Ήταν Έλληνας ο… Χίτλερ;

Η αρχαία ελληνική παράδοση έχει ταυτιστεί ιστορικά με την έννοια της Δημοκρατίας και του ορθού Λόγου. Όλοι οι οπαδοί της δημοκρατίας, είτε της κοινοβουλευτικής είτε της άμεσης, αναφέρονται με τον ένα ή άλλο τρόπο στην αρχαία ελληνική δημοκρατία, την οποία θεωρούν πρόδρομο και πρότυπό τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ορθό Λόγο. Η επιστημονική και η φιλοσοφική σκέψη ανάγουν την πηγή τους στον ελληνικό Λόγο, τον οποίον θεωρούν τον κυριότερο εχθρό του ανορθολογισμού. Φαίνεται όμως ότι οι σύγχρονοι Έλληνες (!) «αρχαιολάτρες» (!) κατόρθωσαν έναν άθλο, να ταυτίσουν την αρχαία Ελλάδα με τον ανορθολογισμό και το αντιδημοκρατικό πνεύμα!

Ο ανορθολογισμός είναι προφανής. Σε σχέση με την καταγωγή των Ελλήνων ή της ελληνικής γλώσσας δεν ισχύουν τα οποιαδήποτε επιστημονικά δεδομένα, αλλά επινοούνται άλλα από ποικίλους «ερευνητές» που αποδεικνύουν ο,τιδήποτε μπορεί να υποθέσει η εξημμένη φαντασία τους. Έτσι η Ελλάδα, που είναι γεωλογικά εξαιρετικά σύγχρονη –ο σχηματισμός της ολοκληρώθηκε μόλις πριν 2 εκατομμύρια χρόνια– εμφανίζεται ως η παλαιότερη ξηρά επί της γης, για να διεκδικείται ακόμα και η εμφάνιση της χερσαίας ζωής επί της γης! Χαρακτηριστικά παραθέτουμε την αποκάλυψη του Ορέστη Ηλειανού σχετικά με την παραποίηση κειμένου από τον Η. Τσατσόμοιρο ώστε να αποδειχθεί πως η Ελλάδα υπήρξε η πρώτη ξηρά επί γης. Η μυθολογία γίνεται ιστορία και τα άρματα των αρχαίων θεών ιπτάμενοι δίσκοι ή ελικόπτερα. Οι Έλληνες πριν από τον «κατακλυσμό» αποίκισαν όλη τη γη και έθεσαν τις βάσεις για το σύνολο των γλωσσών και των πολιτισμών. Τρίζουν τα κόκαλα του Σταγειρίτη. Από την απόδειξη και την παράθεση στοιχείων για παν το επιστητό, περνάμε σε σαλτιμπάγκους, δαιμονόπληκτους και ανορθολογιστές.

Ωστόσο, παράλληλα με τον ανορθολογισμό, αναπτύσσονται και τα αντιδημοκρατικά ρεύματα. Η αρχαία Ελλάδα, σύμφωνα με αυτές τις αντιλήψεις, παύει να είναι –με όλα τα όρια που μπορούσε να θέτει η δουλοκτησία– το πρότυπο για μια δημοκρατική κοινωνία και γίνεται το αρχέτυπο μιας κοινωνίας «κατά φύσιν», όπου δηλαδή κυριαρχούν οι ισχυρότεροι επί των αδυνάτων, οι άρχοντες επί των αρχομένων, οι άνδρες επί των γυναικών κ.ο.κ. Αυτό είναι το ιδεολογικό πρότυπο που υποστηρίζουν ο Δαυλός, το Απολλώνιον Φως και άλλοι. Τα όρια της αρχαίας δημοκρατίας (δηλαδή η ύπαρξη δούλων και η υποταγή των γυναικών) μεταβάλλονται σε πρότυπο, ενώ αποσιωπούνται τα ριζοσπαστικά δημοκρατικά στοιχεία, άμεση δημοκρατία, συμμετοχή όλων των πολιτών στις αποφάσεις, συγκρότηση της κοινωνίας όχι «κατά φύσιν» αλλά «κατά πόλιν» (εξ ου και πολιτισμός). Το εγκώμιο της δημοκρατίας από τον Περικλή δεν θα το συναντήσει σχεδόν ποτέ κανείς στη φιλολογία αυτού του χώρου. Αντίθετα, θα βρει εκατοντάδες αναφορές στον Καιάδα ή, στην καλύτερη περίπτωση, στις αντιδημοκρατικές αντιλήψεις του Πλάτωνα.

