Αρχική » 1998, Προκλήσεις και διλήμματα

1998, Προκλήσεις και διλήμματα

από Άρδην - Ρήξη

του Π. Λαφαζάνη, από το Άρδην τ. 12, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1998

Η νέα χρονιά εισήλθε αισίως µε όλα τα χρόνια προβλήµατα της χώρας µας ανοικτά Και σε δραµατική όξυνση. Η εκτίµηση δεν είναι καθόλου σχήµα λόγου. Το ’98 μπήκε µε την εικόνα του «νέου εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ, αγνώριστη σε σχέση με το 97. 0 κ. Κ. Σηµίτης έχει χάσει πλέον οριστικά το φωτοστέφανο µε το οποίο τον είχαν περιβάλει το εγχώριο κατεστημένο Και τα διεθνή κέντρα ισχύος.

Ἡ κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει µια ακατάσχετη φθορά εξαιτίας κυρίως µιας οικονομικοκοινωνικής πολιτικής που, ενώ συµπιέζει τους Κοινωνικά αδύνατους, δεν προσφέρει καμία ελπίδα για το ορατό µέλλον. Φέτος, µισθωτοί και συνταξιούχοι θα υποστούν µια πολύ σηµαντική µείωση των εισοδημάτων τους ᾱπό τη συνδυασμένη εισοδηματική Και φορολογική πολιτική, ενώ οι αγρότες και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα ζήσουν ακόµα χειρότερες µέρες. Η συνοχή του αυτοαποκαλούµενου «εκσυγχρονιστικού» µπλοκ στο ΠΑΣΟΚ έχει γίνει ανύπαρκτη, την ἴδια ώρα που η εσωκοµµατική ανιπολίτευση, παρά το γεγονός ότι δεν διαθέτει ούτε ηγεσία ούτε πλατφόρμα ούτε συνεκτικότητα, δεν φαίνεται να οπισθοχωρεί, παρά την επίδειξη «Παπανδρεϊκής» πυγµής από τον κ. Κ. Σηµίτη, που εκδηλώθηκε µε τη διαγραφή τριών βουλευτών του. Από την άλλη πλευρά στα ανοικτά θέµατα. των ελληνοτουρκικών προβλημάτων και του Κυπριακού, παρά τις θριαµβολογίες για την ανύπαρκτη «Νίκη» του Λουξεμβούργου, όλα δείχνουν ότι βαίνουµε προς µια ακατάσχετη όξυνση που µπορεί να αποβεί μοιραία ᾱκόμα Και για την ειρήνη στην περιοχή μας.

Ατμόσφαιρα κρίσης

Πριν λίγα χρόνια, ακόµη, η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» συνεπέφερε κύματα ευφορίας σ’᾿ όλη τη Δύση μαζί Και στη µικρή Ελλάδα, που προσδοκούσε ανυπολόγιστα οφέλη µε ένα νέο αναβαθμισμένο ρόλο στο πλευρό των «νικητών» Και «τροπαιούχων». Ποτέ όνειρα, που συνεπήραν µε τόση σφοδρότητα όλο το Δυτικό ημισφαίριο, δεν Χρεωκόπησαν µε τόσο παταγώδη τρόπο και σε τόσο μικρό χρονικό διάστηµα. Παντού σήµερα τη θέση της πρόσκαιρης ευφορίας έχει αντικαταστήσει η απαισιοδοξία και το γενικό τέλµα. Ουδείς σήµερα στη Δύση, µαζί και στην Ελλάδα, δεν προσβλέπει στο µέλλον ελπίζοντας σε περισσότερη πρόοδο, ελευθερία, δηµοκρατία, αλληλεγγύη και ηθική ανάταση. Η πιο µεγάλη προσδοκία της πλειοψηφίας των πολιτών είναι η επιβίωσή τους, σε βάρος, πολλές φορές, των υπολοίπων, µέσα σε κοινωνίες που η ζούγκλα φαντάζει στους περισσότερους ως παράδεισος. Το µόνο «όνειρο» και πολλές φορές στόχος ζωής, μεγάλων οµάδων είναι να αποκτήσουν το πολύ µια καλύτερη τηλεόραση ή το τελευταίο µοντέλο αυτοκινήτου, στόχος για την απόλαυση του οποίου εξαντλούν την προ-σπάθεια µιας ολόκληρης ζωής µέσα σε µια αφόρητη κενότητα, την ἴδια στιγµή που οἱ κυρίαρχες οµάδες έχουν επιδοθεί παντού σε µια απίθανη σε αρπακτικότητα κεφαλαιακή συσσώρευση η οποία δικαιολογείται ιδεολογικά στο όνοµα του «ανταγωνισμού» Και µιας ανύπαρκτης «παγκοσμιοποίησης».

