που συνέβη στην αγορά, κάποιο κούρεμα που θα προκύψει στην μία ή την άλλη περίπτωση κ.ο.κ.

Αν δεν το έχετε καταλάβει, σίγουρα πάμε πάνω από τα 100 δισ. €. Και αν υπολογίσουμε και τα “κοστολογημένα” 12 που υποσχέθηκε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, και που προφανώς πήγαν καλλιά τους…

Γ. Γενικά Κοινωνικά Σπασμένα

Αυτό είναι το άμεσο, και μετρήσιμο οικονομικό κόστος της διαπραγματευτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, όμως έχουμε να κάνουμε με μια… κυβέρνηση και όχι με μια διαπραγματευτική ομάδα. Άρα, υπάρχει κόστος έμμεσο, κοινωνικό που πρέπει να προσμετρηθεί από τις «κορυφαίες» επιδόσεις της στα υπόλοιπα πεδία.

Κατ’ αρχάς κάποιος θα πρέπει να προσθέσει το κόστος της «μεταναστευτικής πολιτικής» του ζεύγους Δρίτσα-Χριστοδουλοπούλου, που έθεσε τις βάσεις ώστε να βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση προσφύγων από την Συρία και μεταναστών από την Κεντρική Ασία. Και πρέπει να συμπεριλάβουμε σε αυτό το μελλοντικό κόστος του νομοσχεδίου αυτόματης απόδοσης Ιθαγένειας, η ψήφιση του οποίου ολοκληρώνεται σήμερα στην βουλή επίτηδες, καθώς ο κόσμος έχει τα βλέμματά του στην διαπραγμάτευση. Ως προς αυτό, για να το επαναλάβουμε και εδώ, ρόλο υπεράσπισης της κοινής λογικής ανέλαβε το… Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας. Ιθαγένεια στα 18, κατόπιν  αίτησης του ενδιαφερομένου, με διαφανείς και λειτουργικές διαδικασίες που να πιστοποιούν την ουσιαστική ένταξή του στην κοινωνία μας. Αντ’ αυτού, βέβαια, η κυβέρνηση επέλεξε την αυτόματη απόδοση σε συνδυασμό με την ρητή μέριμνα εγκαθίδρυσης Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στο εσωτερικό της χώρας. Έτσι, η πολιτική της κυβέρνησης καταλήγει να είναι 3 σε 1. Θεσμικός Εθνομηδενισμός, διάρρηξη της πολιτιστικής και κοινωνικής συνοχής της χώρας και… δουλοκτησία υπό τις σημαίες της φιλανθρωπίας. Μόνο αυτό το μείγμα ριζικού α-εθνισμού και ολοκληρωτισμού που εκφράζει η κυβέρνηση μπορούσε να πετύχει τέτοιο «μείγμα πολιτικής», που ανοίγει διάπλατη την πόρτα στην «μεσανατολικοποίηση» της Ελλάδας!

Ύστερα είναι το γενικό κοινωνικό κόστος που παράγεται από το γεγονός ότι τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα καθώς προέρχονται από το όλον ΠΑΣΟΚ του Σημίτη ή του Γιωργάκη, «τα έξυναν» ποικιλοτρόπως επί πέντε μήνες. Ο Λαφαζάνης έγραφε άρθρα στο iskra.gr –υπουργείο παραγωγικής αβελτηρίας θα ‘πρεπε να ονομάζεται, και όχι ανασυγκρότησης. Ο Φλαμπουράρης ανακάτευε μαχμουρλίδικα το καλαμάκι του φρέντο του στον Αυτιά, χαμογελώντας με την προοπτική χρεοκοπίας της χώρας. Και ο κατάλογος, πραγματικά δεν έχει τέλος.

Υπάρχει, επίσης, και κάτι άλλο. Το γενικό πολιτικό κόστος της κυβέρνησης. Να δώσουμε ένα παράδειγμα. Τα παιχνιδάκια της ΠτΒ με την Χρυσή Αυγή, το γεγονός ότι η κυβέρνηση της επέτρεψε με το δημοψήφισμα που προκήρυξε να ξεπλύνει στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας το αίμα από την δολοφονία του Φύσσα [στο νάμα του αξιοπρεπούς ΟΧΙ], την καθιστά πλέον έναν από τους πιο «πούρους» αντιμνημονιακούς πόλους στην ελληνική κοινωνία –την ίδια στιγμή που ένα πολύ μεγάλο μέρος του αντιμνημονιακού κινήματος έχει διολισθήσει σε μια ψυχολογία που γράφει στα παλιά της τα παπούτσια την δημοκρατία, το Κράτος Δικαίου, την ισονομία κ.ο.κ.: «Αντιμνημονιακό να ‘ναι, κι ό,τι να ‘ναι» –όπως λένε στα καφενεία, και αυτό το διάχυτο κλίμα θα αποτελέσει την βάση εκτόξευσης της Χ.Α. στις επόμενες εκλογές. Άρα όχι μόνον «μεσανατολικοποίηση» αλλά και… σπονσοράρισμα ενός καραμπινάτου νεοναζιστικού φαινομένου.

Θέλετε να συνεχίσουμε; Προφανώς δεν έχει καμία αξία –καθώς έχουμε καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής που έχουν επιφέρει αυτοί οι τύποι στην χώρα. Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα τους κρίνουμε δε, όχι σύμφωνα με τους προηγούμενους όπως θέλουν αυτοί, αλλά σε σχέση με το τι θα παραδώσουν. Διότι αυτό αφορά αποκλειστικά στα δικά τους πεπραγμενα.

Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, όμως, τι έχει να πει ο ελληνικός λαός; Εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα!

Ελλάδα ή «Βαρουφακιστάν»;

Από την πρώτη στιγμή που ο Γιάνης την «είπε» στον Ντάιζεμπλουμ με εκείνο το γελοίο «ουάου» –και παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για το ακριβότερο «ουάου» που λέχθηκε ποτέ στην Ιστορία, το οποίο θα κληθεί να πληρώσει και πάλι ο ελληνικός λαός και όχι βέβαια οι ολιγάρχες– έγινε ο νέος ήρωας των Ελλήνων.

Για πλάκα, λοιπόν, στο Facebook έχει συσταθεί μια «εκδήλωση» που τιτλοφορείται ως «Τελετή Ανακήρυξης του Γιάνη Βαρουφάκη σε Βασιλέα των Ελλήνων». Αυτήν την στιγμή έχει 22.000 αποδοχές συμμετοχής, που προφανώς έγιναν για πλάκα, καθώς μεταξύ τους υπάρχουν οπαδοί του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, οπαδοί του Σαμαρά και Αντιεξουσιαστές κ.ο.κ. Μόνο που μερικές φορές η «πλάκα» λέει την αλήθεια με το δικό της τρόπο. Και δεν εννοούμε, βέβαια, την πιθανότητα να γίνει ο Γιάνης Βαρουφάκης… βασιλιάς.

Αυτό το μικρό παράδειγμα εκφράζει πολύ πιο χαρακτηριστικά ως οτιδήποτε άλλο ότι ο Γιάνης έχει γίνει Ήρωας των νεοΕλλήνων. Αυτό, και οι χιλιάδες αναρτήσεις αποχαιρετισμού που του απηύθυναν από τους κόλπους του «αντιμνημονιακού» κινήματος, και του «ΟΧΙ» όταν επί τέλους μας άδειασε την γωνιά την προηγούμενη Δευτέρα –δίχως βέβαια να επωμιστεί καμία ευθύνη, και να εισπράξει ούτε μια… κατακραυγή που επί της ουσίας χαντάκωσε τον ίδιο κόσμο που τον επευφημεί.

Αναρωτιέται κανείς, έπειτα απ’ όλα αυτά, το γιατί συμβαίνει αυτό, ενώ έχουμε να κάνουμε με νοήμονες ανθρώπους, στο πλαίσιο μιας… δημοκρατίας (εδώ γελάμε), που υποτίθεται ότι αντιλαμβάνονται πότε κάποιους τους καταστρέφει την ζωή, και πότε ΟΧΙ.

Αμ δε…

Κατ αρχάς, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού μπορεί να διακρίνει αυτό το πράγμα μόνο σε κάτι καραμπινάτες περιπτώσεις τύπου Άδωνι. Χρειάζεται, δηλαδή, να υποστηρίζει ο άλλος από το πρωΐ μέχρι το βράδυ, ανοιχτά, σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια τις θέσεις του, για να καταλάβεις τι ακριβώς θέλει να σου πει. Και ας αγόραζαν οι μισοί τα βιβλία του πριν από πέντε χρόνια. Τότε όμως ήτο καλός και «ωραίος» ως Έλλην.

Δεύτερο, και κυριότερο: Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν αντιλαμβάνεται την καταστροφή που πρόσθεσε ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και οι λοιποί αστέρες του περιφερόμενου θιάσου που παριστάνει την κυβέρνηση, γιατί ακριβώς… έχει καταντήσει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Βαρουφάκη. Είναι ικανή μόνο να διακρίνει την «ψευτομαγκιά», την προσποίηση αντίστασης, την εύκολη παρόλα και προ πάντων το «στυλ» που παραπέμπουν σε όλα αυτά.

Ούνα Φάτσα, ούνα ράτσα, λοιπόν. Τριάντα χρόνια ψευδοευημερίας της μεταπολίτευσης κατάφεραν να μετατρέψουν ένα τεράστιο κομμάτι του ελληνικού λαού σε αυτήν την χαρακτηριστική φιγούρα που έπαιξε ο Γιώργος Αρμένης στο Όλα είναι Δρόμος, του Παντελή Βούλγαρη: Λαμόγιο επιδοτήσεων, και άλλων μεταπρατικών δραστηριοτήτων, ζει την διάλυση της οικογένειάς του και καταφεύγει στο κωλάδικο που τον «εξυπηρετούσε» κάθε νύχτα. Μεθάει, τα σπάει, και στο τέλος πληρώνει για να έρθει μια μπουλντόζα να το γκρεμίσει. Δυστυχώς, ένα πολύ μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας –μαζί με τον υπουργό-βασιλιά τους–, αντιμετωπίζει σήμερα αυτήν την χώρα ως… «κωλάδικο».

Ας ελπίσουμε ότι το σοκ των επερχόμενων εβδομάδων θα του αλλάξει ριζικά την αντίληψη

[1] Υπάρχουν και άλλοι λόγοι βέβαια, πιο σοβαροί, που έχουν αναλυθεί συστηματικά από το Άρδην τον τελευταίο καιρό και έχουν να κάνουν με τις σχέσεις που ανέπτυξε αυτός ή η κυβέρνηση με τον αμερικάνικο παράγοντα, βέβαια αυτές στην περίπτωση του πρώην Υπουργού Οικονομικών λειτουργούν επί σε τελευταία ανάλυση έχει αυτήν την μανία της αυτοπροβολής.