του Γ. Παπαγιαννόπουλου, από το Άρδην τ. 37, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2002
Ανία, αφααία. Ακατάσχετη φλυαρία. Αποτελμάτωση. Απογοήτευση. Όντως, απογοήτευση σε πιάνει σαν βρεθείς, τυχαία, ως λαθρο-ωτακουστής, πλάι σε μια παρέα «νέων» στα νεοπλουτίδικα στέκια. Ακριβά ρούχα, αξεσουάρ, άνεση, αυθάδεια, απαξίωση. Απαξίωση, για ό,τι έχει σχέση με αναφορές σε (όποιο) αξιακό σύστημα, ό,τι προβλέπει: μόρφωση, κόπωση, καλλιέργεια νου και πνεύματος, εργασία. Τίποτε τέτοιο δεν σκοτίζει το νου (τους). Αρπαχτές, γλώσσα τρισάθλια, συναλλαγές του αέρα, όλη η ιδεολογία τους. Από που προέκυψαν αυτοί; Ποιά διαδικασία τους γέννησε; Ποιος ή ποιοι είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ γι’ αυτή την πραγματικότητα; Η ξώβυζη οδοντίατρος, το ξέκωλο μανεκέν. Μυαλό σαν τσίχλα. Η τρίτη, δηλώνει ανερυθρίαστα ότι δεν έχει διαβάσει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή της! Κι αποδέχεται περιοδικό να δημοσιεύσει αυτή την αθλιότητα με έντονα γράμματα! Όλα τα (δήθεν) περιοδικά του «λάιφ στάιλ» επικεντρώνουν το ενδιαφέρον πάνω τους, ξετσίπωτα.
Στην ουσία, κοπρίζουν πάνω μας. Ποντάρουν στην ανοχή μας, στη δημοκρατική μας κουλτούρα, στην κατανόησή μας. Δεν είναι σίγουρο ότι σκέφτονται το ίδιο για μας. Μάλλον το αντίθετο. Ας είναι. Ο καθείς και τα όπλα του. Εκείνο που έχει σημασία είναι: Θα πρέπει να αναδείξουμε άλλες διαδικασίες, να εφεύρουμε άλλους δρόμους που να «κοινωνικοποιούν» τους νέους και τις νέες.
Οι ατομικοί δρόμοι, όταν μάλιοτα οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να μετατραπούν σε σοκάκια, έχουν σχεδόν πάντα
γνωστή κατάληξη. Το όνειρο της αρπαχτής, της μαγκιάς, του δήθεν, της γκλα-
μουριάς αφορά συνήθως έναν ή μία. Οι υπόλοιποι: σε μια δουλειά όχι με τις καλύτερες συνθήκες, στην πρέζα, στον ψυχαναλυτή, στο ψυχιατρείο, στην ανεργία.
Καλό το ανέξοδο σπατάλημα της νιότης. Αλίμονο σ’ όποιον δεν το ‘ζησε. Μα θέλει και (κοινό) νου. Για αυτοπροστασία. Πιστέψτε με, το «απολιτίκ» δεν οδηγεί πουθενά.
Δεν βλέπετε που κατέληξε ο εκπρόσωπος του, ο «πολύς» κ. Αβραμόπουλος; Δεν είναι ανάγκη να φορέσεις φουστανέλα, ούτε να τρως Κυριακάτικα κοκκορέτσι, αν δεν σ’ αρέσει. Τρώγε γιαούρτι με μηδέν λιπαρά. Πολυφωνική κοινωνία και δημοκρατία είμαστε, ο ένας αποδέχεται ή ανέχεται τον διπλανό του. Περί ορέξεως ουδείς λόγος (ή ψόγος). Αρκεί να ξέρεις το αυτονόητο: Που ζεις. Πλάι στο «Παραντάιζ» και στο «Σούπερ Παραντάιζ» υπάρχει πάντα το Χάνι της Γραβιάς.
Γιώργος Παπαγιαννόπουλος
* Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος για τον Δήμο της Αθήνας στον συνδυασμό “Όμορφη Πόλη”