ΤΟ χρηματιστηριακό Και νομισματικό κραχ της Ασίας, που έπληξε εν μέρει όλο τον κόσµο και Ιδιαίτερα τη Λατ. Αµερική, κατέδειξε τα όρια της νέας εποχής παντοδυναµίας των αγορών και το θλιβερό µέλλον της. Από τη µια µέρα στην άλλη ό,τι µας εμφάνιζαν ως «Ασιατικό θαύμα», το οποίο όλοι έπρεπε να μιμηθούµε, γνώρισε µια απίθανη κατάρρευση, µε το Δ.Ν.Τ να παρεμβαίνει από τη Ν. Κορέα ώς την Ταϊλάνδη, για να περισώσει τις «χάρτινες τίγρεις», επιβάλλοντας οδυνηρά µέτρα σε βάρος των λαών τους, Η Κρίση της Ασίας δεν είναι ένα μακρινό εξωτικό φρούτο που ο υπόλοιπος Κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να γευθεί. Αντιθέτως, φωτογραφίζει το αύριο της Ευρώπης Και της Δύσης µέσα σε συστήµατα που το κερδοσκοπικό χρηματιστηριακό Κεφάλαιο ηγεμονεύει, θέτοντας σε διαρκή κρίση όλες τις δομές της Δύσης την ίδια ώρα που οι Κοίνωνικές αποδιαρθρώσεις παίρνουν ασύλληπτες διαστάσεις. Ολόκληρος ο φιλελεύθερος Δυτικός κόσμος των αγορών, της αρπακτικής συσσώρευσης Και της αποδόμησης των κοινωνικών κεκτηµένων βαδίζει όλο και περισσότερο σε τροµακτικά αδιέξοδα όχι µόνο οικονομικά, κοινωνικά και περιβαντολλογικά αλλά και ηθικά και πολιτισμικά. 0 ελληνικός καπιταλισµός πιασµένος στην πένσα της ΟΝΕ, όσο κι αν αποκρύβεται, κινδυνεύει εντός του 98 να γνωρίσει κλυδωνισµούς που θα μοιάζουν έντονα μ’ εκείνους της Ασίας, ενώ η Ευρώπη µε «όραμα» το «ευρω» προχωρεί ακάθεκτη σ᾿ ένα ολισθηρό αυτοκαταστροφικό δρόµο.

Ἡ διπλή διεύρυνση ΝΑΤΟ και Ε.Ε

Μέσα στο 97 ελήφθησαν δυο πολύ σηµαντικές αποφάσεις για το μέλλον της ηπείρου µας: Η διεύρυνση και αναβάθμιση του ΝΑΤ0 µε την ολοκλήρωση της νέας στρατιωτικής του δοµής, Καθώς Και Οἱ αποφάσεις στο Άμστερνταμ Και µετά στο Λουξεμβούργο, οἱ οποίες θέτουν τις βάσεις της μελλοντικής Ευρώπης του «ενιαίου νοµίσµατος» και της παραπέρα διεύρυνσής της, Από πρώτη µάτια και τα δυο αυτά σηµαντικά γεγονότα δίνουν την εντύπωση θετικών στόχων που ΗΠΑ και Ευρώπη από κοινού και ξεχωριστά προωθούν για µια δυναµικότερη πορεία τους. Τίποτα πιο ψευδές Και παραπλανητικό.

Τόσο το νέο αναβαθμισμένο ΝΑΤΟ όσο Και η ευρωπαϊκή επιχείρηση ενιαίο νόμισμα και διεύρυνση δεν αποτελούν δυναμικές θετικές κινήσεις αλλά εναγώνιες προσπάθειες από ΗΠΑ και Ευρώπη να απαντήσουν στην καλπάζουσα κρίση τους στον πολιτικό και οικονοµικό τοµέα.

