του Θ. Στοφορόπουλου, από το Άρδην τ. 48-49, Αύγουστος 2004
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ άπό τις βουλευτικές εκλογές τοϋ Μαρτίου είχε κυκλοφορήσει ένα τετρασέλιδο μέ την υπογραφή «”Αρδην» καί ύπό τον τίτλο «Οί εκλογές της Νέας Εποχής». ‘Αργότερα, ενόψει των ευρωεκλογών, δημοσιεύθηκε στό περιοδικό (τεϋχος 47) άνυ-πόγραφο άρθρο τιτλοφορούμενο «Ή συγκρότηση ένός νέου πολιτικού υποκειμένου». Σέ αυτά τά κείμενα υποστηρίζεται, μεταξύ άλλων, ότι τό ΚΚΕ έχει κλείσει τόν ‘ιστορικό του κύκλο, ότι είναι άνεπαρκές καί εχει εξαντληθεί. Δέν συμφωνώ μέ τήν εκτίμηση αυτή.
Τό Κομμουνιστικό Κόμμα εξηγεί επαρκώς τή διεθνή καί τήν ελληνική πραγματικότητα, στηριζόμενο στήν έννοια τοΰ ιμπεριαλιστικοί καπιταλισμού. Τοϋ οικονομικού, δηλαδή, επεκτατισμού τών μεγάλων μονοπωλίων καί ολιγοπωλίων (τών μεγαλο-κεφαλαιοκρατών, ξένων καί ντόπιων, σέ όσο βαθμό εξακολουθεί ή διάκριση νά επαληθεύεται) πού χρησιμοποιούν μέσα οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά, πολιτιστικά. ΟΙ άναλύσεις τοϋ ΚΚΕ επιτρέπουν στόν λαό νά άντιληφθεΐ ότι ό ‘ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός αποτελεί τήν κοινή αιτία ολέθριων καί μόνον έκ πρώτης όψεως ετεροειδών άποτελεσμάτων που άφορούν όλα όσα στή γλώσσα του «”Αρδην» συναρθρώνονται ύπό τούς όρους «κοινωνικό», «έθνικό» καί «οικολογικό». Άποτελεσμάτων, όπως ή κοινωνικοοικονομική κατάσταση σέ όλο τόν κόσμο (βαθύτατες άνισότητες, ανεργία, φτώχια, άλλοτρίωση), τά πλήγματα κατά τοϋ περιβάλλοντος (π.χ. μέ τά μεταλλαγμένα), ή πρόκληση πολέμων καί ή προσβολή, μέ τή χρήση ή τήν άπειλή βίας, της ανεξαρτησίας καί της εδαφικής άκεραιότη-τας κρατών: π.χ. Κύπρος, Γιουγκοσλαβία, ‘Ιράκ, ‘Αφγανιστάν άλλά καί Ελλάδα (Αιγαίο), ή καθυπόταξη λαών χωρίς κράτη (π.χ. Παλαιστίνιοι), ή εφαρμογή αντιλαϊκής πολιτικής εσωτερικής καί εξωτερικής (π.χ. μέ τρομονόμους ή μέ συμμετοχές σέ στρατιωτικές έπιχειρήσεις «εναντίον της τρομοκρατίας»), ΟΙ αναλύσεις τοϋ ΚΚΕ φωτίζουν καί τήν πραγματική φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τοϋ NATO, τοΰ ΟΗΕ, τής G8.’Αποφεύγει τό ΚΚΕ συνωμοσιολογικές οπτικές, σάν εκείνη πού μοιάζει νά άνάγει τά πάντα στά πλαστά «Πρωτόκολλα τών Σοφών τής Σιών» καί πού έτσι δέν μπορεί νά δει τά προφανή: ότι, π.χ., ή κατοχή τοϋ ‘Ιράκ κύριο σκοπό εχει τόν μακροπρόθεσμο έλεγχο τών πετρελαίων, έκεϊ καί στήν ευρύτερη περιοχή, μόνον δε συμπληρωματικό σκοπό τήν ενίσχυση τοΰ (άδιέξοδου) σχεδίου εσαεί επιβίωσης έβραϊκοΰ κράτους στήν Παλαιστίνη (ύπέρ τοΰ όποιου πιέζει, ώς γνωστόν, καί ή εβραϊκή Διασπορά). Οί δυό στόχοι είναι συναφείς, άφοΰ τό ‘Ισραήλ, όπως ιδρύθηκε καί πολιτεύεται, εξυπηρετεί καί τόν ιμπεριαλισμό τής Δύσης. Αύτά δέν πρέπει νά μας όδηγοΰν σέ διολίσθηση πρός τόν άντισημιτισμό, τόν όποιο, άς σημειωθεί, κάλλιστα μπορεί νά εκφράζουν καί μισοΰν-τες εαυτούς Εβραίοι. (Ούτε ή σωστή αντίληψη γιά τό καθεστώς τής “Αγκυρας καί τή συμπεριφορά τοΰ πρέπει νά μας παρασύρει σέ ρατσιστικό άντιτουρκισμό.)
