Του Κώστα Δαμαβολίτη από το newshub.gr
Οταν μια κοινωνία φτάσει σε σημείο που τα γεννήματά της είναι ενέργειες αποτυπωμένες στις πρόσφατες εικόνες από τον τάφο του Λευτέρη Καλομοίρη, τότε η παρακμή της είναι βαθιά και το μέλλον της προδιαγράφεται ζοφερό. Όταν αντίκρισα τις εικόνες της ντροπής με βεβηλωμένο τον τάφο ενός ανθρώπου που «έφυγε» άδικα πριν λίγες ημέρες, μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Μάνου Χατζηδάκη που έλεγε ότι: «όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος πάει να πει ότι του μοιάζει».
Και όταν μια κοινωνία υποθάλπει, καλύπτει ή δικαιολογεί τέτοιες τερατώδεις ενέργειες εμμέσως αρχίζει να τις ενσωματώνει στην κουλτούρα της.
Όταν ο άνθρωπος ως οντότητα αλλάξει φάση στη ζωή του και από τον υλικό κόσμο περάσει στην αιωνιότητα, τότε δεν χωράει στην υπόστασή του η λέξη «εχθρός» παρά μόνο η λέξη «σεβασμός».
Ο Ιμπραήμ μετά τη μάχη στο Μανιάκι έψαξε με αγωνία για να βρει το νεκρό σώμα του Παπαφλέσσα. Αφού τον βρήκε, έστησε όρθιο το άψυχο σώμα του, τον ξύρισε, τον αρωμάτισε σαν φίλο καρδιακό, σαν αδερφό τον φίλησε και μετά έδωσε εντολή να τον θάψουν με τις τιμές που αναλογούν σε έναν άξιο αντίπαλο.
Δεν ήταν πια ορκισμένος εχθρός, αφού πλέον είχε περάσει σε μία διάσταση που δε χωρούσαν ιδιότητες.
Σεβασμός. Σεβασμός. Σεβασμός.
Καλώς, σύσσωμη η κοινωνία καταδίκασε αυτές τις άνανδρες πράξεις, έστω και ρητορικά. Ωστόσο μένει να δούμε και το πρακτικό μέρος της προσπάθειας, αφού υπήρξαν φωνές, που ισχυρίστηκαν ότι «δεν είναι τίποτα» και ότι ο «αέρας φύσηξε μοναχά» για το μνήμα του Λευτέρη εκείνη την ημέρα.
Τα ίδια ακριβώς θα σκεφτόμουν και θα έγραφα αν αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις είχαν διενεργηθεί στο μνήμα του Γιώργη, γιατί και ο Γιώργης έχει περάσει στην άλλη διάσταση και δεν του πρέπει πλέον η λέξη «εχθρός».
Σε αυτές τις περιπτώσεις για να καταλάβει κανείς το βάρος και το μέγεθος της ενέργειας πρέπει να το κάνει δικό του, κατάδικό του. Σε αυτές τις περιπτώσεις όποιος θέλει να βοηθήσει, η πιο ασφαλής οδός μετά την καταδίκη της ενέργειας είναι η διάκριση. Ας την ακολουθήσει…
