του Κ. Δημητρόπουλου, από το Άρδην τ. 18, Μάρτιος-Απρίλιος 1999
«Στις 28 και 29 του Σεπτέμβρη η Δημοκρατική Ένωση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας (Δ.Ε.Ε.Ε.Μ.) “Ομόνοια”, ανέδειξε στους Αγίους Σαράντα τη νέα ηγεσία της.
Όλο αυτό το διάστημα η οργάνωση του ελληνισμού παρέπαιε χωρίς συγκροτημένη πολιτική άποψη και, κυρίως, δίχως συγκεκριμένο διεκδικητικό πλαίσιο. Τα στελέχη της αποσύρονταν και οι αμφισβητήσεις έρχονταν από παντού. Στις παναλβανικές “εκλογές” του Μαίου, καθώς και στις πρόσφατες δημοτικές (20 Οκτώβρη), πάνω από το ένα τρίτο των ελλήνων ψηφοφόρων -απογοητευμένο από την απάθεια της επίσημης Ελλάδας, την εκ του ασφαλούς πατριδοκαπηλία αλλά και το εμπόριο της θεώρησης των διαβατηρίων- μετακινήθηκαν προς τα αμιγώς αλβανικά κόμματα και κυρίως προς το Σοσιαλιστικό”.
Αν προσαρμόσουμε στα δεδομένα του 1998 τις ημερομηνίες των εκλογών, ι όλα όσα ανέφερε το τότε σχόλιο του ΑΡΔΗΝ1 ισχύουν και σήμερα. Δυστυχώς, οι προσδοκίες όσον αφορά τις ελπίδες για τον τότε νεοεκλεγέντα πρόεδρο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ Γ. Λαμποβιτιάδη δεν επαληθεύθηκαν. Το μεγάλο όνομα που έφερε δεν ήταν αρκετό για να τον αναδείξει στο ύψος που πρόσταζαν οι καιροί. Κατάφερε και κράτησε όμως την οργάνωση μακριά από τις «αθηναϊκές» επιρροές αλλά και τις επιβουλές των Τιράνων. Η οργάνωση μπορεί όλο αυτό το διάστημα να χαμοζούσε μα παραδόθηκε στη νέα ηγεσία με τον χαρακτήρα που δημιουργήθηκε: πολιτική.
Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών ήταν ο υφυπουργός Παιδείας της Αλβανίας και κατά τα άλλα διαπρεπής επιστήμονας, Μάριος Ανδρέας. Ανέλαβε να καλοκαρδίσει και προγραμμάτιζε να πραγματοποιήσει ένθεν και ένθεν προσδοκίες. Η οργάνωση του Ελληνισμού έπρεπε κατά την άποψή του να μετατραπεί σε «πολιτιστική» και «κοινωνική» και να μεταφέρει την έδρα της στα Τίρανα. Περιοδεύων φολκλορικός σύλλογος ομάδας περίεργων ιθαγενών της αλβανικής πατρίδας! Οι προσδοκίες αυτών που παλιότερα έλεγαν πως ήταν οπαδοί της ένταξης στην αλβανική κρατική μηχανή, με συνέπεια σήμερα να θεωρούν πατρίδα τους την Αλβανία, καθώς και οι πιέσεις που ασκήθηκαν προς τους εκλέκτορες από πρώην τρόφιμο των φυλακών Λαρίσης για λογαριασμό -εκ πρώτης όψης- κύκλων του ελλαδικού υπουργείου των εξωτερικών, έπεσαν στο κενό. Η τάση που υποστήριζε τον κύριο Μάρτο πικράθηκε τόσο πολύ που άφησε να διαφανεί ότι επίκειται διάσπαση του χώρου με αποχώρηση μελών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ: «στον ορίζοντα διαφαίνεται νέο κίνημα με σοβαρά και
έντιμα στελέχη που χαίρουν την εμπιστοσύνη της λαϊκής βάσης2. Και αιτιολόγησαν την ήττα τους χαρακτηρίζοντας τον νικητή «σκληροπυρηνικό» που βασίστηκε στο εμπόριο της βίζας, των έργων της εκκλησίας, της πατρίδας κ.λ.π.
