του Μ. Διόγου, από το Άρδην τ. 27, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2000
Άλλος ένας γύρος συνομιλιών (εκ του σύνεγγυς, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, βεβαίως!) για το Κυπριακό βρίσκεται (;) σε εξέλιξη και αν όλα πάνε ως συνήθως, λύση δεν πρόκειται να βρεθεί και φυσικά όλοι (;) θα μιλήσουν για την αδιάλλακτη (αλλά σταθερή εδώ και 26 χρόνια…) στάση του Ραούφ Ντενκτάς!
Θα με συγχωρέσετε, αλλά θα αναφωνήσω ΕΥΤΥΧΩΣ! Ευτυχώς που υπάρχει ο αδιάλλακτος Ντενκτάς και το ελεύθερο κομμάτι της Κύπρου δεν έχει παραδοθεί ακόμη στους Τούρκους. Ευτυχώς που ο Ντενκτάς δεν υποχωρεί ούτε πόντο από τις απαιτήσεις του γιατί διαφορετικά ό,τι δεν πήρε ο Αττίλας με την εισβολή του 1974, θα το είχαμε παραχωρήσει στο τραπέζι των συνομιλιών εδώ και δεκαετίες. Ευτυχώς που ο Ντενκτάς ΑΠΑΙΤΕΙ χαλαρή συνομοσπονδία δύο κρατών και όχι διζωνική ομοσπονδία που προτείνει η ελληνική πλευρά, γιατί, αν το ήθελε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, θα είχε γίνει πραγματικότητα!
Έχουν περάσει 26 ολόκληρα χρόνια από τότε που τα τουρκικά στρατεύματα εφάρμοσαν στο ακέραιο, αυτά που σχεδίαζε η τουρκική πλευρά για την Κύπρο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Από την εισβολή μέχρι σήμερα η ελληνική πλευρά ΜΟΝΟ ΥΠΟΧΩΡΕΙ! Σ’ όλα τα ζητήματα, σε όλες τις συνομιλίες, σε όλα τα επίπεδα.
Αμέσως μετά τη εισβολή του 1974 ο Μακάριος είχε σύνθημα: “Όχι διχοτόμηση – όχι ομοσπονδία”. Αυτό μέσα σε λίγους μήνες μπήκε στο χρονοντούλαπο και ο Μακάριος αποδέχθηκε την ομοσπονδιακή λύση (όπως είχε προτείνει ο Ντενκτάς από τον Φεβρουάριο του 1974, δηλαδή έξι μήνες πριν από την εισβολή του Αττίλα!!!), η οποία με τα χρόνια έγινε διπεριφερειακή ομοσπονδία με δήθεν ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και η οποία εκφυλίστηκε στην περιβόητη διζωνική ομοσπονδία, που εδώ και μια δεκαετία προσπαθούμε να γίνει αποδεκτή, αλλά οι Τούρκοι… αντιστέκονται!
Αντίθετα η τουρκική πλευρά με αιχμή τον Ραούφ Ντενκτάς εμμένει σταθερά στην άποψη ότι το Κυπριακό λύθηκε με την εισβολή και ότι πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί ότι στο νησί υπάρχουν δυο διαφορετικές ΚΡΑΤΙΚΕΣ οντότητες. Μόλις γίνει αυτό τότε θα υπάρχει νόημα να γίνει συζήτηση για τη δημιουργία μιας χαλαρής συνομοσπονδίας στο ίδιο νησί (κάτω από τον ίδιο ουρανό όπως υποστηρίζει και η νεολαία του ΑΚΕΛ).
Μετά λοιπόν από τόσα χρόνια άκαρπων (ευτυχώς…) συζητήσεων. Μετά από τόσες δολοφονίες στη γραμμή αντιπαράταξης (δεκάδες εθνοφρουροί σκοτωμένοι, απλοί πολίτες δολοφονημένοι), μετά από συνεχείς υποχωρήσεις στο εδαφικό, το πολιτειακό, το στρατιωτικό, στο προσφυγικό, αναρωτιέμαι μήπως ήρθε η ώρα να επιλέξει η ελληνική πλευρά (ελλαδίτικη και κυπριακή) τη ΜΗ ΛΥΣΗ!
Δηλαδή πριν οι ΗΠΑ και ο ΟΗΕ μας επιβάλουν τη χαλαρή συνομοσπονδία (και τότε εμείς θα κλαίμε σαν μυξοπαρθένες), να αποφασίσουμε ότι το Κυπριακό δεν λύνεται. Όπως εγκαταλείψαμε την Ίμβρο και την Τένεδο, τους Έλληνες της Πόλης, παρά το γεγονός ότι η συνθήκη της Λωζάν-νης προέβλεπε άλλα πράγματα! Η μη λύση είναι η πιο ρεαλιστική (ίσως και η πιο εκσυγχρονιστική θα έλεγα) πρόταση που θα μπορούσε να προτείνει η ελληνική πλευρά.