Η κριτική που ασκείται στον κοινοβουλευτισμό από μια σκοπιά ανάπτυξης της δημοκρατίας, όπως π.χ. από τον Παναγιώτη Κονδύλη, ότι δηλαδή τείνει να μεταβληθεί σε τύπο χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, διαστρέφεται από τους «αρχαιολάτρες», οπαδούς του ολοκληρωτισμού, σε κριτική της ίδιας της ύπαρξης κομμάτων και ισότητας, καθώς, όπως ισχυρίζεται ο Δαυλός, θα έπρεπε να κυβερνούν οι ισχυροί. Και το Απολλώνιον Φως θα προχωρήσει πιο πέρα στην ανοικτή υποστήριξη του ναζισμού και της ηθικής των κυρίων, όπως θα δείξει στην εμπεριστατωμένη κριτική του ο Στέλιος Φανός. Ο Χίτλερ ήταν… Έλληνας, θα διαβάσουμε σε ακροδεξιά ελληνολατρικά έντυπα.

Ωστόσο, η προέλευση αυτών των ανορθολογικών και αντιδημοκρατικών αντιλήψεων δεν είναι εγχώρια. Αναπτύχθηκαν από τις αρχές του 20ού αιώνα από οργανώσεις όπως η Εταιρεία της Θούλης που προετοίμασαν ιδεολογικά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία. Οι ίδιες θεωρίες της «κούφιας γης», του μυστικισμού και της αντιδημοκρατικής αντίληψης θα κάνουν στον μεσοπόλεμο τους Γερμανούς Βίκινγκς να αποικίζουν τη Λατινική Αμερική και σήμερα τους… αρχαίους Έλληνες (βλέπε τα κείμενα που δημοσιεύονται για το ζήτημα στο παρόν αφιέρωμα). Το πρότυπο είναι οι ναζιστικές ανορθολογικές αντιλήψεις. Αλλά η ταύτιση δεν περιορίζεται εδώ. Προχωράει πιο πέρα, στους «εχθρούς». Σύμφωνα με αυτή την ψευδο-ελληνική αντίληψη, εκείνοι που κατέστρεψαν την αρχαία Ελλάδα δεν ήταν άλλοι από τους Εβραίους. Οι τελευταίοι, τόσο μέσω της χριστιανικής συνωμοσίας, τους πριν από 20 αιώνες, όσο και της κομμουνιστικής πιο πρόσφατα, στράφηκαν εναντίον του ελληνισμού και των αξιών του. Και βέβαια με το “ελληνισμός” εννοούν αυτό το ανορθολογικό-φασιστικό συνονθύλευμα που περιγράψαμε. Γι’ αυτό και η πάλη εναντίον του εβραϊσμού σημαίνει πάλη εναντίον του χριστιανισμού και του «μπολσεβικισμού» (βλέπε το ανάλογο άρθρο του Π. Τσίνα στον Δαυλό). Μα ακριβώς αυτά δεν έγραφε ο Χίτλερ στον Αγώνα του;

Επειδή όμως σήμερα δεν ζούμε σε συνθήκες ενίσχυσης των εθνικών κρατών στην Ευρώπη και επειδή η σημερινή ψωροκώσταινα δεν είναι Γερμανία, πολλοί από τους οπαδούς αυτών των αντιλήψεων συνδυάζουν την επίθεσή τους ενάντια στο «κράτος των Ρωμιών» με την ανοικτή υποστήριξη της παγκοσμιοποίησης. Μια και ο ελληνισμός έχει πεθάνει στην Ελλάδα, υποστηρίζουν, δολοφονημένος από τον εβραϊκό χριστιανισμό και την ορθοδοξία, το μόνο του ενδιαίτημα είναι η ελληνοθρεμμένη Δύση. Η Ελλάδα ζει στην παγκόσμια κοινωνία, μια και οι Ρωμιοί είναι ανάξιοι να την εκπροσωπήσουν. Διαβάζουμε σ’ ένα σχετικό κείμενο (ανάμεσα σε δεκάδες άλλα) που έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η θυσία της  Ελληνικής Παγκοσμιότητας στο βωμό της κρατικιστικής Ρωμιοσύνης»:

Κύριο γνώρισμα της (σημερινής εποχής) φαίνεται να είναι η σταδιακή επικράτηση ενός οικουμενικού προτύπου ανθρώπου με αντίστοιχη αποδυνάμωση, μέχρι και αφανισμό, των ιδιαίτερων εθνικών ιδεολογιών. [ ] Η εθνική μας συνείδηση παρουσιάζει δύο διαφορετικές και αντίρροπες όψεις, φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο των εθνών. Η μία όψη συνιστά την παγκόσμια Ελλάδα, δηλ. τις αξίες, τα πρότυπα και τα ιδανικά που γέννησε η πνευματική μεγαλουργία των αρχαίων προγόνων μας και αποτελούν σήμερα την ενεργοποιό δύναμη, τη φαιά ουσία του Παγκόσμιου Πολιτισμού. [ ] Την άλλη όψη της εθνικής μας συνείδησης συνιστά η επίσημη ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους, που στηρίζεται στη βυζαντινή ορθόδοξη παράδοση και σε έναν εκκεντρικό κρατισμό, γνωστόν ως Ρωμιοσύνη. Οι ιδεολογικές καταβολές της βρίσκονται στους πρώτους βυζαντινούς αιώνες, την εποχή του μεγάλου μίσους και του ολοκληρωτικού διωγμού παντός ελληνικού, τότε που επιβλήθηκε το πρότυπο του «δούλου του θεού», του υποταγμένου στον Ιεχωβά και στους επίγειους εκπροσώπους του, την πολιτική και θρησκευτική εξουσία. [ ]

Σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, που η επιβίωσή του εξαρτάται πλέον από την επιστημονική του γνώση, με τον πολιτισμό να γιγαντώνεται πάνω απ’ τις εθνικές παραδόσεις και την ανθρωπότητα να συνενώνεται επικοινωνιακά [ ] πρέπει, ο σημερινός Έλληνας, να αποφασίση οριστικά αν θα συνεχίση να ταλανίζεται από την σύγχυση που προκαλούν το ψεύδος και η άγνοια ή, στερεωμένος στις διαχρονικές αξίες των προγόνων του, να αποχωρισθή το σκωληκόβρωτο δένδρο της Ρωμιοσύνης και να εναρμονισθή (ίσως και να πρωτοστατήση) και πάλι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ούτως ή άλλως η ανθρωπότητα θα προχωρήση, και ήδη προχωρεί, χωρίς τη δική μας παρουσία.1

Εδώ οι «ελληνοκεντρικοί» μας καλούν ανοιχτά να παγκοσμιοποιηθούμε, εγκαταλείποντας το «σκωληκόβρωτο» κράτος μας. Γι’ αυτό εξ άλλου οι σχετικοί κύκλοι θα ενισχύονται από τους εκσυγχρονιστικούς θεσμούς και θα βρίσκουν άπλετο χώρο στις τηλεοράσεις. Το New Age θα επικροτεί την «ελληνοκεντρική» παγκοσμιοποίηση και περιοδικά που θα συνδυάζουν εσωτερισμό και αρχαιολατρία, όπως το Strange, θα τάσσονται αναφανδόν υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται. Οι συγκεκριμένοι «ελληνοκεντρικοί» δεν είναι μόνο ανορθολογικοί και αντιδημοκράτες αλλά και στρέφονται ενάντια στους μόνους υπαρκτούς Έλληνες, τους «Ρωμιούς», οι οποίοι έγιναν υποχείρια των χριστιανο-εβραίων (άλλοι συμπληρώνουν και των εβραιο-μπολσεβίκων). Είναι προφανές: εάν οι Έλληνες έχουν πάψει να υπάρχουν εδώ και 17 αιώνες, θα πρέπει να τους ανακαλύψουμε κάπου αλλού.