Ο δεύτερος χαμένος ήταν ο Αληκιώτης γιατρός του πανεπιστημιακού νοσοκομείου του Ρίου, Μάνος Γ. Ο κύριος Μάνος είναι πρόσωπο αποδεκτό στον βόρειο-Ηπειρωτικό χώρο και όσοι τον γνωρίζουν τον θεωρούν τίμιο. Έχει σχέσεις με τον πρόεδρο της αθηναϊκής οργάνωσης Ε.Ν.Β.Η., Χ. Καραθάνο και διαμένει μόνιμα στην Πάτρα. Στηρίχθηκε εν πολλοίς στο κύκλωμα που επανανεργοποιήθηκε με κέντρο τα Γιάννενα από παλιούς ελλαδικούς βορειοΗπειρώτικους συλλόγους και κατάφερε, σε συνδυασμό με την υποστήριξη που εξασφάλισε αυτόματα από τους συντοπίτες του, να κάνει μια καλή εμφάνιση στην συνδιάσκεψη. Παρότι οι Βουρκαραίοι και ο κύριος Μάνος υποστήριξαν στον δεύτερο γύρο τον σημερινό πρόεδρο, μερικοί ψηφοφόροι του διέρρευσαν προς τον υφυπουργό Παιδείας. Ο ίδιος, σε σχετική ερώτηση, αναρωτήθηκε: «δεν ξέρω αν κάποιοι είχαν αντιληφθεί τις προθέσεις μου»3.
Τα τελικά αποτελέσματα έγιναν γνωστά το βράδυ της Κυριακής (20/12). Είχε προηγηθεί ύποπτη διακοπή ρεύματος. Την κάλπη προστάτευσαν οι σωματοφύλακες του πρέσβη στα Τίρανα και του προξένου στο Αργυρόκαστρο. Όταν τα αποτελέσματα έγιναν γνωστά, οι ψηφοφόροι έψαλαν τον εθνικό ύμνο και γνωστοποίησαν πως η οργάνωση θα παραμείνει στα εδάφη της Β. Ηπείρου με κέντρο βάρους το Αργυρόκαστρο όπου υπάρχει το προξενείο, το πανεπιστήμιο, η παιδαγωγική σχολή, η μητρόπολη, ο επιχειρηματικός κόσμος, ο κύριος οδικός άξονας της Αλβανίας κ.ά. Πρώτος στόχος θα είναι η ανασυγκρότηση της οργάνωσης και η επικέντρωση των διεκδικήσεων σε δύο-τρία βασικά θέματα. Στις πρώτες του δηλώσεις, ο Ε. Ντούλης ζήτησε από όλους να συστρατευθούν στον κοινό αγώνα και να προχωρήσουν με αποφασιστικότητα. Ο κύριος Ντούλης φέρνει σίγουρα νέο άνεμο στους κόλπους της ελληνικής κοινότητας. Βασίζεται ά ένα επιτελείο νέων ανθρώπων με πυρήνα καθηγητές του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου. Ο συνεργάτης του και αρχισυντάκτης των «Νέων της Ομόνοιας», Ορφέας Μπέτσης, θεωρεί πως η Δ Γενική Συνδιάσκεψη στέλνει το μήνυμα της θετικής αντίστασης των πατριωτικών δυνάμεων ενάντια στο κατεστημένο.
Ο νέος πρόεδρος της Δ.Ε.Ε.Ε.Μ. ΟΜΟΝΟΙΑ, Ευάγγελος Ντούλης, κατάγεται από το χωριό Γοραντζή (Καλογοραντζή) της επαρχίας της Κάτω Δροπόλεως του νομού Αργυροκάστρου. Γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1968. Είναι πτυχιούχος της αγγλικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου των Τιράνων (1987-1991). Στην φοιτητική εξέγερση του 1990 πρωτοστάτησε και εκπροσώπησε την Ελληνική Κοινότητα. Υπήρξε διερμηνέας του νυν αρχιεπισκόπου Τιράνων Αναστασίου και για ένα έτος βουλευτής της ΟΜΟΝΟΙΑΣ προτού ο Μπερίσας την «καταργήσει». Στην Γ’ Συνδιάσκεψη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ εξελέγη στην θέση του αντιπροέδρου της οργάνωσης. Οι αναγνώστες μας τον γνωρίζουν από τον λόγο που εκφώνησε στην Αθήνα σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ελληνισμός κατά τη διάρκεια των ταραχών του 19974. Πρόσφατα τέλεσε τους γάμους του και μάλιστα έγινε στόχος εκφοβισμού από τρομοκράτες του Λαζαρατιού. Μέχρι σήμερα εργάζονταν ως καθηγητής στο τμήμα αγγλικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου. Επίσης εκπονεί την διδακτορική του διατριβή κοντά στον καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστημίου, Χριστόφορο Γιαλουρίδη.
ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Σημειώσεις
1. Άρδην τ.5ο (Νοε-Δεκ.1996)
2. «Ρωμιοσύνη», εβδ. Εφημ. αρ. φ. 58, Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 1998.
3. «Λαϊκό Βήμα» αρ. φ. 46 (5109), Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 1998.
4. Βλ. Άρδην τ.8