Ό γράφων υποστηρίζει τό ΚΚΕ διότι είναι τό κόμμα τοΰ άντιιμπεριαλισμοΰ. Διότι κρατάει ζωντανό τό όραμα τοΰ σοσιαλισμοϋ. Καί διότι, μέ τούς πολύχρονους ά-γώνες του, τίς θυσίες του, τά λάθη του καί τήν άντοχή του, τό ΚΚΕ έχει αποκτήσει τίς πρακτικές ικανότητες πού απαιτούν οί τόσο δύσκολοι καιροί μας. Ή δράση τοΰ κόμματος τό δείχνει καθημερινά καί θά φανεί άκόμα εναργέστερα στίς σκοτεινότερες μέρες πού έρχονται.
“Ομως τό ΚΚΕ είναι φυσικό νά υποστηρίζουν καί όσοι, χωρίς νά συμφωνούν μέ όλα τά ανωτέρω, διαπιστώνουν πιός ή ένίσχυσή του αποτελεί τή μόνη ρεαλιστική γι’ αυτούς επιλογή άπό τή στιγμή πού άντι-τάσσονται στήν πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ. Δέν είναι τυχαίο, ούτε οφείλεται σέ προσωπικές ατολμίες, ότι μιά ιδεολογική πανσπερμία έντιμων καί ταλαντούχιον ανθρώπων, πού είχα τήν καλή τύχη νά γνωρίσω, επανειλημμένα προσπάθησε και άπέτυχε νά συσπειρωθεί έξω άπό τό ΚΚΕ.
Είναι φανερό ότι μέ τίποτε άπό όσα προηγοΰνται δέν υποτιμάται τό σημαντικό έργο πού έπιτελοΰν ό Γιώργος Καραμπελιας καί τό «Άρδην». Ένα άπό τά πολλά πού τούς οφείλονται είναι ότι διευκόλυναν τήν προσπάθεια νά έπαναπροβληθεϊ στήν πατρίδα μας ή έννοια τοϋ ιμπεριαλισμού ώς γενικό ερμηνευτικό πλαίσιο. Καί αύτό ήδη πρίν άπό τήν έξαρση τής ‘ιμπεριαλιστικής έπιθετικότητας πού άκολούθησε τίς ά-νατροπέςτοϋ 1989-1990, πρίν έπαναβεβαι-ωθεΐ διεθνώς ή κυριαρχία τής Ρεαλιστικής Σχολής τοΰ πανεπιστημιακού κλάδου τών Διεθνών Σχέσεων, πρίν ξεκινήσει στό έξω-τερικό ή επιστροφή διανοητών στόν Λένιν, πρίν ξαναρχίσουν οί ‘ιμπεριαλιστές νά ό-μολογοΰν τόν ιμπεριαλισμό τους, ‘ισχυριζόμενοι, βέβαια, πώς είναι καλοπροαίρετος.