Στο αφιέρωμα του Άρδην δημοσιεύονται επίσης μια σειρά από κείμενα και επιστολές. Ο Ανδρέας Ντάρλας, στην εμπεριστατωμένη μελέτη του, παρουσιάζει τις σύγχρονες απόψεις για την ανθρώπινη παρουσία στην Ελλάδα μέχρι τους ιστορικούς χρόνους˙ ο Ιωάννης Μαρκόπουλος και ο Γιάννης Ιωαννίδης αναφέρονται στην προγονολατρεία και τον χριστιανισμό, δημοσιεύουμε εν όλω ή εν μέρει τις επιστολές που μας έστειλαν οι Ανδρέας Παναγόπουλος, Λεωνίδας Αποσκίτης, Μάρκος Γραικούσης, Γιάννης Τάχος, Ανδρέας Χασούρας και Γιώργος Πολύμερος, ενώ στάθηκε αδύνατο να δημοσιεύσουμε το σύνολο των επιστολών και κειμένων που μας στάλθηκαν.***

Σε συνθήκες κυριαρχίας της δημοκρατικής ιδεολογίας, μετά την πτώση της δικτατορίας, οι ολοκληρωτικές και συντηρητικές απόψεις εγκατέλειψαν σταδιακώς τον λεγόμενο «ελληνοχριστιανικό» χώρο, όπου ήταν σχεδόν αποκλειστικά επικεντρωμένες, και προσανατολίστηκαν προς έναν αμιγώς «ελληνοκεντρικό». Σε αυτό βρήκαν αρωγό και το πνεύμα της αναβάθμισης του ενδιαφέροντος για την αρχαία Ελλάδα, που κυριάρχησε στα μεταπολιτευτικά χρόνια στη νεολαία και τον χώρο της αμφισβήτησης με ιδιαίτερη συμβολή στοχαστών όπως ο Καστοριάδης. Χρησιμοποιώντας και την αριστερή «αρχαιολατρία», (βλέπε Ρασσιάς, Βερέτας, κ.λπ.) και την αυξανόμενη αντίδραση ενάντια στην κυριολεκτικά «ανθελληνική» στρατηγική του εκσυγχρονισμού, μπόρεσαν να κινηθούν σε ένα σχετικά ευνοϊκό έδαφος. Έτσι, εκκινώντας αρχικώς από την απλή αναβάθμιση της αρχαιοελληνικής συνιστώσας των Ελλήνων, θα καταλήξουν να επαναφέρουν στο προσκήνιο το ιδιαίτερο κράμα ανορθολογισμού και ολοκληρωτισμού που χαρακτήριζε τις δικτατορίες του μεσοπολέμου. Δεδομένου δε ότι σήμερα ζούμε μια ανάλογη, όπως και στον μεσοπόλεμο, κρίση της παγκοσμιοποίησης, οι αντίστοιχες ιδεολογίες, με τον μανδύα πλέον της ελληνολατρίας, μπορούσαν να βρουν μια διέξοδο για να επανεμφανιστούν στον δημόσιο χώρο. Είτε για να καταλήξουν σε μια φυλετική και ρατσιστική αντίληψη για τον νεώτερο ελληνισμό (όπως στη «Χρυσή Αυγή» ή το Απολλώνειο Φως), είτε για να οδηγήσουν σε ένα εγκώμιο της διάλυσης της «εβραϊκής ρωμιοσύνης» μέσα σε μια δήθεν ελληνική παγκόσμια ταυτότητα. Πάντως οι «εχθροί» παραμένουν οι ίδιοι: ο εβραϊσμός, ως πρόδρομος είτε του χριστιανισμού είτε του κομμουνισμού, η δημοκρατία και η ισότητα. Το σιωνιστικό παραλήρημα της πλειοψηφίας του εβραϊσμού και ο εκφυλισμός της δημοκρατίας στη σύγχρονη Δύση δεν οδηγούν σε μία λογική υποστήριξης των αντισιωνιστικών αντιλήψεων ανάμεσα στους ίδιους τους Εβραίους, ούτε στην ανάπτυξη κινημάτων ουσιαστικοποίησης της δημοκρατίας, όπως κάνει και το Άρδην, αλλά αντίθετα ενισχύουν τον αντισημιτισμό και τη λογική της κατάργησης της δημοκρατίας.