Θα αναγνωριστεί, επιτέλους, το κράτος του Ντενκτάς χωρίς εμείς να υποχωρήσουμε (εξάλλου πιο πίσω δεν έχει, να βγούμε στη θάλασσα;). Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να ικανοποιηθεί η Τουρκία (κάτι που τόσο θέλει η κυβέρνηση Σημίχη) και, που ξέρεις, μπορεί να σταματήσει η τουρκική πλευρά να θέλει να κατακτήσει και το υπόλοιπο νησί.
Με τη μη λύση θα.. .λυθούν τα προβλήματα της ελεύθερης διακίνησης σε ολόκληρο το νησί. Οα μπορούμε να πηγαίνουμε στη Κυρήνεια, τη Μόρφου, τη Γιαλούσα και το Ριζοκάρπασο χωρίς κανένα πρόβλημα (και χωρίς καμία ενοχή…), αφού θα πηγαίνουμε ως τουρίστες σε ένα νόμιμο κράτος. Μην ξεχνάτε ότι χιλιάδες Έλληνες (τρομάρα τους) πηγαίνουν κάθε χρόνο στην Κωνσταντινούπολη, την Σμύρνη και σ’ άλλες πόλεις της γειτονικής χώρας ως τουρίστες!
Σε ό,τι αφορά τους “παίκτες” (δηλαδή τους τροφίμους των χρηματιστηρίων Αθήνας και Λευκωσίας) η μη λύση θα τους ανοίξει τους ορίζοντες, γιατί θα ιδρυθεί χρηματιστήριο στην Κυρήνεια και ποιος τους πιάνει!
Ακόμα και οι φίλαθλοι δεν θα πρέπει να ανησυχούν, αφού η αναγνώριση του κράτους του Ντενκτάς θα ανοίξει τα σύνορα και θα μπορέσει επιτέλους, ας πούμε, η Ομόνοια να εντάξει στο δυναμικό της Τουρκοκύπριους ποδοσφαιριστές και να σταματήσει να έχει μόνο Βούλγαρους ή Γεωργιανούς. Εξάλλου να μη ζηλεύουμε την ομάδα μπάσκετ της Α-ΕΚ που πήρε τον Τούρκο παίκτη, ή τον Ολυμπιακό που έδινε “γη και ύδωρ” στον Αλπάι Οτσαλάν!
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά της μη λύσης, η ρομαντική, η αγωνιστική. Ίσως με την νομιμοποίηση του κράτους Ντενκτάς κάποιοι καταλάβουν ότι τα εθνικά θέματα δεν λύνονται με υποχωρήσεις και συζητήσεις εκ του σύνεγγυς υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αλλά με αγώνα και διεκδικήσεις. Είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε ότι “ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΚΥΡΗΝΕΙΑ” και όχι στο συρματόπλεγμα της Λευκωσίας!
Υ.Γ. Σύμφωνα με το νέο σχέδιο… επίλυσης τ ου Κυπριακού, οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες δεν πρόκειται να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες, γιατί όπως αναφέρουν παράγοντες του ΟΗΕ οι περισσότεροι θα προτιμήσουν οικονομικό διακανονισμό (κάτι ξέρουν για μας στον ΟΗΕ και δεν μας το λένε;). Ετσι θα δημιουργηθεί το “Ταμείο Ανοικοδόμησης της.Κύπρου”, όπου με την συνεισφορά των ΗΠΑ και άλλων δυτικών χωρών, οι Έλληνες της Κύπρου θα ανταλλάξουν τα σπίτια τους στη Γιαλού- I σα, το Ριζοκάρπασο, τη Κυρήνεια. I τη Μόρφου με δολάρια.
Βέβαια πριν γίνει αυτό, από τη I πλευρά μας θα ακουστούν “πα- Ι χιά” λόγια, του στυλ “εμείς δεν Ι ανταλλάσσουμε τη γη μας με λε-1 φτά”, όμως τελικά, όπως συμβαί-1 νει συνήθως, θα επικρατήσουν οι I “λογικές” και “ψύχραιμες” λύ-1 σεις (με τη συμβολή των “λογι-1 κών” πολιτικών) και θα χαρίσου-Ι με τη γη που πρώτοι πάτησαν οι I Αχαιοί για το πράσινο νόμισμα. Ι Στους τόσους εξευτελισμούς άλ-1 λος ένας θα μας πειράξει;
Μάκης Διόγος