Το νέο ΝΑΤΟ προσπαθεί να επιβεβαιώσει το δεσμό Εὐρωπ. Ένωσης — ΗΠΑ µέσω ενός διευρυµένου μηχανισμού στρατιωτικής παρέμβασης σε πλανητική κλίμακα. Ἡ πολιτικοστρατιωτική συµµαχία, όµως, ΗΠΑ-Δυτικής Ευρώπης, παρ᾽ όλη τη φαινομενική επιβεβαίωσή της, ουδέποτε ήταν πιο ασταθής, ενώ η στρατιωτική δράση από το νέο ΝΑΤΟ όλο και θα περισσότερο θα προσκρούει στα αντιτιθέµενα συμφέροντα των «συμμάχων», όπως πρόσφατα έγινε µε το ἱράν και το Ἰράκ. Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, η αντίθεση Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ για τα Ιδιοτελή τους συμφέρογτα όλο Και περισσότερο θα γίνεται πιο ανοικτή.

Από την άλλη το υπό διαµόρφωση ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, στο βαθµό που θα προχωρήσει, Κάθε άλλο παρά θα προσδώσει νέα δυναμική στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε).

Το «εὐρω» ως προσπάθεια της Ε.Ε να παίξει έναν αναβαθμισμένο ρόλο μάχη του παγκόσμιου ανταγωνισμού κάθε άλλο παρά σταθερότητα επιφυλάσσει για το µέλλον της. Αντιθέτως, το «ευρώ» θα σηµαίνει περισσότερες ανισορροπίες, μεγαλύτερες ανισότητες στην ανάπτυξη, περισσότερη αστάθεια στην Ένωση. Η Ευρώπη του Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ και του Λουξεμβούργου, θα εἴναι οριστικά η Ευρώπη της Γερμανίας, η Ευρώπη των αγορών, των ταχυτήτων και των οµόκεντρων κύκλων. Η εµβάθυνση µε δημοκρατικούς και κοινωνικούς όρους της Ευρώπης έδωσε τη θέση της σε µια διεύρυνση που οδηγεί την Ένωση στη Γερμανική επικυριαρχία.

Όραμα ή εφιάλτης;

Τίποτα πιο καταστροφικό δεν υπάρχει στην Ελλάδα των «εκσυγχρονιστών» από το όραµα της ΟΝΕ και τις πολιτικές που το συνοδεύουν. Η λιτότητα χωρίς καταληκτική ημερομηνία είναι το μέλλον των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων στην πόλη και την ύπαιθρο. Ἡ Ελλάδα επιστρέφει σε καταστάσεις εκτεταμένης υποβάθµισης, διευρυνόµενης ανεργίας Και Καλπάζουσας νέας φτώχειας χωρίς καμία προοπτική. Η τυχόν είσοδος της χώρας στο υπό κατασκευή «ευρω» δεν θᾳ είναι το τέλος των περιοριστικών πολιτικών αλλά µια νέα αρχή τους για τη διατήρηση της χώρας εντός του ενιαίου νομίσματος. Η κτηνώδης συναίνεση γύρω από το στόχο του ενιαίου νομίσματος γίνεται τόσο περισσότερο ασφυκτική όσο µεγαλύτερο γίνεται το αδιέξοδό της. Είναι πολύ πιθανόν εντός του ’98, παρά τις θριαµβολογίες για τα «επιτεύγματα» σ᾿ ορισµένους οικονομικούς δείκτες, να γνωρίσουµε την κατάρρευση της δραχμής και την υποτίµησή της, γεγονός που θᾳ θρυµµατίσει «θυσίες» δεκαετίας των Κοινωνικά αδύναµων στρωμάτων. Η «σταθεροποίηση», µε πυρήνα τη σκληρή υπερτιμηµένη δραχμή, τη λιτότητα και την ενίσχυση των κερδών στα πιο προωθηµένα τμήματα του ελληνικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, έχει εξαντλήσει τα όριά της και είναι εκτός, πλέον, πάσης οικονοµικής λογικής.

