Μέγας Κωνσταντίνος: Ο μεγαλύτερος πολιτικός της Ιστορίας

του Κωνσταντίνου Μπλάθρα

Όπως και να το δει κανείς, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Flavius Valerius Aurelius Constantinus, κατά το λατινικό του όνομα, υπήρξε ο μεγαλύτερος πολιτικός της Ιστορίας, και, πιστέψτε με, το έχω ψάξει πολύ. Ξέρω ότι κάποιοι καγχάζουν ακούγοντας κάτι τέτοιο, αλλά κι αυτό ακόμα αποδεικνύει το πόσο μεγάλος πολιτικός υπήρξε. Για να έχει ως σήμερα, 17 αιώνες μετά, τόσο φανατικούς αντιπάλους. Γιατί οι πολιτικοί, όπως και η πολιτική, ορίζονται πάντα από τους αντιπάλους.

Αλλά σκεφτείτε κάτι άλλο. Ίδρυσε μια πρωτεύουσα, η οποία βασίλευσε αήττητη χίλια χρόνια, ίδρυσε επίσης ένα κράτος που έζησε χίλια χρόνια. Με εξαίρεση την Κίνα, στη Δύση κανένα κράτος δεν υπήρξε μακροβιώτερο. Επιπλέον, κάποιοι από τους νόμους του –κι όπως λένε οι βιογράφοι του έγραφε ο ίδιος τα προοίμια τουλάχιστον των νόμων του– επέζησαν και μετά την κατάλυση του κράτους των διαδόχων του, δηλ. του Βυζαντίου. Πρόχειρα δύο από αυτούς: Ανεξιθρησκεία –θεμέλιο ως σήμερα του κράτους δικαίου– και Κυριακή αργία, που την τηρούν ακόμα και οι Τούρκοι κατακτητές, σφετεριστές της Αυτοκρατορίας του – αν και ο νεοφιλελευθερισμός πάει σήμερα να τα καταπιεί αμφότερα.

Τέλος, η Κωνσταντινούπολη, που είχε το όνομά του ως το 1923, ακόμα και ως οθωμανική πρωτεύουσα. Βασίλεψε και… ξανά σήμερα βασιλεύει, είτε μας αρέσει είτε όχι. Πώς; Αρκεί να πάτε σε ένα από τα τρία διεθνή αεροδρόμιά της. Και να τα συγκρίνετε με την υποτιθέμενη πρωτεύουσα της Ευρώπης, τις επαρχιακές Βρυξέλλες. Από την Κωνσταντινούπολη, λοιπόν, θα δείτε αεροπορικούς προορισμούς προς όλα –κυριολεκτικά προς όλα– τα σημεία του πλανήτη. Ούτε η Νέα Υόρκη δεν έχει πλέον τέτοιο φόρτο, αν και είναι η μόνη μεγάπολη που μπορεί επάξια να συγκριθεί μαζί της.Δεν φτάνουν αυτά;

Για μας τους Έλληνες, θα έπρεπε να τιμάται ως μέγας ευεργέτης εσαεί –από τον απλό κόσμο, που κάτι καταλαβαίνει περισσότερο, λατρεύεται αληθινά. Γιατί, σε μια κρίσιμη καμπή της Ιστορίας έστρεψε την πυξίδα του κόσμου από τη λατινική Δύση στην ελληνική Ανατολή, αναλαμβάνοντας ο ίδιος, ως ρωμαϊκή αρχή, την πολιτική κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό έκανε μεταφέροντας την πρωτεύουσά του, ξαναχτίζοντας το ελληνιστικό Βυζάντιο σε Νέα Ρώμη. Αυτό ήταν το κυρίως ιστορικό του έργο. Ο εκχριστιανισμός του κράτους, αν και ο ίδιος έγινε ο πρώτος χριστιανός Καίσαρ, άργησε ακόμα διακόσια χρόνια, μην τα μπερδεύουμε.Αυτά τα ολίγα για τον άνθρωπο που μας τιμά –και είμαστε τόσοι πολλοί– με το όνομά του.

Χρόνια πολλά στους Κωνσταντίνους, Κωνσταντίνες και τις Ελένες. Τα κομμάτια από το γιγαντιαίο άγαλμά του, στη φωτογραφία, νομίζω βρίσκονται στο Λούβρο.