Κατά συνέπεια, ένα ρεύμα το οποίο ξεκίνησε ως μια απόπειρα επανελλήνισής μας, ως αντίσταση στη δίνη της παγκοσμιοποίησης, κινδυνεύει να μεταβληθεί σε όχημα ολοκληρωτικών και ανορθολογικών αντιλήψεων, που μια παράδοξη αντιστροφή, όπως το φίδι που δαγκώνει την ουρά του, οδηγεί στην πιο χυδαία και ιταμή αποδοχή της παγκοσμιοποίησης. Και αυτό γιατί, θέλοντας να αποκόψει τον σύγχρονο ελληνισμό από την άμεση ιστορική του συνέχεια, οδηγεί είτε σε μία τερατογένεση τύπου Ομάδας Ε και ουφολογίας είτε σε αντιδημοκρατικά και ολοκληρωτικά αδιέξοδα, είτε συνηθέστερα και στα δύο μαζί.

Τα κείμενα του Άρδην σε αυτά τα δύο συνεχόμενα αφιερώματα δεν σκοπεύουν να αμαυρώσουν το ρεύμα της επανελλήνισης και της επιστροφής στην ιστορία μας. Αντίθετα, στόχος μας αυτά τα εννέα χρόνια της παρουσίας μας υπήρξε πάντα η επαναδιατύπωση με σύγχρονους όρους της διαχρονικής μας ιστορικής πορείας. Το έθνος μας έχει μια πορεία χιλιάδων χρόνων: στην αρχαία Ελλάδα ως ένα έθνος που οικοδόμησε μιαν οικουμενική αντίληψη˙ από τη ρωμαιοκρατία μέχρι το όψιμο Βυζάντιο, μέσα από την ελληνοποίηση του χριστιανισμού και τον εκχριστιανισμό του ελληνισμού˙ τέλος, τους τελευταίους οκτώ αιώνες, παλεύουμε να βεβαιώσουμε και να σταθεροποιήσουμε τη νεοελληνική μας ταυτότητα μέσα από απίστευτες περιπέτειες.

Μερικοί μας είπαν και έγραψαν πως μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, όσοι δηλαδή μέσα από αυτό τον χώρο προσπαθούν να αρθρώσουν μια δημοκρατική αντίληψη. Πιστεύουμε ότι έχουν χάσει προ πολλού το παιγνίδι διότι οι αντιδημοκρατικές και ανορθολογικές απόψεις έχουν κυριαρχήσει κατά κράτος. Ας αναλογιστούν λοιπόν αυτοί οι φίλοι που βρίσκεται το πρόβλημα, ας προβούν όσο είναι καιρός σε μια αυτοκριτική ανασκόπηση της πορείας του «χώρου» και ας διαχωριστούν με τον ανορθολογισμό/ολοκληρωτισμό όσο είναι καιρός. Όποιος επιχειρεί να αποκόψει ένα μέρος της ιστορίας μας και να το αντιπαραθέσει στα υπόλοιπα όχι μόνο επιτελεί εν τέλει έργο κατεδαφίσεως του σύγχρονου ελληνισμού αλλά και εγκυμονεί τερατογενέσεις όπως το ανορθολογικό, αντιδημοκρατικό και φασίζον δήθεν αρχαιολατρικό οικοδόμημα που περιγράφουμε.ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Παναγιώτης Κουβαλάκης, «Η θυσία της Ελληνικής Παγκοσμιότητας στο βωμό της κρατικιστικής Ρωμιοσύνης», Δαυλός, τ. 227, Νοέμβριος 2000.Τα υπόλοιπα κείμενα του αφιερώματος μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