Η πύρρειος «νίκη» του Λουξεμβούργου

Επιπροσθέτως, σε ακατάσχετη όξυνση εισέρχονται εντός του ’98 οι ελληνοτουρκικές σχέσεις µε τον Κίνδυνο µιας θερµής ανάφλεξης να είναι όσο ποτέ πλησιέστερος. Οι αποφάσεις του Λουξεμβούργου σχετικά µε την Τουρκία εμφανίσθηκαν από τη συναινετική σκέψη της Κεντρο-αριστερο-δεξιάς ως «επιτυχία» της χώρας µας. Τίποτα, φυσικά, το ψευδέστερον. Στο Λουξεμβούργο θριάµβευσε η Γερμανική οπτική για την ευρωπαϊκή διεύρυνση, χωρίς η Ελλάδα γα παίξει, ως συνήθως, τον παραμικρό ρόλο στις αποφάσεις που όµως τις χρεώθηκε στο ακέραιο. Η Γερμανία, κατά κύριο λόγο, έκλεισε ουσιαστικά την πόρτα της ενταξιακής προοπτικής της Τουρκίας, χωρίς την παραμικρή διαπραγµάτευση µαζί της, διότι δεν θέλει να σκεφτεί Καν το ενδεχόμενο εισόδου της στην Ένωση ακόµα και µε προοπτική δεκαπενταετίας. 0 λόγος είναι απλός: η Τουρκία είναι µια µεγάλη και Ισλαμική χώρα της οποίας η ένταξη θα είχε οδυνηρές οικονομικές Και κοινωνικές παρενέργειες. Μόνο στην Ελλάδα κάνουν ότι δεν βλέπουν και προπαγανδίζουν ψευδέστατα πως η Τουρκία απεκλείσθη, διότι δεν εδέχθη τους σκληρούς όρους της Ένωσης, διότι απλούστατα τέτοιοι όροι δεν υπήρξαν. Όπως µόνο ειρωνικά σχόλια προκαλεί η ανακάλυψη από την Ευρώπη του Κουρδικού προβλήματος, μόλις οι υποκριτές ηγέτες τους είδαν στα παράλιά τους, τους απελπισµένους µετανάστες. Η κατά τα άλλα πολιτισμένη Ευρώπη βγάζει από το μακάβριο τάφο του το Κουρδικό πρόβλημα µόνο, για να κάνει επίδειξη του βαθύτατου ρατσισμού της.
Ἡ Ελλάδα κινδυνεύει να πληρώσει µέσα στο 98 τις Ιδιοτελείς επιλογές Γερμανίας Και Κυρίως των ΗΠΑ για την περιοχή µας και πολύ περισσότερο τις Ιδιοτελείς αντιθέσεις τους που ουδεμία σχέση έχουν µε την ειρήνη και θετικές ρυθµίσεις στη βάση του διεθνούς δικαίου για Αιγαίο Και Κύπρο. Αντιθέτως, πολύ σύντομα η Ελλάδα κινδυνεύει να κληθεί για να δώσει τα «ανταλλάγματα» προς εξευμενισµό της «δυσαρεστηµένης» Τουρκίας!

Ο Μητσοτακο-Σημιτισμός

Από Καιρό έκανα λόγο για το φαινόμενο του Μητσοτακο-Σημιτισμού. Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί ο Μητσοτακο-Σημιτισµός επί χρόνια αντιπροσωπεύει μια άτυπη ΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ που βήμα το βήμα επιδιώκει:
Πρώτον: Την προώθηση σ΄ αυτήν την χώρα της παντοδυναµίας των αγορών και του κεφαλαίου µε την αποδιάρθρωση του δημόσιου τοµέα, των εργασιακών σχέσεων και της αυτοαπασχόλησης στις πόλεις και την ύπαιθρο.

Δεύτερον: Την ταχεία προσαρμογή της Ελλάδας στη νέα αµερικανόπνευστη τάξη πραγμάτων στην περιοχή µας που, πέραν των άλλων, σηµαίνει συγκυριαρχία στο Αιγαίο καὶ νομιμοποίηση των τετελεσμένων στην Κύπρο. Μετά τις «πραξικοπηµατικές» διαγραφές στη Ν.Δ η άτυπη Μητσοτακο-Σημιτική συµμαχία βαΐγει προς αναβάθµιση. Δεν ξέρω αν, υπό την ομπρέλα του κ. Μητσοτάκη, οι κ.κ Σουφλιάς, Μάνος, Κοντογιαγνόπουλος κ.λπ. θα κάνουν και τυπικά κόμα. Είναι βέβαιο, όµως ότι ως Κόμμα και ως επικοινωνιακή ομάδα κρούσης θᾳ λειτουργούν. Και θα λειτουργούν ως δύναμη στήριξης του Σημιτισµού και πίεση για πιο σκληρές αντικοινωνικές επιλογές. Σ΄ αυτήν τη χώρα συμβαίνουν τα πιο παράδοξα πράγματα. Σ’ ένα κόμμα, όπως το ΠΑΣΟΚ, που αυτοαποκαλείται σοσιαλιστικό, κυριαρχούν οι νεοφιλελεύθεροι, την ἴδια ώρα που σ᾿ ένα συντηρητικό Κόµµα, όπως η Ν.Δ, διαγράφεται η πιο αυθεντική νεοφιλελεύθερη πτέρυγά της.

