Αρχική » «Κι οι δυο Ελλάδες σιγοπίνουν το πιοτό»

«Κι οι δυο Ελλάδες σιγοπίνουν το πιοτό»

από Αλέκος Μιχαηλίδης

του Αλέκου Μιχαηλίδη

Tα 200 χρόνια Ελληνικής Επανάστασης δίνουν σκυτάλη στα 100 χρόνια Μικρασιατικής Καταστροφής. Ο Ελληνισμός βιώνει σήμερα τη μεταπήδηση, από την περηφάνεια στην απώλεια και τη διαχείριση μιας διχοτόμησης. Εκατό χρόνια μετά το βαρύ 1922, καλούμαστε ή συνεχίζουμε να καλούμαστε να επανατοποθετήσουμε τις αρχές και τις αξίες του Ελληνισμού, όχι με αλυτρωτισμούς, μα με τη μανιφεστοποίηση της κοινής πορείας του έθνους.

Κατά πως γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς, που ασχολήθηκε όσο ελάχιστοι με το χίλια εννιακόσια είκοσι δύο, εκφράζοντας το ερώτημα αν θα μπορέσουμε, «στα σχεδόν εκατό χρόνια που πέρασαν, Παλαιο-ελλαδίτες και Μακεδόνες, Πόντιοι και Κρητικοί, Αρβανίτες και Βλάχοι, Μικρασιάτες και Εφτανησιώτες, γίναμε ένα, ελλαδικοί. Μένει να γίνουμε, όλοι μαζί –και μαζί μας οι Κύπριοι, οι Βορειοηπειρώτες, οι έξω Έλληνες– και πάλι Έλληνες».

Η ιστορία όντως δεν δίνει πολλά περιθώρια και θα χρειαστεί εμείς να απαντήσουμε αν ο Ελληνισμός θα έχει συνέχεια ή θα εξαφανιστεί στον σκοταδισμό του νέου κόσμου, πάντα με τα εύηχα συνθήματα της νέας γλώσσας. Από τη Λευκωσία ως την ανατολική Θράκη, θα χρειαστεί να φωτίσουμε τις αιτίες που μας άφησαν μισούς και να επιχειρήσουμε να τις εξοντώσουμε, υπό το φως της ειλικρίνειας και της ηθικής με την οποία προχώρησαν οι παππούδες μας όλα τα προηγούμενα χρόνια –«να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ». Θα χρειαστεί να χαράξουμε, όχι φαιδρά «new year’s resolutions», μα τις πτυχές μιας ηθικής επανάστασης με ορίζοντες την Κερύνεια και την Ιωνία.

Θα χρειαστεί να γίνουμε ένα, κλείνοντας τους κύκλους του διαρκούς εμφυλίου, των δυτικών απομιμήσεων, της πολιτιστικής παρακμής. Κλείνοντας τους κύκλους του διαρκούς συμβιβασμού, της ήττας, της δουλοπρέπειας, των «χαμένων ευκαιριών» και δημιουργώντας ένα μέλλον «στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων». Χωρίς διακρίσεις, νέα απαρχάιντ και δικτατορίσκους να βασανίζουν τον αέρα, το χώμα, τα βουνά και τις θάλασσες –«αν τον ρωτήσετε που βρήκε δεκανίκι, πώς λογαριάζει να βρει την άκρη δηλαδή / θα αποκριθεί: Γεννήθηκα στη Μικρασία και ξέρω απ’ έξω τη διαδρομή». Καλή λευτεριά.

ΣΧΕΤΙΚΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