Και ακόµα χειρότερα: σε λίγο η νεοφιλελεύθερη αντιπολίτευση τῆς Ν.Δ θα αισθάνεται πιο Κοντά στην κυβέρνηση του Κ. Σηµίτη, την ἴδια ώρα που η ηγεσία της Ν.Δ µπορεί να προσεγγίζει την εσωκομματική αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ.

Ἡ πολιτική ζωή έπασχε από βαθιά αναξιοπιστία. Τώρα δίνει την εικόνα σχιζοφρένειας. Δυστυχώς, πάντα έτσι συνέβαινε πριν ακολουθήσουν µεγάλες ανατροπές.

Κεντροαριστερά ή Αριστερά;

Ἡ περίφημη Κεντροαριστερά στην Ελλάδᾳ, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αποδεικνύεται ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καθώς πρέπει αντεπανάσταση της εποχής µας. Πίσω από τα «χαμόγελα», τις δηµόσιες σχέσεις, την «λάϊτ» πολιτική, Και τις «εκσυγχρονιστικές» αερολογίες, η Κεντροαριστερά προσπαθεί µαταίως να αποκρύψει παντού το ψυχρό Και ανάλγητο πρόσωπο του κ. Σπράου. 0 κ. Σπράος δείχνει τη στρατηγική και οἱ «εκσυγχρονιστές» βήμα το βήμα την Κάνουν πράξη. Κι αν σήµερα το πρόσωπο του κ. Κ. Σημίτη ξεθωριάζει, ακόμα Και στα μάτια των αδηφάγων συµφερόντων που τον στήριξαν, είναι πάντα µέσα στα σχέδια να προετοιμάσουν ένα νέο αναλώσιμο «χαλίφη στη θέση του χαλίφη», προκειµένου να παίξει πιο ᾱποτελεσµατικά το ρόλο της κεντροαριστερής κατεδάφισης, της εκσυγχρονιστικής λεηλασίας και της υπαλληλικής σχέσης προς ΗΠΑ και Γερμανική Ευρώπη, αναλόγως των περιστάσεων.

Όσο ποτέ είναι αναγκαία στους χαλεπούς καιρούς µας η ανάδειξη στο προσκήνιο µιας ανεξάρτητης ανατρεπτικής δημοκρατικής Και ριζοσπαστικής Αριστεράς που από θέσεις αρχών, προοπτικής Και µε όρους κοινωνικών αγώνων θᾳ απαντήσει στην καπιταλιστική κρίση και τη γενική πολιτική ιδεολιογικκαι ηθική σήψη που µας περιβόλλουν.

Αυτή η Αριστερά δεν είναι µόνο ευχή και αδήριτη ανάγκη. Γεννιέται παντού γύρω µας σε Ελλάδα και Ευρώπη, την ψηλαφούμε δίπλα µαῖς στα πνεύματα των ανθρώπων και σε αμέτρητες μικρές και µεγάλες δραστηριότητες και Κνητοποιήσεις. Ο συντονισμός, η δράση και η συνεργασία των υπαρκτών υποκειμένων. θα προσδώσει µια καταπληκτική ώθηση. Η νεοφιλελεύθερη συναίνεση δεν είναι πια κυρίαρχη στην κοινωνία, Μοιάζει να επικρατεί µόνο και µόνο, γιατί οι δυνάμεις της Αριστεράς περιχαρακωµένες και περίκλειστες, στο. όνομα της επιβεβαίωσής τους, αρνούνται να σύντονιστούν, για να την κατεδαφίσουν, διαµορφώνοντας αυτές, και όχι τα κυρίαρχα µπλοκ, ένα ριζικά νέο πολιτικό. σκηνικό. Όμως στη ζωή δεν υπάρχουν προβλήματα που τίθενται και ωριμάζουν, χωρίς να λυθούν.

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